tag:blogger.com,1999:blog-77745966935086115072024-03-05T23:41:24.874+02:00Terring's Terrible Blog 2Το προσωπικό μου πλανητάριο. Εισέρχεστε με δική σας ευθύνη.Terringhttp://www.blogger.com/profile/05903671262949453838noreply@blogger.comBlogger39125tag:blogger.com,1999:blog-7774596693508611507.post-11331017113826828352022-12-14T16:32:00.001+02:002022-12-14T16:32:23.779+02:00Ένας Δάσκαλος από αστρόσκονη<p>"<i>Ο μέτριος δάσκαλος μιλάει. Ο καλός δάσκαλος εξηγεί. Ο εξαιρετικός δάσκαλος δείχνει. Ο μεγάλος δάσκαλος εμπνέει.</i>"<br />Γουίλιαμ Άρθουρ Γουόρντ, 1921-1994, Αμερικανός συγγραφέας αυτοβοήθειας</p><p>Στο κείμενο που είχα γράψει <a href="https://terringsterribleblog2.blogspot.com/2022/05/blog-post.html" target="_blank">για τον μεγάλο Βαγγέλη Παπαθανασίου</a>, είχα πει ότι έχουμε μάθει να πιστεύουμε πως ό,τι σχηματίσει την προσωπικότητά μας, το εμείς μας και τη ζωή μας, αποτελείται αποκλειστικά και μόνο από εμάς και μόνο εμάς, λες κι είμαστε εντελώς αποκομμένοι απ' τους ανθρώπους, το περιβάλλον και τα γεγονότα που συνεχώς μας περιβάλουν. Όχι ότι περίμενα τίποτα καλύτερο από ένα πολιτισμικό ρεύμα που βάζει το εγώ πάνω απ' το εμείς κι έχει κάνει σημαία τον ατομικισμό, αφήνοντάς μας έτσι μόνους κι απαθείς σ' έναν ωκεανό ανθρώπων και συμβάντων. Στην πραγματικότητα, όμως, κανείς δεν είναι μόνος του. Ακόμη κι όταν είμαστε κάπου μόνοι μας, με μόνη συντροφιά τις σκέψεις μας, μας συντροφεύουν άνθρωποι που με τον δικό τους μοναδικό τρόπο έχουν γίνει ένα με την ζωή μας και με την ίδια μας την ύπαρξη. Οι γονείς μας, τα αδέλφια μας, οι φίλοι μας, αγαπημένοι μας συμμαθητές, συμφοιτητές και συνάδελφοί, το πολύ ξεχωριστό μας ταίρι, τα παιδιά μας γενικά όλοι όσους έχουν κερδίσει επάξια την εμπιστοσύνη μας κι έχουμε επιτρέψει να ενσωματωθούν με εμάς, να γίνουν αναπόσπαστα κομμάτια της ζωής μας, σαν ξεχωριστοί γαλαξίες που συγκρούονται και συγχωνεύονται για να σχηματίσουν έναν μεγαλύτερο και πιο πλούσιο γαλαξία. Ανάμεσά τους και κάποιοι ξεχωριστοί άνθρωποι που ζουν για να προσφέρουν και που τους έχουμε αγκαλιάζει κι αγαπήσει, που τους έχουμε κάνει επίτιμα μέλη της οικογένειάς μας, κι ας μην έχουμε μοιραστεί ποτέ το φαγητό μας και το σπίτι μας. Οι δάσκαλοι.</p><p>Συνήθως όταν ακούμε τη λέξη "δάσκαλος", μας έρχεται στο νου ένας καλοντυμένος κύριος σε μια τάξη στο σχολείο που διδάσκει νέα πράγματα στα παιδιά, αποτελώντας ουσιαστικά γέφυρα μεταξύ των βιβλίων και των μυαλών των μαθητών. Στην πραγματικότητα, δάσκαλος μπορεί να είναι ο καθένας. Μια ευγενική κυρία στο νηπιαγωγείο που μαθαίνει στα παιδιά μας να γράφουν και να δημιουργούν, ένας φιλικός παππούλης που διδάσκει στα γειτονόπουλα πώς ήταν η πόλη όταν ήταν κι εκείνος παιδί, ένας youtuber που χρησιμοποιεί το κανάλι του για να διδάξει αστροφυσική ή ιατρική, ένας άγνωστος περαστικός που προσφέρει συμβουλές καθισμένος σ' ένα πεσουλάκι. Ακόμη κι εμείς οι ίδιοι μπορούμε να γίνουμε δάσκαλοι ακόμη κι όταν δεν το καταλαβαίνουμε. Όταν δίνουμε συμβουλές, όταν γινόμαστε αναμεταδότες γνώσεων κι εμπειριών, όταν προσφέρουμε στα παιδιά μας τη σκυτάλη της σοφίας που έχουμε συγκεντρώσει όλα αυτά τα χρόνια, γινόμαστε ουσιαστικά δάσκαλοι. Αυτό βέβαια μας βαραίνει και με την ευθύνη της συνέπειας και της ορθότητας που πρέπει να έχει ένας δάσκαλος, με τις θυσίες που πρέπει να κάνει, με τον χρόνο και την ενέργεια που πρέπει να αφιερώσει, και με όλα τα βάρη αυτού του ιερού καθήκοντος που οφείλει να κουβαλήσει.</p><p>"<i>Ένας δάσκαλος, που προσπαθεί να διδάξει χωρίς να εμπνεύσει στον μαθητή την επιθυμία να μάθει, σφυρηλατεί ψυχρό σίδερο.</i>"<br />Χόρας Μαν, 1796-1886, Αμερικανός λόγιος & πολιτικός</p><p>Προφανώς λοιπόν και δεν μιλάμε για κάτι κλειστόμυαλα δασκαλάκια της κακιάς ώρας που δεν έχουν αυτή την ευθύνη, δεν έχουν καμία ιδέα πάνω στο τι διδάσκουν με αποτέλεσμα πολλές φορές να λένε άρες μάρες κουκουνάρες, κάνουν τη δουλειά αυτή αποκλειστικά και μόνο για έχουν μια δουλίτσα (ή για να πουλήσουν μούρη, όπως όντως έχω δει να κάνουν μερικοί), βασίζονται σε ό,τι είχαν μάθει πριν από 50 χρόνια κι αρνούνται πεισματικά να μάθουν νέα πράγματα, μετατρέπουν ακόμη και το πιο συναρπαστικό μάθημα σε αγγαρεία, και ξεσπάνε τα κόμπλεξ τους πάνω στα παιδιά μας με φωνές και με την πατροπαράδοτη βέργα. Μιλάμε για Δασκάλους. Με Δ κεφαλαίο. Με ανθρώπους που σέβονται κι αγαπούν αυτό που κάνουν, που θέλουν να κουβαλούν τα βάρη της ευθύνης της συνέπειας της διδασκαλίας, κι ας έχει σπάσει η πλάτη τους. Κάποιοι απ' αυτούς πηγαίνουν σε πολλά σχολεία την ημέρα, θυσιάσουν χρόνο και χρήματα και κοιμούνται στο αυτοκίνητό τους, γιατί βάζουν πάνω απ' όλα το καθήκον τους στη διδασκαλία. Κάποιοι άλλοι, με ήρεμη ψυχή και καθαρό νου, τορπιλίζουν το κατεστημένο με το να διδάσκουν "αιρετικές" κι άβολες αλήθειες που χαλάνε τη σούπα του κάθε γραβατοφορεμένου "μεσσία". Κι είναι και κάποιοι άλλοι που βρίσκονται στη πρώτη γραμμή της αιώνιας μάχης μεταξύ της γνώσης και της αμάθειας, σαν στρατηγοί και στρατιώτες ταυτόχρονα, με όπλο τους ένα τηλεσκόπιο κι ασπίδα ένα βιβλίο. Όλοι τους όμως έχουν μάθει πως ένας Δάσκαλος θα πρέπει πρώτα να 'ναι μαθητής. Να μην αρκείται μόνο στο να διδάσκει, αλλά και να ψάχνει, να ανακαλύπτει νέα πράγματα, να έχει πάντα το μυαλό του ανοιχτό, και να μαθαίνει τον κόσμο ακόμη και μέσω των ίδιων του των μαθητών. Όχι απλά να διδάξει τους μαθητές του, αλλά και να τους κάνει να θέλουν να μάθουν, να αγαπήσουν τη μάθηση, να γίνουν άξιοι συνεχιστές και διάδοχοι του έργου του. Και σήμερα θα σας μιλήσω για έναν τέτοιον Δάσκαλο.</p><p>"<i>Η δημιουργική δραστηριότητα μπορεί να περιγραφεί σαν ένα είδος
εκπαιδευτικής διαδικασίας, όπου ο δάσκαλος και ο μαθητής συνυπάρχουν στο
ίδιο άτομο.</i>"<br />Άρθουρ Κέστλερ, 1905-1983, Ουγγροβρετανός συγγραφέας</p><p>Τον Δάσκαλο αυτόν τον γνώρισα το 1994, τη χρονιά που ανακάλυψα τον κόσμο της αστρονομίας. Είχα βρει τότε κάτι πεταμένα κομμάτια από λάμπα κι έφτιαξα έναν μικρό δορυφόρο απ' αυτά. Αμέσως έτρεξα στους δασκάλους μου στο Δημοτικό για να μοιραστώ τη νέα μου αυτή ανακάλυψη. Μόλις το έμαθε αυτό η μητέρα μου, με πήγε στο Ευγενίδιο Ίδρυμα να γνωρίσω έναν κύριο. Ο κύριος αυτός ήταν πολύ χαλαρός και πολύ φιλικός. Έζησε εμπειρίες κι ήξερε πράγματα που τότε δεν μπορούσα ούτε καν να φανταστώ, αλλά δεν με κοιτούσε αφ' υψηλού σαν μικρόψυχη σνομπαρία. Δεν ήταν υπερόπτης. Μιλήσαμε για αστρονομία και για το Διάστημα σαν να ήμασταν φίλοι. Είχα πάρει μαζί μου κι ένα παλιό βιβλίο, το "<a href="https://www.booksistor.gr/p/47854/diastima-asteres-planites-diastimoploia-527p.html" target="_blank">Διάστημα: Αστέρες, Πλανήτες και Διαστημόπλοια</a>" της σειράς Παράθυρα στον Κόσμο, που μάλιστα το είχα κάνει φύλλο και φτερό απ' το πολύ διάβασμα. Όχι μόνο δεν τον πείραξε αυτό, αλλά μου είπε και το εξής: "Όσο ποιο πολλά βιβλία χαλάς, τόσο πιο μπροστά θα πας". Κάπου πάνω στη συζήτηση μου είχε πει ότι ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη. Εγώ του απάντησα ότι πολλά χελιδόνια μπορούν. Η μητέρα μου είπε ότι ξαφνιάστηκε ευχάριστα με αυτό που είπα και χαμογέλασε. Ήταν λες κι ένας πάνσοφος δάσκαλος να έμαθε κάτι καινούριο από έναν ταπεινό μαθητή.<br /></p><p>Τ' όνομά του; Διονύσης Σιμόπουλος.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi76RomFpCbmCGV1cq2qV6WZkPvUqpy2h0ySCa8zrSi_SLx3nVbRmwOmrqCsksvZ1cC3z4LTVYsqk_JNEoFekU0Zif6Caj9olgKHIF3lsSGLlIuoCDyX3QwvAVcIVpDv6B2dm6GEdzBtdQHVfWRDR2q1HSKcDrtZwDN_ZRPIx6p_w_NGhNr7UgWvbB_WA/s1440/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%8D%CF%83%CE%B7%CF%82%20%CE%A3%CE%B9%CE%BC%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="957" data-original-width="1440" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi76RomFpCbmCGV1cq2qV6WZkPvUqpy2h0ySCa8zrSi_SLx3nVbRmwOmrqCsksvZ1cC3z4LTVYsqk_JNEoFekU0Zif6Caj9olgKHIF3lsSGLlIuoCDyX3QwvAVcIVpDv6B2dm6GEdzBtdQHVfWRDR2q1HSKcDrtZwDN_ZRPIx6p_w_NGhNr7UgWvbB_WA/w400-h266/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%8D%CF%83%CE%B7%CF%82%20%CE%A3%CE%B9%CE%BC%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82.jpg" title="John Antono" width="400" /></a></div><p>Αυτή ήταν η πρώτη μας συνάντηση, μα όχι κι η τελευταία. Ο Διονύσης δεν
ήταν μονίμως κλεισμένος σ' ένα γραφείο κι αποκομμένος απ' τον υπόλοιπο
κόσμο. Πάντα έβρισκε χρόνο για να υποδεχτεί στο γραφείο του τους μαθητές του που τον έχουν ως προσωπικό μέντορα κι ήρωα, πάντα τους άκουγε και πάντα τους έκανε να νιώθουν σαν το σπίτι τους. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι δεν πρέπει ποτέ να συναντάς τους ήρωες
σου ("never meet your heroes"), γιατί οι υψηλές σου προσδοκίες γι'
αυτούς κι ο πραγματικός εαυτός που μπορεί να κρύβουν μπορεί να προκαλέσει έκρηξη πιο καταστροφική κι από έκρηξη που προκαλείται όταν φέρουμε σ' επαφή ύλη κι αντιύλη. Κι
όμως εδώ δεν ισχύει. Ο Διονύσης ήταν ό,τι έδειχνε. Δεν ήταν κομπλεξικός. Και χάρη
στο έργο του και την πραγματικά αστρική προσωπικότητά του είχε πολλούς μαθητές. Μαθητές που όχι μόνο τους αγκάλιασε, αλλά τους έδινε και τη σκυτάλη για να συνεχίσουν το έργο του. Πολλοί λένε ότι πετυχημένος είναι αυτός που βγάζει πολλά λεφτά, που είναι διάσημος, που πουλάει μούρη και κάνει τους πάντες δούλους και σκουπίδια του. Όχι. Πετυχημένος είναι αυτός που τιμά και κάνει περήφανο τον Δάσκαλό του, κι ενίοτε τον ξεπερνά.<br /></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/WrAtrJ6MVX8" width="320" youtube-src-id="WrAtrJ6MVX8"></iframe></div><p></p><p>Ο Δάσκαλος ήταν πάντα μαζί μας. Πάντα δίπλα μας και μέσα στον νου μας. Τον υποδεχτήκαμε και τον αγκαλιάσαμε χάρη στα άρθρα που έγραφε στο Έθνος της
Κυριακής, σε σειρές όπως το Παράθυρο στο Σύμπαν που έβαζε η Εκπαιδευτική
Τηλεόραση, σε CD-ROMs όπως το Πλανήτες και Δορυφόροι, σε βιντεοκασέτες
όπως για το άστρο των Χριστουγέννων και τους εξωγήινους πολιτισμούς, στις συνεντεύξεις που έδινε στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο και στο Διαδίκτυο, και σ' όλα τα βιβλία που δεν σταματούσε ποτέ να γράφει. Και χάρη στη διδασκαλία του, στο χαμόγελό του και στην αγάπη του για το Σύμπαν, παραμένει ακόμη και σήμερα μαζί μας. Έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας ακόμη και χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Αυτή άλλωστε είναι κι η ομορφιά των βιβλίων. Είναι πάντα εκεί, να σε περιμένουν, να γίνουν γέφυρες που σου
επιτρέπουν να μπαίνεις στο μυαλό και να ακούσεις τη φωνή κάποιου. Κάποιου που
μπορεί και να έχει πεθάνει πριν από πολύ καιρό.</p><p>Ο Δάσκαλος δεν είναι πια μαζί μας. Το πνεύμα του εγκατέλειψε το σώμα του τον Αύγουστο του 2022. Η είδηση του θανάτου του έπεσε σαν κεραμίδι στο κεφάλι μας, ακόμη κι όταν ήδη γνωρίσαμε ότι για χρόνια πολεμούσε το τέρας του καρκίνου κι ότι δεν θα ζούσε για πολύ. Κι όμως αυτό δεν τον ανησυχούσε και πολύ. Ήταν Επικούρειος. Ο Επίκουρος έλεγε ότι ο θάνατος είναι εκεί που βρίσκεται. Όσο είναι μακριά μας, δεν μας ενδιαφέρει. Αν επέλθει ο θάνατος, πάλι δεν μας ενδιαφέρει, γιατί εμείς θα έχουμε φύγει. Δεν ήθελε να τον θρηνήσουμε. Ακόμη και στο τέλος της ζωής του δεν έλειπε το χιούμορ του. Δύο ημέρες πριν ξεκινήσει το ταξίδι του στην αιωνιότητα, ζήτησε απ' την οικογένειά του να αλλάξει το cover photo <a href="https://www.facebook.com/DS1943" target="_blank">στη σελίδα του στο Facebook</a> με το κλασσικό "That's all, folks!" των Looney Tunes. Δεν ήθελε να στάξουν απ' τα μάτια μας δάκρυα λύπης που δεν είναι πια μαζί μας, μα δάκρυα συγκίνησης για όλα όσα μάθαμε και ζήσαμε μαζί του. Θυμάμαι μάλιστα η τελευταία ανάμνηση μαζί του ήταν πριν από μερικά χρόνια στο πλανητάριο, όπου με αναγνώρισε και με χαμόγελο μου είπε "Τι κάνεις; Καλά είσαι;". Και ξέρετε κάτι; Μου αρέσει αυτό σαν τελική ανάμνηση. Φιλικός μα και σκεπτικιστής, καλοσυνάτος χωρίς όμως να μασάει τα λόγια του, πάντα όμως μ' ένα χαμόγελο στα χείλη. Ένα αιώνιο χαμόγελο που πλέον θα το κοιτάμε στον ουρανό.</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSoqxRq9iLIRk2DuAqki9HmSQX3fq560_U1v_rBoFUgm_jfKs-HkXmzvvqPKH7dhtkOEqjY5HMLtLb45q80jEAt2MFx3kCSTZAdx6bJeBDOMoVBMiRZ6eGkdGT2I7h01Q4B0BcXyL6bwVwSzRvLPFqKZje7xwckDF4llTvZE5gljvlKim_puEqOQkmFA/s918/297186491_5295443773907443_3718120372582111010_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="918" data-original-width="750" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSoqxRq9iLIRk2DuAqki9HmSQX3fq560_U1v_rBoFUgm_jfKs-HkXmzvvqPKH7dhtkOEqjY5HMLtLb45q80jEAt2MFx3kCSTZAdx6bJeBDOMoVBMiRZ6eGkdGT2I7h01Q4B0BcXyL6bwVwSzRvLPFqKZje7xwckDF4llTvZE5gljvlKim_puEqOQkmFA/w523-h640/297186491_5295443773907443_3718120372582111010_n.jpg" title="Γιώργος Γαλίτης" width="523" /></a></div><p></p><p>Ο Διονύσης συνήθισε να λέει. "Είμαστε όλοι μας αστρόσκονη, και κάποια μέρα θα ξαναγυρίσουμε στα άστρα. Κάποια μέρα θα υπάρξουν άλλοι κόσμοι, γεμάτοι με άλλα όντα, αστράνθρωποι σαν εμάς, που θα γεννηθούν από τις στάχτες ενός, κάποιου, πεθαμένου άστρου. Ενός άστρου που σήμερα το λέμε Ήλιο". Και μέρος της αστρόσκονης που θα αποτελέσει τα μελλοντικά άστρα και τους μελλοντικούς αστρανθρώπους θα 'ναι κι ο ίδιος ο Διονύσης. Σ' ευχαριστώ για όλα, Δάσκαλε. Και νομίζω πως ξέρω ποιο τραγούδι θα έχω στο νου μου όταν θα σε σκέφτομαι.</p><p><i>I feel it once again<br />It's overwhelming me<br />His spirit's like the wind<br />The angel guarding me<br />Oh, I know, oh, I know<br />He's watching over me<br />Oh, I know, oh, I know<br />He's watching over me</i></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/v00PqL8gEeM" width="320" youtube-src-id="v00PqL8gEeM"></iframe></div>Terringhttp://www.blogger.com/profile/05903671262949453838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7774596693508611507.post-30845172040883110602022-12-09T13:08:00.001+02:002022-12-09T13:08:57.864+02:00Στους επιστήμονες, λοιπόν...<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJNuqcC-VxFHxl8vFYkLrH3Y0kb4tm-FoNpDSLZJb-Ylk4GUydx8CJEC_QZY1zzPiTFdLmOTXcGaveLZcpYWXNlGG2hTBKzjGbLM9lGEE4fpa9eVBFnEOhvUc1Hleme7YWLedOXDA-TKL8kBmmecKyVQAp-CrNQ4VG3tKFD1lghN1X8oUSm9b7h-GeEA/s926/12196166_859199527528341_4726515122907848745_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="630" data-original-width="926" height="272" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJNuqcC-VxFHxl8vFYkLrH3Y0kb4tm-FoNpDSLZJb-Ylk4GUydx8CJEC_QZY1zzPiTFdLmOTXcGaveLZcpYWXNlGG2hTBKzjGbLM9lGEE4fpa9eVBFnEOhvUc1Hleme7YWLedOXDA-TKL8kBmmecKyVQAp-CrNQ4VG3tKFD1lghN1X8oUSm9b7h-GeEA/w400-h272/12196166_859199527528341_4726515122907848745_n.jpg" width="400" /></a></div><p>"<i>Έχω τη γνώμη ότι σωστά υποστηρίζεται ότι, ούτε οι Ηνωμένες πολιτείες, ούτε κανένα απ' τα υπόλοιπα έθνη μπορεί μονάχο του να λύσει τα σπουδαία προβλήματα που ταλανίζουν σήμερα τον κόσμο. Τα προβλήματα που βαραίνουν αυτή τη στιγμή - η σταθερή αύξηση του πληθυσμού, η εξάντληση των φυσικών μας πόρων, τα σκουπίδια που κινδυνεύουν να μας πνίξουν, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η παρακμή των πόλεων, η ποιότητα της ζωής που ολοένα χειροτερεύει - είναι αλληλοεξαρτώμενα και παγκοσμίου χαρακτήρα.<br /><br />Κάθε έθνος, όσο πλούσιο και αν είναι -σαν τις Ηνωμένες Πολιτείες- όσο μεγάλο και αν είναι -σαν τη Σοβιετική Ένωση- όσο πολυάνθρωπο και αν είναι -σαν την Κίνα- δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα αυτά δίχως αναφορά στον υπόλοιπο κόσμο. Μολονότι, λόγου χάρη, οι Ηνωμένες Πολιτείες σταθεροποίησαν τη στάθμη του πληθυσμού, καθάρισαν το έδαφός τους, το νερό που πίνουν, τον αέρα που αναπνέουν, σάρωσαν τα απορρίμματά τους, και ανακύκλωσαν τους φυσικούς τους πόρους, όλα αυτά δεν ωφέλησαν σε τίποτα εφόσον ο υπόλοιπος κόσμος δεν κατόρθωσε τίποτα απ' αυτά.<br /><br />Τα προβλήματα αυτά, όσο μένουν άλυτα, θα βαραίνουν πάνω μας και θα μας καταθλίβουν με σταθερή επιτάχυνση της αθλιότητας κάθε χρόνο που περνά. Ωστόσο, για να τα λύσουμε, απαιτεί να πάψουμε να σκεφτόμαστε μέσα από στενά εθνικιστικά πλαίσια. Κανενός είδους τοπικιστική εθνική περηφάνια, οπουδήποτε στον κόσμο, κανενός είδους πατριωτική φλόγα εθνικιστικής κλίμακας, καμία σημαία, καμία προκατάληψη για χάρη μιας ιδιαίτερης τοπικιστικής κουλτούρας και παράδοσης, καμία πίστη σε καμία ανωτερότητα -προσωπική ή εθνική- δεν μπορεί να επιβληθεί πάνω στους ψυχρούς αριθμούς. Τα έθνη ολόκληρου του κόσμου πρέπει να συνεργαστούν για ν' αναζητήσουν τη δυνατότητα της αμοιβαίας ζωής, αλλιώς θα παραμείνουν διαχωρισμένα μεταξύ τους και εχθρικά το ένα προς το άλλο, για ν' αντιμετωπίσουν τη βεβαιότητα του αμοιβαίου θανάτου.<br /><br />Ούτε και η συνεργασία μπορεί να 'ναι μια επισφαλής συμφωνία μεταξύ ίσων, μα επηρμένων, που ο καθένας τους θα 'ναι έτοιμος να προσβάλλει τον άλλο, να τον αδικήσει, έτοιμος να επωφεληθεί σε βάρος των άλλων. Τόσο ελάχιστος χρόνος απέμεινε, τόσο μεγάλοι έχουν γίνει οι κίνδυνοι της καταστροφής, ώστε δεν υπάρχει περιθώριο για παζαρέματα σε επιμέρους λεπτομέρειες, για ελιγμούς, ή για απειλές ανά πάσα στιγμή ότι θα τα μαζέψουμε και θα πάμε σπιτάκι μας. Η παγκόσμια συνεργασία πρέπει να πάρει τη μορφή μιας παγκόσμιας κυβέρνησης, που θα 'χει την ικανότητα να λαμβάνει και να εφαρμόζει τις αναγκαίες αποφάσεις, και ενάντια στην οποία, κανένα επιμέρους έθνος δε θα 'χει ούτε το δικαίωμα, ούτε τη δύναμη να σηκώσει τα όπλα.<br /><br />Τυραννία; Ασφαλώς. Όπως ακριβώς είναι η τυραννία της Ουάσινγκτον πάνω στην Αλβανία, ή της Αλβανίας πάνω στη Νέα Υόρκη και της Νέας Υόρκης πάνω μου. Μολονότι ο καθένας από μας, προσωπικά, βασανίζεται από τις οικονομικές απαιτήσεις και ταλαιπωρείται απ' τις ατελείωτες απαιτήσεις της γραφειοκρατίας τριών διαφορετικών κυβερνητικών επιπέδων, εντούτοις τα δεχόμαστε όλα, στωικά λίγο πολύ, με τη σταθερή πεποίθηση πως η ζωή, διαφορετικά, θα ήταν χειρότερη. Ένα τέταρτο επίπεδο, θα ήταν ένα χαμηλό τίμημα που θα πληρώναμε για να διατηρήσουμε τον πλανήτη μας βιώσιμο.</i></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivvS-Hvuyy6cNhhiYzE5Pd9TxsANjIHALmoymPHIjLMWrN2D0ayPAekyN2eC-LxqBMGxuRZuPluc29MIy39AofGDDSTAuviN4TcFofDp9MP-896gqkbJ4Ib2PncwMQisk9GW5eTyi8J6ttifEqS3h9j654mYJlnTou0Voo8oTRs1C79-YV5-mrgEMf4A/s414/44475017_2206873269598445_6378678127127691264_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="414" data-original-width="414" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivvS-Hvuyy6cNhhiYzE5Pd9TxsANjIHALmoymPHIjLMWrN2D0ayPAekyN2eC-LxqBMGxuRZuPluc29MIy39AofGDDSTAuviN4TcFofDp9MP-896gqkbJ4Ib2PncwMQisk9GW5eTyi8J6ttifEqS3h9j654mYJlnTou0Voo8oTRs1C79-YV5-mrgEMf4A/s16000/44475017_2206873269598445_6378678127127691264_n.jpg" /></a></i></div><p><i>Ποιος όμως πάνω στη Γη αντιλαμβάνεται καλύτερα το χαρακτήρα των προβλημάτων που μας περισφίγγουν; Σαν τάξη, οι επιστήμονες θα έλεγα. Αυτοί μπορούν να μετρήσουν, με μεγαλύτερη ακρίβεια και μεγαλύτερη σύνεση, την αποστράγγιση των φυσικών πόρων του κόσμου, την επίδραση και τις συνέπειες της παγκόσμιας μόλυνσης του περιβάλλοντος και τους κινδύνους μιας οικολογίας που μας κατακερματίζει.<br /><br />Και ποιος, ή ποιοι πάνω στη Γη θα σήκωναν ρεαλιστικότερα στους ώμους τους ένα μεγάλο μερίδιο απ' την ευθύνη για τα προβλήματα που μας περισφίγγουν; Σαν τάξη, οι επιστήμονες θα έλεγα. Εφόσον πρόθυμα δέχονται ότι, χάρη σ' αυτούς μειώθηκε ο αριθμός των θανάτων, και χάρη σ' αυτούς κατορθώθηκε η εκβιομηχάνιση του κόσμου, το ίδιο πρόθυμα θα μπορούσαν να αποδεχτούν ένα μεγάλο μερίδιο απ' την ευθύνη για τα όχι και τόσο επιθυμητά παρεπόμενα που συνόδεψαν αυτές τις κατακτήσεις.<br /><br />Και ποιος, ή ποιοι πάνω στη Γη θα μπορούσαν να δεχτούν να δείξουν το δρόμο προς την εξεύρεση λύσεων στα προβλήματα που μας περισφίγγουν; Σαν τάξη, οι επιστήμονες θα έλεγα. Σε ποιους άλλους μπορούμε να στηριχτούμε για την επεξεργασία ανθρωπιστικών συστημάτων για να μειωθούν οι πληθυσμοί, αποτελεσματικών μεθόδων πρόληψης ή ανάσχεσης της μόλυνσης του περιβάλλοντος, λεπτών "μεθόδων ανακύκλωσης" των φυσικών πόρων; Είναι φυσικό πως όλα τούτα θα στηριχτούν πάνω στη σταθερά αυξανόμενη σοφία με την οποία τούτη η γνώση εφαρμόζεται.<br /><br />Και ποιος, ή ποιοι πάνω στη Γη έχουν τις μεγαλύτερες πιθανότητες να υψωθούν πάνω από τους περιορισμούς εθνικών ή εθνικιστικών προκαταλήψεων και να μιλήσουν στο όνομα της ανθρωπότητας σαν συνόλου; Σαν τάξη, οι επιστήμονες θα έλεγα. Τα έθνη του κόσμου είναι διαιρεμένα από άποψη αγωγής και πολιτισμού: από άποψη γλώσσας, θρησκείας, προτιμήσεων, φιλοσοφίας και κληρονομιάς - μα οπουδήποτε υπάρχει επιστήμη, αρκεί μονάχα να υπάρχει, είναι παντού η ίδια. Και οι επιστήμονες, οπουδήποτε και παντού, μιλούν την ίδια γλώσσα, την επαγγελματική γλώσσα τής επιστήμης και αποδέχονται τον ίδιο τρόπο σκέψης.<br /><br />Στους επιστήμονες, λοιπόν, σαν τάξη, δεν πρέπει άραγε να στραφούμε, για να βρούμε τους ηγέτες που θα μας οδηγήσουν στον αγώνα για μια παγκόσμια κυβέρνηση;</i>"<br /><br />Ισαάκ Ασίμωφ (1920 - 1992), απ' το βιβλίο του "Σήμερα, αύριο και...".<br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWIIVxtBA49Hri-PKc-Mzz16IPJiALPcbN2II_5_JMuQ6IgA90Yf-7UX5b6IiTRhNi3Qtx8WGCKw7QJrBeTnOXmk3tfnUxN2jKV7eXwOahHYFWRgQuCgmWyDqkJzFlrMZWAWLS7BlJnSCMynvHhzw86_LJp5Md2bK-2F1BJerFvqz36y0_UPyIu8pNXw/s400/isaac-asimov.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWIIVxtBA49Hri-PKc-Mzz16IPJiALPcbN2II_5_JMuQ6IgA90Yf-7UX5b6IiTRhNi3Qtx8WGCKw7QJrBeTnOXmk3tfnUxN2jKV7eXwOahHYFWRgQuCgmWyDqkJzFlrMZWAWLS7BlJnSCMynvHhzw86_LJp5Md2bK-2F1BJerFvqz36y0_UPyIu8pNXw/s16000/isaac-asimov.gif" /></a></div>Terringhttp://www.blogger.com/profile/05903671262949453838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7774596693508611507.post-78786768329044879652022-12-03T18:15:00.001+02:002022-12-03T18:15:33.299+02:00Επιστήμη κι ηθική<p>"<i>Ζούμε σε μια κοινωνία απολύτως εξαρτώμενη από την επιστήμη και την τεχνολογία, όπου σχεδόν κανένας δεν ξέρει τίποτα για την επιστήμη και την τεχνολογία.</i>"<br />Καρλ Σέιγκαν, 1934-1996, Αμερικανός αστρονόμος</p><p>Με αφορμή την πανδημία και το πώς έχει διαχειριστεί απ' τις κυβερνήσεις, την κλιματική κρίση και την ευθύνη που φέρει το τωρινό ενεργειακό κι οικονομικό μοντέλο, και τον κίνδυνο πυρηνικού ολοκαυτώματος στην Ουκρανία, αναδύεται από πολλούς το πολύ ενδιαφέρον θέμα της ηθικής του επιστήμονα και το πώς αυτή επηρεάζεται απ' το σημερινό σύστημα.</p><p>Πολλοί λένε ότι απ' τη στιγμή που οι επιστήμονες εργάζονται στο νοσηρό και καθαρά κερδοσκοπικό σύστημα που ζούμε σήμερα, είναι υποχρεωμένοι να σκέφτονται και να πράττουν αναλόγως για να μπορέσουν να ζήσουν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα ίδια μέσα που θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν για τη βελτίωση και σωτηρία του Ανθρώπου απ' την καταστροφή του, τελικά να χρησιμοποιούνται για κοινωνικό και νοητικό έλεγχο, μετατροπή των ανθρώπων σε άβουλα κι υπερκαταναλωτικά ζόμπι, επιβολή αυταρχικών κι απάνθρωπων πολιτικών σε Ανατολή και Δύση, δημιουργία μηχανών μαζική δολοφονίας, αφαίρεση κάθε είδους δικαιωμάτων από ανθρώπους και ζώα, και μια ατελείωτη αλυσίδα επικίνδυνων εξουσιαστικών μεθόδων, που όλα μαζί έχουν και αντίστοιχα καταστροφικές συνέπειες, όπως την αποσταθεροποίηση του κλίματος της Γης, την πτώση της βιοποικιλότητας και την 6η Μαζική Εξαφάνιση που εμείς οι ίδιοι προκαλούμε, την έλλειψη εμπιστοσύνη κι επικοινωνίας ανάμεσά μας, κατάθλιψη, απελπισία, απαισιοδοξία για το μέλλον, ηθελημένη επιστροφή στο σκοταδισμό του παρελθόντος, πνευματική και διανοητική αυτοκτονία.</p><p>Όλα τα παραπάνω έχουν μια λογική βάση. Απλά σκεφτείτε τους επιστήμονες που δουλεύουν σε έρευνες νέων όπλων μαζικής καταστροφής, κάτι ακαδημαϊκούς που στην πραγματικότητα δεν γουστάρουν την πρόοδο γιατί δεν θέλουν να ξεκολλήσουν απ' τις πλέον γεμάτες μούχλα καρέκλες τους, αλλά κι όσους έχουν τα μέσα για να αλλάξουν τον κόσμο μα δεν το κάνουν. Αλλά ενώ το πρόβλημα δεν είναι η επιστήμη κι η τεχνολογία αλλά το πώς χρησιμοποιούνται απ' τη σημερινή διεφθαρμένη εξουσία, φτάσαμε τελικά στο σημείο να ρίχνουμε τα βέλη μας στην επιστήμη και στην τεχνολογία, αλλά όχι στην κάθε μορφής κι ιδεολογίας εξουσία που καταστρέφει την αξία τους με τον τρόπο που τα χρησιμοποιεί. Για κάποιο λόγο πιο εύκολο είναι να το παίξουμε "σκεπτικιστές" και "επαναστάτες" στο γιατρό και στο μικροβιολόγο, παρά στο βουλευτή και στον πρωθυπουργό.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgdOFwT7O6nykjWj1BQ1df4pG4nUHs5zJOR_kQoxPmItGYV6eEU1tXu5WZlfqRc6ZvmNdEmLnppwK3f-gV-LWGmczXANPhaFsYbRGM46YwxxWxRO74k_a0sNgLn3oKv6XTLzNXiwYOq_90EYLHfdTYBD1T8n1ILYLGkq2axmFGpoM-xI5JMn1wguJJZg/s409/12717931_957855930928381_3866117009768739206_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="409" data-original-width="409" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgdOFwT7O6nykjWj1BQ1df4pG4nUHs5zJOR_kQoxPmItGYV6eEU1tXu5WZlfqRc6ZvmNdEmLnppwK3f-gV-LWGmczXANPhaFsYbRGM46YwxxWxRO74k_a0sNgLn3oKv6XTLzNXiwYOq_90EYLHfdTYBD1T8n1ILYLGkq2axmFGpoM-xI5JMn1wguJJZg/s16000/12717931_957855930928381_3866117009768739206_n.jpg" /></a></div><p>Η ίδια επιστήμη και τεχνολογία που έφτιαξε τα πυρηνικά όπλα που παλαβοί σαν τον Πούτιν απειλούν να ρίξουν, είναι ακριβώς η ίδια επιστήμη και τεχνολογία που ήδη παράγει άφθονη ηλεκτρική ενέργεια και συμβάλει στην ιατρική και στην εξερεύνηση του Διαστήματος. Ένας υπολογιστής μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να κάνει θαύματα και να σώσει ζωές, μπορεί όμως και να χρησιμοποιεί για να πεθάνουν εκατομμύρια άνθρωποι και να καταδικάσει ακόμη περισσότερους σε πνευματικό θάνατο. Το ίδιο μαχαίρι που κόβει ψωμί είναι και το ίδιο που κόβει λαρύγγια, το ίδιο τσεκούρι που χτίζει πόλεις μπορεί να ξεκληρίσει οικογένειες, κι η ίδια γνώση που προστατεύει τον υπολογιστή σου από χάκερς μπορεί και να τον κάνει μπάτε σκύλοι αλέστε από κάθε λογής "κουτσομπόληδες". Το ότι γίνεται κατάχρηση της επιστήμης και της τεχνολογίας δεν οφείλεται στην ίδια την επιστήμη και την ίδια την τεχνολογία, αλλά οφείλεται σε ανθρώπους που δεν έχουν μάθει πώς να τις χειρίζονται σωστά κι υπεύθυνα ("<i>οι μεγάλες δυνάμεις φέρνουν και μεγάλες ευθύνες</i>", όπως λέει κι ο Spiderman), αλλά και σε κοντόφθαλμους ανθρώπους που κοιτάνε μόνο τα δικά τους ρηχά και βουτηγμένα στο αίμα συμφέροντα, στηρίζοντας έτσι ένα παρωχημένο κι αυτοκαταστροφικό σύστημα ιδεών κι αντιλήψεων, που με την πρώτη ευκαιρία μας πηγαίνει πίσω σε εποχές που φοβόμασταν ακόμη και τη σκιά μας.</p><p>Κι ενώ όντως ισχύει ότι οι επιστήμονες είναι κι αυτοί άνθρωποι με αδυναμίες και ανάγκες, η Ιστορία μα κι η σημερινή πραγματικότητα είναι γεμάτες με παραδείγματα ανθρώπων που πήγαν κόντρα στο εκάστοτε ρεύμα και τα θυσίασαν όλα (ακόμη και τη ζωή τους) στο όνομα της επιστήμης, της αλήθειας και της ανθρωπιάς. Χάρη σ' αυτούς ζούμε και δημιουργούμε σήμερα. Χάρη στους σημερινούς ήρωες της επιστήμης και της ανθρωπιάς, τα παιδιά μας θα ζήσουν και θα δημιουργήσουν. Και χάρη σ' αυτούς θα αποδράσουμε απ' τη σκατίλα του σύγχρονου και λατρεμένου (μπλιαχ) από πολλούς εκτρώματος στο οποίο ζούμε.</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKQG4gB9E2AJSjrUoASDr4uw0oRPYYyrfKb7xP0FOUdEvYbOCjfEo67TIAKM05nM40B31SoJnQnOvNv7aqMt-bcrBwW2Tbx41cqkyyiJyLA_zmwGcp9K_9wqdg04HtPReJPUqi3sKpbYJoqmdislNbSugAs4gVRVnQo7l3nc8HugmEbm7fgQg4wCGZlA/s611/79531102_2487216048223804_6796968647102300160_n.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="611" data-original-width="611" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKQG4gB9E2AJSjrUoASDr4uw0oRPYYyrfKb7xP0FOUdEvYbOCjfEo67TIAKM05nM40B31SoJnQnOvNv7aqMt-bcrBwW2Tbx41cqkyyiJyLA_zmwGcp9K_9wqdg04HtPReJPUqi3sKpbYJoqmdislNbSugAs4gVRVnQo7l3nc8HugmEbm7fgQg4wCGZlA/w400-h400/79531102_2487216048223804_6796968647102300160_n.png" width="400" /></a></div><p></p>Terringhttp://www.blogger.com/profile/05903671262949453838noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7774596693508611507.post-26333405602593703102022-11-24T14:51:00.001+02:002022-11-24T14:51:49.205+02:00Η αλατένια κούκλα<p>"<i>Ήρθαμε να εξερευνήσουμε τη Σελήνη, κι ανακαλύψαμε τη Γη.</i>"<br />- Μπιλ Αντερς, αστροναύτης της αποστολής Apollo 8</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPZa3nYa4My8GhWFmSwv3val_GLKt2msmgQCfJFa7yA5Rt5rSOZ50mjooyvelqW7lq8bIPJoJZ8zxNfS1bgHlxAeYhbdWl1cSvLUMYpRvw8YP5zgH6BmKc0_t__v7a_IDbhKBTbgdiCdvbjobCTCZNfr5zk6414ODloybjzIq3xrSaL4BD5DhJeADxww/s480/who-are-you2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="381" data-original-width="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPZa3nYa4My8GhWFmSwv3val_GLKt2msmgQCfJFa7yA5Rt5rSOZ50mjooyvelqW7lq8bIPJoJZ8zxNfS1bgHlxAeYhbdWl1cSvLUMYpRvw8YP5zgH6BmKc0_t__v7a_IDbhKBTbgdiCdvbjobCTCZNfr5zk6414ODloybjzIq3xrSaL4BD5DhJeADxww/s16000/who-are-you2.jpg" /></a></div><p>Μια φορά κι έναν καιρό, σ' ένα μαγαζί με παιχνίδια βρισκόταν μια κούκλα διαφορετική απ' τις άλλες. Δεν ήταν φτιαγμένη από πανί, ξύλο, μέταλλο ή πλαστικό, αλλά από αλάτι. Μια μέρα, η αλατένια αυτή κούκλα έφυγε απ' το μαγαζί για να εξερευνήσει τον κόσμο και για να ανακαλύψει τι πραγματικά είναι. Εξερεύνησε πόλεις και χωριά, λαγκάδια και κοιλάδες, βουνά και πεδιάδες. Τον χειμώνα έβλεπε το χιόνι και τα δέντρα να κοιμούνται. Την άνοιξε θαύμασε τα χρώματα των λουλουδιών και τη μουσική των πουλιών. Μια μέρα, και μετά από ένα επικό ταξίδι στη στεριά, η αλατένια κούκλα βρέθηκε μπροστά σε μια θάλασσα. Δεν είχε ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Έμεινε ακίνητη κι έκπληκτη απ' το πόσο παράξενη, απέραντη και μοναδική ήταν. Δεν ήξερε το όνομά της κι έτσι την ρώτησε.</p><p>"Τι είσαι εσύ;"</p><p>Η θάλασσα, μ' ένα χαμόγελο γεμάτο καλοσύνη κι αγάπη, απάντησε.</p><p>"Έλα μέσα για να το ανακαλύψεις."</p><p>Έτσι, η αλατένια κούκλα έκανε το μεγάλο βήμα κι άρχισε να μπαίνει προς στη θάλασσα. Όμως όσο πιο βαθιά προχωρούσε, τόσο περισσότερο διαλυόταν και γινόταν ένα με εκείνη. Πρώτα τα πόδια της, μετά τα χέρια της και το σώμα της, έπειτα το κεφάλι της, όλα παραδινόντουσαν στην απεραντοσύνη της θάλασσας. Στο τέλος, έμεινε ένα μόνο μικρό κομμάτι απ' την κούκλα. Πριν διαλυθεί και το τελευταίο αυτό κομμάτι, η θάλασσα τη ρώτησε.</p><p>"Τώρα ξέρεις τι είμαι;"</p><p>Κι η κούκλα, γεμάτη χαρά και θαυμασμό, απάντησε.</p><p>"Τώρα ξέρω τι είμαι!"<br /></p><p>(Το παραμύθι δεν είναι δικό μου, μα έπρεπε να το μοιραστώ μαζί σας. Ξέρω ότι πολλές διαφορετικές ερμηνείες μπορούν να αποδοθούν στο παραμύθι αυτό, μα αυτή είναι η δική μου. Στη προσπάθειά μας να μάθουμε τι πραγματικά είμαστε, ίσως χρειαστεί να βγούμε απ' τα συνηθισμένα και να εξερευνήσουμε άλλους εαυτούς πριν ανακαλύψουμε τον δικό μας. Όπως η ανθρωπότητα έπρεπε να βγει απ' τη Γη για ν' ανακαλύψει τον εαυτό της και τον πλανήτη της, έτσι κι εμείς ίσως χρειαστεί να πάμε έξω για να μάθουμε το μέσα, να ρωτήσουμε το εσύ για να βρούμε το εγώ, και να αφήσουμε τον εαυτό μας να γίνει ένα με τον ωκεανό της πραγματικότητας, ακόμη κι αν χρειαστεί να διαλυθούμε σαν την αλατένια κούκλα.)</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKHWc59RWw0hguggS1p2nvAtOK3MltdVWXU1YugQ84dXVQZ5H5WqNz0SGbHYAZ9JPJJpdcFlgILX1UzjgrxlfZnbS31MroFCKXTLrF2uFdvrDOlslWl-L-Wg3gT-ktp9W-C4HjNBR-r5mwCJ0sMnDQg2gpy9Nm3pVzjnM6fP0c1KsXoDUoc83qAWzCdw/s1920/2e7e8c609392c4f51e7d913f3a24990c.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1920" data-original-width="1080" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKHWc59RWw0hguggS1p2nvAtOK3MltdVWXU1YugQ84dXVQZ5H5WqNz0SGbHYAZ9JPJJpdcFlgILX1UzjgrxlfZnbS31MroFCKXTLrF2uFdvrDOlslWl-L-Wg3gT-ktp9W-C4HjNBR-r5mwCJ0sMnDQg2gpy9Nm3pVzjnM6fP0c1KsXoDUoc83qAWzCdw/w225-h400/2e7e8c609392c4f51e7d913f3a24990c.jpg" width="225" /></a></div>Terringhttp://www.blogger.com/profile/05903671262949453838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7774596693508611507.post-34888856938264394052022-10-28T15:49:00.001+03:002022-10-28T15:49:12.360+03:00Προς μια οικουμενική 28η Οκτωβρίου<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiTGm4tzTymT3lu5sGxLYRNtI8VOVl-dkQ8OkgzdfpkmvlOpPzas-ZParst2qW1pQZwLJmEo82E7VxjlDesIOLTY3wB_049ObWJWaR9Nkvp9F5ifQeIuERKRCPb7q-XLFYxrtrDyuuCpoNL8CdoJh8PAqAkg98nO_xxA4cZlNIQg3cYBJkZMt5MJ9dSQ/s1000/geloiografia_1940_001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="1000" height="280" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiTGm4tzTymT3lu5sGxLYRNtI8VOVl-dkQ8OkgzdfpkmvlOpPzas-ZParst2qW1pQZwLJmEo82E7VxjlDesIOLTY3wB_049ObWJWaR9Nkvp9F5ifQeIuERKRCPb7q-XLFYxrtrDyuuCpoNL8CdoJh8PAqAkg98nO_xxA4cZlNIQg3cYBJkZMt5MJ9dSQ/w400-h280/geloiografia_1940_001.jpg" width="400" /><br /><br /></a></div><p></p><p>28η Οκτωβρίου. Η μέρα που σαν σήμερα το 1940 είπαμε ένα βροντερό όχι στον Ιταλό κατακτητή και μετά τον πετάξαμε έξω με τις κλωτσιές. Και όπως κάθε χρόνο αλλά και σε κάθε εθνική εορτή, έτσι και τώρα είμαι σίγουρος πως θα βγαίνουν στους δρόμους οι δημοσιοκάφροι της κακιάς ώρας και θα ρωτάνε τα παιδιά μας τι γιορτάζουν σήμερα, με μοναδικό όμως σκοπό να πάρουν τις λάθος απαντήσεις που θέλουν ν' ακούσουν και διαγράφοντας απ' τις λήψεις τους όσα παιδιά έδωσαν σωστές απαντήσεις, χειραγωγώντας έτσι την κοινή γνώμη και δίνοντας μας ένα καλό πάτημα για να χλευάσουμε εμείς οι "ώριμοι" ενήλικες τα ίδια μας τα παιδιά. Κι έτσι αντί να αναρωτηθούμε πραγματικά γιατί μερικά παιδιά θα πουν ότι σήμερα είναι η παγκόσμια μέρα του όχι στους εξωγήινους, κι αντί να κάνουμε τα παιδιά μας να αγαπήσουν τη μάθηση και να θέλουν να ανακαλύψουν την ιστορία του τόπου μας και τους ήρωες που την έγραψαν, απλά για άλλη μια φορά θα αναλωθούμε στο να κατηγορούμε τα παιδιά μας για τα σκατά που εμείς οι ίδιοι έχουμε χέσει στα μυαλά τους, δίνοντας και σε μερικούς έτσι τη χαρά να πούνε εμετικές απόψεις του τύπου "η νεολαία είναι για τον πούτσο" και "τα παιδιά μας θα έπρεπε να πολεμάνε τους πάντες και να πεθαίνουν σαν τα σκυλιά (όσο εμείς οι "πατριώτες" πίνουμε τον καφέ μας απ' το Παρίσι), αντί να ζουν όπως θέλουν". Μήπως τελικά η ιστορία κινδυνεύει όχι απ' τα παιδιά μας που δεν την ξέρουν, αλλά από εμάς που βαριόμαστε να τους τη διδάξουμε και μάλιστα όπως πρέπει;<br /><br />Απ' το Έπος του 40 μέχρι σήμερα πολλά έχουν αλλάξει. Όμως η μεγαλύτερη κι η χειρότερη αλλαγή είναι ότι ξεχάσαμε την ίδια μας την ιστορία. Ξεχάσαμε εμείς οι ίδιοι να λέμε όχι εκεί που πρέπει όπως οι ήρωες μας στα βουνά της Πίνδου, επειδή από μικρά παιδιά κάποιοι μας μαθαίνουν να λέμε ναι σε όλα, κι ειδικά εκεί που δεν πρέπει. Αποτέλεσμα είναι να λέμε:<br />ΝΑΙ στην καταστροφή του περιβάλλοντος και στην εν ψυχρό κακοποίηση κι εκτέλεση αθώων πλασμάτων, επειδή πάντα βάζαμε τον ρηχό εαυτούλη μας πάνω απ' το μεγαλείο της ζωής.<br />ΝΑΙ στη χρήση της βίας ακόμη και για ψύλλου πήδημα, σε σημείο να απειλούμε με πυρηνικό ολοκαύτωμα όποιον μας στραβοκοιτάξει.<br />ΝΑΙ στην κοινωνική κι οικονομική ανισότητα, σε σημείο που να το βρίσκουμε απολύτως φυσιολογικό κι εντελώς σωστό και δίκαιο κάποιοι να έχουν τα πάντα κι όλοι οι υπόλοιποι σχεδόν τίποτα.<br />ΝΑΙ στην κάθε μορφής εξαθλίωση κι εξαπάτηση, μιας κι είναι "στη φύση του ανθρώπου" να είμαστε μαλάκες και μισάνθρωποι.<br />ΝΑΙ στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γιατί ακόμα νομίζουμε ότι αυτό αφορά τους "άλλους" και ποτέ εμάς.<br />ΝΑΙ στη συντήρηση παλιών κι αποτυχημένων συστημάτων, ακόμη κι όταν σκυλοβρωμάνε μούχλα.<br />ΝΑΙ στην μπουρδολογία και στην προπαγάνδα, κι ας πεθαίνουν άνθρωποι εξαιτίας της.<br /><br />Το "ναι σε όλα" έχει κατακτήσει τον πολιτισμό μας και τον πλανήτη μας σαν δεύτερος Μουσολίνι, σαν νέος Χίτλερ. Αλλά το όχι δεν έχει πεθάνει. Ζει στις καρδιές και στις ψυχές μιας νέας γενιάς αγωνιστών κι ηρώων, που με τον δικό τους τρόπο παλεύουν για έναν καλύτερο, ελεύθερο αύριο. Ζει στους Ουκρανούς αγωνιστές, που κρατούν το όχι ζωντανό και πετάνε έξω τον Ρώσο κατακτητή με τις κλωτσιές. Ζει στις γυναίκες αγωνίστριες στο Ιράν, που κρατούν το όχι ζωντανό και ξεσηκώνονται ενάντια στον θρησκευτικό φονταμενταλισμό. Ζει στους περιβαλλοντικούς ακτιβιστές, που κρατούν το όχι ζωντανό και σαμποτάρουν τα σχέδια των λομπίστων και των εταιριών να μετατρέψουν τον πλανήτη μας σε χωματερή για τα εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. Ζει στους καθημερινούς αγωνιστές της διπλανής πόρτας, που κρατούν το όχι ζωντανό και παλεύουν το τέρας της υποταγής και της απανθρωπιάς μ' ένα χαμόγελο και μια ζεστή καρδιά. Το όχι ζει και σήμερα, κι αυτή τη φορά έχει ξεπεράσει τα σύνορα της Ελλάδος και δεν περιορίζεται στα πεδία μάχης. Γι' αυτό κι από σήμερα τιμούμε τους ήρωες μας, παίρνουμε τη σκυτάλη τους και συνεχίσουμε τον αγώνα τους. Αυτή τη φορά ο κατακτητής είναι παντού κι ο αγώνας είναι οικουμενικός. Όπως είπαμε όχι στους κατακτητές του χτες, ώρα να πούμε όχι και στους κατακτητές του σήμερα και του αύριο.</p><p>Ώρα να πούμε:<br />ΟΧΙ στην καταστροφή του περιβάλλοντος και στον βιασμό της Μητέρας Γης για εφήμερα και πλαστικά κέρδη.<br />ΟΧΙ στη χρήση της βίας και του πολέμου ακόμη και για τις πιο μικρές διαφωνίες.<br />ΟΧΙ στην κοινωνική κι οικονομική ανισότητα, στον αποκλεισμό, στο ρατσισμό και στο φασισμό.<br />ΟΧΙ στην κάθε μορφής εξαθλίωση, εξευτελισμό και εξαπάτηση.<br />ΟΧΙ στην καταπάτηση των δικαιωμάτων ανθρώπων και ζώων.<br />ΟΧΙ στη συντήρηση παλιών κι αποτυχημένων συστημάτων.<br />ΟΧΙ στις ψευτοεπιστήμες, το φόβο, την άγνοια, τις προκαταλήψεις και την προπαγάνδα.<br />ΟΧΙ στον θάνατο.<br /><br />Κι όταν είναι να πούμε ναι, θα πούμε μόνο εκεί που πρέπει:<br />ΝΑΙ στην προστασία του περιβάλλοντος και στην αειφόρος ανάπτυξη.<br />ΝΑΙ στην ειρήνη, στη διπλωματία και στο διάλογο.<br />ΝΑΙ στην ισότητα, στην αλληλεγγύη, στην κατανόηση και στην ελευθερία.<br />ΝΑΙ στην αξιοπρέπεια και στην ανθρωπιά.<br />ΝΑΙ στο σεβασμό ανθρώπων και ζώων.<br />ΝΑΙ στην εξέλιξη, στην πρόοδο και στην αλλαγή προς το καλύτερο.<br />ΝΑΙ στην επιστήμη, στη γνώση, στην αλήθεια και στην πνευματική γαλήνη.<br />ΝΑΙ στη ζωή!<br /><br />"<i>Νικούμε. Νικούμε. Πάντα νικάει το δίκιο! Μια μέρα θα νικήσει ο άνθρωπος. Μια μέρα η λευτεριά θα νικήσει τον πόλεμο. Μια μέρα θα νικήσουμε για πάντα.</i>"<br />- Γιάννης Ρίτσος, 1909-1990, Έλληνας ποιητής<br /></p>Terringhttp://www.blogger.com/profile/05903671262949453838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7774596693508611507.post-6904667296930653252022-05-30T17:12:00.001+03:002022-05-30T17:12:41.288+03:00Για τον Βαγγέλη<p>Έχουμε πείσει τον εαυτό μας να λέμε ότι δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από απλοϊκές, ρηχές οντότητες, κι ό,τι κάνει εμάς αφορά το υλικό μας κομμάτι και μόνο. Λάθος. Δεν είμαστε μόνο τα ρούχα που φοράμε, το αυτοκίνητο που έχουμε ή δεν έχουμε και το φαγητό που τρώμε. Είμαστε τα βιβλία που έχουμε διαβάσει, τα παιχνίδια που έχουμε παίξει, οι ταινίες που έχουμε δει, οι φιλίες που έχουμε κάνει, οι εικόνες που μας συγκινούν και μας στοιχειώνουν ακόμη και σήμερα, οι εμπειρίες που έχουμε βιώσει, τα μέρη που έχουμε κάνει δεύτερό μας σπίτι, οι άνθρωποι που μας εμπνέουν, οι μελωδίες που έχουμε κάνει πολύτιμο κι αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας. Σπανίως ξεχωριστά και μεμονωμένα, όλα αυτά μαζί σχηματίσουν ένα κράμα από διαφορετικά έργα διαφορετικών ανθρώπων που ενώνονται μεταξύ τους για να σχηματίσουν εμάς και την ταυτότητά μας. Αυτό σημαίνει ότι δεν αποτελούμαστε μόνο από εμπειρίες, υλικά αγαθά, εικόνες και μελωδίες, αλλά κι από ανθρώπους, που με το έργο τους έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας. Και σήμερα θα σας μιλήσω για έναν απ' αυτούς.</p><p>Θυμάμαι ήταν το 1994 όταν ανακάλυψα τον κόσμο της αστρονομίας μέσω βιβλίων, γνωριμιών, αλλά και μέσω ενός μοντέλου δορυφόρου που είχα φτιάξει από πεταμένα εξαρτήματα λάμπας. Ακόμα τον έχω, όπως και τα παλιά μου βιβλία αστρονομίας. Έπειτα, από βιντεοκασέτες του μπαμπά μου, ανακάλυψα το Cosmos: A Personal Voyage του Καρλ Σέιγκαν, τη σειρά που με συνοδεύει ακόμη και σήμερα. Είχα ενθουσιαστεί από τις εικόνες, τις αναπαραστάσεις, τα πειράματα, τα λόγια του Καρλ, τα ταξίδια με το Διαστημόπλοιο της Φαντασίας, και το πλούσιο από μελωδίες μουσικό μπουκέτο που τα συνόδευαν όλα αυτά. Πολλές φορές έβλεπα την ίδια κασέτα σε επανάληψη χωρίς να τη βαρεθώ ποτέ. Μερικά χρόνια αργότερα, πλέον γυμνασιόπαιδο, πήγαινα κάθε Σαββατοκύριακο στο Ευγενίδειο Πλανητάριο. Ακόμη κι η ταμίας με ρωτούσε χαμογελαστή "πάλι εσύ εδώ;". Τι να κάνω; Δεν χόρταινα τις εικόνες και τη μουσική που έπαιζαν τότε. Μια μέρα ρώτησα τον υπεύθυνο των προβολών για τη μουσική. Η απάντησή του ήταν ένα όνομα. Ένα όνομα που ακόμη και σήμερα με κάνει να χαμογελώ σαν παιδάκι κάθε φορά που το ακούω.</p><p>Βαγγέλης Παπαθανασίου.</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3J-oFk8Mi24g3Pn65czPwgSi2LNTaDza4slWnNh7NLLqAh47TLqbLm-AFSBw-kmHP0-X1LcoMuEAwEy8Q2Ch74E_o1k4G3MrpQd9Q3HcRqc6MGXBd5Ye7rY284pLKoX885jfoSpPTos82FcuDX1tpVQyERdK-Og3_0PB2FZEGAGe88qWLEvMPkPzwIg/s963/vagelis_papathanasiou_mxr.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="541" data-original-width="963" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3J-oFk8Mi24g3Pn65czPwgSi2LNTaDza4slWnNh7NLLqAh47TLqbLm-AFSBw-kmHP0-X1LcoMuEAwEy8Q2Ch74E_o1k4G3MrpQd9Q3HcRqc6MGXBd5Ye7rY284pLKoX885jfoSpPTos82FcuDX1tpVQyERdK-Og3_0PB2FZEGAGe88qWLEvMPkPzwIg/w400-h225/vagelis_papathanasiou_mxr.jpg" width="400" /></a></div><p></p><p>Μάλιστα, με μεγάλη μου χαρά ανακάλυψα ότι ο μπαμπάς μου είχε ένα δισκάκι του Βαγγέλη, το Reprise 1990-1999, το οποίο τελικά του το βούτηξα και το έχω λιώσει από τότε. Ευχαριστώ, μπαμπούλη 😃</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixto99C6SM8PrSSCHX1Xlr7Em85njoCmIWO9hOEmIxjzUfDpvvzbj6KhZgyUzHTuekIXe67HCmqM-tlyqRjtBIcnwCsw2sSFeQEfYnq46JET8O2IGf_DoW0utq30uuDKcdezl_H1lKpVmvRL6w_OyiA4W1sMDfoMCjocJsry3HFXGt-HWPuMylsYY_gw/s400/R-430797-1648063935-4306.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixto99C6SM8PrSSCHX1Xlr7Em85njoCmIWO9hOEmIxjzUfDpvvzbj6KhZgyUzHTuekIXe67HCmqM-tlyqRjtBIcnwCsw2sSFeQEfYnq46JET8O2IGf_DoW0utq30uuDKcdezl_H1lKpVmvRL6w_OyiA4W1sMDfoMCjocJsry3HFXGt-HWPuMylsYY_gw/s16000/R-430797-1648063935-4306.jpg" /></a></div><p>Το Reprise ήταν μόνο η αρχή, η πόρτα που άνοιξε και με οδήγησε σ' έναν πραγματικό μουσικό γαλαξία, αποτελούμενο από μια ανήκουστη ποικιλία ήχων και μελωδιών. Δεν υπερβάλω καθόλου. Ο Βαγγέλης δεν περιοριζόταν σ' ένα είδος μουσικής. Δεν μπορείς να βάλεις τη μουσική του σ' ένα κουτάκι. Ο Βαγγέλης πειραματιζόταν κι εξερευνούσε τη μουσική, ανακαλύπτοντας έτσι τις πραγματικές, απεριόριστες δυνατότητές της. Αυτό σημαίνει ότι ο Βαγγέλης έχει κάτι για όλους. Θες να επισκεφτείς την Αρχαία Ελλάδα και να τιμήσεις τους προγόνους μας; Πας στον Βαγγέλη. Θες να ταξιδέψεις στο φουτουριστικό Λος Άντζελες του 2019; Πας στον Βαγγέλη. Θες κάτι καθαρά ορχηστρικό, κάτι καθαρά ηλεκτρονικό, ή έναν επικό συνδυασμό και τον δύο; Στον Βαγγέλη. Θες κάτι για να αγαπήσεις, να ταξιδέψεις, να ξεσπάσεις, να εξερευνήσεις, να πολεμήσεις, να φοβηθείς, να εξερευνήσεις, να ανατριχιάσεις; Στον Βαγγέλη! Δεν θα σε απογοητεύσει.<br /></p><p>Η μουσική του Βαγγέλη έχει επίσης τη δυνατότητα να σε κάνει να θες να την εξερευνήσεις και να καταβροχθίσεις όλη του τη δισκογραφία. Δεν θα αρκεστείς σ' έναν του δίσκο. Δεν θα αρκεστείς σ' ένα είδος μουσικής του. Δεν θα μπορέσεις να πεις ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι ή το αγαπημένο σου άλμπουμ. Απλώς δεν γίνεται. Και το έπος της Μυθωδίας και του 1492 θα ακούσεις, και τις διαστημικές μελωδίες του Albedo 0.39 και του Rosseta θα ακούσεις, και τη φουτουριστική μουσική του Blade Runner θα ακούσεις, και τις συνεργασίες του με την Ειρήνη Παπά, τον Σον Κόνερι και τον Τζον Άντερσον θα ακούσεις, και τους καθαρόαιμους ηλεκτρονικούς ήχους της παλιάς σχολής που απαρτίσουν το Spiral και το Direct θα ακούσεις, και το τζαζ πανδαιμόνιο του Hypothesis θα ακούσεις, και τον φόρο τιμής του προς τον πατέρα του με το Chariots of Fire θα ακούσεις, και τη μουσική του όσο ήταν στους Aphrodite's Child θα ακούσεις. Με τον τρόπο του, ο Βαγγέλης σε καλεί να εξερευνήσεις, να ανακαλύψεις νέους ήχους, να ανοίξεις το νου σου και να διευρύνεις τους ορίζοντές σου.</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjx0eg4C0hSCooREbh-0w5rucoQ9ge3lpKoPxjlPfu3xE9TvladtJrJodS5F1Qk_2LGRHMR_dRsL81_vb44LRJt2Kl9fY36ZN2bcSTLBUhOgar0SLaiDMSQgra6dkgy22JZIPub3KuIS1obRyPseF20mwJksZ2WqC8MtsJUs1o37weIml_bkRMXk4WtSA/s670/vangelis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="350" data-original-width="670" height="209" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjx0eg4C0hSCooREbh-0w5rucoQ9ge3lpKoPxjlPfu3xE9TvladtJrJodS5F1Qk_2LGRHMR_dRsL81_vb44LRJt2Kl9fY36ZN2bcSTLBUhOgar0SLaiDMSQgra6dkgy22JZIPub3KuIS1obRyPseF20mwJksZ2WqC8MtsJUs1o37weIml_bkRMXk4WtSA/w400-h209/vangelis.jpg" width="400" /></a></div><p></p><p>Πώς το κατάφερνε αυτό; Και πώς έβγαζε πάντα τέτοια αριστουργήματα με ό,τι και να πιανόταν; Η απάντηση είναι απλή. Αγάπη. Ο Βαγγέλης αγαπούσε. Αγαπούσε τη ζωή, αγαπούσε τους ανθρώπους, αγαπούσε τους γονείς του, αγαπούσε την Ελλάδα, αγαπούσε το Διάστημα, αγαπούσε τη μυθολογία, αγαπούσε την επιστήμη, αγαπούσε την τέχνη, αγαπούσε τη μουσική. Σεβόταν τη μουσική. Δεν την χρησιμοποιούσε σαν μέσο για να "φλεξάρει" το πόσα "κασέρια" έδινε σε "ντρόγκια" και πόσες γκόμενες έριχνε στο κρεββάτι του κάθε βράδυ. Φερόταν στη μουσική με τον πιο ευγενικό τρόπο. Καταλάβαινε τις δυνατότητές της γιατί άκουγε τη μουσική και όλα όσα έχει να πει. Μέσω της μουσικής του ο Βαγγέλης διδάσκει την αγάπη. Να αγαπάμε αυτό που κάνουμε. Να δίνουμε την ψυχή μας σε ό,τι κάνουμε. Να μην αρκούμαστε στη μετριότητα ή στη χυδαιότητα. Να αναζητούμε το καλύτερο. Κι αν δεν το βρίσκουμε, να το φτιάχνουμε εμείς.</p><p>Η αγάπη με την οποία πλημμύρισε τα έργα του δεν ήταν κάτι το τυχαίο. Δεν υπήρχε έτσι απλά. Ο Βαγγέλης δεν ήταν μόνο ένας λαμπρός καλλιτέχνης, μα κι ένας λαμπρός άνθρωπος. Ήταν γενναιόδωρος, σεμνός, ευγενικός και χαμογελαστός, χωρίς όμως να διστάσει ενίοτε να πει κάποια πράγματα έξω απ' τα δόντια. Ήταν άνθρωπος. Δεν έκρυβε τα συναισθήματά του. Ο Βαγγέλης ήξερε ότι έκανε αριστουργήματα, αλλά δεν στο έτριβε στη μούρη. Δεν ήταν καμιά μικρόψυχη σνομπαρία που απαιτούσε απ' όλο τον κόσμο να του φιλά τα πόδια. Δεν του άρεσε καν σαν σκέψη, αλλά ούτε καν θα χρειαζόταν κάτι τέτοιο. Άφηνε τη μουσική του, το χαμόγελό του και την αγάπη του να μιλήσουν. Ένας σεμνός γίγαντας.<br /></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkKqb2I4zSIlpCuC4Ln7UGrYQ-Zvrsh7iqNlA6cANHdijN40lEBdb0gWkHQDF3WHvtaI-mc1gmY6ONOmSk4BnhUfILKVhzGOo1O0BnBc4_ugWX4EbavUM214VOU7DbTk4_y1_1cyfx19vtCXBFKZNiyRLHH4MIDNpTE9lhT_Y7QK76m3RdWWIY8d8qmQ/s592/VangelisRecentB.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="592" data-original-width="474" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkKqb2I4zSIlpCuC4Ln7UGrYQ-Zvrsh7iqNlA6cANHdijN40lEBdb0gWkHQDF3WHvtaI-mc1gmY6ONOmSk4BnhUfILKVhzGOo1O0BnBc4_ugWX4EbavUM214VOU7DbTk4_y1_1cyfx19vtCXBFKZNiyRLHH4MIDNpTE9lhT_Y7QK76m3RdWWIY8d8qmQ/s16000/VangelisRecentB.jpg" /></a></div><p></p><p>Ο Βαγγέλης δεν είναι πια μαζί μας. Τον πήρε μαζί του ο κορωνοϊός. Αλλά η μουσική του και τα ιδανικά που μας έχει προσφέρει απλόχερα δεν θα χαθούν ποτέ. Θα συνεχίσουν να μας συντροφεύουν, να μας εμπνέουν, να αποτελούν κομμάτι του εαυτού μας. Μπορεί ο Βαγγέλης ως άνθρωπος να έχει φύγει, αλλά ως πνεύμα θα ζει για πάντα μέσα μας, γιατί είναι κομμάτι όλων μας. Οι γίγαντες χάνονται μόνο όταν τους ξεχνάμε, κι ο Βαγγέλης δεν θα χαθεί ποτέ.<br /></p><p>Κλείνω μ' ένα τραγούδι. Ένα ξεχωριστό τραγούδι, τουλάχιστον για εμένα. Θυμάστε που είχα πει για το Cosmos του Καρλ Σέιγκαν; Δεν το ανέφερα τυχαία, μιας και τη θεματική μουσική αυτής της επικής σειράς την έγραψε...<br />Σωστά καταλάβατε 😁<br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/hBjeUS18DoY" width="320" youtube-src-id="hBjeUS18DoY"></iframe></div><br />Terringhttp://www.blogger.com/profile/05903671262949453838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7774596693508611507.post-35019344751364406042022-04-11T22:24:00.000+03:002022-04-11T22:24:11.808+03:00Oops!... We'll do it again?<p></p><p style="text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/CduA0TULnow" width="320" youtube-src-id="CduA0TULnow"></iframe></p><p></p><p>Πριν από 22 χρόνια σαν σήμερα (11/4/2000), η βασίλισσα της ποπ Britney Spears (η Madonna έχει χάσει τον θρόνο της κι ακόμα δεν το ξέρει 😛) μάς ταξίδεψε στον Άρη στο βιντεοκλίπ του τραγουδιού της "Oops!... I Did It Again", πειράζοντας τον αστροναύτη και κάνοντας την πιο άκυρη αλλά κι επική αναφορά στον Τιτανικό του Τζέιμς Κάμερον. 22 χρόνια έχουν περάσει από τότε, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει στη Γη (κάποια προς το καλύτερο, άλλα προς το χειρότερο), πολλά νέα πράγματα έχουμε μάθει για τον Άρη, αλλά το ενδιαφέρον μας για τον Κόκκινο Πλανήτη αρνείται πεισματικά να χαθεί, κυρίως χάρη σε ανθρώπους που απλά δεν γουστάρουν να σταματήσουν να αναρωτιούνται, να εξερευνούν και να εμπνέουν, σε ανθρώπους που έχουν το υπέροχο θράσος να έχουν το ένα τους πόδι στη Γη και το άλλο στον Άρη, που συνειδητοποιούν τις πραγματικές δυνατότητες της ανθρωπότητας, κι αναγνωρίσουν ότι δεν μπορούμε να τις περιορίσουμε επειδή έτσι το απαιτούν μερικοί δίποδοι τριχωτοί δεινόσαυροι με κουστούμια κι άδειο από ανθρωπιά βλέμμα. Με λίγα λόγια, σε ανθρώπους που προτιμούν να στέλνουν ρομποτικά ελικόπτερα στον Άρη παρά βόμβες σε νοσοκομεία στην Ουκρανία.<br /></p><p>Κι όμως αυτό το φαινόμενο δεν είναι καινούριο και δεν περιορίζεται μόνο στην εξερεύνηση του Διαστήματος, κι ούτε αφορά μόνο συγκεκριμένους ανθρώπους. Πριν από σχεδόν 50 χρόνια, ο Ψυχρός Πόλεμος, η απειλή των πυρηνικών πολέμων και τα επανδρωμένα ταξίδια στο Διάστημα, ενέπνευσαν μια νέα γενιά μηχανικών, επιστημόνων, φιλοσόφων, ακτιβιστών και στοχαστών να αλλάξουν τον κόσμο. Τότε μάλιστα, όταν οι ΗΠΑ έστειλαν τους πρώτους ανθρώπους στη Σελήνη, ξέσπασε το "Φαινόμενο Apollo", ένα κύμα ενθουσιασμού που
ενέπνευσε μια νέα γενιά επιστημόνων, μηχανικών, ακτιβιστών, οραματιστών, ακόμη και περιβαλλοντολόγων. Έπρεπε να δούμε τη Γη από τόσο μακριά για να καταλάβουμε πόσο πολύτιμη είναι για εμάς. Σήμερα, η εξερεύνηση του Άρη κι η έξαρση του κορωνοϊού SARS-CoV2, καθώς κι η οικονομική κρίση, οι πόλεμοι σε Ουκρανία κι όχι μόνο, η ελεύθερη πτώση της βιοποικιλότητας κι η αποσταθεροποίηση του κλίματος, ήδη εμπνέουν μια νέα γενιά ανθρώπων που έχουν βάλει σκοπό να αλλάξουν τον κόσμο, αμφισβητώντας και πετώντας στα σκουπίδια της Ιστορίας όλα όσα μας υποβαθμίσουν σε άτριχα κτήνη, και παράλληλα καλλιεργώντας όλα όσα μας τιμούν ως πραγματικούς ανθρώπους και πολίτες του Σύμπαντος.</p><p>"Το να πιστεύεις ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο σημαίνει ότι δεν είσαι ένας απ' αυτούς που θα τον αλλάξουν."<br />Ζακ Φρέσκο<br /></p><p>Αυτή η αποστολή όμως μόνο εύκολη δε θα 'ναι. Νοοτροπίες γενεών μπορούν να ανατραπούν μέσα σε μια μέρα, δεδομένα και κατεστημένα μπορούν να γίνουν άνετα σκόνη, και πολυετείς διεθνείς συνεργασίες και συμφωνίες μπορούν να διακοπούν μέσα σε μία στιγμή, επειδή κάποιος την έχει δει Μέγας Αλέξανδρος και θέλει να κάνει τον κόσμο σαν τα μούτρα του. Όμως η Ιστορία είναι γεμάτη από επίδοξους κατακτητές που προσπάθησαν να τα πάρουν όλα, να κυριαρχήσουν τον γαλάζιο κόκκο που αποκαλούμε Γη, και στο τέλος να χάσουν ακόμη και τα λίγα που είχαν, είτε σταδιακά είτε μέσα σε μία στιγμή. Καμία τυραννία και καμία κηδεμονία που γίνεται "για το καλό μας" δεν έχει ζήσει για πάντα, κι οι τωρινές δεν θα αποτελέσουν εξαίρεση. Εξάλλου, τίποτα δεν είναι πιο προσωρινό απ' το "μόνιμο" και τίποτα πιο μόνιμο απ' το "προσωρινό". Άλλωστε, όλοι οι πόλεμοι κάποτε τελειώνουν. Το ερώτημα όμως είναι πώς τελειώνουν, ποιοι είναι ο νικητές, και τι ακολουθεί μετά απ' αυτούς. Και δεν γίνονται όλοι οι πόλεμοι με βόμβες και αεροπλάνα. Πολλοί γίνονται με ψέματα, κακία, μίσος, παραπληροφόρηση, προπαγάνδα, ρατσισμό, αδιαφορία, απάθεια. Ολόκληρη η Γη έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης, απ' τη "μακρινή" Συρία ως μέσα στο ίδιο μας το κεφάλι. Φαίνεται ότι ο Άρης, ο θεός του πολέμου, δεν ψήνεται ιδιαίτερα να μας αφήσει επιτέλους ήσυχους. Όχι τουλάχιστον για όσο έχει υποστηριχτές του, από τους μεγάλους που τον ταΐζουν με εθνικιστικές φανφάρες και λεφτά σε στρατιωτικές δαπάνες, ως τους μικρούς που τον ξεπλένουν με φτηνές δικαιολογίες του τύπου "είναι στο DNA μας να μισούμε και να πολεμάμε κι αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ". Από τη στιγμή όμως που το παρελθόν που τόσο πολύ ωραιοποιείτε είναι γεμάτο με ανατροπές, τι σας κάνει να νομίζετε ότι το μέλλον θα αποτελέσει εξαίρεση? Ευτυχώς που αυτοί που αναζητούν όμορφες πριγκίπισσες και φιλικούς πολεμιστές στον Άρη δεν είναι "ρεαλιστές της παλιάς κοπής" σαν εσάς.<br /></p><p>Σήμερα χρειαζόμαστε ένα νέο Φαινόμενο Apollo περισσότερο από ποτέ, και μάλιστα σε παγκόσμια κλίμακα, όπου θα εμπνεύσει μια νέα γενιά ανθρώπων να αποκαταστήσει την ομορφιά της Γης, να τερματίσει το μίσος και τους πολέμους, να καταπολεμήσει τη φτώχεια και την αδικία, να επιστρέψει στη Σελήνη και να αποικίσει τον Άρη, αυτή τη φορά ως μια παγκόσμια οικογένεια. Αν τα καταφέρουμε, τότε κάποια μέρα τα παιδιά μας θα περπατήσουν στην έρημο του Κόκκινου Πλανήτη, θα κοιτάξουν πίσω και θα βλέπουν τι έχουν κάνει, τι έχουν καταφέρει, πόσα ανέφικτα έχουν κάνει εφικτά, τι αλλαγές έχουν φέρει και πόσο μακριά έχει πάει ο κόσμος χάρη σ' αυτούς. Κι ίσως τότε να κοιτάξουν το αύριο και χαμογελώντας να λένε:</p><p>Oops!... We did it again!</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkLPO12E9QQUr3inD-cAVZShyDu5KqlP3Ebg9Ab99laQHMfZkMU5Jq1xUc7tkb2JoE0A7eWmIhBIe0YAcMLM-Y9qwxORKEGjDaRDOv0qgNiaRnf3Pl94hlolCRgLeY3wN8n_vv1P3DL2n8sF_5_YHjOYhBNsNtPqLPiWORYe7e6hnUgnO6llAP7ot1Og/s1280/91795694_1872453816219175_8915029205029224448_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1280" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkLPO12E9QQUr3inD-cAVZShyDu5KqlP3Ebg9Ab99laQHMfZkMU5Jq1xUc7tkb2JoE0A7eWmIhBIe0YAcMLM-Y9qwxORKEGjDaRDOv0qgNiaRnf3Pl94hlolCRgLeY3wN8n_vv1P3DL2n8sF_5_YHjOYhBNsNtPqLPiWORYe7e6hnUgnO6llAP7ot1Og/w400-h225/91795694_1872453816219175_8915029205029224448_n.jpg" width="400" /></a></div><p></p>Terringhttp://www.blogger.com/profile/05903671262949453838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7774596693508611507.post-78200481236219378652022-03-03T13:31:00.004+02:002022-03-03T17:42:35.325+02:00Ιστορία μου, αμαρτία μου... λάθος μου μεγάλο<p>
Φαίνεται πως αν θες να δεις το ήθος και τις αξίες του πολιτισμού μας, αρκεί να
κοιτάξεις πάνω σε τι έχει προχωρήσει και σε τι έχει μείνει πίσω. Κι απ' ό,τι
φαίνεται, στους πολέμους και στο πώς να βγάζουμε το μάτι του άλλου έχουμε
γίνει αυθεντίες, αλλά στον διάλογο έχουμε ακόμα μαύρα μεσάνυχτα. Ναι, ξέρω, κι
άλλα πλάσματα πολεμάνε μεταξύ τους για εδαφική κυριαρχία και φυσικούς πόρους,
αλλά όχι σαν εμάς. Ας ρίξουμε όμως μια σύντομη ματιά στην ιστορία του
πολιτισμού μας. Δηλαδή στην ιστορία των πολέμων και στους τρόπους που
σκαρφιζόμαστε για να αλληλοσφαχτούμε.
</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEirI4rKIHpCFQmpGDztmQ7xITHS1hVZApPpMivQlMvXUj4YCoDr7ZveSBfsudiif742mZKhEvxWX53p7cq_m_pljee1PEeHdzpi1-4BUIw4spLxSfrQdDtyCyEXtmygcac8bv_Yg-2SwJJUND0N-Jova5upANeHb8w9vV8pUV35zSGWfz6vyz_gbv4Lmg=s1592" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1074" data-original-width="1592" height="270" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEirI4rKIHpCFQmpGDztmQ7xITHS1hVZApPpMivQlMvXUj4YCoDr7ZveSBfsudiif742mZKhEvxWX53p7cq_m_pljee1PEeHdzpi1-4BUIw4spLxSfrQdDtyCyEXtmygcac8bv_Yg-2SwJJUND0N-Jova5upANeHb8w9vV8pUV35zSGWfz6vyz_gbv4Lmg=w400-h270" width="400" /></a>
</div>
<p>
Η ιστορία μας ξεκινά πριν από πάρα πολλά χρόνια, όπου ζούσαμε σε σπηλιές κι
ήμασταν στο έλεος των στοιχείων της Φύσης (που και σήμερα είμαστε, αλλά καμία
σχέση με τότε). Βλέπαμε άλλες φυλές να έχουν περισσότερο φαΐ και πιο ωραία
εδάφη από εμάς, και ζηλέψαμε κι εμείς. Μόνη λύση; Πόλεμος! Απάνω τους! Πάρτε
πέτρες και ξύλα και τιμωρήστε τους που έχουν ωραία πράγματα κι εμείς όχι.
Μοιρασιά; Ούτε για αστείο! Όλα δικά μας! Ναι, τότε ήμασταν πρωτόγονοι, η
έννοια του διαλόγου δεν υπήρχε καν και δεν είχαμε τότε άλλες επιλογές.
Σύμφωνοι. Αλλά τι στράβωσε κι ο πόλεμος εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να 'ναι η
αγαπημένη μας λύση;
</p>
<p>
Μετά τις πέτρες και τα ξύλα ήρθε το μέταλλο. Χαλκός, μπρούντζος, σίδερο. Να
μην φτιάξουμε ωραία όπλα με αυτά; Ασπίδες, κράνη, πανοπλίες, δόρατα, σπαθιά,
τόξα, καταπέλτες κι ακόντια. Τώρα μπορούμε να σκοτωνόμαστε κι από μακριά. Να
μην φτιάξουμε όμως και πολεμικά πλοία, να γεμίσουμε και τις θάλασσες με
πτώματα; Να έχουν και κάτι να τρώνε τα ψαράκια. Φρεσκοσφαγμένο κρεατάκι από
νοήμων ανθρωπάκι.
</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg7KpKrudBhvB_K0NTpkCfN3v9Ex8RpzTFCKmq4sI07LBgWKKtFIEMTL4skQxieOGSAHqAsqP7J-8sThlvCgJQc3KR50pmEr1zUuWZNms9SqUGOi4iVtnB3kdAjO6bu9nldPPaIzWu7BTz1IsvT4XQ5anaMFw-wDpiCcVVlZYsnqLwHWqj6rv_sQFGdxw=s1588" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1074" data-original-width="1588" height="270" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg7KpKrudBhvB_K0NTpkCfN3v9Ex8RpzTFCKmq4sI07LBgWKKtFIEMTL4skQxieOGSAHqAsqP7J-8sThlvCgJQc3KR50pmEr1zUuWZNms9SqUGOi4iVtnB3kdAjO6bu9nldPPaIzWu7BTz1IsvT4XQ5anaMFw-wDpiCcVVlZYsnqLwHWqj6rv_sQFGdxw=w400-h270" width="400" /></a>
</div>
<p>
Η "πρόοδος" συνεχίστηκε. Καλύτερες πανοπλίες, καλύτερα σπαθιά, βαλλίστρες, και
τρεμπουσέ να πετάνε πτώματα για να μολύνουν τους αντιπάλους. Πολιτισμός. Και
τότε, μπουμ! Μπαρούτι! Πυρίτιδα! Ξέρετε τι σημαίνει αυτό, ε; Κανόνια και
τουφέκια! Πλέον στα πεδία μάχης και στις ναυμαχίες δεν ακούς μόνο ανθρώπους να
ουρλιάζουν από πόνο, αλλά και τα όπλα τους να προδίδουν το πόσο "νοήμων"
είμαστε. Κι επίσης δεν χρειάζεται καν να δεις ποιον θα σκοτώσεις. Απλά ρίχνεις
με το κανόνι και βλέπεις κάστρα να σωριάζονται και πλοία να βυθίζονται. Γιατί
όλοι μας ξέρουμε ότι στα κάστρα και στα πλοία δεν υπάρχουν άνδρες, γυναίκες
και παιδιά, σωστά;
</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiP3d5EIsUZGevIpLCMpaGAkvZMsALH9gbnWrxr26sSu9ze0Cd7i02gzPMueUuxwaBlsu6z2oHTX1sUpjnUNZQ-lByKBq_SFH2GTux8pf0C-ceBFvlZLRpmvjgOjB6-kUKntlefb1luAvtiz7KBtgR5evT2lPreZBS5Bmmyp0iCHvd53K-iGxQ6_aCM2A=s1590" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1074" data-original-width="1590" height="270" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiP3d5EIsUZGevIpLCMpaGAkvZMsALH9gbnWrxr26sSu9ze0Cd7i02gzPMueUuxwaBlsu6z2oHTX1sUpjnUNZQ-lByKBq_SFH2GTux8pf0C-ceBFvlZLRpmvjgOjB6-kUKntlefb1luAvtiz7KBtgR5evT2lPreZBS5Bmmyp0iCHvd53K-iGxQ6_aCM2A=w400-h270" width="400" /></a>
</div>
<p>
Κι εκεί που λες ότι χειρότερα δεν γίνεται, μπουμ! Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος!
Τανκς, υποβρύχια, ελικοφόρα αεροπλάνα, πολυβόλα, χαρακώματα. Η ξηρά πλέον δεν
αρκεί, ούτε κι η επιφάνεια της θάλασσας. Πλέον και τα βάθη της θάλασσας κι οι
ουρανοί θα μετατρέπονται σε πεδία μάχης, με μεταλλικά πουλιά και ψάρια να
σκορπούν παντού τον θάνατο. Νέοι τρόποι για να δείξουμε το πόσο μεγάλη την
έχουμε τη μαγκιά μας. Και σε περίπτωση που δεν το έχετε εμπεδώσει, φάτε κι
έναν Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στη μούρη. Αεροπλανοφόρα, φλογοβόλα,
αεριωθούμενα αεροπλάνα, πύραυλοι, ατομικές βόμβες. Τώρα μπορούμε να σβήνουμε
ολόκληρες πόλεις απ' τον χάρτη με μία και μόνο βόμβα. Ποιο άλλο ζώο στη Γη
μπορεί να το κάνει αυτό; Humanity, fuck yeah!<br />
</p>
<p>
Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε, αλλά μην τολμήσεις κι ηρεμήσεις λίγο,
γιατί τώρα έχουμε Ψυχρό Πόλεμο. Μεγάλα βομβαρδιστικά αεροπλάνα, πυρηνικοί
πύραυλοι, ελικόπτερα, βάλτε και λίγη τεχνολογία στελθ γιατί είμαστε φλώροι και
θέλουμε να σκοτώνουμε πισώπλατα. Ωχ, ο Ψυχρός Πόλεμος τελείωσε. Και τώρα τι θα
κάνουμε; Ποιον θα έχουμε να φοβόμαστε; Για ποιον θα φτιάχνουμε τώρα όπλα; Τι
θα γένουμε τώρα χωρίς βαρβάρους; Δεν πειράζει, φτιάξτε drones, βόμβες
απεμπλουτισμένου ουρανίου, θερμοβαρικές βόμβες, κι έξυπνες βόμβες για ηλίθιους
πολέμους. Κάντε έρευνες σε βιολογικά όπλα, διαδικτυακούς πολέμους, ρομπότ και
λέιζερ. Από εχθρούς να φάνε κι οι κότες. Το πολύ πολύ να φτιάξουμε μερικούς.
Εξάλλου έχουμε ολόκληρες βιομηχανίες πολέμου να ταΐζουμε. Κλέφτες θα γίνουν;
Βασικά, έχουν ήδη γίνει κλέφτες. Κλέφτες ψυχών κι ονείρων.
</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjubpWHjZ0zp3R5hHP0U8ZMSVpqnABecb2JBS8dYHdvw5yhIfXgPZmRkZZjGsg3ZZYLYsVuKrzztp7KkVyQWNbnETKyyFNzHpi2eA43GMoax6QUlPWjqLrQDmIer44Dp7TcouSVExTuOrU-YP0rwaw4DE02xkLiil-R939fuWvUMKGXk8hKz7uxyJtvSA=s1588" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1074" data-original-width="1588" height="270" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjubpWHjZ0zp3R5hHP0U8ZMSVpqnABecb2JBS8dYHdvw5yhIfXgPZmRkZZjGsg3ZZYLYsVuKrzztp7KkVyQWNbnETKyyFNzHpi2eA43GMoax6QUlPWjqLrQDmIer44Dp7TcouSVExTuOrU-YP0rwaw4DE02xkLiil-R939fuWvUMKGXk8hKz7uxyJtvSA=w400-h270" width="400" /></a>
</div>
<p>
Τώρα, ακόμη κι αν κάποιος ψυχάκια προκαλέσει έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο
(γιατί οι άλλοι δύο δεν μας έφταναν) και μοιράζει πυρηνικούς θανάτους λες κι
είναι στραγάλια, η ιστορία του ανθρώπου θα συνεχιστεί. Αλλά πώς; Θα ηρεμήσουμε
επιτέλους ή όχι; Γιατί αν ο άνθρωπος δεν πάψει να 'ναι ο πρωτόγονος πίθηκος
που εξακολουθεί να είναι σήμερα, τότε το μέλλον θα 'ναι γαμάτο. Βασικά όχι,
γάμησε τα θα 'ναι. Τανκς με όπλα λέιζερ, πλοία εξοπλισμένα με railguns, μεγάλα
πολεμικά ρομπότ, γενετικά και κυβερνητικά αναβαθμισμένοι στρατιώτες, πανοπλίες
που θα κάνουν τους στρατιώτες αόρατους και πιο δυνατούς, τεχνητές πανδημίες
(κι όχι, η COVID-19 δεν είναι μια απ' αυτές), ατμοσφαιρικά φρούρια κι ιπτάμενα
αεροπλανοφόρα, παγκόσμια χακαρίσματα, καιρικά και γεωλογικά όπλα (να μην
μετατρέψουμε και την ίδια τη Φύση σε όπλο;), γκρι γλίτσες από νανορομπότ που
τρώνε τα πάντα, κανόνια σε τροχιά γύρω απ' τη Γη, τεχνητές πτώσεις αστεροειδών, πόλεμοι στο
Διάστημα, πόλεμοι στη Σελήνη, πόλεμοι στον Άρη (γενικά παντού πόλεμοι),
μετατροπή του ίδιου του Ήλιου σε όπλο μαζικής καταστροφής, αστρικά και
χωροχρονικά όπλα, τεχνητές ανατινάξεις άστρων, βόμβες μαύρων τρυπών,
οπλοποίηση ολόκληρων γαλαξιών, κι η λίστα συνεχίζεται.
</p>
<p>
"Μα ποιος τρελός θα χρησιμοποιούσε τέτοια όπλα"; Χμμ, μήπως οι απόγονοι των
τρελών που έχουν ήδη χρησιμοποιήσει ατομικά και βιοχημικά όπλα; Όλο και
κάποιος θα βρεθεί να τα χρησιμοποιήσει. Γιατί εμείς οι άνθρωποι είμαστε απ' τη
φύση μας κακοί. Είμαστε προγραμματισμένοι αποκλειστικά και μόνο για να
πολεμάμε και να σκοτώνουμε, λες κι είμαστε τα Ορκ απ' το Warhammer 40K.
Είμαστε το χειρότερο είδος στο Σύμπαν (κι ας μην έχουμε ιδέα τι υπάρχει εκεί έξω), δεν είμαστε ικανοί για τίποτα καλό...
κι άλλες φτηνές δικαιολογίες για να αποδεχτούμε αυτήν τη διανοητική σήψη.
Προφανώς και δεν είμαστε αγγελούδια, αλλά ούτε και τα απόβλητα του Σύμπαντος
όπως λένε μερικοί μισάνθρωποι και σκατόψυχοι. Έχουμε τα στραβά μας, αλλά
έχουμε και τα καλά μας. Μπορεί να είμαστε το μόνο είδος με πυρηνικά όπλα, αλλά
είμαστε και το μοναδικά που μπορεί να αποτρέψει τη χρήση τους. Επίσης, είμαστε
το μόνο είδος (εκτός κι αν κάνω λάθος) που μπορεί να λύσει τις διαφορές του
χωρίς να καταφεύγει κάθε φορά στη βία.</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgUFjl7KcLBL_5VDW0cRHoPCim1p15KlUJNHvOdVRuvfgMRhRp16Dv4czrOnsgCNKULKUQIHBbb9Eh3lsuuXhmZDHKWW5qL_h2HwvjyytXmsw2UGQqzh-Gf1o6vG7nQM0BgeIVbIw31D6u8r4DBUqow7xH39Y_5lF5V1qVxAk6QSp36GIzbFSymKMKG3g=s700" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="394" data-original-width="700" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgUFjl7KcLBL_5VDW0cRHoPCim1p15KlUJNHvOdVRuvfgMRhRp16Dv4czrOnsgCNKULKUQIHBbb9Eh3lsuuXhmZDHKWW5qL_h2HwvjyytXmsw2UGQqzh-Gf1o6vG7nQM0BgeIVbIw31D6u8r4DBUqow7xH39Y_5lF5V1qVxAk6QSp36GIzbFSymKMKG3g=w400-h225" width="400" /></a></div><p></p>
<p>
"Μα υπάρχουν κι άλλες λύσεις"; Θα σας σοκάρω αλλά ναι, υπάρχουν. Αν διαφωνείς
με κάποιον, αν δεν σ' αρέσει κάτι, κι έχεις πολύ σοβαρούς λόγους για να το
αλλάξεις, υπάρχουν κι άλλοι τρόποι για να το κάνεις. Ο διάλογος είναι μια καλή
ιδέα. Η εκπαίδευση το ίδιο. Ή μπορείς να φτιάξεις κάτι καλύτερο απ' αυτό που
υπάρχει ήδη κι έτσι να εμπνεύσεις την αλλαγή που θες να δεις. Μπορείς να
κερδίσεις τον σεβασμό των άλλων με πειθώ και διπλωματία. Είσαι ειλικρινής κι
ευγενικός μαζί του, λες τι δεν σου αρέσει, και προτείνεις εναλλακτικές ιδέες.
Μπορεί έτσι να συμφωνήσει ο άλλος, μπορεί κι όχι. Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε
όλοι σε όλα, αλλιώς θα ήμασταν όλοι ίδιοι. Μπορούμε όμως να αποδεχτούμε τις
διαφορές και τις "ιδιοτροπίες" του άλλου. Αυτή η ποικιλία είναι που κάνει τον
πλανήτη μας ένα υπέροχο κολάζ χρωμάτων κι ιδεών. Μπορούμε έτσι να μάθουμε ο
ένας για τον άλλον, να ανακαλύψουμε ο ένας τον άλλον. Μπορεί έτσι να βρούμε
ότι έχουμε πιο πολλά κοινά σημεία απ' ό,τι νομίζαμε, να βρούμε ένα κοινό
έδαφος και να έρθουμε σε μια ιστορική συμφωνία. Μπορεί έτσι να βρούμε καλά
στοιχεία από άλλες κουλτούρες και να τα χρησιμοποιήσουμε για να βελτιώσουμε τη
δική μας. Μια παγκόσμια ανταλλαγή ιδεών που μπορεί να ωφελήσει όλους μας.
Τόσες πολλές καλές λύσεις, κι είμαστε το μόνο είδος (απ' όσο ξέρω) που όχι
μόνο μπορεί να εφαρμόζει αυτές τις ιδέες, αλλά τις έχει ήδη εφαρμόζει. Ας
πούμε ότι η αποκλιμάκωση του Ψυχρού Πολέμου, η συμφιλίωση παλιών εχθρών (πχ
Αγγλία και Γαλλία), κι οι τωρινές διαμαρτυρίες του Ρωσικού λαού ενάντια στον
πολεμοχαρή Πούτιν δεν είναι καθόλου λίγο.
</p>
<p> Από τη στιγμή λοιπόν που έχουμε πολύ καλύτερες εναλλακτικές λύσεις, όλα τα
υπόλοιπα περί πολέμων είναι απλά ανώριμες και πρωτόγονες βλακείες που δεν μας
τιμούν καθόλου σαν είδος. Οπότε, αντί να ξεθάβουμε το τσεκούρι του πολέμου με
την πρώτη ευκαιρία, κι αντί να πανηγυρίσουμε που πήραμε Rafale εν μέσω
πανδημίας φωνάζοντας "πονάτε, ρε αριστεροί;", τι θα λέγατε να κάτσουμε όλοι
μαζί, να φάμε φαλάφελ απ' τα χεράκια της μανούλας μου, και να συζητήσουμε σαν
άνθρωποι που είμαστε; Μας χωρίζουν πολλά, κακά τα ψέματα, αλλά μας ενώνουν
ακόμη περισσότερα. Ζούμε στον ίδιο πλανήτη, αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, καλλιεργούμε την ίδια γη, ακολουθούμε τους ίδιους νόμους της φύσης, μοιραζόμαστε ένα κοινό μέλλον. Απλά δεν γίνεται αλλιώς. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, κι ας έχουν μερικοί την τάση να κλείνουν τα μάτια τους στο σήμερα και να αναπολούν το "ένδοξο" μα και βίαιο παρελθόν μας απ' τους χρυσούς τους θρόνους και τους λευκούς τους οίκους. Είμαστε ένα είδος, και δεν είμαστε υποχρεωμένοι να επαναλαμβάνουμε τα λάθη και τις αμαρτίες του παρελθόντος και στο μέλλον.<br /></p><p>"<i>Οι παλιές μας προσκλήσεις στον φυλετικό, σεξουαλικό και θρησκευτικό
σωβινισμό, καθώς και στον λυσσαλέο εθνικιστικό ζήλο, αρχίσουν πλέουν να
καταρρέουν. Ένας νέος τρόπος σκέψης αρχίσει να αποκτά έδαφος, που βλέπει
τη Γη ως έναν ενιαίο οργανισμό, κι αναγνωρίσει ότι ένας οργανισμός που
πολεμά τον εαυτό του είναι καταδικασμένος. Είμαστε ένας πλανήτης.</i>"<br />Καρλ Σέιγκαν, πριν από 40 χρόνια.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgZB_WYvrDvKFX2R95ud5paEvJ6lVtRr0-zcv6PVw6Zx_k_4kDlwC89fVeHem7GH3T3kQRkLn3CIn4bJGnpUnPO3wikFFzjAT5gEe7NhddDQQeskjtVJKrAaG1Idk9SsRCv1AmnEFE5OdOlF9fD8MJz85K-c5KAdEhHoUZzw3FhEoBlbNaZw3ZsE7az_Q=s1080" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1058" data-original-width="1080" height="391" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgZB_WYvrDvKFX2R95ud5paEvJ6lVtRr0-zcv6PVw6Zx_k_4kDlwC89fVeHem7GH3T3kQRkLn3CIn4bJGnpUnPO3wikFFzjAT5gEe7NhddDQQeskjtVJKrAaG1Idk9SsRCv1AmnEFE5OdOlF9fD8MJz85K-c5KAdEhHoUZzw3FhEoBlbNaZw3ZsE7az_Q=w400-h391" width="400" /></a></div>
Terringhttp://www.blogger.com/profile/05903671262949453838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7774596693508611507.post-51214262897011083632022-01-29T15:10:00.002+02:002022-01-29T15:10:36.079+02:00Η κληρονομιά ενός δεινοσαύρου<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><p></p><p>Βιομιμητική είναι η δυνατότητα μεταφοράς προτύπων από τον βιολογικό κόσμο στον μηχανικό. Έχεις ένα πρόβλημα και θες να φτιάξεις μια μηχανή που να στο λύσει; Ρίξε μια ματιά στη Φύση. Θα βρεις πάρα πολλές ιδέες και λύσεις για έμπνευση κι αντιγραφή. Κι όσο απίστευτο και να ακούγεται, λύσεις θα βρούμε και στον προϊστορικό κόσμο. Οπότε ετοιμαστείτε για ένα μικρό ταξίδι στο παρελθόν και στο μέλλον, με βάση κάτι που έμαθα από ντοκιμαντέρ του Discovery Channel κι ήθελα να το αναπτύξω λιγάκι.</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgEA-S0vNIMWsVz3EbV-maRhdhF3vvnTyBj9CNiJJ3b4UdnGPgVz5FkuR91SS0Daim168b8eBViDAeCYn-sgJJbHu7AAxPB2mC4swTveGzH6YrI-BtMM-AXZyVXHPyMzkRDTkjroyokO8kNXfLApsqTT5WEi7-5Lxi7rBEVjFpfgM99w23PLpibsBX6-Q=s648" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="404" data-original-width="648" height="250" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgEA-S0vNIMWsVz3EbV-maRhdhF3vvnTyBj9CNiJJ3b4UdnGPgVz5FkuR91SS0Daim168b8eBViDAeCYn-sgJJbHu7AAxPB2mC4swTveGzH6YrI-BtMM-AXZyVXHPyMzkRDTkjroyokO8kNXfLApsqTT5WEi7-5Lxi7rBEVjFpfgM99w23PLpibsBX6-Q=w400-h250" width="400" /></a></div><p></p><p>Ένα απ' τα όχι και πολύ γνωστά χαρακτηριστικά του τυραννόσαυρου ρεξ, του μεγαλοπρεπή τυράννου βασιλιά σαύρα που τρομοκρατούσε μικρούς και μεγάλους δεινοσαύρους πριν από εκατομμύρια χρόνια, είναι ότι τα ρινικά οστά του ενώνονται μεταξύ τους, δίνοντας έτσι αντοχή στο κρανίο του. Όταν οι τυραννόσαυροι είναι νέοι, τα οστά αυτά είναι ξεχωριστά, δηλαδή υπάρχει ένα δεξί κι ένα αριστερό οστό. Μα καθώς μεγαλώνουν, τα οστά αυτά συγχωνεύονται μαζί, και μάλιστα στο σημείο που δε φαίνεται καν πως κάποτε ήταν ξεχωριστά οστά. </p><p>Ξεχωριστά οστά που ενώνονται και γίνονται ένα. Φαντάζεστε με τη βοήθεια της νανοτεχνολογίας να καταφέρουμε να αντιγράψουμε τα μυστικά της Φύσης, και να δημιουργήσουμε έτσι υλικά που να συγχωνεύονται σε μία ενιαία οντότητα; Φαντάζεστε τα κτήρια, τα οχήματα, τα εργαλεία, οι υπολογιστές, ακόμη και τα βιονικά μέλη του μέλλοντος, να είναι όχι από πολλά κομμάτια τοποθετημένα μαζί με βίδες και κόλλες, αλλά συγχωνευμένα σε μια ενιαία μονάδα, όπου οι ενώσεις δε θα φαίνονται γιατί δε θα υπάρχουν πλέον;</p><p>Ξέρετε τώρα τι θυμήθηκα; Στην ταινιάρα επιστημονικής φαντασίας Contact, στη σκηνή όπου η Έλι Άρογουέι ετοιμάζεται να ξεκινήσει για το επικό της ταξίδι, παρατηρεί κάτι συναρπαστικό. Όταν η πόρτα του διαστημοπλοίου κλείνει, όχι απλά κλείνει, αλλά συγχωνεύεται με το υπόλοιπο διαστημόπλοιο, λες και το σκάφος δεν είχε ποτέ του πόρτα!<br /></p><p>Ξεχωριστά υλικά που θα γίνονται ένα. Θα μπορούσατε να το πείτε κι ως η μελλοντική κληρονομιά των τυραννόσαυρων 😁<br /></p>Terringhttp://www.blogger.com/profile/05903671262949453838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7774596693508611507.post-76692084656715387962022-01-28T14:55:00.002+02:002022-03-03T17:43:42.110+02:00Άγγελοι και θεοί του χωροχρόνου<p>Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι γεμάτη από "βαρετές" θεωρίες που γίνονται συναρπαστικές πράξεις και μετατρέπονται σε καταπληκτικές εφαρμογές που αλλάζουν τη ζωή μας. Ένα απ' τα καλύτερα παραδείγματα είναι οι θεωρητικές εργασίες του Alan Turing που οδήγησαν στη γέννηση των ηλεκτρονικών υπολογιστών, περισσότερα για το οποίο μπορεί να μας πει κι ο Mikeius στην αριστουργηματική του σειρά What The Fact.<br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/q5NgW2sNPoo" width="320" youtube-src-id="q5NgW2sNPoo"></iframe> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Αφού λοιπόν το παρελθόν είναι γεμάτο από "περιττές" και "βαρετές" θεωρίες που όμως έχουν αλλάξει τη ζωή μας, γιατί να μην ξανασυμβεί και στο μέλλον; Και μάλιστα με τρόπους που δεν το περιμέναμε κι από εκεί που δεν το περιμέναμε; Να ένα παράδειγμα.<br /></div><p>Πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι τα <a href="https://terringsterribleblog2.blogspot.com/2017/02/blog-post_12.html" target="_blank">βαρυτικά κύματα</a>, δηλαδή κυματισμοί του ίδιου του χώρου και του χρόνου που προκαλούνται από βίαια φαινόμενα, έχουν πολύ μεγαλύτερο αντίκτυπο στο χωροχρονικό συνεχές που ζούμε όλοι μας απ' όσο νομίζαμε. Σύμφωνα με τις έρευνες αυτές, τα βαρυτικά κύματα μπορούν να αλλοιώσουν τη δομή του χωροχρόνου και να αφήσουν μόνιμα σημάδια, ουλές κι αποτυπώματα σ' αυτόν. Ένα φαινόμενο μνήμης στην ίδια τη δομή του χωροχρόνου, που ίσως να συγκρατεί πληροφορίες κι έτσι να μας βοηθήσει να λύσουμε το Παράδοξο της Πληροφορίας στις μαύρες τρύπες.</p><p><a href="https://www.quantamagazine.org/gravitational-waves-should-permanently-distort-space-time-20211208">https://www.quantamagazine.org/gravitational-waves-should-permanently-distort-space-time-20211208</a></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgBXs2nyjIynWk_NKefMWcfI805Z631dHqCPUFPPeXDgqhczwkWbI9EeZhEQ7O7w5F57qSgF95iu6RcXykXxfoVnupqmM0nlM_5NFzmO7DhWrzjeDr8AoYMCRCDxo9MnSIUaNNJKkTQmbL7g2kJN0LEkv78ilD9iyAglS71jmxxOpAusoGjqExwODmRLw=s960" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="960" height="267" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgBXs2nyjIynWk_NKefMWcfI805Z631dHqCPUFPPeXDgqhczwkWbI9EeZhEQ7O7w5F57qSgF95iu6RcXykXxfoVnupqmM0nlM_5NFzmO7DhWrzjeDr8AoYMCRCDxo9MnSIUaNNJKkTQmbL7g2kJN0LEkv78ilD9iyAglS71jmxxOpAusoGjqExwODmRLw=w400-h267" width="400" /></a></div><p></p><p>Όμως δεν τελειώσαμε, έχει κι άλλο. Το 2018, μαθηματικοί ανέλυσαν τις δυνατότητες των βαρυτικών κυμάτων και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι θα μπορούσαμε να τα χρησιμοποιήσουμε ως μέσο μεταφοράς μηνυμάτων. Το πιστεύετε ότι αμέσως μετά την ανακάλυψη των βαρυτικών κυμάτων κάπου το 2012, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν η πιθανή χρήση τους για επικοινωνίες που ξεπερνούν την ταχύτητα του φωτός; Βλέπετε, η βαρύτητα (η οποία δεν είναι δύναμη, αλλά η παραμόρφωση που προκαλεί μια μάζα στον χωροχρόνο) όντως κινείται με την ταχύτητα του φωτός, αλλά ο<span class="d2edcug0 hpfvmrgz qv66sw1b c1et5uql lr9zc1uh a8c37x1j fe6kdd0r mau55g9w c8b282yb keod5gw0 nxhoafnm aigsh9s9 d3f4x2em iv3no6db jq4qci2q a3bd9o3v b1v8xokw oo9gr5id" dir="auto" lang="el-GR"> ίδιος ο χωροχρόνος μπορεί να παραμορφωθεί πολύ πιο γρήγορα απ' την ταχύτητα αυτήν! Κι αυτό είναι κάτι που μπορεί
να μας δείξει η εποχή του πληθωρισμού, όπου το Σύμπαν φούσκωσε με
τρομακτικό ρυθμό σε ελάχιστο χρόνο, με ταχύτητα πολύ μεγαλύτερη απ' αυτήν
του φωτός.</span></p><p><a href="https://phys.org/news/2018-10-mathematicians-possibility-gravitational.html">https://phys.org/news/2018-10-mathematicians-possibility-gravitational.html</a></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiHY5bPpKA7OhL0JumgLylYaXp7eZgoG5PsiiGdQPL6xdjPsMy_mAbn0vzcxhufWdG2Ti3HfiLaZOTC46rk8oBqJG3deMKfBp-utuCRHcc1XPnNn1Z0NYrgAMhdsYE2IYsiI1v7H4x28yzS3x6l2zx8PLsPBBlD7bb177UTPgbrV-bzS4d6oXOf8_9wlg=s2880" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1620" data-original-width="2880" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiHY5bPpKA7OhL0JumgLylYaXp7eZgoG5PsiiGdQPL6xdjPsMy_mAbn0vzcxhufWdG2Ti3HfiLaZOTC46rk8oBqJG3deMKfBp-utuCRHcc1XPnNn1Z0NYrgAMhdsYE2IYsiI1v7H4x28yzS3x6l2zx8PLsPBBlD7bb177UTPgbrV-bzS4d6oXOf8_9wlg=w400-h225" width="400" /></a></div><p></p><p>Αν όντως ισχύουν όλα αυτά, αν πράγματι ο χωροχρόνος θυμάται και συγκρατεί πληροφορίες, κι αν τα βαρυτικά κύματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για επικοινωνίες, τότε ένας συναρπαστικός κόσμος μας περιμένει να τον ανακαλύψουμε. Ίσως πολιτισμοί πολύ πιο εξελιγμένοι από εμάς να έχουν ήδη βρει τρόπο να μεταδίδουν πληροφορίες παντού στο Σύμπαν, δημιουργώντας τεχνητά βαρυτικά κύματα για επικοινωνίες που ξεπερνούν την ταχύτητα του φωτός. Ίσως ουσιαστικά να ζούμε σ' ένα σύμπαν πλημμυρισμένο από εξωγήινα μηνύματα βαρυτικών κυμάτων, που απλώς δεν μπορούμε ακόμα να τα ανιχνεύσουμε, σαν μαϊμούδες που τρώνε μπανάνες κι επικοινωνούν με φωνές κι ουρλιαχτά, χωρίς ποτέ να καταλάβουν ότι καθημερινά τους διαπερνούν ραδιοκύματα από έναν ραδιοφωνικό σταθμό όχι πολύ μακριά τους. Ίσως εξωγήινοι λαοί εκεί έξω να έχουν βρει τρόπο να αποθηκεύουν αυτές τις πληροφορίες στην ίδια τη δομή του χωροχρόνου, μετατρέποντας το Σύμπαν σε μια βιβλιοθήκη, ή μια βάση δεδομένων. Σ' αυτήν την περίπτωση, εμείς θα είμαστε απλά μυρμήγκια που ψάχνουν για εξυπνότερα μυρμήγκια μέσα σε μια βιβλιοθήκη ή σ' έναν υπολογιστή.</p><p>Κι αν η πληροφορία, η γνώση κι η εμπειρία μπορούν να μεταφερθούν στο χωροχρονικό συνεχές, τι θα απέτρεπε πολιτισμούς γαλαξιακής κλίμακας απ' το να δραπετεύσουν εντελώς απ' τα οργανικά και τεχνολογικά δεσμά της ύλης και να γίνουν κυριολεκτικά ένα με το Σύμπαν ως χωροχρονικά πλάσματα, με τη δύναμη να χακάρουν το Σύμπαν και να πλάθουν την ίδια την ύπαρξη κατά βούληση; Κι αν κάποιοι εκεί έξω τα έχουν ήδη καταφέρει όλα αυτά, γιατί όχι κι εμείς κάποια στιγμή στο μακρινό μέλλον; Τι θα μπορούσε να μας σταματήσει απ' το να ξεφύγουμε απ' την ανθρώπινη μας φύση, να δραπετεύσουμε απ' τα οργανικά και μηχανικά μας σώματα, και να εξελιχθούμε σε πραγματικούς αγγέλους ή και θεούς του χωροχρόνου, με τη δύναμη να φτιάχνουμε νέα σύμπαντα και να παίρνουμε τη ζωή και την ίδια την ύπαρξη στα χέρια μας; Κι αν τελικά τα καταφέρουμε, θα δείξουμε τη σοφία και την ευθύνη που χρειάζεται ένας θεός; Ή θα είμαστε δαίμονες και διάβολοι στον χωροχρονικό παράδεισο του Σύμπαντος;<br /></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEivzNdvagXb2fKSapxJg7j-pV8ZJFxc1fM1DEGsqgH4BE-F21IjVoC9Sm7wREL_1Mkf45txbjxeYPFL6EIdJ69sZ5aGPrj8bAuPCVyRlXxC3YuU0XojxhiisF5mcAz5tfTx6S6BMbXbMtXPra3sz7YFJlwJJEZSkcDXQPRwPlCzHwnPoQIcFeUDuBAm3w=s1920" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="953" data-original-width="1920" height="199" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEivzNdvagXb2fKSapxJg7j-pV8ZJFxc1fM1DEGsqgH4BE-F21IjVoC9Sm7wREL_1Mkf45txbjxeYPFL6EIdJ69sZ5aGPrj8bAuPCVyRlXxC3YuU0XojxhiisF5mcAz5tfTx6S6BMbXbMtXPra3sz7YFJlwJJEZSkcDXQPRwPlCzHwnPoQIcFeUDuBAm3w=w400-h199" width="400" /></a></div><p></p>Terringhttp://www.blogger.com/profile/05903671262949453838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7774596693508611507.post-22410171623136614912022-01-22T20:54:00.001+02:002022-01-22T20:54:56.911+02:00Οι γλύπτες του Σύμπαντος<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhDZQgnSbA5iv1-4MVlhrFm-zh2uMUM2az8n7ReMBFHikC8XyNNCYQuV91esYl2BjGe2qx2wa54whh8K4ISFMrMxhgP1olprpqhWIefWLs5kyvOgmj1GPyKRsLIF7opEx2-HzC2jx-qZvgFXP8c3vfevXxcVaWG6pUKONBQXZwQ75JLhmfVnH4ClsHMyA=s2078" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2078" height="296" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhDZQgnSbA5iv1-4MVlhrFm-zh2uMUM2az8n7ReMBFHikC8XyNNCYQuV91esYl2BjGe2qx2wa54whh8K4ISFMrMxhgP1olprpqhWIefWLs5kyvOgmj1GPyKRsLIF7opEx2-HzC2jx-qZvgFXP8c3vfevXxcVaWG6pUKONBQXZwQ75JLhmfVnH4ClsHMyA=w400-h296" width="400" /></a></div><p></p><p>Όποιος έχει παίξει Spore (παιχνιδάρα, κι ας της άλλαξε τα φώτα η Electronic fArts), θα θυμάται ότι στο Διαστημικό Στάδιο μπορείς να ξεκλειδώσεις εργαλεία που σου επιτρέπουν να σμιλέψεις και να ζωγραφίσεις ολόκληρους πλανήτες, μετατρέποντάς τους σε παράξενα και πανέμορφα έργα τέχνης και βάζοντας τη δική σου καλλιτεχνική πινελιά στον Γαλαξία μας. Μπορούσες ακόμα και να τους γεωδιαμορφώσεις, να τους μετατρέψεις δηλαδή από νεκρές ερήμους σε πλανητικούς κήπους της Εδέμ, προσφέροντάς τους έτσι το θαύμα της ζωής, της νοημοσύνης, ακόμη και του πολιτισμού. Ένας γλύπτης. Ένας κηπουρός. Ένας κηδεμόνας.<br /></p><p>Ναι, ξέρω, όλα αυτά είναι σ' ένα βιντεοπαιχνίδι. Και λοιπόν; Μπορούμε έτσι απλά να παραμελήσουμε κάτι επειδή συμβαίνει σε ψηφιακούς κόσμους; Εμείς οι άνθρωποι έχουμε ήδη αποδείξει πολλές φορές ότι είμαστε ένα εκπληκτικό είδος, παρά τα στραβά μας. Ήδη έχουμε τη δύναμη να μετατρέπουμε ολόκληρα βουνά σε θαυμάσια γλυπτά, απ' το Όρος Ράσμορ και τα ύψους 18 μέτρων πρόσωπα τεσσάρων ιστορικών προέδρων των ΗΠΑ, μέχρι το υπό κατασκευή μνημείο του Ινδιάνου πολεμιστή Τρελού Αλόγου, που θα 'ναι 10 φορές μεγαλύτερο απ' τα γλυπτά του Όρους Ράσμορ όταν ολοκληρωθεί. Αν μπορούμε ήδη να πλάθουμε ολόκληρα βουνά σε μεγαλοπρεπή έργα τέχνης, φανταστείτε τι θα μπορέσουμε να κάνουμε στο μέλλον. Ίσως τότε να έχουμε τη δύναμη να μετατρέπουμε τον πλανήτη μας σ' ένα υπέροχο και ζωντανό μουσείο θαυμαστών έργων τέχνης, ή να λαξεύσουμε ολόκληρα βουνά στη Σελήνη ή στον Άρη, ή και σε άλλους, ακόμη πιο μακρινούς κόσμους. Κοσμικοί γλύπτες, με τη δύναμη να μετατρέπουν πλανήτες και γαλαξίες σε εξωτικά έργα τέχνης, και το Σύμπαν σ' έναν καλλιτεχνικό παράδεισο. Αν φυσικά δεν μας έχουν προλάβει κάποιοι άλλοι. Δάσκαλοι της τέχνης, κι εμείς οι ταπεινοί θαυμαστές και μαθητευόμενοί τους. Μα έχουμε ήδη κάνει την αρχή, κι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.<br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEi7HOkPd-kBrHQ0SdZ9GHZpzUSr906oBuDiKQIfG0CZ0wwtZdy1SurbAgLRtPSW3ns2VQlTSoe6cfYs8H6WmZmSYA74a8yjMMS8KCkmuImwRtI_GxIr8Sq-o2uQDKaaI3SgY4dRKV8JNiC7Qmm-RgNZUWsKkQXrxtFDGJwL-bqCbfGhbVZ0jO4FdFRD6w=s1659" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1205" data-original-width="1659" height="291" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEi7HOkPd-kBrHQ0SdZ9GHZpzUSr906oBuDiKQIfG0CZ0wwtZdy1SurbAgLRtPSW3ns2VQlTSoe6cfYs8H6WmZmSYA74a8yjMMS8KCkmuImwRtI_GxIr8Sq-o2uQDKaaI3SgY4dRKV8JNiC7Qmm-RgNZUWsKkQXrxtFDGJwL-bqCbfGhbVZ0jO4FdFRD6w=w400-h291" width="400" /></a></div>Terringhttp://www.blogger.com/profile/05903671262949453838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7774596693508611507.post-10260053278706677182022-01-20T22:38:00.002+02:002022-01-20T22:38:56.767+02:00Μην παραχαράζετε την ιστορία, μην παραμελείτε το μέλλον<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhWxftmdaCcO7Cu5e43ayY1v7VqmYABV5ntOjfn40ulfea23TC0OyY0B8XXkwkuB1pTJRZVZzymopbNbEKza53DszX_MnduxgNqFnDaWTIFSIAAna4l-miXrMYnEjgA1O6j8wJ9DhIvFTM-xIKAhIVNH9f8KDuKoexfFmLk-fNsvvaFb-0aCnm95miuzA=s1260" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="754" data-original-width="1260" height="239" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhWxftmdaCcO7Cu5e43ayY1v7VqmYABV5ntOjfn40ulfea23TC0OyY0B8XXkwkuB1pTJRZVZzymopbNbEKza53DszX_MnduxgNqFnDaWTIFSIAAna4l-miXrMYnEjgA1O6j8wJ9DhIvFTM-xIKAhIVNH9f8KDuKoexfFmLk-fNsvvaFb-0aCnm95miuzA=w400-h239" width="400" /></a></div><p></p><p>Πριν από περίπου 3 χρόνια τέτοιες μέρες θυμάμαι ότι έβλεπα το συλλαλητήριο που γινόταν για το Μακεδονικό, και θυμάμαι ότι μ' έπιανε ένα παράπονο. Ένα παράπονο που το έχω ακόμη και σήμερα. Αν μπόρεσαν να συγκεντρωθούν τόσοι πολλοί άνθρωποι για να διαμαρτυρηθούν γι' αυτό το σοβαρό θέμα, γιατί να γίνεται κάθε φορά <u>μόνο</u> για το Μακεδονικό; Γιατί να μη γίνεται και κάθε φορά που αυξάνονται τα έξοδα και μειώνονται τα έσοδα, όπως εξακολουθεί να γίνεται ακόμη και σήμερα, 3 χρόνια μετά; Γιατί να μη γίνεται για κάθε άνθρωπο που χάνει το σπίτι του; Γιατί να μη γίνεται για την ανεργία, τις κάθε μορφής αδικίες, τη διαφθορά, τα σκάνδαλα, την καταστροφή του περιβάλλοντος, το ρατσισμό, τον επιστημονικό αναλφαβητισμό, την εγκατάλειψη της δημόσιας υγείας, τις γυναικοκτονίες, τον εργασιακό μεσαίωνα; Γιατί να αγωνιζόμαστε <u>μόνο</u> για τη Μακεδονία και για όλα τα υπόλοιπα να σφυρίσουμε κλέφτικα; Γιατί να διαμαρτυρόμαστε <u>μόνο</u> για την ιστορία μας και ποτέ για το μέλλον μας; Δεν είναι κακό να τιμάς τους προγόνους σου (εκτός κι αν καταφεύγεις σε υπερβολές), αλλά γιατί να μην τιμήσεις και τους απογόνους σου; Στο κάτω κάτω, δεν μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν. Μπορείς όμως να αλλάξεις το μέλλον, στο οποίο άλλωστε κι εσύ και τα παιδιά σου θα ζήσετε την υπόλοιπη ζωή σας.</p><p>Αφιέρωσες όλη σου τη ζωή για να τιμήσεις τους νεκρούς. Ώρα να τιμήσεις και τους ζωντανούς, τωρινούς κι αυριανούς. Τόσον καιρό ένιωθες περήφανος για τους προγόνους σου. Ώρα να κάνεις περήφανους τους απογόνους σου.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgr9fAOz5ikdBJZT6QUuKA_y-RzXxS5Nlj-qocX_5F96_ga7lKS8EVqKwfp96NORgMBYxcQXgWIttKnH-D7sAD2cyLKOXiNTtM1dVRptcRlTeT8Cn8iG1Fpdd80bjD0C9Jh0d6BgHiqKCKZxgQ4Zq5NWsNZ87WBu1plIt-nZewCPEvXe69XzKdCU0N-6A=s685" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="685" data-original-width="671" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgr9fAOz5ikdBJZT6QUuKA_y-RzXxS5Nlj-qocX_5F96_ga7lKS8EVqKwfp96NORgMBYxcQXgWIttKnH-D7sAD2cyLKOXiNTtM1dVRptcRlTeT8Cn8iG1Fpdd80bjD0C9Jh0d6BgHiqKCKZxgQ4Zq5NWsNZ87WBu1plIt-nZewCPEvXe69XzKdCU0N-6A=w392-h400" width="392" /></a></div>Terringhttp://www.blogger.com/profile/05903671262949453838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7774596693508611507.post-81623688223485409352022-01-18T22:19:00.001+02:002022-01-18T22:25:10.054+02:00Ένας νέος κόσμος είναι εφικτός<div style="text-align: left;"><p></p><p></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjV-HUEX8Dshh-i2RKU9KP6cuuZNwt8ch8FrJWoWYgs3QmiyWqfF0xOVAvOxhUmCHop5J6Ju2ec8GcCCtfOMhe9sBdUArd-fV84uMPGpj7NtgACM7O0PkCdwV5uZ2yPymc1wrO-IjDCY_kAXpDzFVnI__slbr3-KZk60ESwQfnAOhJamAip90JQoSQpag=s280" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="210" data-original-width="280" height="210" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjV-HUEX8Dshh-i2RKU9KP6cuuZNwt8ch8FrJWoWYgs3QmiyWqfF0xOVAvOxhUmCHop5J6Ju2ec8GcCCtfOMhe9sBdUArd-fV84uMPGpj7NtgACM7O0PkCdwV5uZ2yPymc1wrO-IjDCY_kAXpDzFVnI__slbr3-KZk60ESwQfnAOhJamAip90JQoSQpag" width="280" /></a></div><span style="font-family: inherit;"><br />Η οικονομική κρίση κι η πανδημία του κορωνοϊού SARS-CoV-2 αποκάλυψαν το πραγματικό πρόσωπο του σημερινού πολιτικοοικονομικού συστήματος. Ένα πρόσωπο σάπιο, αηδιαστικό και τερατώδες. Ένα ζόμπι πίσω από μια καλοφτιαγμένη μάσκα, μονίμως διψασμένο για δύο μόνο εφήμερα πράγματα. Χρήμα κι εξουσία. Και θα τα έχει με κάθε μέσο, θυσιάζοντας τα πάντα. Περιβάλλον, ανθρώπινη αξιοπρέπεια και δικαιώματα, αλληλεγγύη, λογική, αγάπη. Όλα καταβροχθίζονται, όλα υποβιβάζονται, όλα ξεφτιλίζονται, όλα ροκανίζονται και καταστρέφονται απ' αυτό το ζόμπι, που το μόνο που ξέρει και θέλει να κάνει είναι να ξερνά μόλυνση, μίσος, πολέμους, ρατσισμό, αδικία, φτώχεια, εκμετάλλευση, κοροϊδία, φόβο και υποταγή σε κάθε του βήμα.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: inherit;"><br />Η υπερθέρμανση της Γης, η ελεύθερη πτώση της βιοποικιλότητας, η καταβρόχθιση των φυσικών πόρων απ' τους λίγους, η εξαθλίωση των πολλών, η καταπάτηση ελευθεριών και δικαιωμάτων, η υποβάθμιση της υγείας και της παιδείας, η άνοδος του φασισμού και του σκοταδισμού, η ισοπέδωση πνευματικών αξιών απ' τον οδοστρωτήρα του ρηχού υλισμού, η μόνιμη πλύση εγκεφάλου για διανοητικό εφησυχασμό και για αγορά πλαστικών σκουπιδιών, ο σκόπιμος επιστημονικός αναλφαβητισμός, οι συνεχείς ροχάλες στην ίδια τη ζωή, όλα αυτά δείχνουν ότι τα πράγματα στο κοντινό μέλλον θα χειροτερέψουν. Και το ζόμπι δε νοιάζεται.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: inherit;"><br />Το ζόμπι πάει προς τον γκρεμό, μαζί με εμάς. Καταρρέει μπροστά μας και παίρνει κι εμάς μαζί του, έχοντας παράλληλα το θράσος να κατηγορεί εμάς για την πτωτική πορεία και τη μοίρα του είδους μας. Κι εμείς σαν υπνωτισμένα ζώα συνεχίσουμε να σκύβουμε το κεφάλι μας, να αποδεχόμαστε μια μοίρα που κάποιοι διάλεξαν για εμάς, και να επαναλαμβάνουμε το χιλιομασημένο μάντρα "ο άνθρωπος είναι κακός απ' τη φύση του και δε θα αλλάξει ποτέ" λες κι είμαστε κασετόφωνα, χωρίς να κάνουμε απολύτως τίποτα γι' αυτό. Το πολύ πολύ να θυμώσουμε για λίγο. Και μετά πίσω στη ρουτίνα.</span><p></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: inherit;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiNoerWgJTC89uVCvCeYkjfE-FolDvF32AMmkJNnhWsl_cpTlSJkCWgNe5VUeQ3sTjltnVQZ2NityaZpNhzI2YfVj70t2RfY1iSpJ09xp7ITBViahJLZNXGXfQG95RHNc3Unvm6KaGSS2PckDsDityF2E6Y_W8ZSuA331e2SrTYXbIeVM9JmQ4D0CesvQ=s500"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiNoerWgJTC89uVCvCeYkjfE-FolDvF32AMmkJNnhWsl_cpTlSJkCWgNe5VUeQ3sTjltnVQZ2NityaZpNhzI2YfVj70t2RfY1iSpJ09xp7ITBViahJLZNXGXfQG95RHNc3Unvm6KaGSS2PckDsDityF2E6Y_W8ZSuA331e2SrTYXbIeVM9JmQ4D0CesvQ=w400-h320" /></a></span></p><div style="text-align: left;"><p><span style="font-family: inherit;">Κι αυτή η ρουτίνα έχει ημερομηνία λήξης. Η κατάσταση απλώς δεν πάει άλλο. Το ζόμπι είναι καταδικασμένο από μόνο του να πεθάνει, σαν μανιακός μηχανοδηγός που οδηγεί το τρένο του προς έναν τοίχο. Μόνη λύση είναι να πηδήξουμε απ' τα βαγόνια. Αλλά μετά τι; Γλυτώσαμε την πρόσκρουση, αλλά μετά τι θα κάνουμε; Όλα τα πολιτικά συστήματα έχουν αποτύχει. Όλα τα οικονομικά δόγματα έχουν αποτύχει. Όλα τα φιλοσοφικά-κοινωνικά ρεύματα έχουν αποτύχει. Εκτός κι αν δοκιμάσουμε να δημιουργήσουμε μια νέα φιλοσοφία, μια νέα στρατηγική, ένα νέο οικουμενικό όραμα. Μια νέα κοινωνία που θα έχει:</span></p></div><p style="text-align: left;"><span style="font-family: inherit;">- Έναν νέο τρόπος σκέψη κι εκπαίδευσης, βασισμένος αυτή τη φορά στη λογική και στην επιστημονική μεθοδολογία.</span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-family: inherit;">- Ένα νέο πολιτισμικό ρεύμα, που θα βλέπει τους ανθρώπους σαν μια ενωμένη οικογένεια κι όχι σαν ανταγωνιστές.</span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-family: inherit;">- Μια νέα οικονομία, αυτή τη φορά βασισμένη στους φυσικούς πόρους και στις δυνατότητες της Μητέρας Γης, όπου όλοι θα έχουν ελεύθερη πρόσβαση σε ό,τι χρειάζονται χωρίς την ανάγκη χρημάτων κι εμπορίου.</span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-family: inherit;">- Μια νέα "κυβέρνηση", αυτή τη φορά βασισμένη στην εμπιστοσύνη μεταξύ των ανθρώπων και στις δυνατότητες των υπολογιστών, χωρίς πρωθυπουργούς, νόμους, μπάτσους και φυλακές.</span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-family: inherit;">- Μια νέα κλίμακα δράσης, που θα αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους κι όλα τα πλάσματα της Γης, χωρίς να περιορίζεται από σύνορα, θρησκείες κι έθνη.</span></p><div style="text-align: left;"><p><span style="font-family: inherit;">- Μια νέα δυναμική, που θα κοιτά μπροστά, θα εξελίσσεται, θα λύνει προβλήματα και θα ωθεί την ανθρωπότητα σε ορίζοντες που δεν μπορούμε ούτε να φανταστούμε σήμερα.</span></p></div><p> </p><div style="text-align: left;"><span style="font-family: inherit;">Δεν είναι ουτοπία, δεν είναι όνειρο θερινής νυκτός, δεν είναι σοσιαλισμός/κομμουνισμός. Είναι κάτι που μπορεί ήδη να υπάρξει. Κάτι που έχει ήδη ξεκινήσει, κι ας μην το δείχνουν τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης. Είναι το Venus Project, μια στρατηγική παγκόσμιας κλίμακας που προτείνει τον πλήρη επανασχεδιασμό του ανθρώπινου πολιτισμού μέσω της υπεύθυνης χρήσης των δύο πιο ισχυρών μας εργαλείων, της νοημοσύνης μας και της κοινωνικότητας μας. Τα blueprints για έναν πολιτισμό πέρα απ' την πολιτική, τη φτώχεια και τον πόλεμο υπάρχουν ήδη. Και δεν ήρθαν ουρανοκατέβατα από κάποιον "μεσσία".</span></div><p style="text-align: center;"><span style="font-family: inherit;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgbUb-E5EN_CWXNpVAJkMYFj5Ym1Iv5nMvtd7IRmtQPxOPyczj5eLsJubXQf2hz7RYttiaSTworTgHy7_7z7TeHdsyzLPE0zeFRxjL0qAtolLl0FbKy5bvoeub2HMjtlR-QRgP4rZUtryPxWoVG-opOh8ifUDUhEBZySWTEh9IVrXWpYaQzJeyA9qsfZg=s1500"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgbUb-E5EN_CWXNpVAJkMYFj5Ym1Iv5nMvtd7IRmtQPxOPyczj5eLsJubXQf2hz7RYttiaSTworTgHy7_7z7TeHdsyzLPE0zeFRxjL0qAtolLl0FbKy5bvoeub2HMjtlR-QRgP4rZUtryPxWoVG-opOh8ifUDUhEBZySWTEh9IVrXWpYaQzJeyA9qsfZg=w400-h267" /></a></span></p><p><span style="font-family: inherit;">Την αρχή έκανε ένας Αμερικανός επιστήμονας, αρχιτέκτονας, κοινωνικός μηχανικός και φουτουριστής, ο Ζακ Φρέσκο (1916-2017). Ο άνθρωπος αυτός δεν έπαψε ποτέ στη ζωή του να αναζητά το καλύτερο για την ανθρωπότητα, δίνοντάς μας τα σχέδια για έναν κόσμο αφθονίας, κατανόησης, αειφορίας και ελευθερίας. Έναν "αναρχικό" κόσμο, χωρίς την ανάγκη για χρήματα, πολέμους, φτώχεια και διαφθορά. Χωρίς την ανάγκη πολιτικών, αστυνόμευσης, στρατών, συνόρων, φυλακών. Έναν κόσμο που όλοι θα έχουν ελεύθερη πρόσβαση σε ό,τι επιθυμούν, χωρίς το κυνήγι του μεροκάματου και τον φόβο της απόλυσης. Όπου οι μηχανές θα κάνουν όλη τη σκληρή δουλειά, απελευθερώνοντας τον Άνθρωπο από κάθε μορφής τυραννία, ανοίγοντας το δρόμο για την τεχνολογική, διανοητική και πνευματική εξέλιξή του. Όπου όλοι οι άνθρωποι σ' όλη τη Γη θα έχουν το καλύτερο δυνατόν βιοτικό επίπεδο, με ταυτόχρονα το χαμηλότερο δυνατόν περιβαλλοντικό αποτύπωμα. Έναν κόσμο όχι τέλειο (μιας και δεν υπάρχει καν κάτι τέτοιο), αλλά πολύ πιο ευέλικτο, πολύ πιο ανθρώπινο, και πολύ καλύτερο απ' τον σημερινό. Και χάρη στα σύγχρονα μέσα, αυτός ο κόσμος είναι πλέον εφικτός.</span></p><p><span style="font-family: inherit;">Ανακαλύψτε αυτόν τον κόσμο στην ιστοσελίδα <a href="https://l.facebook.com/l.php?u=https%3A%2F%2Fwww.thevenusproject.com%2F%3Ffbclid%3DIwAR3M6JfZX23qQzNixM0SQnl-NcxuBGpngeZrPNO0lbO2MRNkIStxGPgjijQ&h=AT3OJihsGH0heuMkcdmaKwrIS453qV7Do8zpIzHMdAlRcOjuP7fGJhi5__BSWcemk2CPM2Ztl0XEJZPqLi23XSHoMQ3pmzmoz-J3FE66mQUy0tVzo7iS_yKloPjrkI4A7nV9mv-ED0abS_b3dZVO&__tn__=-UK-y-R&c[0]=AT0azX4-4a3l_ALXloTLhrWkaAdEVhM3ReVsm4uS0I9sTvTV1G0I7JaPwgCIBfee5s4uEuitKc9x1tRkrhNUdVIQj89dwd6vClwrJsNJk4gBF0KsRetgvdjK0s_gC_lhFHpbHJG8xdMeI7TO-UInWmaZZOzP7Ut6SGKxkqztCGvD4tYt1meXVU4nCmY">https://www.thevenusproject.com/</a> και στο προφίλ του στο Facebook <a href="https://www.facebook.com/TheVenusProjectGlobal/?__cft__[0]=AZVSYlCXhPJ1gK0O3N-nkQuF_8fLfq62eLG3BsnoIwrssQX6QOyXc-KXF59TOzy4kjG9LnNiJEWU17OZ5S8CiXBhEJSRS01xkryzxAUiZhsU3PN7OkCUBSJSp9Ils95AXoPTx8XqMe349nGhkDdd_BsPHSpYTqQ0KKwy80T42dwbwQ&__tn__=kK-y-R">The Venus Project - Global</a></span></p><p> </p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEi8mcJGabgjKhoIxn0NBSLr-73FVYJ74KvnNkoB78CfLrUvC4rTqNO5LqMjm-3DnmSHzQUcFDdbHwV-bNIsuKWjBdL8QR5Axl_O0WyhFAhxA2vS50GbSKJ1BB-ksP-xwbnpjtj0UW3ybCm5nrDFw3wcXANk0CBz1VofomF7W8uy7QYyO-OmuKb-Xxwr5Q=s1197" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="301" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEi8mcJGabgjKhoIxn0NBSLr-73FVYJ74KvnNkoB78CfLrUvC4rTqNO5LqMjm-3DnmSHzQUcFDdbHwV-bNIsuKWjBdL8QR5Axl_O0WyhFAhxA2vS50GbSKJ1BB-ksP-xwbnpjtj0UW3ybCm5nrDFw3wcXANk0CBz1VofomF7W8uy7QYyO-OmuKb-Xxwr5Q=w400-h301" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Σας αρέσει; Εγώ το έφτιαξα με λίγο Photoshop. Χρησιμοποιήστε το ελεύθερα. Απλά μην πείτε ότι το φτιάξατε εσείς γιατί θα 'ναι ψέμα :Ρ<br /></td></tr></tbody></table><p style="text-align: center;"><span style="font-family: inherit;"></span></p></div>Terringhttp://www.blogger.com/profile/05903671262949453838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7774596693508611507.post-25439892967337823762022-01-18T00:32:00.000+02:002022-01-18T00:32:08.445+02:00Θυμάσαι;<p>Θυμάσαι τότε που οι πρόγονοί μας δεν επικοινωνούσαν καν;<span class="d2edcug0 hpfvmrgz qv66sw1b c1et5uql lr9zc1uh a8c37x1j fe6kdd0r mau55g9w c8b282yb keod5gw0 nxhoafnm aigsh9s9 d3f4x2em iv3no6db jq4qci2q a3bd9o3v b1v8xokw oo9gr5id hzawbc8m" dir="auto"></span></p><div class="kvgmc6g5 cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;">Θυμάσαι τότε που οι πρόγονοί μας γρύλισαν για να επικοινωνήσουν;</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Θυμάσαι τότε που οι πρόγονοί μας μιλούσαν για να επικοινωνήσουν;</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Θυμάσαι τότε που οι πρόγονοί μας σκάλισαν σε πέτρες ή οστά για να επικοινωνήσουν;</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Θυμάσαι τότε που οι πρόγονοί μας έγραφαν σε χαρτί ή πάπυρο για να επικοινωνήσουν;</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Θυμάσαι τότε που οι πρόγονοί μας χρησιμοποιούσαν μόνο τα τηλέφωνα για να επικοινωνήσουν;</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Θυμάσαι τότε που οι πρόγονοί μας έστελναν ψηφιακά μηνύματα από υπολογιστές και κινητά τηλέφωνα για να επικοινωνήσουν;</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Θυμάσαι τότε που οι πρόγονοί μας χρησιμοποιούσαν ολογράμματα και δωμάτια εικονικής πραγματικότητας για να επικοινωνήσουν;</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Θυμάσαι τότε που οι πρόγονοί μας συνέδεαν κι ανέβασαν τη συνείδησή τους στο Παγκόσμιο Νευρωνικό Δίκτυο για να επικοινωνήσουν;</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Θυμάσαι τότε που οι πρόγονοί μας χρησιμοποιούσαν εγκεφαλική τηλεπάθεια για να επικοινωνήσουν;</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Θυμάσαι τότε που οι πρόγονοί μας χρησιμοποιούσαν χωροχρονική τηλεπάθεια για να επικοινωνήσουν;</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Θυμάσαι τότε που οι πρόγονοί μας δεν είχαν ενοποιηθεί σε μια κοσμική οντότητα και έτσι έπρεπε να επικοινωνούν;</div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div><div dir="auto" style="text-align: start;">Θυμάσαι τότε που επικοινωνούσαμε; Φυσικά και θυμάσαι, γιατί ποτέ δεν σταματήσαμε να επικοινωνούμε. Πάντα θα επικοινωνούμε. Πάντα θα μιλάμε. Πάντα θα ανταλλάζουμε ιδέες. Εκτός κι αν γίνουμε ένα κι απλά ξεπεράσουμε την ανάγκη για επικοινωνία. Μέχρι τότε, το μέσο πάντα θα αλλάζει, μα η ανάγκη πάντα θα υπάρχει.</div><div dir="auto" style="text-align: start;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhvPxubwg1pGw1HLRLGfnGl6Fz4YzXny4GXksY8YZn9BMk8-L5YD5ZtkgaetlUHKmRpUjuDRWNRDRVAdsS2ypQltynTpReDM41d2EdlWorH521cN8wTUIVMQuZgbLZvviW9VNt8iKiExM3MiBamBnLMnIYzZIM78r7K2WVq3zOJgMMS4jNH9eRaA3Mw5g=s1024" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1024" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhvPxubwg1pGw1HLRLGfnGl6Fz4YzXny4GXksY8YZn9BMk8-L5YD5ZtkgaetlUHKmRpUjuDRWNRDRVAdsS2ypQltynTpReDM41d2EdlWorH521cN8wTUIVMQuZgbLZvviW9VNt8iKiExM3MiBamBnLMnIYzZIM78r7K2WVq3zOJgMMS4jNH9eRaA3Mw5g=w400-h300" width="400" /></a></div><div dir="auto" style="text-align: start;"><br /></div></div><p></p><div><div class="" dir="auto"><div class="ecm0bbzt hv4rvrfc dati1w0a e5nlhep0" data-ad-comet-preview="message" data-ad-preview="message" id="jsc_c_h6"><div class="j83agx80 cbu4d94t ew0dbk1b irj2b8pg"><div class="qzhwtbm6 knvmm38d"><span class="d2edcug0 hpfvmrgz qv66sw1b c1et5uql lr9zc1uh a8c37x1j fe6kdd0r mau55g9w c8b282yb keod5gw0 nxhoafnm aigsh9s9 d3f4x2em iv3no6db jq4qci2q a3bd9o3v b1v8xokw oo9gr5id hzawbc8m" dir="auto"></span></div></div></div></div></div>Terringhttp://www.blogger.com/profile/05903671262949453838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7774596693508611507.post-24627752706650648042018-05-03T20:29:00.001+03:002018-05-03T20:29:50.547+03:00Το σφυρί και το αμόνι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Σήμερα θα σχολιάσουμε ένα βίντεο και θα προσπαθήσουμε να βγάλουμε ένα συμπέρασμα, αν και αυτό ίσως να μην είναι απαραίτητο. Όμως πριν δούμε μαζί το βίντεο, μια προειδοποίηση. Μη φάτε τίποτα και μη δείτε το βίντεο λίγο αφού έχετε φάει. Απλά μην το κάνετε. ΟΚ; Πάμε.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/bSspWQuzQ2I/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/bSspWQuzQ2I?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<br />
Προσπερνώντας το... ενδιαφέρον λεξιλόγιό του φίλου μας, θα δούμε ότι το βίντεο αυτό δε μιλάει για κάτι ξεκάθαρο και συγκεκριμένο. Δε μας κάνει λιανά τι θέλει να μας πει. Ακόμη και ο Kakos Xamos δυσκολεύτηκε να καταλάβει τι έλεγε τόση ώρα. Όμως αυτά τα τόσο γενικά και αυθόρμητα βίντεο έχουν μια χάρη. Σου δίνουν την ευκαιρία να βγάλεις ένα συμπέρασμα (ίσως άσχετο απ' αυτό που μπορεί να είχε κατά νου ο μουσάτος φίλος μας, αν φυσικά είχε), χρησιμοποιώντας το βίντεο ως καμβά για να ζωγραφίσεις πάνω του τις δικές σου ιδέες και τους δικούς σου προβληματισμούς. Τροφή για σκέψη και αναζήτηση. που μπορεί να πυροδοτήσει ενδιαφέρουσες συζητήσεις με άτομα τα οποία εκτός Διαδικτύου δε θα ήξερες καν ότι υπάρχουν. Ή απλά να αποτελέσει μια καλή αφορμή για να βγάλεις ένα άκυρο συμπέρασμα και να δείξεις σε όλους το πόσο "καλλιεργημένος" και "ψαγμένος" νιώθεις, τραβώντας τα ψηφιακά βλέμματα και κάνοντας τους πάντες να ψαρώνουν. Ή απλά υλικό για το κανάλι σου, όπου απλά θα πάρεις το βίντεο και θα το κράξεις στεγνά για να πάρεις προβολές και likes.<br />
<br />
Καθώς έβλεπα το βίντεο, προσπαθούσα να καταλάβω τι ήθελε να πει τόση ώρα. Και νομίζω πως έβγαλα ένα συμπέρασμα. Υποθέτω ότι ο μουσάτος φίλος μας αναφερόταν στον επαγγελματικό ρατσισμό, στην
ψεύτικη ισότητα που μας αρέσει να μασάμε, και στην υπευθυνότητα των
"βρόμικων" επαγγελμάτων. Επιτρέψτε μου να σας πω τι εννοώ.<br />
<br />
Από παιδιά μας απειλούνε γονείς και δάσκαλοι ότι αν δεν πάρεις καλούς
βαθμούς και δεν είσαι καλύτερος απ' τ' άλλα τα παιδάκια (λες και το
σχολείο-γυμνάσιο-λύκειο-πανεπιστήμιο είναι αρένα), θα καταντήσεις
αγρότης, σκουπιδιάρης, ηλεκτρολόγος ή υδραυλικός, αντί να γίνεις
δικηγόρος, τραγουδιστής ή CEO σε εταιρία που πλέον θα έχει χρεοκοπήσει λόγω των μέτρων "σωτηρίας" της οικονομίας μας. Όμως, ποιος
θα σου φέρει φαγητό στο πιάτο σου; Ποιος θα φροντίσει να είναι οι
δρόμοι καθαροί, για να μην πάθεις πανούκλα; Ποιος θα σιγουρευτεί ότι θα
έχεις ψυγείο αναμμένο και τρεχούμενο νερό; Ο δικηγόρος; Ο τραγουδιστής; Ο άνεργος πλέον CEO; Ή
κάποιος απ' τα "βρώμικα" επαγγέλματα; Εκνευριζόμαστε όταν ο σερβιτόρος
άργησε 2 λεπτά να μας φέρει το παστίτσιο, αλλά έχουμε σκεφτεί πόσο
δύσκολη είναι η δουλειά του; Μας έχει περάσει από το νου να βρεθούμε στη
θέση του, έστω και για λίγο; Ή απλά έχουμε μάθει να μιλάμε για ισότητα
εκ του ασφαλούς;<br />
<br />
Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που ο φίλος μας κάποια στιγμή αναφέρθηκε με ειρωνικό τρόπο
στην ισότητα. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει! Φωνάζουμε ότι όλοι οι
άνθρωποι πρέπει να είναι ίσοι, αλλά φοβόμαστε να αναλαμβάνουμε τις
ευθύνες που συνεπάγονται με την ισότητα. Ισότητα μεταξύ ανθρώπων, αρκεί
να μην πάρουμε εμείς τη σκούπα για να καθαρίζουμε τους δρόμους, ή το
μυστρί για να χτίσουμε σπίτια και σχολεία. Ας το κάνουν κάποιοι άλλοι.
Εμείς θα καθόμαστε στην άνετη καρέκλα μας (που κάποιος "κακομοίρης"
ξυλουργός την έφτιαξε) με το δροσερό μας air condition (που κάποιος
"φουκαράς" ηλεκτρολόγος εγκατέστησε) και θα μιλάμε για ισότητα. Ειδικά
όταν έχουμε κάτι να κερδίσουμε απ' αυτήν, γιατί πλέον η ισότητα
εφαρμόζεται μόνο σε περιπτώσεις του τύπου "πέθανε η κατσίκα μου, να
πεθάνει και του γείτονα". Μάλλον είχε δίκιο ο Τζωρτζ Όργουελ στο βιβλίο
του "Η Φάρμα των Ζώων" που έγραψε: "Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά
ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα".<br />
<br />
"<i>Γενικά οι άνθρωποι είναι αγνώμονες, ασταθείς και υποκριτές. Προτιμούν να αποφεύγουν τον κίνδυνο και είναι αχόρταγοι για κέρδος.</i>"<br />
- Νικολό Μακιαβέλι <br />
<br />
Λέμε ότι κάποιος κάνει ένα "κατώτερο" επάγγελμα επειδή δεν έχει άλλη επιλογή, για
να ταΐσει τα παιδιά του ή για να πληρώνει το νοίκι. Αποκλείεται, όμως,
να το κάνει κάνεις από καθήκον και ευθύνη, και όχι μόνο για να βγάζει τα
προς το ζην; Αποκλείεται κάποιος να επέλεξε να γίνει ηλεκτρολόγος και να
του αρέσει αυτό που κάνει, επειδή έτσι νιώθει πιο χρήσιμος ή απλά
επειδή του αρέσει να επιδιορθώνει πράγματα; Επειδή κάποιος είναι
λοστρόμος, αγρότης ή οικοδόμος, σημαίνει ότι απέτυχε στη ζωή του και ότι
είναι άξιος χλευασμού; Και πετυχημένος ποιος είναι; Αυτός που φοράει
ακριβά ρούχα και βγάζει εκατομμύρια, απλά με το να κάθεται στο γραφείο
και να τα ξύνει με κασμά; Ένα όμορφο μοντέλο-γλάστρα, που υπάρχει απλά και μόνο για να ομορφαίνει το χώρο; Ή αυτός που ζει εις βάρος των άλλων με το να τους κοροϊδεύει κατάμουτρα και να χέζεται στο τάλιρο με τα επικίνδυνα ψέματα που τους πουλάει; Είμαι σίγουρος ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει ένας
οδοκαθαριστής, που κάνει αυτή τη δύσκολη δουλειά για να μη δει την πόλη
του πνιγμένη στα σκουπίδια και στα βοθρολύματα. "Είναι δύσκολη δουλειά,
μα κάποιος πρέπει να την κάνει. Κι αυτός ο κάποιος θα είμαι εγώ. Κι ας
φάω βρομιές. Αρκεί να μην τις φάει το παιδί μου ή το παιδί κανενός".<br />
<br />
Βέβαια, δεν
αποκλείεται το συμπέρασμά μου να είναι λάθος. Για παράδειγμα, δεν αποκλείεται να χρησιμοποιεί παρομοιώσεις, να είναι μεταφορικά όλα
αυτά που λέει. Δεν αποκλείεται οι τελευταίες του ερωτήσεις να είναι ρητορικές, για να μας βάλει να σκεφτούμε σε ποια κατηγορία θέλουμε και πρέπει να ανήκουμε, και αν μπορούμε να γίνουμε "καθαριστές" και όχι "βρωμιστές". Ή μπορεί η αλήθεια να είναι κάπου στη μέση. Ή κάπου αλλού. Ή πουθενά, να μην υπάρχει καν αλήθεια και συμπέρασμα, και απλώς να παίρνουμε στα σοβαρά κάποιον που τα έχει χάσει. Ή και όχι. Μερικές φορές, από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια.<br />
<br />
Όλο αυτό μου θυμίζει κάτι που είχε πει ο Βούλγαρος κομμουνιστής Γκεόργκι Δημητρώφ. Όποιος δε θέλει να είναι το αμόνι, θα πρέπει να γίνει το σφυρί. Θα μου επιτρέψετε να το παραφράσω λιγάκι, εμπνευσμένος από συμβουλές του Ιταλού συγγραφέα Νικολό Μακαβέλι, και με κίνδυνο να τρίξουν τα κόκαλα του Δημητρώφ. Αν κάποιος θέλει να γίνει το σφυρί, θα πρέπει να γίνει και το αμόνι. Αν θέλεις έναν πιο καθαρό κόσμο για σένα και τα παιδιά σου, θα χρειαστεί να λερώσεις λίγο τα χέρια σου. Κι αν μπορούμε να είμαστε βρομύλοι,
μπορούμε να είμαστε και καθαριστές. Τι μας εμποδίζει;<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitSmgTdCIh6a-zGu3lUI2QFgCmJsLnog_KTTmXqTuhBnkV4GC8T7CWLLxCkoMUkp_AiOSxCMJTWartDfs9QUYwTiec3iRQYUwDJooWQK8PvP75-qDIDEJALlXql9HfPNAHazrwGZ8BRdFF/s1600/Hammer-Anvil-GFX.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="632" data-original-width="504" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitSmgTdCIh6a-zGu3lUI2QFgCmJsLnog_KTTmXqTuhBnkV4GC8T7CWLLxCkoMUkp_AiOSxCMJTWartDfs9QUYwTiec3iRQYUwDJooWQK8PvP75-qDIDEJALlXql9HfPNAHazrwGZ8BRdFF/s320/Hammer-Anvil-GFX.jpg" width="255" /></a></div>
<br />
Επί της ευκαιρίας, ένα μεγάλο
μπράβο στον <a href="https://www.youtube.com/channel/UCE8pheaAXCyLfR7_eO8sSeA" target="_blank">Kako Xamo</a> που δεν κατέφυγε στον χλευασμό και στο κράξιμο, όπως θα έκαναν στη
θέση του κάποιοι άλλοι YouTubers. Και ναι, έχω στο νου μου παραδείγματα από ψηφιακά κοράκια, που αποφοίτησαν από σχολές τύπου "Θέμος
Αναστασιάδης" και "Νίκος Μουρατίδης", και το μόνο πράγμα που ξέρουν να
κάνουν είναι να κοροϊδεύουν όποιον βρουν μπροστά τους, απλά και μόνο για
να μπουν στα trends του YouTube και να πουλήσουν μούρη. Χίλιες φορές ένας σκουπιδιάρης! Πολύ πιο χρήσιμος και πετυχημένος από έναν διάττοντα κοράκι του Διαδικτύου.</div>
Terringhttp://www.blogger.com/profile/05903671262949453838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7774596693508611507.post-35175607626947053412018-03-19T09:17:00.000+02:002018-03-19T11:48:52.011+02:00Η τελευταία συνέντευξη του Άρθουρ Κλαρκ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: cyan;">Πριν από λίγες μέρες έφυγε από δίπλα μας ο αγαπημένος μας </span><span style="color: cyan;"><span data-original-name="Στήβεν Χόκινγκ">Στήβεν Χόκινγκ. Δεν ήταν μόνο ένας πανέξυπνος επιστήμονας, γνωστός για τα προβλήματα υγείας του που τον είχαν καθηλωμένο σ' ένα αναπηρικό καροτσάκι. Ήταν ένας badass, που του είχανε δώσει μόλις 2 χρόνια ζωής στη δεκαετία του 1960, αλλά κατάφερε και ρόκαρε τη φυσική για σχεδόν μισό αιώνα! Ήταν ένας φάρος γνώσης και λογικής στο σκοτεινό ωκεανό της άγνοιας, της προκατάληψης και του φόβου. Ήταν μια πηγή έμπνευσης, που ποτέ του δεν τα παρατούσε και προέτρεπε τους πάντες να μην εγκαταλείπουν ποτέ, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε. Μα πάνω απ' όλα, ήταν ένας άνθρωπος που αν και φυλακισμένος σ' ένα αναπηρικό καροτσάκι, ο νους του ήταν ελεύθερος να εξερευνήσει το Σύμπαν και να μας το προσφέρει σε όλους μας. </span></span><span style="color: cyan;"><span data-original-name="Στήβεν Χόκινγκ"><span class=" UFICommentActorAndBody"><span data-ft="{"tn":"K"}"><span class="UFICommentBody _1n4g">Και
πάντα καλούσε εμάς να του κάνουμε παρέα, να ανακαλύψουμε το Σύμπαν και
τη θέση μας σ' αυτό, καθώς και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας για τα
παιδιά μας και το μέλλον μας.</span></span></span></span></span><br />
<span style="color: cyan;"><span data-original-name="Στήβεν Χόκινγκ"></span></span><br />
<i><span style="color: cyan;"><span data-original-name="Στήβεν Χόκινγκ">«Να θυμάσαι να κοιτάς ψηλά στα αστέρια και όχι κάτω στο έδαφος.
Προσπάθησε να κατανοήσεις ό,τι βλέπεις και να αναρωτηθείς για την ύπαρξη
του κόσμου. Να είσαι περίεργος. Και όσο δύσκολη κι αν φαίνεται η ζωή,
πάντα θα υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις και να διαπρέψεις. Σημασία
έχει να μην παραιτηθείς.»</span></span></i><br />
<br />
<span style="color: cyan;">Αν όντως υπάρχει ζωή μετά τη ζωή μας, τότε ο Χόκινγκ δε θα είναι μόνος του. Θα κάνει παρέα με τόσους άλλους επιστήμονες, όπως με τον Ισαάκ Νεύτων και τον Καρλ Σέιγκαν, <a href="https://www.youtube.com/watch?v=zn7-fVtT16k" target="_blank">και ίσως και να ραπάρει με τον Άλμπερτ Αϊνστάιν</a>. Όμως υπάρχει κι ένας άλλος επιστήμονας που ίσως να του κάνει παρεούλα.</span><br />
<br />
<span style="color: cyan;">Ο Βρετανός Άρθουρ Κλαρκ είναι ένας από τους
σημαντικότερους διαστημικούς επιστήμονες και ένας από τους καλύτερους
συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας. Τα μυθιστορήματα του "Συνάντηση με
το Ράμα", "Οι Επικυρίαρχοι - Το Τέλος της Παιδικότητας" και "2001: Οδύσσεια του Διαστήματος" είναι μερικά μόνο απ' τ' αριστουργήματα που μας χάρισε απλόχερα, ενώ
είναι παράλληλα και ο οραματιστής των τηλεπικοινωνιακών δορυφόρων. Με
αφορμή τα ενενηκοστά γενέθλια του, είχε δώσει μια σύντομη συνέντευξη στο
Βρετανικό περιοδικό BBC Focus, η οποία δημοσιεύτηκε τον Δεκέμβριο του
2007 στο τεύχος 184. Ήταν ωστόσο και η τελευταία (απ' όσο ξέρω), αφού πέθανε λίγους
μήνες μετά, στις 19 Μαρτίου του 2008, σαν σήμερα πριν από 10 χρόνια.</span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVOcSJtfKPVs2LE2KS7V98r6SF9xbmwWdyJkFchQe-UIymKmRFc14zGt0HZWTMw3C9x0uq-syry0OLT6u1UIisJgay6JiD4ORWSSKVWRREeCNlyORxZICIKCrkrM78tx_SWtvEghA4-dtn/s1600/clarke+1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="376" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVOcSJtfKPVs2LE2KS7V98r6SF9xbmwWdyJkFchQe-UIymKmRFc14zGt0HZWTMw3C9x0uq-syry0OLT6u1UIisJgay6JiD4ORWSSKVWRREeCNlyORxZICIKCrkrM78tx_SWtvEghA4-dtn/s1600/clarke+1.jpg" /></a></div>
<br />
<b>Πώς είναι να είστε 90 ετών;</b><br />
Δε νιώθω ποιο ηλικιωμένος από τα 85. Και όπως είπε ο Bop Hope, "ξέρεις ότι γερνάς όταν τα κεράκια κοστίσουν περισσότερο από την ίδια
την τούρτα". Όμως το πιο άσχημο κομμάτι είναι ότι οι περισσότεροι φίλοι
μου έχουν φύγει.<br />
<br />
<b>Η επιστήμη και η τεχνολογία αναπτύχθηκαν όπως προσδοκούσατε;</b><br />
Μεγαλώνοντας στις δεκαετίες του 1920 και του 1930, δεν περίμενα ποτέ ότι
θα ζούσα για να δω όλα αυτά που συνέβησαν. Είναι αλήθεια ότι εμείς της
Βρετανικής Διαπλανητικής Κοινότητας ξοδεύαμε όλο τον ελεύθερο χρόνο μας
συζητώντας για διαστημικά ταξίδια, αλλά ποτέ δεν φανατιστήκαμε ότι τα
όνειρα μας θα γινόντουσαν πραγματικότητα κατά τη διάρκεια της ζωής μας.<br />
<br />
<b>Σας ανησυχεί η κατάσταση του παγκόσμιου κλίματος;</b><br />
Έχω μεγάλη πίστη στην αισιοδοξία ως φιλοσοφία, μόνο επειδή μας προσφέρει
την ευκαιρία της αυτοπραγματοποιήσημης προφητείας. Η ανάπτυξη καθαρών
πηγών ενέργειας στα επόμενα χρόνια μπορεί να μας εμποδίζει στο να
κάνουμε τα πράγματα χειρότερα, όμως θα πρέπει να ζήσουμε με τις
δυσμενείς συνέπειες των επεμβάσεων μας. Η ανθρωπότητα θα τα καταφέρει.<br />
<br />
<b>Ποια είναι η μεγαλύτερη απειλή που αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα;</b><br />
Η οργανωμένη θρησκεία μολύνει το νου μας, καθώς προσποιείται ότι
διαδίδει την ηθική και πνευματική σωτηρία. Διαδίδει το ποιόν κακόβουλο
ιό του μυαλού. Ελπίζω ότι η φυλή μας θα μπορέσει μια μέρα να ξεπεράσει αυτή
την πρωτόγονη έννοια.<br />
<br />
<b>Αν ήσασταν ο πλανητάρχης, τι θα αλλάζατε;</b><br />
Τα κράτη και τις κυβερνήσεις που αναμιγνύουν τη διακυβέρνηση με την
θρησκεία. Αυτό είναι ένα θανατηφόρο κοκτέιλ που κρατά δισεκατομμύρια
στην μιζέρια. Η θρησκεία πρέπει να είναι μια πολύ ιδιωτική υπόθεση που
δεν πρέπει ποτέ να είναι ένας αθλητισμός θεατών.<br />
<br />
<b>Για ποιο πράγμα που έχετε κάνει είστε περισσότερο περήφανος;</b><br />
Έχω γράψει περίπου 100 βιβλία και περισσότερα από 1.000 σύντομα κομμάτια
για επιλογή. Θα έλεγα ότι ήταν το "Extra-terrestrial Relays" (<i>Ασύρματος Κόσμος</i>,
Οκτώβριος 1945), όπου επινόησα τον τηλεπικοινωνιακό δορυφόρο, και για
το οποίο καταβλήθηκα το πριγκιπικό ποσό των 15 λυρών. Δεύτερο ήταν η
σύντομη ιστορία "Ο Φρουρός", γραμμένο το 1948 για διαγωνισμό του BBC
(<span class="st">απορρίφτηκε</span>!) και αργότερα προχώρησε σε μια μεγάλη κινηματογραφική ταινία
που έκανα με τον Stanley Kubrick (<i>2001: Οδύσσεια του Διαστήματος</i>).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ_03RkQIOYbuskaGqc0boKLubdxj6THCobjCV_nDTn8zPC3jQxDiQHLYuP4BghgYy24t9GM-SG1h4fKpkeFcR-jnWpIXyclvB_7fEdfnc2DtfW2gQed9MNgZBhqLdoMMl_nf6xqjMb4ZA/s1600/arthurcclarke_l.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="320" data-original-width="320" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ_03RkQIOYbuskaGqc0boKLubdxj6THCobjCV_nDTn8zPC3jQxDiQHLYuP4BghgYy24t9GM-SG1h4fKpkeFcR-jnWpIXyclvB_7fEdfnc2DtfW2gQed9MNgZBhqLdoMMl_nf6xqjMb4ZA/s400/arthurcclarke_l.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b>Σκεφτήκατε ποτέ να αποσυρθείτε;</b><br />
Πάντα αναιρούσα τα σχέδια μου για απόσυρση, οπότε δεν το προσπαθώ ούτε
τώρα. Ο Frederik Pohl αυτή την περίοδο ολοκληρώνει το τελευταίο μου
μυθιστόρημα, "Το Τελευταίο Θεώρημα", το οποίο πήρε πολύ περισσότερο από
ότι περίμενα. Αυτό θα μπορούσε να είναι το τελευταίο μου μυθιστόρημα. Όμως από την άλλη, αυτό είναι κάτι που είχα ξαναπεί και πριν!<br />
<br />
<b>Το 2003 υποστηρίξατε ότι υπάρχει βλάστηση στην επιφάνεια του Άρη. Το πιστεύετε ακόμα αυτό;</b><br />
Μετά την μελέτη ντουζινών φωτογραφιών που ήρθαν από πρόσφατες
τοπογραφικές αποστολές στον Άρη, βρήκα μερικά επιφανειακά χαρακτηριστικά
που έμοιαζαν πολύ με τα δέντρα μπάνιαν. Κάτι πραγματικά κινεί και
αλλάζει εποχιακά αυτή την προτεινόμενη, τουλάχιστον, βλάστηση, Φυσικά,
αυτό απαιτεί επαλήθευση, η οποία ελπίζω να συμβεί σύντομα.<br />
<br />
<b>Υποστηρίζετε ακόμη την ψυχροπυρηνική σύντηξη;</b><br />
Δεν είναι ακριβώς ψυχρή και πιθανόν να μην είναι σύντηξη, αλλά κάτι
συμβαίνει εδώ. Για μια δεκαετία ή και περισσότερο, κρατούσα ανοιχτό τον
νου μου για τα πειράματα αυτής της νέας μορφής ενέργειας, ακόμη κι αν
δεν έχουμε δει ακόμη αποτελέσματα εμπορικού επιπέδου. Αναμένω ανυπόμονα
την τελική απόφαση σε αυτήν την υπόθεση. Η έρευνα συνεχίζεται. Βέβαια, αν τα αποτελέσματα αυτής της ασυνήθιστα υπερβολικής ενέργειας βελτιωθούν, μπορεί να βάλει τέλος στην εποχή των ορυκτών καυσίμων, να
σταματήσει τις ανησυχίες μας για την κλιματική αλλαγή, και να αλλάξει εντελώς
τη γεωπολιτική δομή του πλανήτη μας.<br />
<br />
<b>Υπάρχουν κι άλλες ιδέες εκτός της επικρατούσας τάσης που στηρίζετε;</b><br />
Είχα προάγει τον διαστημικό ανελκυστήρα (ένα καλώδιο σχεδιασμένο να
μεταφέρει υλικά από τη Γη στο Διάστημα) για περίπου 30 χρόνια,
ξεκινώντας σε μια εποχή που οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να κρύψουν τα
γέλια. Αλλά σήμερα κανένας δεν γελάει. Θα κρατήσω ανοιχτό τον νου μου
στα ταξίδια στο χρόνο και στα παράλληλα σύμπαντα.<br />
<br />
<b>Ποιο είναι το μήνυμα σας για τους νέους ανθρώπους στον κόσμο σήμερα;</b><br />
Να θυμάστε τους Τρεις Νόμους του Κλαρκ:<br />
1) Όταν ένας διακεκριμένος μα ηλικιωμένος επιστήμονας λέει ότι κάτι
είναι εφικτό, έχει σχεδόν πάντα δίκιο. Όταν λέει ότι κάτι είναι
ανέφικτο, πιθανόν να έχει άδικο<br />
2) Ο μόνος τρόπος για να ανακαλύψεις τα όρια του εφικτού είναι να τολμήσεις ένα βήμα προς το ανέφικτο.<br />
3) Κάθε υπερεξελιγμένη τεχνολογία είναι αδιαχώριστη από την μαγεία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvfcvvfitdMxm8tO5xNIv4e4-biJfeHe8j1QkeVj4xzJyb_gsyUPScMEu8FRN63MQUdIeE1165JhAcAKXFAUz3uxvgsSpm3y9XMVo6Px4uBUkCoWfXEB_wo4ujcnje4h7C0rPDs137wUR6/s1600/clarke.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="562" data-original-width="428" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvfcvvfitdMxm8tO5xNIv4e4-biJfeHe8j1QkeVj4xzJyb_gsyUPScMEu8FRN63MQUdIeE1165JhAcAKXFAUz3uxvgsSpm3y9XMVo6Px4uBUkCoWfXEB_wo4ujcnje4h7C0rPDs137wUR6/s400/clarke.jpg" width="304" /></a></div>
<br /></div>
Terringhttp://www.blogger.com/profile/05903671262949453838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7774596693508611507.post-88439242059046938612018-02-14T13:00:00.000+02:002018-02-14T13:00:13.778+02:00Σπασμένες γέφυρες ανάμεσα στα άστρα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivg1GRg0sMegpC6ZXRzELgzOB0Yk6PU654fFVwKlwD2qTKs-XiFE0SQ2S07loxoJmre3IY51i6OOEE-WPGD1cFQ9Qs6y5_PvcYrDm_mmTIn8Ka7tVjnIO0jrtWpPWT0roxCHg5q-QkGjmO/s1600/Artist%25E2%2580%2599s_impression_of_the_super-Earth_exoplanet_LHS_1140b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1200" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivg1GRg0sMegpC6ZXRzELgzOB0Yk6PU654fFVwKlwD2qTKs-XiFE0SQ2S07loxoJmre3IY51i6OOEE-WPGD1cFQ9Qs6y5_PvcYrDm_mmTIn8Ka7tVjnIO0jrtWpPWT0roxCHg5q-QkGjmO/s400/Artist%25E2%2580%2599s_impression_of_the_super-Earth_exoplanet_LHS_1140b.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Καλησπέρα, κάτοικοι της Γης. Μη φοβάστε, δεν έχω εχθρικούς σκοπούς. Έρχομαι ως φίλος. Είμαστε όλοι μας πολίτες του Σύμπαντος, άλλωστε. Όλοι μας αποτελούμαστε από τα ίδια αστρικής προέλευσης υλικά, ακολουθούμε τους ίδιους νόμους της Φύσης και ζούμε στο ίδιο Σύμπαν. Οι ανάγκες μας ίσως να διαφέρουν, αλλά δεν παύει όλοι μας να είμαστε κοσμικά αδέλφια, παιδιά των άστρων. Δυστυχώς αυτό είναι κάτι που πολλοί από εσάς δεν έχετε καταλάβει, κάτι που φαίνεται και απ' τη συμπεριφορά σας απέναντι στον πλανήτη σας και στους άλλους κατοίκους της Γης. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που ακόμα κανένας δεν έχει έρθει σ' επαφή μαζί σας. Μα ίσως υπάρχουν κι άλλοι λόγοι, πολύ πιο τρομακτικοί απ' ό,τι θα θέλατε να πιστεύετε.<br />
<br />
Επιτρέψτε μου να σας συστηθώ. Λέγομαι Σερένς Ταρκλ Νέημ. Είμαι ένας Αρχ Λεβ από τον πλανήτη
Τέρελ Του Μίον, που περιστρέφεται γύρω από το άστρο Άλαν Μι. Ένα άστρο που εσείς το ξέρετε ως <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/LHS_1140" target="_blank">LHS 1140</a>. Δεν ήρθα εδώ για να σας δώσω έτοιμη απάντηση, μα για να σας βοηθήσω και να σας προετοιμάσω στην επίλυση ενός γρίφου. Ενός γρίφου που εσείς τον αποκαλείτε "<a href="https://www.youtube.com/watch?v=hLB8gEYTyMU" target="_blank">Παράδοξο του Φέρμι</a>".<br />
<br />
Σήμερα ξέρετε ότι το Σύμπαν στο οποίο ζούμε είναι πολύ μεγαλύτερο και γηραιότερο απ' ό,τι πιστεύατε κάποτε, ενώ παράλληλα ανακαλύψατε νερό και οργανικά μόρια σε πολλές γωνιές του Διαστήματος. Καλά υποψιάζεστε ότι δεν είναι δυνατόν μόνο στον δικό σας πλανήτη να έχει αναπτυχθεί ζωή και νοημοσύνη, και δικαίως αρνείστε να απορρίψετε το ενδεχόμενο να υπάρχουν ήδη πολιτισμοί πολύ πιο εξελιγμένοι απ' τον δικό σας. Όμως πού είναι; Γιατί δεν τους έχετε ανακαλύψει ακόμα; Γιατί δεν έχετε εντοπίσει ούτε ένα ψήγμα απ' την ύπαρξή τους; Γιατί κανείς δεν σας έχει επισκεφτεί;<br />
<br />
Υπάρχουν πολλά ενδεχόμενα που σας κάνουν να νιώθετε μόνοι, και ίσως κάποιο απ' αυτά όντως να ισχύει
στην περίπτωση σας. Ίσως δεν υπάρχει κανείς κοντά στο Ηλιακό σας
Σύστημα που να μπορεί να σας στείλει κάποιο μήνυμα, πόσο μάλλον να σας επισκεφτεί. Οι Οράσιοι στο πιο κοντινό σας αστρικό σύστημα, τον Άλφα του Κενταύρου, θα μπορούσαν να σας κάνουν παρεούλα, μιας και είναι
πολύ κοντά σ' εσάς. Αλλά δεν μπορούν. Όχι ακόμα, τουλάχιστον. Μόλις πρόσφατα ανακάλυψαν τη γραφή. Έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους. Ίσως απλώς να έτυχε να μην έχει σκοντάψει κανείς πάνω στον πλανήτη σας, τουλάχιστον όσο ζείτε. Ο γαλαξία μας είναι τεράστιος και αποτελείται από δισεκατομμύρια αστέρια που κινούνται γύρω απ' το κέντρο του. Βέβαια, εσείς υπάρχετε εδώ και μερικές χιλιάδες χρόνια. Είστε σίγουροι ότι η Γη δεν είχε δεχτεί ποτέ της επίσκεψη από αστρικούς εξερευνητές, όταν στον πλανήτη σας ζούσαν μαμούθ, στεγόσαυροι ή τριλοβίτες;<br />
<br />
Όμως υπάρχει κι ένα άλλο ενδεχόμενο. Να φταίτε εσείς. Όπως είπα και προηγουμένως, ο τρόπος με τον οποίο σκέφτεστε και συμπεριφέρεστε δε σας κάνει καλό πρότυπο για νοήμων είδος. Δε σας τιμάει καθόλου. Λεηλατείτε και καταστρέφετε τον πλανήτη σας, για κάθε πρόβλημα καταφεύγετε στη βία και στις δεισιδαιμονίες, προσκυνάτε απαρχαιωμένους και θανάσιμους πλέον δεσμούς, και όλη σας η φιλοσοφία περιστρέφεται γύρω απ' το ασήμαντο σας "εγώ". Είστε πολύ βάρβαροι, πρωτόγονοι και ανώριμοι για να σας πάρει κάποιος στα σοβαρά, όπως εσείς δε θα παίρνατε ποτέ στα σοβαρά κάποιον που λέει συνέχεια ασυναρτησίες, κλωτσάει αθώα γατάκια, πετάει παντού σκουπίδια, και σκαλίζει τη μύτη του μπροστά σε γριούλες.<br />
<br />
Όμως υπάρχει κι άλλη μια πιθανή εξήγηση, η οποία δραπετεύει συνεχώς απ' το μυαλό μας αλλά κι απ' το δικό σας. Ίσως ηθελημένα, και δε θα σας κατηγορήσω γι' αυτό. Ίσως επειδή τη θεωρούμε εξαιρετικά απίθανη, ένα απλό αστειάκι. Ή ίσως επειδή θέλουμε να πιστεύουμε πως δεν υπάρχει αυτή η εξήγηση και ότι δε θα έπρεπε καν να υπάρχει. Αυτή η εξήγηση βασίζεται στο γεγονός ότι το Σύμπαν είναι τεράστιο και αρχαίο, γεμάτο παράξενα μυστικά και άγνωστα φαινόμενα. Ανεξερεύνητο, με απόκοσμες αλήθειες κρυμμένες πολύ καλά στις σκιές που χωρίσουν τ' αστέρια. Υπάρχουν πράγματα εκεί έξω που δεν έχετε ανακαλύψει ακόμα, και ίσως θα ήταν προτιμότερο και σοφότερο να μην τα ανακαλύψετε ποτέ. Πολλά μυστικά κρύβονται μέσα στο σκοτάδι του Διαστήματος, και ίσως θα ήταν καλύτερο να παραμείνουν κρυμμένα. Επιτρέψτε μου να σας διηγηθώ μια πραγματική ιστορία. Ίσως έτσι καταλάβετε τι εννοώ.<br />
<br />
Όλα άρχισαν πριν από μερικούς αιώνες, όταν οι πρόγονοί μας ξεκίνησαν επιτέλους το πρώτο μας επανδρωμένο διαστρικό ταξίδι. Ο στόχος μας ήταν το άστρο Τυμ Αλερμπίν, που απέχει απ' το ΑλανΜιακό μας Σύστημα μόλις 3 γήινα έτη φωτός. Τα διαστημικά μας τηλεσκόπια είχαν ανακαλύψει έναν κατοικήσιμο πλανήτη, κάνοντάς τον εξαιρετική επιλογή για την πρώτη μας διαστρική αποικία. Το επανδρωμένο σκάφος ήταν σχεδιασμένο να χρησιμοποιεί κινητήρες πυρηνικής σύντηξης, όπου μέρος του υδρογόνου που θα χρειαζότανε θα το λάμβανε απ' τον ίδιο τον διαστρικό χώρο. Μια τεχνολογία παρόμοια με το <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Bussard_ramjet" target="_blank">Bussard ramjet</a> που είχατε σχεδιάσει πριν από μερικές δεκαετίες. Το διαστημόπλοιο θα ταξίδευε με το 20% της ταχύτητας του φωτός, άρα θα έφτανε στον προορισμό του σε μόλις 15 χρόνια. Για την αποτροπή ψυχολογικών προβλημάτων, αλλά και για τη μείωση κατανάλωσης πόρων κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, όλο το γενναίο πλήρωμα έπρεπε να μπει σε θαλάμους κρυογονικής. Περιττό να σας πω πως η αναχώρησή του ήταν μια ιστορική στιγμή για τον πολιτισμό μας.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNpt8GRTdFW30jfnpO636WARtL_y7MEdVYZHGDNBbU9LXHUGudON6_XuEh8MJM4bmTVIWbXd5U1SrxmyIcScNjnOSC5W-ry6EqyYWKtlnPJSCVzOaGL_HYQeAolxxFwWcvs3q0J0fQL5bC/s1600/RAMJET.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="962" data-original-width="1410" height="272" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNpt8GRTdFW30jfnpO636WARtL_y7MEdVYZHGDNBbU9LXHUGudON6_XuEh8MJM4bmTVIWbXd5U1SrxmyIcScNjnOSC5W-ry6EqyYWKtlnPJSCVzOaGL_HYQeAolxxFwWcvs3q0J0fQL5bC/s400/RAMJET.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Την ευθύνη για την επιτήρηση του παγωμένου πληρώματος και για την ασφάλεια του ταξιδιού την είχε ένας κβαντικός υπολογιστής. Ο υπολογιστής διέθετε τεχνητή νοημοσύνη που όμοια της δεν έχετε ξαναδεί παρά μόνο σε ιστορίες επιστημονικής φαντασίας. Ο υπολογιστής ήταν προγραμματισμένος, εκτός των άλλων, να στέλνει μηνύματα και ενημερώσεις για την κατάσταση του ταξιδιού πίσω στον Τέρελ Του Μίον. Η απόσταση μεταξύ εμάς και των γενναίων εξερευνητών μας ολοένα και μεγάλωνε, με αποτέλεσμα τα σήματα να αργούσαν ολοένα και περισσότερο. Μα η άλλη εναλλακτική που είχαμε ήταν να περιμένουμε συνολικά 18 χρόνια, μέχρι να φτάσουν εκεί οι εξερευνητές μας, να μας στείλουν το σήμα, και τελικά να το λάβουμε. Το ταξίδι ήταν ήδη μεγάλο. Δε θέλαμε να περιμένουμε τόσο πολύ. Αν συνέβαινε κάτι, έπρεπε να το ξέρουμε όσο πιο σύντομα γινόταν. Ο χειρότερος φόβος μας ήταν να χάσουμε την επαφή μας με το σκάφος. Ακόμα και το πρώτο μας διαστρικό ταξίδι να μην ήταν, όλα έπρεπε να είναι στην εντέλεια. Και πράγματι, για τα πρώτα 10 χρόνια, όλα πήγαιναν καλά. Ο υπολογιστής έκανε τη δουλειά του. Παίρναμε σήματα απ' το σκάφος. Και ο ενθουσιασμός μας ήταν έτοιμος να εκραγεί απ' τις καρδιές μας, ξέροντας ότι γενναίες ψυχές διασχίσουν το απέραντο σκοτάδι του Διαστήματος για να μας ανοίξουν τις πύλες του Σύμπαντος. Στο άγνωστο, με βάρκα την ελπίδα και έναν υπολογιστή.<br />
<br />
Και ξαφνικά, σιωπή. Η επικοινωνία με το σκάφος διακόπηκε. Οριστικά. Ο χειρότερός μας φόβος έπαιρνε σάρκα και οστά. Μέσα σε μια στιγμή, χάσαμε κάθε επαφή με το διαστημόπλοιο. Μέσα σε μόλις μία στιγμή, η ελπίδα και η αισιοδοξία αντικαταστάθηκαν από φόβο και απελπισία. Οι ηρωικές ψυχές που στείλαμε εκεί έξω, καθώς και τα όνειρα για διαστρικά ταξίδια, αγνοώντουσαν.<br />
<br />
Τι συνέβη στο διαστημόπλοιο; Γιατί χάθηκε η επαφή μαζί του; Ήταν κάποια προσωρινή δυσλειτουργία, όπου ο υπολογιστής θα την επιδιόρθωνε σύντομα; Δυστυχώς όχι. Ποτέ δε λάβαμε ούτε ένα σήμα απ' το σκάφος από τότε. Ο νους μας πήγαινε στα χειρότερα σενάρια. Ίσως ένα σφάλμα στον υπολογιστή αρκούσε για να καταστρέψει την αποστολή. Ίσως ξύπνησαν οι κοσμοναύτες μας απ' τον ψυχρό τους ύπνο, απροετοίμαστοι και παγιδευμένοι σ' ένα κονσερβοκούτι στο Διάστημα, 20 τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά απ' το σπίτι τους. Το κακό δε θα αργούσε να γίνει. Ίσως πάλι το διαστημόπλοιο να συνετρίβη πάνω σ' ένα ουράνιο σώμα, όπως σ' έναν αστεροειδή, αν και ο υπολογιστής ήταν προγραμματισμένος να τα αποφεύγει, αν ποτέ του τα συναντούσε. Όμως υπήρχε και η ελπιδοφόρα σκέψη ότι η αποστολή συνεχίστηκε κανονικά. Οι επικοινωνία μπορεί να διακόπηκε, μα ίσως οι εξερευνητές μας να ήταν ζωντανοί και να συνέχισαν κανονικά το ταξίδι τους. Μα η αγωνία μας ήταν πολύ μεγάλη. Δεν μπορούσαμε να περιμένουμε άλλα 8 χρόνια για να μάθουμε τι συνέβη. Θέλαμε απαντήσεις και τις θέλαμε τώρα. Και ευτυχώς, είχαμε ένα μέσο για να γίνει αυτό.<br />
<br />
Ταυτόχρονα με την αποστολή αυτή, προετοιμάζαμε ένα ρομποτικό διαστημόπλοιο για να εξερευνήσει έναν άλλον αστρικό προορισμό. Το άστρο αυτό λεγόταν Ρι Εύνη και απείχε 15 έτη φωτός απ' το ΑλανΜιακό Σύστημα. Αρχική αποστολή του ρομπότ ήταν να μελετήσει το άστρο αυτό, μα τώρα τα σχέδια αλλάξανε. Το τροποποιήσαμε και του δώσαμε μια νέα αποστολή. Να βρει το επανδρωμένο διαστημόπλοιο και να βρει τι του συνέβη. Το ρομποτικό αυτό αστρόπλοιο ήταν ήδη εξοπλισμένο με βελτιωμένες μηχανές ramjet. Έτσι θα έφτανε στον προορισμό του ταχύτερα και θα έπιανε το διαστημόπλοιο σε περίπτωση που θα συνέχισε το ταξίδι του. Η έναρξη αυτής της αποστολής ξεκίνησε όχι με χαμόγελα και ενθουσιασμό, αλλά με αγωνία και στωική ψυχραιμία. Ξέραμε ότι τα διαστρικά ταξίδια θα ήταν δύσκολα και επικίνδυνα. Ίσως ήρθε η ώρα να πληρώσουμε το τίμημα της αισιοδοξίας μας.<br />
<br />
Τα χρόνια πέρασαν και η στιγμή έφτασε. Το ρομποτικό αστρόπλοιο έφτασε επιτέλους στο επανδρωμένο. Οι κάμερες κατέγραφαν όσα έβλεπαν και οι αισθητήρες ανέλυαν κάθε δεδομένο. Τα αποτελέσματα έφτασαν στον Τέρελ Του Μίον. Και αυτό που αντικρίσαμε ήταν αποκαρδιωτικό. Το πιο αισιόδοξο σενάριο θρυμματίστηκε. Το επανδρωμένο διαστημόπλοιο ήταν κατεστραμμένο. Έμοιαζε σαν κάτι να το χτύπησε απ' έξω. Το ρομπότ πλησίασε το σκάφος και έστειλε ένα μικρό drone για να εξερευνήσει το εσωτερικό του. Δε βρήκε ενδείξεις ότι κάτι συνέβη μέσα στο διαστημόπλοιο, όπως ένα απότομο ξύπνημα του πληρώματος και μια κοσμική ανταρσία. Οι γενναίοι εξερευνητές μας παρέμειναν μέσα στους κρυογονικούς τους θαλάμους, στον παγωμένο τους ύπνο, περιμένοντας να φτάσουν στον προορισμό τους, που μάλλον δε θα έφταναν ποτέ τους. Ούτε υπήρχαν ορατές ενδείξεις δυσλειτουργίας του υπολογιστή και του συστήματος επικοινωνίας. Ό,τι και να συνέβη στο σκάφος, προήλθε απ' έξω. Απ' το βασίλειο του σκότους. Η εικόνα των κοιμισμένων κοσμοναυτών μας και του τσακισμένου σκάφους ράγισε και τις πιο σκληρές καρδιές.<br />
<br />
Και μέσα σε μία στιγμή, η θλίψη μετατράπηκε σε τρόμο. Μια σκιά εμφανίστηκε απ' το πουθενά, καλύπτοντας το διαστημόπλοιο από πίσω. Και η εικόνα χάθηκε ξαφνικά, μαζί με κάθε μορφής επικοινωνία με το ρομπότ.<br />
<br />
Το όνειρό μας ν' αγγίξουμε τ' αστέρια μετατράπηκε σε εφιάλτη. Ο κόσμος είχε πανικοβληθεί, μα η λογική και η ψυχραιμία έπρεπε να πρυτανεύσουν για να λύσουμε αυτό το μυστήριο. Η πρώτη μας σκέψη ήταν ότι και τα δύο διαστημικά σκάφη χτυπήθηκαν από αστεροειδή, από κομήτη, ή ακόμη και από κάποιον αδέσποτο πλανήτη. Οι πιθανότητες να συμβεί αυτό είναι ελάχιστες, λόγω των τεράστιων αποστάσεων που κυριαρχούν στο Διάστημα, μα όχι και μηδενικές. Όμως οι αναλύσεις και οι εικόνες που πρόλαβε να στείλει το ρομπότ δε δείχνουν ότι, τουλάχιστον, το επανδρωμένο διαστημόπλοιο όντως συγκρούστηκε με κάποιο στέρεο ουράνιο σώμα. Άλλη μια υπόθεση ήταν ότι τα σκάφη πλησιάσανε μια περιπλανώμενη μαύρη τρύπα, που τα κατέστρεψε με τη βαρύτητά της ή στέλνοντας κάτι καταπάνω τους. Σαρώσαμε αυτή την περιοχή με τα καλύτερά μας τηλεσκόπια για να την εντοπίσουμε. Αν όντως υπήρχε εκεί μια μαύρη τρύπα, η βαρύτητά της θα την πρόδιδε. Παρόλα αυτά, δε βρέθηκε τίποτα. Πώς θα ήταν αυτό δυνατόν, άλλωστε; Είχαμε ήδη ερευνήσει την περιοχή αυτή πριν στείλουμε εκεί τα διαστημικά μας σκάφη. Αν όντως υπήρχε εκεί μια μαύρη τρύπα, θα την είχαμε ήδη ανακαλύψει. Είχε προταθεί και το ενδεχόμενο τα σκάφη αυτά να έπεσαν θύμα μιας συμπυκνωμένης ποσότητας ακτινοβολίας υψηλής ενέργειας, που ίσως επηρέασε τις κάμερες του ρομπότ. Μα ακόμη και αυτό είναι εξαιρετικά απίθανο. Τα διαστημικά μας σκάφη ήταν σχεδιασμένα για ν' αντέχουν και τις πιο ισχυρές ακτινοβολίες. Επίσης, δεν εντοπίσαμε ποτέ αυτή την ακτινοβολία.<br />
<br />
Οι πιο λογικές υποθέσεις απορρίφθηκαν. Ούτε δυσλειτουργία, ούτε ανταρσία, ούτε σύγκρουση με αστεροειδή. Και τότε ήταν που άρχισε να ξυπνάει το άγχος και ο φόβος μας για το άγνωστο που καραδοκεί ανάμεσα στα άστρα. Ίσως ο δράστης να ήταν κάποιο άγνωστο φυσικό φαινόμενο. Ένα υποθετικό ουράνιο σώμα. Ίσως μια λευκή τρύπα, ένα αστεράκι παραδοξονίων ή σκοτεινής ύλης, ή ακόμη κι ένας σκοτεινός νάνος (μια υπόθεση που προκάλεσε ακόμη περισσότερα ερωτηματικά). Ίσως τα σκάφη συνάντησαν στο ταξίδι τους μια χωροχρονική ανωμαλία του Διαστήματος. Κάτι που δεν ξέραμε καν ότι υπήρχε ή ότι θα μπορούσε να υπάρχει. Κάτι που υπάρχει ανάμεσα στ' αστέρια και δεν το είχαμε ανακαλύψει ποτέ μας. Δεν προλάβαμε να το δούμε ή να το μελετήσουμε. Ό,τι και να ήταν, εμφανίστηκε και χτύπησε ξαφνικά.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWr0NUAriXshuM6iwf-Vh1gN_MxeMUT56zawCvkjn6t5_SRJzAC-W4vyin69WTUyTRbYJTf2UdBukZz3E54A9Bw85iXjBP5PBcxw6hiV8L7iM_Y88LpyV6wvOA_YZZ-3YYRgxHFLJtAGyT/s1600/space_anomaly.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1024" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWr0NUAriXshuM6iwf-Vh1gN_MxeMUT56zawCvkjn6t5_SRJzAC-W4vyin69WTUyTRbYJTf2UdBukZz3E54A9Bw85iXjBP5PBcxw6hiV8L7iM_Y88LpyV6wvOA_YZZ-3YYRgxHFLJtAGyT/s400/space_anomaly.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Μα τα ίχνη που προκλήθηκαν στο επανδρωμένο σκάφος, το γεγονός ότι και τα δύο σκάφη καταστραφήκανε, και ο τρόπος με τον οποίο εμφανίστηκε αυτή η σκιά, πυροδότησε μια πολύ πιο παράξενη και τρομακτική υπόθεση. Ότι τα σκάφη αυτά δέχτηκαν επίθεση. Από κάτι. Όχι από αστεροειδή, ή από μαύρη τρύπα, ή ακόμη και από κάποιο υποθετικό αστέρι. Αλλά από κάτι άλλο. Ίσως ζωντανό. Που επιτέθηκε στα σκάφη μας.<br />
<br />
Κάτι επιτέθηκε στα σκάφη μας!<br />
<br />
Κάτι είναι εκεί έξω, ανάμεσα στα αστέρια. Και μας επιτέθηκε! Δεν ξέρουμε τι είναι, αλλά κατάφερε και τρομοκράτησε τους μελλοντικούς μας διαστρικούς αστροναύτες και τους έκανε να αρνηθούν να πάρουν μέρος στις επόμενες μας αποστολές πέρα απ' το πλανητικό μας σύστημα. Από τότε, κανένας Αρχ Λεβ δεν πέταξε έξω απ' το ΑλανΜιακό Σύστημα. Μόνο ρομπότ μπορούσαμε να στείλουμε στα άστρα. Ευτυχώς, μερικά κατάφεραν να φτάσουν στον προορισμό τους. Μερικά! Κάτι είναι εκεί έξω και προσπαθεί ακόμη και τώρα να αποτρέψει κι άλλες μας προσπάθειες να εξερευνήσουμε τ' αστέρια. Κάτι προσπαθεί να κόψει κάθε γέφυρα που προσπαθούμε να χτίσουμε ανάμεσα στα άστρα. Κάτι δε θέλει να εξερευνήσουμε και να επεκταθούμε πέρα απ' το πλανητικό μας σύστημα, μετατρέποντάς το σε μια φυλακή. Όμως τι είναι αυτό; Και γιατί το κάνει αυτό;<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1T-gXvHHX6l-s3x_YpMWeUAdW_CEV41gzCPyimdWBM5-BRtWQABmvS4xMf5qeNpTLHGML5UbHobzf7JROaG3QMKHoEmyFh2ZgYRh6tFdCYCyRBY-8pI5GEGrwMUGXZn6yypfTsD7jP_ku/s1600/5cb95d0beb53a2bcc019f0d6e83cd57d.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1081" data-original-width="550" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1T-gXvHHX6l-s3x_YpMWeUAdW_CEV41gzCPyimdWBM5-BRtWQABmvS4xMf5qeNpTLHGML5UbHobzf7JROaG3QMKHoEmyFh2ZgYRh6tFdCYCyRBY-8pI5GEGrwMUGXZn6yypfTsD7jP_ku/s1600/5cb95d0beb53a2bcc019f0d6e83cd57d.jpg" /></a></div>
<br />
Δεν ξέρουμε τι είναι. Δεν ξέρουμε ποια είναι η φύση του. Δεν ξέρουμε αν είναι κάτι συνθετικό, οργανικό, ενεργειακό, χωροχρονικό, διαδιαστασιακό, ή ένας συνδυασμός των παραπάνω. Δεν ξέρουμε ούτε καν γιατί το κάνει αυτό. Οι εξηγήσεις πολλές. Η μία πιο τρομακτική απ' την άλλη. Ίσως είναι αρχαίες ρομποτικές μηχανές που εκτελούν λανθασμένες πλέον εντολές λόγο κάποιου σφάλματος που τους συνέβη στο παρελθόν, όπως ένας ρομποτικός εξερευνητής που μετατράπηκε σε εξολοθρευτή. Ίσως έχει νοημοσύνη, άρα ξέρει τι κάνει, ή είναι προγραμματισμένο, για να αποτρέπει τα διαστρικά ταξίδια για κάποιον πολύ σοβαρό λόγο. Ίσως κάτι πολύ άσχημο είχε συμβεί στο μακρινό παρελθόν του γαλαξία μας και δε θέλει να επαναληφθεί. Ίσως ακολουθεί μια διαφορετική ηθική, μια δεοντολογία τόσο ξένη που δεν μπορούμε να καταλάβουμε. Ίσως ακόμη και να θέλει να μας προστατέψει από κάτι πολύ πιο τρομακτικό, ή ακόμη και να έχει προσωπική έχθρα μαζί μας για κάποιον λόγο. Δεν ξέρουμε καν αν το κάνει όντως επίτηδες ή άθελά του, όπως εσείς άθελά σας πατάτε ταπεινά μυρμηγκάκια όταν οδηγείτε, χωρίς να το καταλάβετε. Μπορεί να μην έχει καν ιδέα τι κάνει, να συμπεριφέρεται τυχαία, και ίσως αυτό να το κάνει πολύ πιο θανάσιμο.<br />
<br />
Όπως καταλαβαίνετε, η έρευνα συνεχίζεται. Το γεγονός ότι κάποια σκάφη μας έφτασαν στον προορισμό τους μας δίνει ελπίδα. Ένα φως ελπίδας στο απέραντο σκοτάδι του Σύμπαντος. Υπάρχουν μάλιστα και σχέδια να στείλουμε στρατιωτικά διαστρικά ρομπότ, για να ερευνήσουν και να αντιμετωπίσουν ό,τι προσπαθεί να σπάσει τις γέφυρες που θέλουμε να χτίσουμε ανάμεσα στα άστρα, μα υπάρχει ο κίνδυνος να εξαγριωθεί και να χειροτερέψει η κατάσταση. Δεν έχω σκοπό να σας τρομάξω με την ιστορία μου, μα να σας προειδοποιήσω ότι η ίδια η πραγματικότητα είναι πολύ πιο τρομακτική από κάθε ιστορία που μπορεί να έχετε ακούσει. Σας στέλνω αυτό το μήνυμα γιατί πληροφορήθηκα για το <a href="https://breakthroughinitiatives.org/initiative/3" target="_blank">Breakthrough Starshot</a>, ένα πρόγραμμα που έχετε για να στείλετε μικρά διαστημόπλοια στον Άλφα του Κενταύρου. Αν τελικά καταφέρετε να στείλετε πρεσβευτές του είδους σας (μηχανικούς ή οργανικούς) σε άλλα άστρα, και χάσετε κάθε επαφή μαζί τους, ίσως τότε να δείτε με τα ίδια σας τα μάτια το λόγο γιατί κανείς δεν σας έχει επισκεφτεί ακόμα. Εύχομαι να μη σας συμβεί ποτέ αυτό. Μα αν σας συμβεί, να ξέρετε ότι δεν είστε οι μόνοι. Δεν είστε μόνοι. Αν καταφέρουμε να λύσουμε το μυστήριο, θα σας βοηθήσουμε. Γιατί ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε τα τέρατα που κρύβονται στο σκοτάδι του Σύμπαντος, είναι το φως της λογικής και της αλληλεγγύης. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να χτίσουμε γέφυρες ανάμεσα στα άστρα.</div>
Terringhttp://www.blogger.com/profile/05903671262949453838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7774596693508611507.post-25198101529175782112018-02-08T16:49:00.000+02:002018-02-08T16:49:29.615+02:00Ο Εγκέφαλος (και μια ωδή-πορδή στη μιζέρια)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDdeREF7eF1bf_lxZ9ZlzNy1qR8xxGlRUdVvnqhspq5GLyIL6YFkdver_8Cuk10eBtKLhX2-_L6khqF1QUyTlwgfpc12eEJyGZ-9Aydn7rOHfDdYozwLGUy1qLwgzGKP7PYx6s48wHN6Dh/s1600/digital-internet-brain.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="334" data-original-width="700" height="190" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDdeREF7eF1bf_lxZ9ZlzNy1qR8xxGlRUdVvnqhspq5GLyIL6YFkdver_8Cuk10eBtKLhX2-_L6khqF1QUyTlwgfpc12eEJyGZ-9Aydn7rOHfDdYozwLGUy1qLwgzGKP7PYx6s48wHN6Dh/s400/digital-internet-brain.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Το κείμενο αυτό, καθώς και η ιστοριούλα που ακολουθεί, επιτρέψτε μου να τα αφιερώσω σ' έναν φίλο μου, τον Στέλιο (ή Status στο φόρουμ του <a href="https://aparadektoi.gr/" target="_blank">Aparadektoi.gr</a>). Το 2011 μου είχε προτείνει να πάρω μέρος στον 2ο λογοτεχνικό διαγωνισμό "ΛόγωΤέχνης", που διοργάνωσε η Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία Artspot. Τότε είχε θέμα "Ιστορίες Διαδικτύου" και δεν ήξερα τι να γράψω. Αλλά μετά από λίγο ψήσιμο (και λίγο πρήξιμο), μου ήρθε η έμπνευση. Να γράψω μια ιστορία που θα αναδεικνύει τα θετικά (αλλά και τα αρνητικά) του Διαδικτύου, μ' ένα απρόσμενο και πρωτότυπο τέλος. ΟΚ, όσοι από εσάς με ξέρετε, ίσως το τέλος να μην είναι και τόσο απρόσμενο. Θα σας παραθέσω την ιστορία μου, όπως είναι. Ατόφια. Μαζί με τα ορθογραφικά της λάθη :-Ρ<br />
<br />
-----<br />
<br />
<i>Τ’ όνομα του είναι Μίτσιο. Μόλις πρόσφατα συνδέθηκε για πρώτη φορά στο Διαδίκτυο. Για να μην τον «πιάσουν» (<span style="color: blue;"><span style="color: white;">γιατί; τρομοκράτης είναι</span>;</span>)
δήλωσε ότι είναι Ιάπωνας. Λογικό, μιας και τ’ όνομα αυτό ταιριάζει σε
Ιάπωνα. Μόλις πρόσφατα λοιπόν συνδέθηκε στο Διαδίκτυο. Όμως πρώτα ας
αναλογιστούμε κάτι. Τι είναι το Διαδίκτυο; Ένας μεγάλος εγκέφαλος, όπου
κάθε υπολογιστής είναι ένα νευρικό κύτταρο. Το Διαδίκτυο είναι λοιπόν
ένα μυαλό πλανητικών διαστάσεων, και ο Μίτσιο το ξέρει πολύ καλά. Είναι
«ψαρούκλας» σε σχέση με πολλούς χρήστες, κι όμως ξέρει πολύ καλά τι
πρέπει να κάνει και που να πάει.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Ο Μίτσιο στην αρχή επισκέφτηκε όλα τα ειδησεογραφικά πρακτορεία στο
Διαδίκτυο, καθώς και όλα τα blogs που υπάρχουν. Ο Μίτσιο έχει άφθονο
χρόνο μπροστά του, οπότε περίμενε υπομονετικά την φόρτωση όλως των
ιστοσελίδων και την μεταφορά όλων των δεδομένων στον υπεργρήγορο
υπολογιστή του. Μέσω τον ειδήσεων, ανακάλυψε πολλά για την ανθρωπότητα
του Διαδικτύου. Μακρινά και μεμονωμένα περιστατικά γίνονται την ίδια ώρα
πρωτοσέλιδα στις ηλεκτρονικές εφημερίδες, κάτι που χωρίς το Διαδίκτυο
θα ήταν αδύνατον. Ο σεισμός στην Ιαπωνία, η οικονομική κατάρρευση της
Ελλάδας, η στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη, η περιβαλλοντική καταστροφή
στη Νιγηρία, τα παλιρροϊκά κύματα στην Ινδονησία, οι διαδηλώσεις στην
Μεγάλη Βρετανία, μια πολιτική υπόσχεση στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.
Τίποτα δεν μένει κρυφό, και κάθε μυστικό αργά ή γρήγορα αποκαλύπτεται.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Κάπου εκεί ανακάλυψε κάτι ενδιαφέρον. Πολλά περιστατικά έκαναν εντύπωση
στον Μίτσιο και σκέφτηκε να τα διασταυρώσει, ψάχνοντας τις ίδιες
ειδήσεις σε διαφορετικές ιστοσελίδες. Παρατήρησε ότι σε πολλά σημεία
είχαν σημαντικές διαφορές. Ανακάλυψε λοιπόν ότι υπάρχει ανεξέλεγκτη
παραπληροφόρηση στο Διαδίκτυο, άλλοτε για σκοπούς εντυπωσιασμού και
άλλοτε ως «επιβεβαίωση» λανθασμένων θεωριών. Ο Μίτσιο σκέφτηκε: «ένας
εγκέφαλος πρέπει να έχει γνώσεις, όχι αρλούμπες! Αν όλοι οι χρήστες του
Διαδικτύου δεν αναρωτιούνται, θα καταντήσουν άβουλα ρομποτάκια».
Αγανάκτησε μάλιστα όταν ανακάλυψε τον περιβόητο μύθο του Άρη, που θα
φαινόταν σαν δεύτερη πανσέληνος από το 2003...</i><br />
<i><br /></i>
<i>Καθώς συνέχιζε τις έρευνες του στο Διαδίκτυο, ο Μίτσιο ανακάλυψε τις
ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Σε αυτές τις σελίδες είχε την ευκαιρία
ν’ ανακαλύψει τι σκέφτονται οι άνθρωποι. Σίγουρα ασυνήθιστα, αφού
αποκαλύπτουν ακόμη και τις ποιο προσωπικές τους σκέψεις σε ηλεκτρονικούς
τοίχους. Αυτές οι σελίδες είναι ένα παράξενο μείγμα ευλογίας και
κατάρας, μιας και αναπτύσσουν την κοινωνικότητα και την απομόνωση
ταυτόχρονα. Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να γνωρίζει τους συνανθρώπους του,
ξεπερνώντας κάθε σύνορο και περιορισμό. Ολόκληρες συζητήσεις ανεξαρτήτου
θέματος μπορούσαν να πραγματοποιηθούν μεταξύ Ισπανίας, Μαρόκου και Νέας
Ζηλανδίας μέσω των forums. Οι άνθρωποι έρχονται ποιο κοντά. Οι
προκαταλήψεις μεταξύ Γαλλίας και Σαουδικής Αραβίας γκρεμίζονταν… ή
ενισχύονταν, ανάλογα με τους συζητητές. Στην προσπάθεια τους ν’
ανακαλύψουν τον εξωτερικό κόσμο, πολλοί άνθρωποι ξεχνάνε τον προσωπικό
τους κόσμο. Ο Μίτσιο σκέφτηκε ότι έπρεπε να υπάρχει μια χρυσή τομή, μια
ισορροπία μεταξύ του «έξω» και του «μέσα».</i><br />
<i><br /></i>
<i>Σύντομα ο Μίτσιο παρατήρησε ότι ο ηλεκτρονικός εγκέφαλος του Διαδικτύου
δεν είναι παρά η ψηφιακή εκδοχή της ανθρωπότητας. Εκεί θα βρεις κάθε
καρυδιάς καρύδι. Επιθετικοί άνθρωποι που λατρεύουν να προκαλούν
προβλήματα και να πληγώνουν τους συνανθρώπους τους, αλαζόνες που κάνουν
τα πάντα για να τραβήξουν την προσοχή των άλλων, κορίτσια που ανεβάζουν
προκλητικές φωτογραφίες και μετά αναρωτιούνται γιατί δέχονται πειράγματα
απ’ τ’ αγόρια, «γνώστες» των πάντων που επιβάλουν τις απόψεις τους
στους άλλους. Το αντιβιοτικό του υπολογιστή του Μίτσιο χτύπησε πολλές
φορές κόκκινο από ιούς και spam, χωρίς ο ίδιος να καταλάβει γιατί
υπάρχουν αυτά τα κακόβουλα προγράμματα. Επιπλέων δεν είναι λίγες οι
σελίδες όπου με το περιεχόμενο τους οι επισκέπτες προτρέπονται σε βίαιες
και αυτοκαταστροφικές πράξεις, όπως η πώληση ναρκωτικών και οι
εθνικιστικές επιθέσεις. Με όλα αυτά τα παραπάνω, λογικό είναι ο Μίτσιο
να έχει ξενερώσει.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Όμως δεν λησμόνησε την πραγματική σημασία του Διαδικτύου. Χάρις αυτόν
τον ηλεκτρονικό εγκέφαλο, οι άνθρωποι έρχονται ποιο κοντά. Ένας γιατρός
στη Κίνα θεραπεύει έναν ασθενή στην Αργεντινή. Ένας δάσκαλος στη Ρωσία
διδάσκει μια τάξη στο Σουδάν. Ένα επιστήμονας στην Αυστραλία
παρακολουθεί ένα σεμινάριο στον Καναδά. Ένας καλλιτέχνης στη Μαδαγασκάρη
μοιράζει τις δημιουργίες του στην Γερμανία. Ένας εφευρέτης στις
Φιλιππίνες συζητάει με άλλους εφευρέτες από το Ιράν. Ένας κάτοικος της
Αλβανίας μαθαίνει για την ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας. Ένας φιλόσοφος
από το Ισραήλ διδάσκει σε όλη τη Γη το νόημα του αλληλοσεβασμού και της
δημιουργικότητας. Το Διαδίκτυο είναι το εισιτήριο για μια ενοποιημένη
ανθρωπότητα.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Σκέψεις πέρασαν απ’ τον εγκέφαλο του Μίτσιο. Ένας βιολογικός εγκέφαλος
αποτελείται από δισεκατομμύρια νευρώνες. Ο καθένας τους είναι ξεχωριστός
και κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Όλοι μαζί όμως ενώνουν τις διαφορές
τους και δημιουργούν ένα πραγματικό επίτευγμα της φυσικής επιλογής.
Παρομοίως και με το Διαδίκτυο. Ωστόσο ο ηλεκτρονικός εγκέφαλος του
Διαδικτύου είναι νέος και αντιμετωπίσει παιδικές ασθένειες, παρά την
ραγδαία ανάπτυξη του. Ένας νευρώνας δεν μπορεί να βοηθήσει στην βελτίωση
του εγκεφάλου, όμως ένας άνθρωπος μπορεί να βελτιώσει το Διαδίκτυο. Ο
Μίτσιο προσπαθεί να φανταστεί τι μπορούν να κάνουν 7.000.000.000
άνθρωποι για το Διαδίκτυο…</i><br />
<i><br /></i>
<i>Άλλη μια ερευνητική αποστολή τελείωσε για τον Μίτσιο. Συνήθως κατεβαίνει
ο ίδιος στη Γη για τις έρευνες του, αν και σήμερα έκανε την αλλαγή. Με
τα 4 του χέρια έσβησε τις μηχανές και πήγε να ξεκουραστεί. Τι πράγμα;! 4
χέρια; Κατεβαίνει στη Γη; Λοιπόν ήρθε η ώρα της αλήθειας. Ο Μίτσιο δεν
είναι Ιάπωνας, ούτε άνθρωπος, ούτε καν Γήινος. Είναι ένας Πρόξης από τον
πλανήτη Στάλος. Ένας Πρόξης έχει παχουλό σώμα και στέκεται όρθιος στα 2
του πόδια, ενώ έχει 4 χέρια, προβοσκίδα για στόμα, 2 μεγάλα μάτια που
μοιάζουν με συνδυασμό γάτας και μύγας, 2 λοφία στο κεφάλι του κι ένα
βιοφωτεινό στοιχείο στο κεφάλι του. Ο πολιτισμός τους είναι πολύ ποιο
εξελιγμένος από τον ανθρώπινο. Οι κβαντικοί υπολογιστές αντικατέστησαν
τους βιολογικούς εγκεφάλους. Δεν έφτιαχναν πλέον υπολογιστές,
εξελίχθηκαν σε υπολογιστές. Με κατώτερο βαθμό I.Q. το 400, οι Πρόξεις
έκαναν τα πάντα με το μυαλό τους και δεν ξεχνούσαν ποτέ. Οι
υπολογιστές-εγκέφαλοι τους ήταν μόνιμα συνθεμένοι με το δικό τους
Διαδίκτυο, κατέχοντας έτσι το χάρισμα της τηλεπάθειας. Επίσης είχαν και
τηλεκινητικές δυνάμεις, μιας και με το μυαλό τους μπορούσαν να φτιάξουν
ολόκληρα αστρόπλοια. Θα μπορούσε να είναι αυτό το μέλλον του Γήινου
Διαδικτύου;</i><br />
<i><br /></i>
<i>Δεν ξέρω αν η ιστορία αυτή είναι αληθινή, ξέρω μόνο το εξής. Αν ρωτήσετε
κάποιον από πού είναι, μη γελάσετε. Μπορεί να σας λέει την αλήθεια...</i><br />
<br />
-----<br />
<br />
Ελπίζω να σας άρεσε η ιστορία μου. Εμένα πάντως μου άρεσε. Μου κάνω και like :-Ρ<br />
<br />
Έστειλα την ιστορία μου στο διαγωνισμό, κυρίως από περιέργεια. Θα τους άρεσε; Λες να κερδίσω κάτι; Χλωμό, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Πέρασε κάποιος καιρός και βγήκαν τα αποτελέσματα, τα οποία θα ανακοινωνόντουσαν σε μια καφετέρια κοντά στο Γκάζι. Εκεί θα βραβευόντουσαν οι νικητές, καθώς και θα απαγγέλλονταν οι νικητήριες ιστορίες. Εννοείται πως πήγα, γιατί κατά βάθος έλπιζα ότι μία απ' αυτές τις ιστορίες θα ήταν και η δική μου. Ναι, είμαι ψώνιο. Και γιατί ήμουν περίεργος να ακούσω και τις υπόλοιπες ιστορίες.<br />
<br />
Στο τέλος της εκδήλωσης κατάλαβα ότι μάλλον οι νικητές του διαγωνισμού είχαν ήδη ενημερωθεί για την επιλογή των ιστοριών τους. Είναι τυχαίο πως όλοι οι νικητές ήταν παρών στην εκδήλωση; Μάλλον όχι. Αν όντως ισχύει, εγώ πάντως δεν ενημερώθηκα από πριν. Όπως καταλαβαίνετε, η δική μου ιστοριούλα πάτωσε. Τώρα που την ξαναδιαβάζω, μπορεί σ' αυτό να έφταιγαν τα ορθογραφικά λάθη :-Ρ<br />
<br />
Όμως αυτό που με απογοήτευσε πραγματικά αφορούσε τις ιστορίες που ξεχώρισαν οι διοργανωτές του διαγωνισμού, τη θεματολογία και τον τρόπο με τον οποίο ασχολήθηκαν με το Διαδίκτυο. Όλες τους ήταν βουτηγμένες στη μιζέρια και στην απελπισία! Δεν υπερβάλω καθόλου. Ένιωθα λες και έβλεπα δραματική ταινία. Όλες οι ιστορίες που ξεχώρισαν οι διοργανωτές επικεντρωνόντουσαν αποκλειστικά και μόνο στα αρνητικά του Διαδικτύου, με μια ισχυρή δόση απαισιοδοξίας και κατάθλιψης, μπόλικα ψευτοκαλλιτεχνικά και τεχνοφοβικά <a href="https://zenithmag.wordpress.com/2015/05/30/%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%bc%cf%80%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%bd%ce%b5%ce%b6%ce%b9%ce%ba%ce%b1-%ce%b7-%ce%b3%ce%bb%cf%89%cf%83%cf%83%ce%b1-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%ba%ce%bf%cf%85%ce%bb%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%81/" target="_blank">αλαμπουρνέζικα</a>, και αναφορές σε υπαρκτά ζητήματα όπως τα ψυχολογικά προβλήματα, η μοναξιά, η έλλειψη εμπιστοσύνης και προσωπικής ταυτότητας, ακόμη και οι αυτοκτονίες, όλες τους να περιγράφονται με τον πιο ακραίο και υπερβολικό τρόπο (κάτι σαν τις χυδαίες επιθεωρήσεις του Σεφερλή, που το μόνο που καταφέρνουν είναι να χλευάσουν και να γελοιοποιούν σοβαρά ζητήματα), λες και το Διαδίκτυο είναι ό,τι χειρότερο έχει επινοηθεί ποτέ και το μόνο πράγμα που μπορεί να κάνει είναι να καταστρέφει τη ζωή μας. Και η δική μου ιστορία σχολίασε τα αρνητικά του Διαδικτύου, τα οποία όντως δεν είναι και λίγα, αλλά δεν επικεντρωνόταν αποκλειστικά και μόνο σ' αυτά. Υπάρχει και η θετική πλευρά του Διαδικτύου, όπως η ενημέρωση όσων πήραν μέρος στο διαγωνισμό αυτό, αλλά ό,τι είναι καλό ευχαρίστως να το παραβλέψουμε για να μη χαλάσει η σούπα μας. Όλες οι ιστορίες που επιλέχθηκαν στο διαγωνισμό περιέγραφαν το Διαδίκτυο με τόσο μελανά χρώματα και με τόση αρνητικότητα, που ήταν λες και οι ιστορίες αυτές ήταν από ανθρώπους που μισούν το Διαδίκτυο για ανθρώπους που μισούν το Διαδίκτυο. Πώς αλλιώς να το εξηγήσω;<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLOj6UXqwjF5ZyTNqdpMBn1nXe3MjZmpYUCTfca-rkCXTB_D5Miw3N86x53mCMebyAwEjhApxjbAFwIxdFl4Elx2Gj53yDGF2RU79gpXIR7ekWPLmLG_2f_0wgdwSCNtWzQm99tqVkOplF/s1600/%25CE%25A6%25CF%2584%25CF%2589%25CF%2587%25CE%25B5%25CE%25B9%25CE%25B1+%25CE%25BC%25CE%25B9%25CE%25B6%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25B1+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25B8%25CE%25BB%25CE%25B9%25CF%2588%25CE%25B7+%25CE%25B1%25CF%2585%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2582+%25CE%25B5%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25B1%25CE%25B9+%25CE%25BF+%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25B9%25CF%2584%25CE%25B9%25CF%2583%25CE%25BC%25CE%25BF%25CF%2582+%25CF%2583%25CE%25B1%25CF%2582+%253B%2521...+%25E2%2592%25B6.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLOj6UXqwjF5ZyTNqdpMBn1nXe3MjZmpYUCTfca-rkCXTB_D5Miw3N86x53mCMebyAwEjhApxjbAFwIxdFl4Elx2Gj53yDGF2RU79gpXIR7ekWPLmLG_2f_0wgdwSCNtWzQm99tqVkOplF/s400/%25CE%25A6%25CF%2584%25CF%2589%25CF%2587%25CE%25B5%25CE%25B9%25CE%25B1+%25CE%25BC%25CE%25B9%25CE%25B6%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25B1+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25B8%25CE%25BB%25CE%25B9%25CF%2588%25CE%25B7+%25CE%25B1%25CF%2585%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2582+%25CE%25B5%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25B1%25CE%25B9+%25CE%25BF+%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25B9%25CF%2584%25CE%25B9%25CF%2583%25CE%25BC%25CE%25BF%25CF%2582+%25CF%2583%25CE%25B1%25CF%2582+%253B%2521...+%25E2%2592%25B6.JPG" width="400" /></a></div>
<br />
Ξέρω τι σκέφτεστε μερικοί από εσάς αυτή τη στιγμή, αλλά υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ προειδοποίησης και δαιμονοποίησης. Αν οι συγγραφείς και οι διοργανωτές ήθελαν να προειδοποιήσουν τον κόσμο για τους κινδύνους του Διαδικτύου, τότε απέτυχαν παταγωδώς. Το μόνο που κατάφεραν είναι να ενισχύουν το αίσθημα τεχνοφοβίας που ήδη κυβερνά τον Ελληνικό λαό, υποτιμώντας παράλληλα τη νοημοσύνη μας, λες και ήμαστε τόσο ηλίθιοι που δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι στο Διαδίκτυο κυκλοφορούν πολλοί διάολοι. Μας το υπενθυμίσει ήδη η τηλεόραση, μας το υπενθυμίσουν οι εφημερίδες και τα περιοδικά, μας το υπενθυμίσουν και οι ίδιοι οι άνθρωποι που ασχολούνται και επαγγελματικά με το Διαδίκτυο. Το ξέρουμε ότι το Διαδίκτυο μπορεί να μας καταστρέψει αν δεν το χρησιμοποιούμε σωστά. Δεν απευθύνεστε σε μικρά παιδιά, αλλά σε ενήλικες που πήραν μέρος σ' έναν Διαδικτυακό λογοτεχνικό διαγωνισμό με θέμα "Ιστορίες Διαδικτύου". Άρα σε ανθρώπους που ήδη ασχολούνται με το Διαδίκτυο. Το μόνο που καταφέρατε ήταν μια τρύπα στο νερό. Δεν προσφέρατε απολύτως τίποτα με τα μίζερα έργα σας! Βασικά, γράψε λάθος. Όντως προσφέρατε κάτι. Στο να ενισχύσετε την ατμόσφαιρα απαισιοδοξίας και γκρίνιας, που πνίγει την Ελλάδα σε βαθμό χειρότερο και απ' την αιθαλομίχλη στην Αθήνα.<br />
<br />
Όσο καιρό ζω σ' αυτόν τον πλανήτη και σ' αυτή τη χώρα, θυμάμαι τον ελληνάρα να είναι μια ζωή απαισιόδοξος, γκρινιάρης, μίζερος, σκατόψυχος και σκατόφλωρος, να βλέπει αποκλειστικά και μόνο την αρνητική πλευρά των πραγμάτων, να είναι υποκριτής τεχνοφοβικός (δηλαδή να χρησιμοποιεί την τεχνολογία για να δηλώνει ότι μισεί την τεχνολογία), να μην εκτιμάει ποτέ του ό,τι καλό του έχει συμβεί στη ζωή του, να βρίσκει συνέχεια λόγους για να διαμαρτύρεται για τα πάντα, να ζητάει τα πάντα στα πόδια του και παρόλα αυτά ποτέ του να μην ικανοποιείται και να θέλει κι άλλα, και να "επαναστατεί" χωρίς ποτέ του να σηκωθεί απ' τον καναπέ. Ο ελληνάρας ήταν πάντα άπληστος και αχάριστος, όχι μόνο τώρα. Πολλοί φρίττουν (και με το δίκιο τους) με τη χαιρέκακη συμπεριφορά του ελληνάρα όταν μαθαίνει ότι κάποιος έχασε τη δουλειά του, το σπίτι του ή και τη ζωή του, προσκυνώντας την εμετική φιλοσοφία "να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα", καθώς και με τη μιζέρια που βγάζει όταν μαθαίνει ότι σε κάποιον του συνέβη κάτι καλό. Αν πιστεύετε ότι αυτή η σκατόψυχη συμπεριφορά του ελληνάρα προκλήθηκε απ' την οικονομική κρίση, θα σας τρομάξω. Ο ελληνάρας ήταν πάντα μίζερος, κακομοίρης, απαισιόδοξος, οπισθοδρομικός, κακομαθημένος, γκρινιάρης και χαιρέκακος, απλά η οικονομική κρίση τον ξεσκέπασε και του έδωσε το ελεύθερο να μην κρύβεται πλέον.<br />
<br />
<span style="font-size: small;">Γενικά η οικονομική κρίση είναι το παιδάκι που δείχνει το βασιλιά και φωνάζει "ο βασιλιάς είναι γυμνός" σε πάρα πολλά θέματα. Είμαι ο μόνος που το βλέπει έτσι;</span><br />
<br />
Όσο ο ελληνάρας κοιτάει τη λάσπη και απαιτεί και απ' τους άλλους να κάνουν το ίδιο, εγώ ανοίγω ομπρέλα και προστατεύομαι απ' τη βροχή μιζερονίων στην οποία προσπαθεί να με πνίξει. Όταν βλέπεις αποκλειστικά και μόνο την αρνητική πλευρά του κόσμου, χάνεις όλη την εικόνα. Το ίδιο γίνεται και όταν βλέπεις αποκλειστικά και μόνο την θετική πλευρά του κόσμου. Πρέπει να βλέπεις όλη την εικόνα, να ζυγίσεις τα θετικά και τα αρνητικά, να αντικρίσεις την αλήθεια ολόγυμνη, και να μετατρέπεις τα προβλήματα και τις προκλήσεις σε ευκαιρίες για βελτίωση και πρόοδο. Μόνο τότε θα καταφέρουμε να δραπετεύσουμε απ' την ανωριμότητα του ελληνάρα και να εξελιχθούμε σαν τους Πρόξεις, δηλαδή σε ώριμα όντα με τεχνολογικές, πνευματικές και διανοητικές ικανότητες πολύ ανώτερες απ' ό,τι μπορούμε να φανταστούμε σήμερα. Θεωρώ πως μια απ' τις μεγαλύτερες μορφές πνευματικής ωριμότητας είναι να αντικρίσουμε την αλήθεια κατάματα, να την αποδεχτούμε όπως είναι, και να γίνουμε ένα με αυτήν, με σεμνότητα αλλά και με τιμή. Να ανοίξει όχι μόνο ο νους μας, μα και η ψυχή μας και η καρδιά μας, να ανακαλύψουμε νέους ορίζοντες και να τους αξιοποιήσουμε με σοφία και υπευθυνότητα. Να ξεκλειδώσουμε νέες γνώσεις και να τις χρησιμοποιήσουμε για να χτίσουμε ένα καλύτερο αύριο, μακριά απ' τον πόνο, το φόβο, τη στέρηση και την απαισιοδοξία. Και η ορθολογική χρήση του Διαδικτύου μπορεί να μας βοηθήσει σ' αυτό.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFZXmNWI6s6YLX-ccTNv33Nm071M-RvkU5bB9wuITdettXuA6F4lO1oNomclgCaIp6JJ-qKKGXqVW2YM5xQtYSV6kxoaBrEzCUKfCs4gGUYsTyP5YoLfNfdp5oYgGws5TEnUj8WvFy4z23/s1600/brain.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="587" data-original-width="782" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFZXmNWI6s6YLX-ccTNv33Nm071M-RvkU5bB9wuITdettXuA6F4lO1oNomclgCaIp6JJ-qKKGXqVW2YM5xQtYSV6kxoaBrEzCUKfCs4gGUYsTyP5YoLfNfdp5oYgGws5TEnUj8WvFy4z23/s400/brain.jpg" width="400" /></a></div>
</div>
Terringhttp://www.blogger.com/profile/05903671262949453838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7774596693508611507.post-7024053877638167002018-02-03T12:09:00.003+02:002018-02-03T12:09:35.388+02:00Οι αντίποδες της Γης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Είστε έτοιμοι για μια σύντομη γνώση που θα σας βοηθήσει να κάνετε τον έξυπνο στους φίλους σας; Ας υποθέσουμε ότι είμαστε στην Αθήνα και αποφασίσαμε να σκάβουμε. Αν
συνεχίζαμε το σκάψιμο όλο ευθεία, δια μέσου του πυρήνα της Γης, και
βγαίναμε στην άλλη άκρη, που θα καταλήγαμε; Στην Κίνα, όπως έχουμε δει πολλές φορές στα κινούμενα σχέδια; Λάθος! Θα καταλήγαμε στον Ειρηνικό Ωκεανό.<br />
<br />
Όλοι μας ξέρουμε ότι η Γη είναι στρογγυλή. Όσοι από εσάς πιστεύετε ότι είναι επίπεδη, να πάτε πίσω στο νηπιαγωγείο! Μιας και είναι στρογγυλή, αυτό σημαίνει ότι αν σκάβαμε συνέχεια κάτω, εξοπλισμένοι με τεχνολογίες που θα μας προστάτευαν απ' τις τρομακτικές πιέσεις και τις υψηλές θερμοκρασίες του εσωτερικού της Γης (τις οποίες δεν έχουμε και δεν ξέρω αν θα τις αποκτήσουμε ποτέ), θα καταλήγαμε στην άλλη άκρη του κόσμου. Στον αντίποδα. Μα πού ακριβώς; Ο παρακάτω χάρτης δείχνει τις αντίποδες περιοχές του πλανήτη μας. Οι
μπλε περιοχές είναι η Γη μας, ενώ οι κίτρινες οι αντίποδες περιοχές. Οι
πράσινες περιοχές είναι οι μοναδικές στις οποίες υπάρχει σύνδεση στερεού
εδάφους, δηλαδή δεν θα καταλήξουμε σε ωκεανό. Για παράδειγμα, αν
σκάβαμε απ' την Ισπανία δια μέσου του κέντρου της Γης, θα καταλήγαμε
στη Νέα Ζηλανδία. Αν κάναμε το ίδιο απ' το Εκουαδόρ, θα φτάναμε στην
Ινδονησία. Και αν κάναμε το ίδιο απ' τη Γροιλανδία, θα καταλήγαμε κάπου στην Ανταρκτική.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7ByL9jrkUhpSvV-bqguhsSySnT0lp_8ZWeSEZGmswLiwQFNeI1l2ODQQ7WmBe0VF0zOHMfloB5klAdNISgv3ui24yHO155eHuMP2246qXPUFc-_DlVxHbwzNQHatIBKUBTfLucz372OWb/s1600/2000px-Antipodes_equirectangular.svg.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="1600" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7ByL9jrkUhpSvV-bqguhsSySnT0lp_8ZWeSEZGmswLiwQFNeI1l2ODQQ7WmBe0VF0zOHMfloB5klAdNISgv3ui24yHO155eHuMP2246qXPUFc-_DlVxHbwzNQHatIBKUBTfLucz372OWb/s400/2000px-Antipodes_equirectangular.svg.png" width="400" /></a></div>
<br />
Σύμφωνα μ' έναν πολύ γνωστό αστικό μύθο, που μάλιστα τον έχουμε δει πάρα πολλές φορές στα παλιά καρτούν, ο αντίποδας των Η.Π.Α. είναι η Κίνα. Στην
πραγματικότητα, αν κάποιος Αμερικανός σκάψει ένα τούνελ δια μέσου του
πυρήνα της Γης, θα κατέληγε στον Ινδικό Ωκεανό. Στην Κίνα θα φτάναμε
μόνο αν ξεκινούσαμε το επικό μας ταξίδι απ' την Αργεντινή ή την
Ουρουγουάη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIU8gtJrb8IADDESlK5FhfBDhB1zqdNXI19FGcvpjPhfnGPqptnQvtBYcXaRoRV1YfgVeoMBj5BUfP-pT-XVsTMhg4b5B8-RIjprdrS2_2faHUdHq58FgFbzwbqerbEhzFmAEtjXF6lChS/s1600/digging_to_china_4677.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="211" data-original-width="348" height="242" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIU8gtJrb8IADDESlK5FhfBDhB1zqdNXI19FGcvpjPhfnGPqptnQvtBYcXaRoRV1YfgVeoMBj5BUfP-pT-XVsTMhg4b5B8-RIjprdrS2_2faHUdHq58FgFbzwbqerbEhzFmAEtjXF6lChS/s400/digging_to_china_4677.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Μα θα μπορούσαμε κάποτε να ταξιδέψουμε στον πυρήνα του πλανήτη μας, όπως στην ταινία The Core; Για να το κάνουμε αυτό, θα πρέπει να διασχίσουμε 6.370 χιλιόμετρα ολοένα και πιο πυκνών και θερμών στρωμάτων από πετρώματα και μάγμα. Πιο εύκολα πας στη Σελήνη, κι ας είναι 384.400 χιλιόμετρα μακριά μας, πάρα στο κέντρο της Γης. Το Διάστημα είναι εύκολο. Είναι άδειο. Αλλά ποιος ξέρει; Ίσως κάποτε βρούμε τον τρόπο να επισκεφτούμε τον πυρήνα της Γης με τη χρήση μελλοντικών τεχνολογιών. Μέχρι τότε, θα συνεχίσουμε να βασιζόμαστε στα σεισμικά κύματα για να μελετήσουμε τα έγκατα του πλανήτη μας, δίνοντας εξηγήσεις που αφορούν το εσωτερικό της Γης σε όσους δε γνωρίζουν... και κοροϊδεύοντας όσους πεισματάρηδες εξακολουθούν να λένε ότι "η Γη είναι επίπεδη και μας το κρύβουν", λες και ζούμε στο 200 προ Χριστού!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsyzvi0azVICqi0eqMOGLDM4-iz6ioNmKSAoXCrpvAPPf6HYJsDdEL_h7938WXm-SMJCGulIaPniqO8VjlJyiPkOxiom_PWubMwNCb8HzoMAewuxBd50DgG2pZkJZEnyJISNuTXBG2zXg0/s1600/The-core-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1000" data-original-width="1000" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsyzvi0azVICqi0eqMOGLDM4-iz6ioNmKSAoXCrpvAPPf6HYJsDdEL_h7938WXm-SMJCGulIaPniqO8VjlJyiPkOxiom_PWubMwNCb8HzoMAewuxBd50DgG2pZkJZEnyJISNuTXBG2zXg0/s400/The-core-1.jpg" width="400" /></a></div>
</div>
Terringhttp://www.blogger.com/profile/05903671262949453838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7774596693508611507.post-38352684248423069782018-01-20T18:56:00.002+02:002018-01-20T18:58:52.741+02:00Οι ουράνιοι Παρθενώνες <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8Jopf2ETVdueDOWlKgsl58tp3V-X7elm03Kxj0au1KNPUkAbGvcaOmcmKgkIiG3psdjSwCBpPHWkMPw_WAqWlL4t8yAmpqmwhMNbSIUPhAUi_aNX5zTneMNnqR3O57SbrprwihDVtoFmM/s1600/the_sea_of_space_by_aerroscape-d9slaxz.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="905" data-original-width="1280" height="282" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8Jopf2ETVdueDOWlKgsl58tp3V-X7elm03Kxj0au1KNPUkAbGvcaOmcmKgkIiG3psdjSwCBpPHWkMPw_WAqWlL4t8yAmpqmwhMNbSIUPhAUi_aNX5zTneMNnqR3O57SbrprwihDVtoFmM/s400/the_sea_of_space_by_aerroscape-d9slaxz.jpg" width="400" /></a></div>
<span class="postbody"><br /></span>
<span class="postbody">Είμαστε κάπου στο Σύμπαν. Δεν έχει σημασία πού
ακριβώς, σε ποιο άστρο και σε ποιον γαλαξία. Μπορεί να είμαστε λίγο έξω απ' το Ηλιακό μας Σύστημα, μπορεί να είμαστε στην άλλη πλευρά του γαλαξία. Ή σ' έναν άλλον γαλαξία. Είμαστε κάπου τέλος πάντων.
Πετάμε. Πετάμε. Παίζουμε τους εξερευνητές, γλιστρώντας ανάμεσα στα
άστρα και τα νεφελώματα. Είναι τρελό αυτό το Σύμπαν. Ή θα είναι
κατάμαυρο ή πολύχρωμο. Από τη μια μαυρίλα, από την άλλη πιο πολλά
χρώματα κι απ' το ουράνιο τόξο. Συνεχίσουμε και πετάμε.<br />
<br />
Κάποια στιγμή ακούμε κάτι. Καλά, μη βαράτε! Το ξέρω ότι δεν μπορείς να
ακούσεις ήχους στο Διάστημα, αλλά ας το ξεχάσουμε αυτό. Ακούς κάτι. Σαν
παράσιτα ραδιοφώνου. Κοιτάς εδώ, κοιτάς εκεί, κοιτάς παρακεί. Δε
βλέπεις τίποτα. Συνεχίσεις το ταξίδι, μέχρι που το ακούς δυνατότερα. Σαν
χαλασμένο ραδιόφωνο. Αποφασίσεις να το ψάξεις. Κανένα φυσικό φαινόμενο
θα είναι. Το ακούς ολοένα και δυνατότερα, μέχρι που το ανακαλύπτεις. Και
σίγουρα δεν είναι ούτε άστρο νετρονίων, ούτε μαύρη τρύπα, ούτε άστρο
έτοιμο να εκραγεί. Και σίγουρα δεν είναι φυσικό!<br />
<br />
Μένεις έκπληκτος, και με το δίκιο σου. Δεν έχεις ξαναδεί κάτι τέτοιο.
Είναι ένα αντικείμενο παράξενου σχήματος. Δυσκολεύεσαι να το περιγράψεις, αλλά μια προσπάθεια την κάνεις. Μοιάζει με ένα μικρό νευρικό
δίκτυο. Ή για να το πούμε ποιο απλά, σαν τη ρίζα μιας πατατιάς. Μια
μεγάλη "πατάτα", από την οποία ξεπροβάλλουν "ρίζες". Μερικές από τις
κύριες "ρίζες" καταλήγουν σε μικρότερες "πατάτες", από τις οποίες
ξεπροβάλλουν μικρότερες "ρίζες". Αυτή η κατασκευή αποκλείεται να είναι
αποτέλεσμα κάποιου φυσικού φαινομένου. Κάποια διάνοια, κάποιος νους το
έφτιαξε.<br />
<br />
Για μισό λεπτό. Αυτό το πράγμα από τι είναι φτιαγμένο; Το κοιτάς
τριγύρω... είναι διαφανές! Δεν είναι φτιαγμένο από μέταλλο, δεν είναι
καν "στερεό" το εσωτερικό του. Και πάλι δε ξέρεις τι είναι. Διαστημικός
σταθμός; Μάλλον. Σκέφτεσαι όμως κάτι. Ένας διαστημικός σταθμός, τουλάχιστον όπως τον έχουμε στο νου μας, είναι από
μέσα μέταλλο και απ' έξω μέταλλο. Αυτό το πράγμα όμως είναι... Όπα! Απ'
έξω κρύσταλλος και από μέσα καθαρή ενέργεια! Πώς γίνεται αυτό; Με τι έχουμε να κάνουμε εδώ; Αυτό το
πράγμα μοιάζει ζωντανό. Όχι! Ξέχνα αυτό που είπα! Αυτό το πράγμα μοιάζει να υπερβαίνει τη ζωή, όπως η ζωή με τη σειρά της υπερβαίνει τον νεκρό και
ανόργανο κόσμο! Ποιος ή τι είναι τόσο έξυπνο που να το έχει φτιάξει; Σε τι χρησιμεύει; Κάνει κάτι από μόνο του, ή είναι απλώς ένα τμήμα ενός μεγαλύτερου συνόλου;<br />
<br />
Όποιος και να το έφτιαξε, σίγουρα είναι πιο εξελιγμένος από εμάς. Όχι
αιώνες και χιλιετίες ποιο μπροστά από εμάς, μα εκατομμύρια χρόνια ποιο
μπροστά από εμάς. Ένας πολιτισμός που ίσως έκανε τα πρώτα του ταξίδια στο Διάστημα όταν την ίδια ώρα στη Γη οι πρόγονοί μας ζούσαν στα δέντρα, ή όταν οι δεινόσαυροι κυριαρχούσαν στη Γη, ή ακόμη κι όταν η πιο πολύπλοκη μορφή ζωής στον πλανήτη μας ήταν τα μικρόβια. Κι εδώ μπαίνουν αιρετικές σκέψεις στο μυαλό σου. Με τι θα μοιάζει ένας πολιτισμός, που είναι εκατομμύρια
χρόνια ποιο εξελιγμένος από εμάς; Μπροστά σε αυτόν τον πολιτισμό, αν μπορούμε να τον περιγράψουμε έτσι, οι άνθρωποι θα μοιάζουν με αμοιβάδες. Ούτε καν με μαϊμούδες. Μάλλον οι κατασκευαστές του θα έχουν εξελιχθεί
σε "κύτταρα" ενός μεγαλύτερου οργανισμού. Σαν να βλέπεις μια αμοιβάδα
να προσπαθεί να φανταστεί έναν άνθρωπο, βλέποντας μόνο ένα από τα κύτταρα
που αποτελούν μία από τις τρίχες των μαλλιών του. Ποιος ξέρει σε τι
επίπεδο έχουν φτάσει; Ποια θα είναι η φιλοσοφία τους... αν έχουν έστω
κάτι παρόμοιο; Πως θα σκέφτονται; Αποτελούνται και αυτοί από κρύσταλλο και ενέργεια,
όπως αυτός ο διαστημικός σταθμός; Μήπως έχουν εξελιχθεί σε
ενεργειακά-οργανικά διαστημόπλοια; Μήπως έχουν γίνει ένα με το Σύμπαν,
κι εμείς να μοιάζουμε σαν τα ερυθρά αιμοσφαίρια; Ή μήπως δραπέτευσαν απ' τους περιορισμούς των 3 διαστάσεων και εξελίχθηκαν σε πολυδιάστατα πλάσματα, όπου μας είναι απλώς αδύνατον να τα δούμε, όπως ένα ταπεινό πλασματάκι 2 διαστάσεων δε θα μπορέσει ποτέ του να δει ένα πλάσμα 3 διαστάσεων σαν εμάς;<br />
<br />
Και τώρα αρχίσει το καλύτερο. Πίσω ακριβώς από τον κρυστάλλινο σταθμό,
βλέπεις μεταλλικά θραύσματα αρχαίων διαστημικών σταθμών. Μοιάζουν με τα
φουτουριστικά σχέδια της Γης, όπως ο διαστημικός σταθμός σε σχήμα τροχού στην ταινία "2001: Οδύσσεια του Διαστήματος", μόνο που είναι μισοκατεστραμμένοι. Εγκαταλελειμμένοι. Κείτονται εκεί, άδειοι, αιωρούμενοι στο Σύμπαν, για χιλιάδες και
εκατομμύρια χρόνια. Οι κατασκευαστές τους θυμούνται πότε τους έφτιαξαν και σε τι χρησίμευαν;
Μοιάζουν περισσότερο με τ' αρχαία μνημεία της Γης, με τα Στόουνχεντς και
τις Πυραμίδες και τους Παρθενώνες μας. Ουράνιοι Παρθενώνες, κοσμική
αρχαιολογία, τ' απομεινάρια ενός αρχαίου πολιτισμού... που ποιος ξέρει
σε τι έχει εξελιχθεί.</span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhB-_eTpcI5zb0LULiB0m_z_AJoZBUWHgRHh3Rvhhzvi3BgOksbDE_KPDvb4_05VhBtQChmYieq_HYB7IWQXE-lQhQH2-h_bEF1G6IIm7TR5Lhk4vgeCZejuj9vmehF_4EtvVwubAohJJJO/s1600/yahanrah.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1024" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhB-_eTpcI5zb0LULiB0m_z_AJoZBUWHgRHh3Rvhhzvi3BgOksbDE_KPDvb4_05VhBtQChmYieq_HYB7IWQXE-lQhQH2-h_bEF1G6IIm7TR5Lhk4vgeCZejuj9vmehF_4EtvVwubAohJJJO/s400/yahanrah.jpg" width="400" /></a></div>
</div>
Terringhttp://www.blogger.com/profile/05903671262949453838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7774596693508611507.post-61277445618140198762017-12-21T13:05:00.000+02:002017-12-21T13:05:19.353+02:00Το τέλος της ανθρώπινης μαλακίας... τελικά δεν ήρθε<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglDntPuuHot84Q9Bhnr1vKe1BUbCn5Vs-6bE_mQYDLdBqMGZWC56r3HFdABFHVbfegtNhxDB8gkbmt4u-S44dH_Qt_br_KFW1Qn36xJpt4JHAyRk48MeN9XN7pyg6N6QWx6M0WT-Z8VC53/s1600/621521_238636652934241_1632406556_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1000" data-original-width="1600" height="250" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglDntPuuHot84Q9Bhnr1vKe1BUbCn5Vs-6bE_mQYDLdBqMGZWC56r3HFdABFHVbfegtNhxDB8gkbmt4u-S44dH_Qt_br_KFW1Qn36xJpt4JHAyRk48MeN9XN7pyg6N6QWx6M0WT-Z8VC53/s400/621521_238636652934241_1632406556_o.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Σαν σήμερα, πριν από 5 χρόνια, ήρθε το τέλος του κόσμου. Όχι, δεν σας κάνω πλάκα. Όντως καταστράφηκε ο πλανήτης μας και ο πολιτισμός μας, μα η Νέα Τάξη Πραγμάτων συνεργάστηκε με τη NASA και τα ερπετοειδή απ' τον αστερισμό του Δράκοντα για να φτιάξουν μια εικονική πραγματικότητα τύπου Matrix για να μας κρατάει κοιμισμένους.<br />
Ξυπνήστε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!<br />
Μόνο εγώ ξέρω την αλήθεια!!!!!!!!!!!!!!!!!!!111111111111111111<br />
Όλοι εσείς οι υπόλοιποι είστε πρόβατα που εγώ έχω την υποχρέωση να σώσω!!!!!!!!!!!!!!!11111111111111111222222222222222<br />
Διαδώστε τώρα πριν το κατεβάζω (το παντελόνι μου)!!!!!!!!!??????????????6666666666666<br />
<br />
ΟΚ, ας σοβα<span style="color: #cccccc;">ρευτούμε</span> λίγο. Μιλάω για το υποτιθέμενο τέλος του κόσμου που θα γινόταν στις 21/12/2012 και που λεγόταν ότι προέβλεψαν οι Μάγιας, ο
σπουδαίος αυτός πολιτισμός που ζούσε στην Αμερική από το 2.000 π.Χ. ως
τον 16ο αιώνα μ.Χ.. Φυσικά για να ζείτε ακόμα αυτό σημαίνει ότι δεν προέβλεψαν κανένα τέλος του κόσμου. Πώς θα ήταν δυνατόν άλλωστε, και μάλιστα από τη στιγμή που δεν
προέβλεψαν το δικό τους τέλος;<br />
<br />
Τι είχε γίνει τότε, μέχρι πριν από 5 χρόνια; Η ημερομηνία
21/12/2012 ήταν πράγματι σημαντική για τους Μάγιας, αλλά όχι ως το τέλος
του ανθρώπινου πολιτισμού. Η ημερομηνία αυτή εμφανίζεται σ' ένα αριθμητικό σύστημα,
με το οποίο παρακολουθούσαν μεγάλες χρονικές περιόδους. Το ημερολόγιο
αυτό των Μάγιας ξεκινά από την ημερομηνία που υπολόγισαν ότι
δημιουργήθηκε ο κόσμος, δηλαδή στις 11/8/3114 π.Χ.. Η μεγαλύτερη μονάδα
μέτρησης του χρόνου που είχαν οι Μάγιας ήταν το B'ak'tun, το οποίο
αντιστοιχεί σε περίπου 394 χρόνια. Στις 21/12/2012 λοιπόν κλείσαμε 13
B'ak'tun, δηλαδή 5.125 χρόνια, από την δημιουργία του κόσμου. Σήμερα
βέβαια ξέρουμε ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε πριν από 13,75 δισεκατομμύρια
χρόνια. Όμως τι θα γινόταν με το τέλος του 13ο B'ak'tun; Ορισμένοι επιστήμονες
πιστεύουν ότι οι Μάγιας θα συνέχισαν το ημερολόγιο με το 14ο B'ak'tun,
ενώ άλλοι θεωρούν ότι δεν θα συνεχιζόταν. Το πιθανότερο είναι ότι οι
Μάγιας μάλλον θα ξεκινούσαν το ημερολόγιο απ' την αρχή. Κανένα όμως
κείμενο των Μάγιας δεν αναφέρεται σε κανέναν Αρμαγεδδώνα.<br />
<br />
Παρόλα αυτά, ένα
μισοτελειωμένο ημερολόγιο ήταν υπεραρκετό για να γίνει το έλα να δεις. Και τι δεν είχαμε ακούσαμε τότε γι' αυτή τη μέρα. Αντιστροφή πόλων, ηλιακές εκλάμψεις που θα μας έκαναν ψητούς, καταστροφικοί σεισμοί, πλημμύρες, εισβολή εξωγήινων, εισβολή ενός πλανήτη στο Ηλιακό μας Σύστημα, πτώσεις μετεωριτών, παγκόσμιες επιδημίες, πυρηνικός πόλεμος, η ίδια η Δευτέρα Παρουσία, συνειδησιακά άλματα, έλευση ενός νέου μεσσία, πνευματικές επαναστάσεις, απότομη εξέλιξη του ανθρώπου από σάρκινο σε ενεργειακό ον, δημιουργία μαύρης τρύπας στο CERN και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Και όλα αυτά μέσα σε μία μέρα! Τι φάση;<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGw0C5SvOD7YdVbTxH-nC_K7_GGtuoZh0VUWGIw4ASmwZlBMlwwPPKu458-O_-9WOnMt-nJfsD3BsJolAfDSuDqWAdEeh8Hh3S2fR3fZk7km07H0qkPOP__JeRcCBEXaM0CrDM5dOPoocx/s1600/cea.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="381" data-original-width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGw0C5SvOD7YdVbTxH-nC_K7_GGtuoZh0VUWGIw4ASmwZlBMlwwPPKu458-O_-9WOnMt-nJfsD3BsJolAfDSuDqWAdEeh8Hh3S2fR3fZk7km07H0qkPOP__JeRcCBEXaM0CrDM5dOPoocx/s1600/cea.gif" /></a></div>
<br />
Δεν είναι πάντως η πρώτη φορά που ήταν της μόδας να περιμένεις και να ελπίζεις σε κάποια συντέλεια του κόσμου. Θυμάστε τι έγινε το 2000, με την καταστροφολογία
που τρώγαμε στη μούρη κάθε φορά, μόνο και μόνο επειδή τότε άλλαζε ο αιώνας και η χιλιετία; Που και η αλλαγή αυτή δεν έγινε τότε, μα το 2001. Και τότε υπήρξαν "προφήτες" που μας μιλούσαν για τέλη του κόσμου, αν και όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό όσο στο 2000. Δυστυχώς η ανθρώπινη βλακεία
δεν είναι επίκαιρο φαινόμενο μα διαχρονικό. Και για το 1910 τα ίδια
έλεγαν, με τον κομήτη του Χάλεϊ που υποτίθεται ότι θα έπεφτε πάνω μας ή ότι θα μας αρρώσταινε η ουρά του. Και για το 1962
τα ίδια έλεγαν, και μάλιστα από Ινδούς αστρολόγους που θεώρησαν ότι
ένας συνδυασμός της θέσης των πλανητών και μιας έκλειψη Ηλίου ήταν
σημάδια της Αποκάλυψης. Και για το 1982 τα ίδια έλεγαν, με την
επανέκδοση ενός παλιότερου βιβλίου που προέβλεπε ολική
ευθυγράμμιση πλανητών (κάτι που φυσικά δεν έγινε) και ολοκληρωτική καταστροφή
του κόσμου.<b> </b>Κι αν ψάξουμε λίγο στην ιστορία του ανθρώπου, θα βρούμε ακόμη περισσότερα παραδείγματα. Βέβαια στο παρελθόν οι άνθρωποι φοβόντουσαν ακόμη και τη σκιά τους και πίστευαν ότι τα πάντα ήταν θέλημα θεού. Σήμερα έχουμε τα μέσα για να μελετήσουμε και να κατανοήσουμε τα φυσικά φαινόμενα που κάποτε μας τρόμαζαν, ενώ παράλληλα έχουμε και την εμπειρία από τέτοιου είδους ψεύτικες προφητείες. Και παρόλα αυτά, εξακολουθούμε να τρομάζουμε για βλακείες. Είμαστε αδικαιολόγητοι! Είναι απαράδεκτο να έχουμε την επιστήμη του 21ου αιώνα και να πιθηκίσουμε σαν τους προγόνους μας στον 11ο αιώνα.<br />
<br />
Και επί της ευκαιρίας, γιατί όταν λέμε "τέλος του κόσμου" το μυαλό μας αμέσως πάει αποκλειστικά και μόνο στο τέλος του ανθρώπινου είδους και όχι στο τέλος του Σύμπαντος στο οποίο ζούμε; Θέλετε να μου πείτε ότι ο Άνθρωπος είναι όλος ο κόσμος; Μήπως έχουμε παραγίνει εγωιστές;<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXzfByWoZtTt8kFc1uwwWDtgEztLwU2RBIEFSo4-r777N4z0iz70RSkeipQ-beuaZLy4VKU5Qq4x7diTxg9MfQHjun9-YvvtpYIjK_UVR445GSt3ZkTtBfmv6_0Nd8jUJNt1r-Xg3ya_MK/s1600/2012-movie-still2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="303" data-original-width="540" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXzfByWoZtTt8kFc1uwwWDtgEztLwU2RBIEFSo4-r777N4z0iz70RSkeipQ-beuaZLy4VKU5Qq4x7diTxg9MfQHjun9-YvvtpYIjK_UVR445GSt3ZkTtBfmv6_0Nd8jUJNt1r-Xg3ya_MK/s1600/2012-movie-still2.jpg" /></a></div>
<br />
Και ποιοι είναι αυτοί που τα πίστευαν όλα αυτά που λεγόντουσαν για το 2012, αλλά και για κάθε άλλη χρονιά; Ήταν δυστυχώς άνθρωποι που δεν είχαν κανένα πρόβλημα να πιστέψουν σε ό,τι τους πουν, από ασαφείς αστρολογικές προβλέψεις και επίπεδη Γη, μέχρι τον κάθε Μουρούτη να μιλάει για εμβόλια που προκαλούν αυτισμό και απειλές για
χρεωκοπία αν δε εξαθλιωθούμε κι άλλο. Με τρομάζει που υπάρχουν άνθρωποι,
οι οποίοι προτιμούν να μοιρολογούν και να κλαίγονται, παρά να ζουν τη
ζωή τους απαλλαγμένοι από καταθλιπτικές αηδίες. Όλα αυτά τα περί "τέλος
του κόσμου" και "Δευτέρας Παρουσίας" δεν είναι παρά δικαιολογίες
τεμπέληδων, για να παραιτηθούν από κάθε προσπάθεια βελτίωσης της ζωής
τους και να υποδουλωθούν στο κάθε λαμόγιο. "<i>Γιατί να κάνω κάτι για όλα αυτά που συμβαίνουν, αφού θα έρθει το τέλος του κόσμου;</i>". Κι εγώ είμαι απογοητευμένος απ' όλη αυτή την κατάσταση, αλλά δεν σκοπεύω να πάρω ένα περίστροφο και να ρίξω στο κεφάλι μου. Υπήρχαν επίσης και άνθρωποι που όντως έλπιζαν ότι στις 21/12/2012 θα γινόταν κάτι όμορφο που θ' αλλάξει την
ανθρωπότητα προς το καλύτερο, όπως μια πνευματική επανάσταση ή μια ραγδαία εξέλιξη σε ενεργειακές μορφές ζωής, ενώ δεν έλειπαν και εθνικιστές που περίμεναν τότε να εμφανιστούν οι Ελ και να καθαρίζουν για πάρτι τους. Πάντα να ελπίζουμε σε κάποιον άλλον να μας σώσει. Κι εμένα θα μου άρεσε να έρθουν κάποια μέρα εξωγήινοι να μας βοηθήσουν, αλλά δεν κάθομαι με σταυρωμένα χέρια για να τους περιμένω. Γιατί; Γιατί το πιο πιθανό είναι να μην έρθουν ποτέ!<br />
<br />
Φυσικά και δεν έγινε τίποτα απ' τα παραπάνω. Ούτε καταστροφές, ούτε επίσκεψη εξωγήινων, ούτε εμφάνιση κάποιου <span class="st">ἀπὸ μηχανῆς θεού</span>. Εγώ
ούτε έλπιζα σε κάτι, ούτε φοβόμουν κάτι. Η μέρα αυτή πέρασε, χωρίς
καμία καλή ή κακή αλλαγή. Άλλη μια μέρα, άλλη μια Παρασκευή. Έλπιζα τότε ότι με το
σκάσιμο της φούσκας αυτής, η ανθρώπινη βλακεία θα άρχισε να υποχωρεί. Έλπιζα. Και έμεινα με την ελπίδα στο χέρι!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgj1_NuCfM3H1QtMVOGc77N2eh48kMTNGLF8g1HjDhxnvq1OrzCg4YX8b56VK_2kyMKHL8ti_syTxXqpT3buCSgVBhI6bGxdwV3_C_SWUkJNzGkliE7dNSz7_tSzzugtMaomQCF3ZdNhofZ/s1600/b0e.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="471" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgj1_NuCfM3H1QtMVOGc77N2eh48kMTNGLF8g1HjDhxnvq1OrzCg4YX8b56VK_2kyMKHL8ti_syTxXqpT3buCSgVBhI6bGxdwV3_C_SWUkJNzGkliE7dNSz7_tSzzugtMaomQCF3ZdNhofZ/s1600/b0e.jpg" /></a></div>
<br />
5 χρόνια πέρασαν από τότε και ακόμα δε βάλαμε μυαλό. Το "τέλος του κόσμου" επέστρεψε στις 23 Αυγούστου του 2013, στον Απρίλιο του 2014, στον Σεπτέμβριο του 2015 στις 23 Σεπτεμβρίου του 2017 και στις 20 Νοεμβρίου... του ίδιου έτους! Επίσης αναμένουμε το τέλος του κόσμου το 2020, το 2021 και το 2026. Μη χάσουμε. Και όλες οι προβλέψεις διατυπωμένες από μέντιουμ, αστρολόγους, παπάδες και προφήτες. Ποτέ από επιστήμονες. Μα είναι δυνατόν να ακούμε τους επιστήμονες, που μας έχουν προσφέρει τόσα πολλά καλά, όπως φάρμακα, ηλεκτρική ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, γνώσεις για τον πλανήτη μας, και τα εργαλεία για να χτίζουμε έναν πολιτισμό αφθονίας και να εξελιχθούμε σε Συμπαντικούς ανθρώπους, απαλλαγμένους από κάθε μορφής φόβου και καταπίεσης; Ας ακούσουμε τους αστρολόγους, τα μέντιουμ, τους συνωμοσιολόγους και τον κάθε Μουρούτη και Λιακόπουλο, που το μόνο που κάνουν είναι να προσβάλουν τη νοημοσύνη μας και να μας προσφέρουν φόβο και ενοχές για τα πάντα!<br />
<br />
Φυσικά και κάποια στιγμή θα έρθει το τέλος του κόσμου. Θα γίνει μετά από τρισεκατομμύρια χρόνια, με το θερμικό θάνατο του Σύμπαντος. Το τέλος της ανθρώπινης μαλακίας πότε θα έρθει;<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwFrNWsFgbMU1IGFYBA5HI-GNHQOijWbKLTBZZudtoC3AZo_6srlRNIRE2awLtiKA-YYqpXTUTlbZv2zl5vmANyd8Frxyz7nsVr9r6CqJgBcDQ5JN_GAA5mFnftcHw_zirMXD0hXvqUZYA/s1600/149793_240225272775379_278298165_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="388" data-original-width="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwFrNWsFgbMU1IGFYBA5HI-GNHQOijWbKLTBZZudtoC3AZo_6srlRNIRE2awLtiKA-YYqpXTUTlbZv2zl5vmANyd8Frxyz7nsVr9r6CqJgBcDQ5JN_GAA5mFnftcHw_zirMXD0hXvqUZYA/s1600/149793_240225272775379_278298165_n.jpg" /></a></div>
</div>
Terringhttp://www.blogger.com/profile/05903671262949453838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7774596693508611507.post-59292102022799795352017-11-25T11:12:00.002+02:002017-11-25T11:16:17.134+02:00Ο αγγελιοφόρος των άστρων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span class="postbody">Στις 18 Οκτωβρίου του 2017, το τηλεσκόπιο
Pan-STARRS στη Χαβάη εντόπισε ένα αντικείμενο με εξαιρετικά μεγάλη
ταχύτητα. Στην αρχή οι αστρονόμοι νόμιζα ότι ήταν ένας κομήτης, γι' αυτό
και το ονόμαζαν C/2017 U1. Μα την επόμενη εβδομάδα έκαναν μια
συναρπαστική ανακάλυψη. Αυτός ο κομήτης έχει μια πολύ παράξενη τροχιά.
Μια υπερβολική τροχιά, που μάλιστα σχηματίζει γωνία 123 μοιρών σε σχέση
με τα επίπεδα των τροχιών των πλανητών. Αυτό σημαίνει ένα μόνο πράγμα.
Ότι αυτός ο κομήτης δεν περιφέρεται γύρω από τον Ήλιο. Δεν πρέπει να
είναι παιδί του Ήλιου.</span><br />
<span class="postbody"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjw1V8WZTabAAZN4JhCF5s0p89cnQb5f6UizuWQvhPeihOnv3jbNOLlj7INksOhyphenhyphenl2e5KmpvTWzHzHKB4Z5p-M9R5LaPS0OgvQS61CxJ2N9I1UH7JGLO2QQRqT0nP7aZneCpQcguy4dwov/s1600/comet-panstarrs-1.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="365" data-original-width="640" height="228" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjw1V8WZTabAAZN4JhCF5s0p89cnQb5f6UizuWQvhPeihOnv3jbNOLlj7INksOhyphenhyphenl2e5KmpvTWzHzHKB4Z5p-M9R5LaPS0OgvQS61CxJ2N9I1UH7JGLO2QQRqT0nP7aZneCpQcguy4dwov/s400/comet-panstarrs-1.gif" width="400" /></a></div>
<span class="postbody"><br /></span>
<span class="postbody">Οι περισσότεροι κομήτες ακολουθούν ελλειπτικές
τροχιές γύρω από τον Ήλιο, ενώ προέρχονται είτε από τη Ζώνη του Κάιπερ
πέρα από τον Ποσειδώνα, είτε από το ακόμη πιο μακρινό Νέφος του Όορτ.
Όμως, ο κομήτης C/2017 U1 δεν πρέπει να προήλθε απ' τη Ζώνη του Κάιπερ.
Δεν πρέπει να προήλθε ούτε καν απ' το Νέφος του Όορτ. Αυτός ο κομήτης
πρέπει να προήλθε πέρα απ' το Ηλιακό μας Σύστημα, ανάμεσα απ' την
σκοτεινή άβυσσο που χωρίζει τ' αστέρια. Η πατρίδα του δεν είναι ο Ήλιος,
μα ένα μακρινό αστέρι απ' το οποίο εξορίστηκε. Ο C/2017 U1 είναι ένας
διαστρικός ταξιδιώτης. Ένας αλήτης που περιπλανιόταν στο διαστρικό χώρο
επί εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια. Ίσως κι επί δισεκατομμύρια χρόνια.<br />
<br />
Ο διαστρικός μας επισκέπτης πλέον εγκαταλείπει το Ηλιακό μας Σύστημα. Μα
καθώς περνούσε ο χρόνος, οι αστρονόμοι που τον παρακολούθησαν με το
"Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο" του Ευρωπαϊκού Νοτίου Αστεροσκοπείου στη Χιλή
έκαναν συναρπαστικές ανακαλύψεις. Η μία είναι ότι δεν είναι κομήτης, μα
αστεροειδής. Ο πρώτος αστεροειδής που ξέρουμε ότι δε δημιουργήθηκε γύρω
απ' τον Ήλιο. Λόγο της ιδιαιτερότητάς του ονομάστηκε 1I/Oumuamua, που
Οουμουαμούα στα Χαβανέζικα σημαίνει "αγγελιαφόρος από μακριά που φθάνει
πρώτος". Αυτός ο αστεροειδής έχει μήκος 400 μέτρα και σκούρα κοκκινωπή
απόχρωση, κάτι που δηλώνει ότι ήταν εκτεθειμένος σε κοσμική ακτινοβολία
υψηλής ενέργειας επί εκατομμύρια (ή και δισεκατομμύρια) χρόνια. Επίσης
περιστρέφεται γύρω απ' τον εαυτό του κάθε 7,3 ώρες και υφίσταται
δραματικές μεταβολές στη φωτεινότητά του, ενώ δεν εκλύει καθόλου σκόνη
γύρω του. Πράγματι, δεν είναι κομήτης. Πιθανώς έχει μεγάλη πυκνότητα και
μάλλον αποτελείται από πετρώματα και μέταλλα, χωρίς καθόλου νερό ή
πάγο. Όντως, δεν είναι κομήτης.<br />
<br />
Η άλλη ανακάλυψη ήταν αυτή που έκανε τους αστρονόμους να σαστίσουν
περισσότερο. Αυτός ο αστεροειδής δεν έχει "σωστό" σχήμα. Δε μοιάζει ούτε
με πατάτα, ούτε με κακοφτιαγμένη μπάλα. Το σχήμα του είναι πιο παράξενο
απ' το σαν κόκκαλο της Κλεοπάτρας, πιο ασυνήθιστο απ' το σαν δαγκωμένο
κρουασάν του Έρωτα. Ο Οουμουαμούα έχει μακρόστενο σχήμα. Μοιάζει πιο
πολύ με μπαστούνι. Με κοντάρι. Με κύλινδρο. Για την ακρίβεια, μοιάζει
πιο πολύ με μακρύ αστρόπλοιο παρά με αστεροειδή! Κανείς αστεροειδής ή
κομήτης έως τώρα δεν έχει βρεθεί να έχει μακρόστενο σχήμα. Τι να το
προκάλεσε άραγε; Αποτέλεσμα βίαιης γέννησης; Ουλή από αρχαία καταστροφή;
Άγνωστο φυσικό φαινόμενο; Ή μήπως κάποιος με νοημοσύνη και τα κατάλληλα
εργαλεία του έδωσε αυτό το αλλόκοτο σχήμα;</span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span class="postbody"> </span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiq5bJuOdIsTi-FB29nUOkiFfufV7KRekoaOXT2tPp5EsKkTg3y9Z_myZtLPRAWr9U0C9X8hOtrncB8PZDMAPE4WPjhEeDFB-_G-yhl4_HWGCDCqOdtG5oFH6_xX4c60f3G_yFytWOs6NMB/s1600/-Oumuamua-asteroid.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="511" data-original-width="907" height="224" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiq5bJuOdIsTi-FB29nUOkiFfufV7KRekoaOXT2tPp5EsKkTg3y9Z_myZtLPRAWr9U0C9X8hOtrncB8PZDMAPE4WPjhEeDFB-_G-yhl4_HWGCDCqOdtG5oFH6_xX4c60f3G_yFytWOs6NMB/s400/-Oumuamua-asteroid.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span class="postbody"></span><span class="postbody">Ένας μακρόστενος επισκέπτης, προερχόμενος απ' τα
βάθη του Διαστήματος. Πού το έχουμε ξανακούσει αυτό; Δε θυμίσει λίγο το
μυθιστόρημα του Σερ Άρθουρ Κλαρκ "Ραντεβού με τον Ράμα", όπου ένα
κυλινδρικό εξωγήινο διαστημόπλοιο μήκους 52 χιλιομέτρων εισέρχεται
απροειδοποίητα στο Ηλιακό Σύστημα και φιλοξενεί μέσα του ένα πλήρες,
κλειστό εξωγήινο οικοσύστημα; Είναι ο Οουμουαμούα ένας αστεροειδής που περιέχει μέσα του ένα σκάφος γενεών ή μια διαστημική αποικία; Είναι όντως ένας πραγματικός
αγγελιοφόρος, που έκανε ένα τόσο μεγάλο ταξίδι για να μας αναγγείλει το
τέλος της κοσμικής μας μοναξιάς; Άλλωστε, είναι τυχαίο που σκόνταψε
στον μικρό μας Ήλιο, και μάλιστα από κοντινή απόσταση;</span><br />
<span class="postbody"><br /></span>
<span class="postbody"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIKaPjB3TXcBtytEAqc1e59NrCJtSCamUrTVA2O7xJfs318hxBLrpybnSGejky2BwYu1yvNkIZ0UCw7qDe3BAtuHdTr0INe7xuJOLVKcHvPKenQEztyElg5roAz9uYzZfAwvbhdwvC9VoX/s1600/20428047._SX540_.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="492" data-original-width="540" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIKaPjB3TXcBtytEAqc1e59NrCJtSCamUrTVA2O7xJfs318hxBLrpybnSGejky2BwYu1yvNkIZ0UCw7qDe3BAtuHdTr0INe7xuJOLVKcHvPKenQEztyElg5roAz9uYzZfAwvbhdwvC9VoX/s1600/20428047._SX540_.jpg" /></a></div>
<span class="postbody"><br /></span>
<span class="postbody">Στην πραγματικότητα ο </span><span class="postbody">Οουμουαμούα είναι πολύ μικρότερος απ' τον Ράμα και δεν περιστρέφεται όπως αυτός ο εξωγήινος διαστημικός σταθμός, ώστε να προσφέρει τεχνητή βαρύτητα μέσω των φυγόκεντρων δυνάμεων. Πιο πολύ περιστρέφεται σαν έλικας παρά σαν βαρέλι, οπότε δε θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως επανδρωμένο αστρόπλοιο. Ίσως να υπέστη κάποια σοβαρή βλάβη κατά τη διάρκεια του μεγάλου ταξιδιού του και πλέον να είναι ένα αιωρούμενο πτώμα, το αποτέλεσμα μιας αποτυχημένης διαστρικής αποστολής. Ένα συντρίμμι σπασμένων ελπίδων. Ή ίσως να μην είναι καν ένα επανδρωμένο διαστημόπλοιο μεταμφιεσμένο σε αστεροειδή. Κι αν είναι κάποιου είδους αρχαίο υπερόπλο; Μια μινιατούρα του Planet Killer στο Star Trek, ικανού να κονιορτοποιεί ολόκληρους πλανήτες με ελάχιστη προσπάθεια, εγκαταλελειμμένου ίσως από τους αρχαίους δημιουργούς του ως πολύ επικίνδυνο για να χρησιμοποιηθεί; Αλίμονο σε όποιον παρανοϊκό προσπαθήσει να αποκτήσει ένα τέτοιο όπλο στα χέρια του. Και ο πλανήτης μας ήδη κυβερνάται και κατοικείται από παρανοϊκούς!</span><br />
<span class="postbody"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span class="postbody"> </span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEVBn1VMc539xLFDHZHhT_JyiQMIGybJIMZP2FVcOFHL9Ize240XHu8neESlRJ5WK6YVM4Fh_z-bd868hEwyxu_uEI8cr3YYzaKme_Ee7MZDNpBlMKYjcC-u6c3oje3i9B7UNrC1g5y6Vw/s1600/Planet_killer.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="800" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEVBn1VMc539xLFDHZHhT_JyiQMIGybJIMZP2FVcOFHL9Ize240XHu8neESlRJ5WK6YVM4Fh_z-bd868hEwyxu_uEI8cr3YYzaKme_Ee7MZDNpBlMKYjcC-u6c3oje3i9B7UNrC1g5y6Vw/s400/Planet_killer.jpg" width="400" /></a></div>
<span class="postbody"><br /></span><span class="postbody"></span>
<span class="postbody"></span><span class="postbody">Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι είναι όντως κάποιο
εξωγήινο αστρόπλοιο ή όπλο, ή ότι κρύβει μέσα του εξωγήινη τεχνολογία, μα δε
χρειάζεται να μπλέκουμε εξωγήινους σε ό,τι ανακαλύπτουμε για να μας
συναρπάσει. Ξέραμε ότι υπάρχουν αδέσποτοι πλανήτες εκεί έξω και τώρα
ξέρουμε ότι υπάρχουν και αδέσποτοι αστεροειδείς. Ένας απ' αυτούς μας
έχει ήδη επισκεφτεί. Μα δεν αποκλείεται να έχει συμβεί και το αντίθετο.
Αστεροειδείς και κομήτες, και ίσως και αρχαίοι πλανήτες, να
εγκαταλείπουν τη ζεστή αγκαλιά του Ήλιου για επισκεφτούν νέους κόσμους
και να αναζητήσουν τη μοίρα τους στην έρημο του Διαστήματος. Μια
ανταλλαγή κοσμικών φίλων που φέρνει τα αστέρια πιο κοντά μεταξύ τους.
Κανένα άστρο δεν είναι απομονωμένο, και ο Ήλιος μας δεν αποτελεί
εξαίρεση. Ούτε κι εμείς φυσικά, κι ας ζούμε σ' έναν μικροσκοπικό πλανήτη
με την πεποίθηση ότι το Σύμπαν δε μας αφορά, ότι είναι κάτι ξένο που δε
μας επηρεάσει καθόλου.
<br />
<br />
Ή μήπως μας επηρεάσει; Εικάζεται ότι οι αστεροειδείς και οι κομήτες
μπορούν να γίνουν εξαιρετικά οχήματα μεταφοράς οργανικών μορίων ή ακόμη
και μικροοργανισμών στο Διάστημα. Αυτό μπορεί να επιτρέπει τη διάδοση
της ζωής απ' τον έναν πλανήτη στον άλλον, κάτι που ίσως έχει ήδη συμβεί
ανάμεσα στη Γη και στον Άρη. Μα οι αποστάσεις που χωρίσουν τ' αστέρια
είναι τόσο μεγάλες, που ακόμη και τα πιο σκληροτράχηλα μικρόβια δε θ'
άντεχαν ένα τόσο μεγάλο κι επικίνδυνο ταξίδι. Μα τ' αστέρια κινούνται.
Περιστρέφονται γύρω απ' το κέντρο του Γαλαξία, κι ενίοτε πλησιάσουν το
ένα το άλλο. Αν ένας αστεροειδής πέσει σ' έναν πλανήτη που φιλοξενεί
ζωή, θραύσματα απ' τον πλανήτη αυτόν θα εκτοξευθούν και ίσως
εγκαταλείψουν το πλανητικό του σύστημα, μεταφέροντας παράλληλα
μικροσκοπικούς λαθρεπιβάτες. Αν ο προορισμός τους (ένα άλλο άστρο μ'
έναν πλανήτη που μπορεί να τους φιλοξενήσει) είναι αρκετά κοντά, αυτοί
οι λαθρεπιβάτες ίσως επιβιώσουν απ' το ταξίδι τους και βρουν μια νέα
κατοικία για να ακμάσουν. Μπορεί όντως να γίνει κάτι τέτοιο; Μήπως η ζωή
στη Γη προήλθε από διαστρικούς λαθρεπιβάτες που ήρθαν στον πλανήτη μας
πριν από δισεκατομμύρια χρόνια; Θα μπορούσε ο Οουμουαμούα να έχει και
αυτός λαθρεπιβάτες μέσα του; Ίσως αυτό να εξηγούσε το αλλόκοτο σχήμα
του. Ίσως ο Οουμουαμούα να μην είναι αστεροειδής, μα θραύσμα από αρχαίο
μακρινό πλανήτη. Ίσως η ζωή δε χρειάζεται πάντα εξελιγμένη τεχνολογία
για να εξαπλωθεί.</span><br />
<span class="postbody"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIyvlO_rsz3PXLa-GIJlyi-RstHq276bY2WZU7g_OYF4qHbqy47YCt2-kZeWb0OtTu-jxJHzWzqdI3DowzVyB3sBEHC4fAzWqS9S6HiCsaju8FmRoWG6VpYtyNrXS0ioFfySnVNIM3uop1/s1600/It-Is-Possible-that-Life-Reached-Earth-from-Some-Other-Planet-382691-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="344" data-original-width="550" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIyvlO_rsz3PXLa-GIJlyi-RstHq276bY2WZU7g_OYF4qHbqy47YCt2-kZeWb0OtTu-jxJHzWzqdI3DowzVyB3sBEHC4fAzWqS9S6HiCsaju8FmRoWG6VpYtyNrXS0ioFfySnVNIM3uop1/s1600/It-Is-Possible-that-Life-Reached-Earth-from-Some-Other-Planet-382691-2.jpg" /></a></div>
<span class="postbody"><br /></span>
<span class="postbody"></span><span class="postbody">Η Πρωτοβουλία για Διαστρικές Μελέτες (Initiative
for Interstellar Studies) έχει ήδη εκφράσει το ενδιαφέρον της να στείλει
ένα σκάφος εκεί μέσα σε 5 με 10 χρόνια, ίσως αξιοποιώντας τη βαρύτητα
του Δία ως βαρυτική σφεντόνα ή και χρησιμοποιώντας λέιζερ για την ώθησή
του. Αν τα καταφέρουμε και στείλουμε έναν δικό μας αγγελιοφόρο εκεί, τι
θα ανακαλύψουμε; Τι ιστορίες θα έχει να μας πει από την μακρινή του
πατρίδα; Τι θα έχει να μας πει από το μεγάλο του ταξίδι στο Γαλαξία μας;
Θα μπορέσει να μας βοηθήσει στο να λύσουμε το μυστήριο της ζωής; Θα μας
φέρει σ' επαφή με νέες σκέψεις, και ίσως και με νέους φίλους; Ή θα μας
προσφέρει απλόχερα περισσότερα ερωτήματα απ' όσα ελπίζαμε να
απαντήσουμε, ή ακόμη και γνώσεις πολύ επικίνδυνες για όντα σαν εμάς;</span>
<span class="postbody"></span><br />
<span class="postbody"></span></div>
Terringhttp://www.blogger.com/profile/05903671262949453838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7774596693508611507.post-18515834736960558372017-10-29T18:23:00.001+02:002017-11-07T22:52:37.783+02:00Οδηγός επιβίωσης απ' την τηλεόραση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-size: x-small;">Τον τίτλο τον εμπνεύστηκα απ' τις κουτσομπολίστικες εκπομπές που γκρινιάζουν κάθε φορά (δηλαδή μία στα 4 χρόνια) που έχει euro, λες και η τηλεόραση είναι αποκλειστικό τσιφλίκι των γυναικών. "Οδηγός επιβίωσης euro". "Τι να κάνετε όταν έχει η τηλεόραση euro". "Πώς να στερήσετε στον αγαπημένο σας το δικαίωμα να βλέπει euro για να εξακολουθείτε να έχετε εσείς τον έλεγχο στην τηλεόραση". Ε άι στο διάτανο! Τσαντίσετε ακόμη κι εμένα που δε βλέπω καν ποδόσφαιρο! </span><br />
<span style="font-size: x-small;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUUX6SN_n0bhuOH26BftiOO0cg_QUfzd4Vwqm4Y1kwyIurK3tBcdTIHQdEk_frWEqLmWoj6xVtZvR-ZHSeZcvMaA7IFbBcIJ8QPeGBzw5Y5JjKzVGI4D6HYnyF2B_Yx-JsacFsFOcQ0ATm/s1600/%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%259B%25CE%2595%25CE%258C%25CE%25A1%257E1.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="311" data-original-width="400" height="248" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUUX6SN_n0bhuOH26BftiOO0cg_QUfzd4Vwqm4Y1kwyIurK3tBcdTIHQdEk_frWEqLmWoj6xVtZvR-ZHSeZcvMaA7IFbBcIJ8QPeGBzw5Y5JjKzVGI4D6HYnyF2B_Yx-JsacFsFOcQ0ATm/s320/%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%259B%25CE%2595%25CE%258C%25CE%25A1%257E1.PNG" width="320" /></a></div>
<span style="font-size: x-small;"><br /></span>
Τηλεόραση. Οι μισοί από εμάς την αγαπάμε, οι άλλοι μισοί από εμάς αγαπάμε να τη μισούμε. Ωστόσο, όλοι ασχολούμαστε μαζί της. Θα μπορούσα να γράψω κι εγώ τα κλασσικά "η τηλεόραση είναι τσίχλα για το μάτι" και "η τηλεόραση καταστρέφει τη ζωή", μα είμαι σίγουρος ότι θα τα έχετε ήδη ξανακούσει. Οπότε σήμερα, και με αφορμή το δήθεν νέο τηλεοπτικό πρόγραμμα, θα πετάω κι εγώ τις δικές μου αράδες.<br />
<br />
Κάθε τεχνολογικό επίτευγμα έχει δύο όψεις, και η τηλεόραση δεν αποτελεί εξαίρεση. Η τηλεόραση είναι ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα. Προβάλει εικόνες
και ήχους που δεν ξέραμε καν ότι υπάρχουν, προερχόμενοι απ' όλες τις γωνιές της Γης, φέρνοντας τους ανθρώπους ακόμη
πιο κοντά. Ψυχαγωγεί και ενημερώνει τους ανθρώπους, απλά και μόνο με το
πάτημα ενός πλήκτρου. Από την άνεση του σαλονιού, μπορούμε πλέον να
μαθαίνουμε τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή σε κάποια απομακρυσμένη γωνιά του
πλανήτη μας αλλά και έξω απ' αυτόν. Γεγονότα μακρινά που όμως συνήθως επηρεάσουν και τις ζωές
μας, είτε άμεσα είτε έμμεσα, με αποτέλεσμα να συνειδητοποιούμε σε πόσο μικρό πλανήτη ζούμε και
πως όλα είναι μια αλυσίδα, ένα πλέγμα, όπου ένας χαλασμένος κρίκος μπορεί να
αποσαθρώσει και τους υπόλοιπους. Σκέψεις και ειδήσεις, που μπορούν να φέρουν επανάσταση σε ό,τι θεωρούμε δεδομένο και να βελτιώσουν
σημαντικά τον ανθρώπινο πολιτισμό και την πορεία μας στο μέλλον. Και όλα
αυτά, με αφορμή κάτι που είδαμε στην τηλεόραση.<br />
<br />
Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο με την ορθολογική χρήση της τηλεόρασης, κάτι που
σπανίζει όλο και περισσότερο. Την ανάβεις και απελπίζεσαι. Αμέσως πνίγεσαι στο
infojunk, στην πολιτική και θρησκευτική προπαγάνδα, στην κάθε μορφής
μπουρδολογία, στις διαφημίσεις άχρηστων προϊόντων που προσβάλουν την
νοημοσύνη σου, στην επιβολή κάθε νέας πλαστικής μόδας, στην άκυρη
λογοκρισία και επιβολή της "ελεύθερης έκφραση" (κομμένη και ραμμένη στα
μέτρα τους όπως πάντα), στη μιζέρια των σαπουνόπερων, στα κουτσομπολιά και σε ότι άλλη καφρίλα φαντάζεσαι. Κάτι σαν το Facebook αλλά πολύ χειρότερο, γιατί
στο Facebook τουλάχιστον έχεις την ευκαιρία να πάρεις θέση και να
σχολιάζεις κάτι. Στην τηλεόραση όμως δεν είσαι τίποτα παραπάνω από θεατής. Ένας απλός δέκτης,
χωρίς την ευκαιρία να παρέμβεις και να πάρεις μέρος σε θέματα που αφορούν κι εσένα. Σε αντίθεση με το Διαδίκτυο, η τηλεόραση είναι ένας μονόδρομος που σημαδεύει το μυαλό σου και σε πυροβολάει χωρίς έλεος.<br />
<br />
Θα μπορούσα να γίνω λίγο πιο αναλυτικός, αλλά ο Mikeius είχε κάνει πολύ καλύτερη δουλειά. Ας δούμε τι έχει να μας πει ο σκεπτικός κάφρος του Ελληνικού Διαδικτύου.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/6JAu_y1xRmw/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/6JAu_y1xRmw?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<br />
<span style="font-size: x-small;">(Εκτός θέματος, μα θα το πω. Θέλουμε περισσότερο Μπραφ και λιγότερο Unboxing!)</span><br />
<br />
Δεν είναι περίεργο που σήμερα η τηλεόραση χρησιμεύει μόνο όταν είναι συνδεδεμένη με D.V.D.
player, δορυφορική κεραία και παιχνιδομηχανή. Θα ακουστώ αιρετικός, αλλά πιστεύω πως μπορεί να γίνει
χρήσιμη και έτσι όπως είναι. Μην περιμένετε και θαύματα, αλλά εξακολουθεί να έχει λίγη απ' τη χρησιμότητά της. Στο κάτω κάτω εσείς έχετε το τηλεχειριστήριο, εσείς θα
ελέγξετε την τηλεόραση. Όχι αυτή εσάς. Πώς; Να μερικές συμβουλές.<br />
<br />
1)
Σκεφτείτε ότι η τηλεόραση απευθύνεται σε εσάς και επιλέξτε πρόγραμμα,
ανάλογα με το
τι σας ενδιαφέρει. Το πλήθος των ανθρώπων στο οποίο αποσκοπεί αποτελείται από ξεχωριστές προσωπικότητες, όπως και εσείς. Άρα και σε
εσάς προσωπικά.
Όταν βλέπετε κάτι, ακόμη κι αν ενδιαφέρει τους περισσότερους, σκεφτείτε
αν σας
νοιάζει εσάς προσωπικά. Αν κάτι δε σας αρέσει, μην το βλέπετε. Αλλάξτε κανάλι, βάλτε κανένα συνδρομιτικό πακέτο να δείτε BBC Earth ή Discovery Science, βάλτε μια ωραία ταινία στο
D.V.D., βάλτε PlayStation ή Super Nintendo<span class="st"> να παίξετε,</span> ή απλά σβήστε την. Τόσο απλά. Μην είστε παθητικοί δέκτες των πάντων. Επειδή κάτι
αφορά τους περισσότερους (ή έτσι φαίνεται τουλάχιστον), δε σημαίνει πως πρέπει ν' αφορά και
εσάς.<br />
<br />
2) Το ότι κάτι το είπε η τηλεόραση, δε
σημαίνει ότι είναι και αλήθεια. Από τη στιγμή που ακούγονται ψέματα και
ραδιοαρβύλες στην προσωπική σας ζωή, γιατί να αποτελεί εξαίρεση η
τηλεόραση; Οτιδήποτε βλέπετε και σας βάζει σε υποψίες, μην το αφήνετε
μετέωρο. Ψάξτε, διασταυρώστε τις πληροφορίες. Η τηλεόραση μιλάει τη γλώσσα του ψέματος. Δεν είναι τυχαίο που οι τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι με
την παραμικρή αφορμή κατηγορούν το Διαδίκτυο και την ικανότητα του για
διαδραστικότητα και έρευνα. Όπως δεν είναι υγιές να είστε παθητικοί
δέκτες των όσων σας δείχνουν, έτσι δεν είναι υγιές να είστε παθητικοί
δέκτες των όσων σας λένε. Εκπαιδεύστε το μυαλό σας.<br />
<br />
3) Καταλάβετε επιτέλους ότι η ίδια η τηλεόραση δεν είναι τρόπος ζωής.
Υπάρχουν πάρα πολλές εναλλακτικές πλην της τηλεόρασης, όπως ο
κινηματογράφος, οι βόλτες, το Διαδίκτυο και η ζωγραφική. Δεν υπάρχει τηλεόραση χωρίς το πλήκτρο
Off, και υπάρχει λόγος που υπάρχει αυτό το πλήκτρο. Από τη στιγμή που η
τηλεόραση δεν έχει τίποτα ενδιαφέρον να δείτε, μη βλέπετε σκουπίδια με
την κλασσική δικαιολογία στο στόμα "<i>δεν έχει τίποτα άλλο, οπότε θα δω ότι σκατά
μου πετάνε στη μούρη</i>". Είπαμε, ο εγκέφαλος είναι δικός σας, όπως και το
τηλεχειριστήριο. Εσείς είστε υπεύθυνοι για το τι θα δείτε και
τι θα βάλετε στη κεφάλι σας. Και τουλάχιστον μη κλαίγεστε για τα ξερατά
που πετάνε τα κανάλια στα μούτρα σας. Δε γουστάρεις Τούρκικες κλαψοσειρές, ψέματα στις ειδήσεις και τηλεοπτικές αρένες όπου ο νικητής παίρνει ως έπαθλο ένα σακί ρύζι; <b>ΜΗΝ ΤΑ ΒΛΕΠΕΙΣ!</b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDE_QzpM_I5WCrxw28_Q_Ko4l06mowa5e_fgKMtQCnd8yf72A1Eu9Ifc3CnQxPcwROLlwELnP5e1VfsZASfVql-ZFfBekv1rlYo5utShkH71ars5zYFYXcBXw-2ZfhkzB9vAFyDIDrX6Hz/s1600/trash_tv.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="320" data-original-width="253" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDE_QzpM_I5WCrxw28_Q_Ko4l06mowa5e_fgKMtQCnd8yf72A1Eu9Ifc3CnQxPcwROLlwELnP5e1VfsZASfVql-ZFfBekv1rlYo5utShkH71ars5zYFYXcBXw-2ZfhkzB9vAFyDIDrX6Hz/s1600/trash_tv.gif" /></a></div>
<br />
Ήδη ζούμε έναν παγκόσμιο πόλεμο. Τον ζούμε καθημερινά και επί
εικοσιτετραώρου βάσης. Το πεδίο μάχης όμως δεν είναι στο Αιγαίο Πέλαγος,
ούτε στον Περσικό Κόλπο. Το πεδίο μάχης είναι ο εγκέφαλος μας. Όταν
βλέπω ανθρώπους να προσκυνάνε την τηλεόραση και να θυσιάσουν την ίδια τους την αξιοπρέπεια και τη ζωή στον βωμό της AGP, νιώθω ότι χάνουμε τη μάχη.
Είναι όμως έτσι;</div>
Terringhttp://www.blogger.com/profile/05903671262949453838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7774596693508611507.post-48954458888871899872017-09-07T19:24:00.000+03:002017-09-22T18:02:19.585+03:00Πίσω στο σχολείο, τα κεφάλια μέσα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXOSWIQ4mCGHCNn9EFA-PJ3vOIOoQ4eq6M3ZhiG_CKQkOUsObica5410E_ndD9KqhFKbpv2Xz_OhXZYx4YZiQieyPLpzyVIs8vs8eONlBiZTI_60S4vzen_mLNEci65hyePl167i9c_YQJ/s1600/713.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="303" data-original-width="600" height="201" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXOSWIQ4mCGHCNn9EFA-PJ3vOIOoQ4eq6M3ZhiG_CKQkOUsObica5410E_ndD9KqhFKbpv2Xz_OhXZYx4YZiQieyPLpzyVIs8vs8eONlBiZTI_60S4vzen_mLNEci65hyePl167i9c_YQJ/s400/713.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ο Αύγουστος δεν έχει καν τελειώσει και η τηλεόραση είχε ήδη φροντίσει να μας βομβαρδίσει με διαφημίσεις για σχολικά είδη. Τσάντες, κασετίνες, τετράδια, βιβλία, μολύβια, μαρκαδόροι, μπογιές, είδη γεωμετρίας και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε, πάντα στολισμένα με χάρτινους πολύχρωμους ήρωες. Γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να ξεκινήσεις το σχολείο απ' το να έχεις τσάντα με τον Spiderman και κασετίνα με τη Μίννι Μάους, αλλιώς οι εταιρείες θα φαλιρίσουν και τα υπόλοιπα παιδιά θα σε κοροϊδεύουν. Και σε κάθε διαφήμιση ακούς το ίδιο ρητό. "Επιστροφή στο σχολείο", "πίσω στο σχολείο", και για τους Ελληναράδες αυτοαποκαλούμενους απογόνους του Σωκράτη και του Μέγα Αλέξανδρου "back to school".<br />
<br />
Όπα, για ένα λεπτό. Επιστροφή; Στο σχολείο; Τι πάει να πει αυτό; Είναι όπως λέμε "επιστροφή στην καθημερινότητα" ή "πίσω στη δουλειά" ή "back to ρουτίνα"; Λέμε ότι επιστρέφουμε στο σχολείο λες και το σχολείο είναι όλη μας η ζωή, λες και τελείωσε ένα διάλειμμα και τώρα είμαστε υποχρεωμένοι να επιστρέψουμε πίσω στην καθημερινή μας αγγαρεία, χωρίς να υπάρχει τίποτα άλλο στη ζωή εκτός απ' το να σηκώνεσαι πρωί πρωί με το ζόρι και να είσαι με τη τσίμπλα στο μάτι σ' έναν κρύο χώρο, μ' έναν τύπο να απαιτεί την προσοχή σου βάζοντάς σου τις φωνές και ταυτόχρονα να σε κάνει να βαριέσαι τη ζωή σου.<br />
<br />
Τι ακριβώς εννοούμε όταν λέμε κάθε χρόνο "επιστροφή στο σχολείο"; Εννοούμε επιστροφή στη μάθηση, στη γνώση, στη διερεύνηση των πνευματικών και νοητικών οριζόντων μας; Αν εννοούμε αυτό, τότε τη βάψαμε. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί ξεχνάμε ότι όλος ο κόσμος και όλη μας η ζωή είναι ένα σχολείο. Δε χρειάζεται να πηγαίνεις κάθε μέρα σ' ένα συγκεκριμένο χώρο που λέγεται σχολείο για να μαθαίνεις νέα πράγματα, ούτε σταματάς να μαθαίνεις αφού τελειώσεις απ' αυτό. Είναι αδύνατον να τα μάθεις όλα απ' το σχολείο, γι' αυτό δεν είναι περίεργο που τα περισσότερα πράγματα τα μαθαίνεις έξω απ' αυτό. Και όχι, δεν αναφέρομαι μόνο στα εξωσχολικά βιβλία που θα βρεις στις βιβλιοθήκες, στα τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ του National Geographic και του Discovery Channel, και στα ενημερωτικά βίντεο στο YouTube από τον <a href="https://www.youtube.com/channel/UCYhH65nE2M8rGwMWvAlVu2A" target="_blank">Astronio</a> και τον <a href="https://www.youtube.com/channel/UCsV_xDVe9DUY7xXq0rezB9g" target="_blank">Mad Sc1ent1st</a>. Και στις καλοκαιρινές διακοπές σου μπορεί να μάθεις νέα πράγματα, και σε μια ξεκούραστη βόλτα μπορεί να μάθεις νέα πράγματα, και σε μια συζήτηση περί ανέμων και υδάτων μπορεί να μάθεις νέα πράγματα, και παίζοντας ένα βιντεοπαιχνίδι μπορεί να μάθεις νέα πράγματα, και σε αστείο βίντεο του <a href="https://www.youtube.com/user/Dandezor" target="_blank">Κακού Χαμού</a> μπορείς να μάθεις νέα πράγματα. Ο εγκέφαλος είναι σαν σφουγγάρι. Απορροφά ό,τι βρίσκει μπροστά του, όπου και αν είναι αυτό, και τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει.<br />
<br />
"<i>Δεν υπάρχει τέλος στην εκπαίδευση. Δεν είναι ότι θα διαβάσεις ένα
βιβλίο, θα περάσεις μια εξέταση και θα τελειώσεις με την εκπαίδευση. Όλη
η ζωή, από τη μέρα της γέννησης σου ως την ημέρα του θανάτου σου, είναι
μια διαδικασία εκμάθησης.</i>"<br />
Τζίντου Κρισναμούρτι <br />
<br />
Υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια, κι εγώ τα πιο ζουμερά πορτοκάλια τα ανακάλυψα στις άλλες πορτοκαλιές. Πιο πολλά έμαθα χαζεύοντας μυρμήγκια, παίζοντας Simcity 3000, παρακολουθώντας το Cosmos με τον Καρλ Σέιγκαν και διαβάζοντας επιστημονική φαντασία του Άρθουρ Κλαρκ, παρά σ' ένα κτήριο που γράψει απ' έξω "σχολείο", με βαρετούς δασκάλους που σε κάνουν να μισείς τη μάθηση.<br />
<br />
Αφού λοιπόν όλος ο κόσμος και όλη η ζωή είναι ένα σχολείο, και αφού μπορείς να μάθεις πολύ περισσότερα πράγματα έξω απ' αυτό, τότε λέγοντας "επιστροφή στο σχολείο" δεν εννοούμε "επιστροφή στη μάθηση", γιατί ήδη μαθαίνουμε κάθε μέρα και όλη μέρα. Τι εννοούμε λοιπόν με το "back to school"; Δυστυχώς το χειρότερο. Επιστροφή σ' ένα άψυχο τσιμεντένιο κουτί, με κάγκελα στα παράθυρα λες και είμαστε σε φυλακή, στελεχωμένο από αδιάφορους "δασκάλους" που το μόνο που τους νοιάζει είναι ο μισθός και να ξεσπάνε κανένα απωθημένο πάνω στα παιδιά μας, όσο τους αφαιρούν τη δημιουργικότητα και σκοτώνουν την περιέργειά τους, μαθαίνοντας τους παράλληλα πώς να συμπεριφέρονται ανταγωνιστικά, πώς να υπακούν σε εντολές και πώς να κυνηγάνε τους καλούς βαθμούς για να πιάσουν στο μέλλον μια "καλύτερη" δουλειά. "<i>Μάθε γράμματα για να γίνεις δικηγόρος ή μείνε κούτσουρο και γίνε σκουπιδιάρης</i>". Σας μοιάζει όλο αυτό το απάνθρωπο μπάχαλο για "μάθηση";<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSeQnajQgDqXzsAV_vqejl5RCi016jd6mMGzpPHktj7i-Uv9lhmk7ntLedesW16zpFPMSYK9Xfae5araVc3XYNIvw6QGeXxmsR-rbhlNktTcxP-GBTlu0_cf-Y7GWupa26O5SVdMyg1kVr/s1600/21369104_1498577136868238_4079832641274585139_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="831" data-original-width="900" height="368" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSeQnajQgDqXzsAV_vqejl5RCi016jd6mMGzpPHktj7i-Uv9lhmk7ntLedesW16zpFPMSYK9Xfae5araVc3XYNIvw6QGeXxmsR-rbhlNktTcxP-GBTlu0_cf-Y7GWupa26O5SVdMyg1kVr/s400/21369104_1498577136868238_4079832641274585139_n.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Και όχι, όσες ζωγραφιές και να κολλήσεις στους τοίχους, όσα χρώματα και συνθήματα του τύπου "μ' ένα βιβλίο πετάω" και να βάλεις απ' έξω, δεν αναιρεί το γεγονός ότι το σχολείο πλέον υπάρχει όχι για να εξερευνούν τα παιδιά μας τον κόσμο, αλλά για να τα μετατρέπει σε ρομπότ από κρέας, αρκετά έξυπνα για να παίρνουν εντολές και αρκετά ηλίθια για να μην τις επεξεργαστούν και τις αμφισβητήσουν. Δεν είναι περίεργο που μεγαλύτερη περιέργεια για τον κόσμο θα την βρεις σε παιδιά νηπιαγωγείου και δημοτικού, και λιγότερη σε μαθητές λυκείου. Ούτε είναι τυχαίο που υπάρχουν τόσες τηλεοπτικές σειρές που χλευάσουν τη μάθηση και παρουσιάσουν όσους είναι λάτρεις της γνώσης σαν αντικοινωνικούς και αντιπαθητικούς σπασίκλες με ρηχή προσωπικότητα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3xCb8Y8e415mkJRTmGq9eF4oXcZP8OcbGGeSZihNW-vIyYkUh4y2llfBL0fTk1ndPTzEcDDZORlJrN7JtGz39ysDIoYIVIXWF-APb-Vg0u2dWETbv3pfdk7Fy8EsO2LvDlnpAgRe_TcH3/s1600/21271085_275199129648904_6103068343404450926_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="858" data-original-width="870" height="394" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3xCb8Y8e415mkJRTmGq9eF4oXcZP8OcbGGeSZihNW-vIyYkUh4y2llfBL0fTk1ndPTzEcDDZORlJrN7JtGz39ysDIoYIVIXWF-APb-Vg0u2dWETbv3pfdk7Fy8EsO2LvDlnpAgRe_TcH3/s400/21271085_275199129648904_6103068343404450926_n.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Το σχολείο θα έπρεπε να είναι κάτι παραπάνω από ναός της μάθησης και της γνώσης, στελεχωμένο από πραγματικούς δασκάλους που θα κάνουν τα παιδιά μας <u>να θέλουν</u> να μαθαίνουν και να εξερευνούν τον πάντα εξελισσόμενο κόσμο μας. Το σχολείο θα έπρεπε να είναι μεθοδολογία, ένας τρόπος σκέψης και ζωής, που καλλιεργεί τη δημιουργικότητα και την πρωτοβουλία, που τιμά και ενθαρρύνει την κριτική σκέψη και τον ορθολογισμό, που διδάσκει τη θέση μας στο Σύμπαν και την υπευθυνότητα των πράξεών μας όσον αφορά αυτό. Τότε δε θα είχαμε λόγο για "επιστροφή στο σχολείο" και "back to school", γιατί ήδη θα είμαστε στο σχολείο. Όλος η Γη θα είναι ένα πλανητικό σχολείο, όλη μας η ζωή θα είναι μια διαδικασία μάθησης, όλοι οι άνθρωποι θα είναι δάσκαλοι και μαθητές. Το σχολείο θα έπρεπε να είναι ένα παγκόσμιο εργαστήριο σκεπτόμενων και δημιουργικών ανθρώπων, όχι ένα κρατικό εργοστάσιο παραγωγής δούλων. Δεν είναι περίεργο που τα παιδιά μισούν το σχολείο, μιας και αυτό δε σέβεται τα παιδιά μας. Ούτε είναι τυχαίο που ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι αμφισβητούν το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο αποτελεί κατάλοιπο της Βιομηχανικής Επανάστασης, και προτείνουν λύσεις για βελτίωση και ενημέρωση.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/okpg-lVWLbE/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/okpg-lVWLbE?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/MukR5xt3s6w/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/MukR5xt3s6w?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<br />
Και θα κλείσω με κάτι που έμαθα παίζοντας Grand Theft Auto 2. Ότι το σεβασμό δεν τον απαιτείς. Δεν τον αγοράσεις. <b>Τον κερδίσεις!</b> Ακούς, δασκαλάκο; Ένα βιντεοπαιχνίδι που σκοτώνεις ανθρώπους για πλάκα και πόντους μου έμαθε κάτι <u>που εσύ όφειλες να γνωρίζεις ήδη!</u> Σταμάτα να βάζεις τις φωνές στα παιδιά λες και είσαι λοχίας, δείξε λίγη υπομονή (και εσύ παιδί ήσουν) και κάν' τα να θέλουν να μάθουν όσα έχεις να τους πεις. Μόνο τότε τα παιδιά θα ακούνε "επιστροφή στο σχολείο" και θα χαίρονται αντί να μελαγχολούν.</div>
Terringhttp://www.blogger.com/profile/05903671262949453838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7774596693508611507.post-59378847303650019582017-07-08T17:38:00.000+03:002017-07-08T17:38:12.034+03:00Μια σαλάτα σκέψεων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Συνηθίσατε στα μεγάλα κείμενα, ε; Σήμερα θα κάνω κάτι λίγο διαφορετικό. Αντί να σας μαγειρέψω ένα χορταστικό γεύμα για το μυαλό (πώς τα λέω ο άτιμος;), θα σας φτιάξω μια μικρή σαλάτα από διάφορες σκέψεις που έχω κάνει κατά καιρούς, τις οποίες και είχα ανεβάσει και στο παλιό μου blog. Μη σας κάνει εντύπωση αν κάποια μέρα αναπτύξω κάποια απ' αυτά τα θέματα σε μελλοντικά κείμενα. Κι αν σας άρεσε αυτή η σαλάτα, θα σας φτιάξω κι άλλη, με φρέσκα υλικά.<br />
<br />
<b>Το θαύμα των βιβλίων</b><br />
<br />
Πολλοί λένε ότι οι χρονομηχανές δεν μπορούν να επινοηθούν. Στην
πραγματικότητα δεν ισχύει, μιας και η χρονομηχανή ήταν ουσιαστικά μια απ' τις πρώτες εφευρέσεις του
ανθρώπου. Λέγεται "γραπτός λόγος". Το βιβλίο είναι μια χρονομηχανή,
αφού με το πρώτο ξεφύλλισμα ταξιδεύεις στο μυαλό ενός ανθρώπου, που μπορεί να
έχει πεθάνει αιώνες πριν, επιτρέποντάς σου να κάνεις μια σύγκριση μεταξύ της εποχής του συγγραφέα και της δικής σου. Ίσως έτσι μπορείς να δεις πόσο έχει αλλάξει ο κόσμος και να εκτιμήσεις κάποια πράγματα που έχεις δεχτεί ως δεδομένα και αυτονόητα.Τα βιβλία είναι σαν τους σπόρους, μπορούν να
μείνουν για καιρό σε αδράνεια, αλλά πάντα θα είναι έτοιμοι να
καρποφορήσουν. Επίσης τα βιβλία είναι και προσβάσιμα σε όλους. Για παράδειγμα, ένα μικρό
βιβλίο με την ιστορία της Ρώμης μπορεί να κοστίσει όσο ένα μικρό γεύμα σ' ένα εστιατόριο. Αν μπορείς να έχεις και τα δύο, ακόμη καλύτερα. Θα μπορείς να ταΐσεις και το σώμα σου και το πνεύμα σου.<br />
<br />
Το
ποιο ενδιαφέρον είναι ότι τα βιβλία αποτελούν έναν κρίκο στην αλυσίδα
της εξέλιξης της αποθήκευσης πληροφοριών. Μια εξέλιξη ολοένα και
επιταχυνόμενη. Απλά σκεφτείτε το εξής:<br />
<br />
Πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, η Φύση
επινόησε τα γονίδια, για την αποθήκευση βασικών πληροφοριών.<br />
<br />
Πριν από εκατομμύρια
χρόνια, η Φύση επινόησε τον εγκέφαλο, για την αποθήκευση και επεξεργασία περισσότερων και πιο ευέλικτων πληροφοριών.<br />
<br />
Πριν από αιώνες, ο ανθρώπινος εγκέφαλος επινόησε τα βιβλία, για την αποθήκευση ακόμη περισσότερων και πιο ευέλικτων πληροφοριών.<br />
<br />
Πριν από δεκαετίες, ο ανθρώπινος εγκέφαλος επινόησε τους υπολογιστές, για την
αποθήκευση και επεξεργασία ακόμη περισσότερων και πιο ευέλικτων
πληροφοριών.<br />
<br />
Αύριο; Ποιος ξέρει; Μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές φτάνουν σιγά σιγά στα όριά τους και ίσως αντικατασταθούν από κβαντικούς υπολογιστές, οι οποίοι μπορούν να κάνουν πολύ περισσότερα πράγματα (και μάλιστα ταυτόχρονα) απ' τους σημερινούς. Και δεν αποκλείεται αυτοί οι υπολογιστές να συρρικνωθούν, σε σημείο που ν' αντικαταστήσουμε τους βιολογικούς εγκεφάλους μας με κβαντικούς. Οι δυνατότητες θα ξεπερνούν κάθε τωρινή μας φαντασία, και ίσως μας επιτρέψουν να εξελιχθούμε σε μικρούς θεούς!<br />
<br />
Είμαστε λοιπόν μάρτυρες του εξελικτικού ταξιδιού
της γνώσης από τα γονίδια στους υπολογιστές, και ποιος ξέρει ποιο θα
είναι το επόμενο βήμα. Μα πάνω απ' όλα, μη ξεχνάτε ότι και ο άνθρωπος είναι κομμάτι του
Σύμπαντος. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος αποτελεί προϊόν της εξέλιξης της ζωής
πάνω στη Γη, ο οποίος με την σειρά του δημιούργησε την επιστήμη, την
τεχνολογία, τις τέχνες, την φιλοσοφία και όχι μόνο. Δεν
είναι παράξενο λοιπόν να σκεφτούμε ότι οι υπολογιστές και τα βιβλία
αποτελούν ξαδέλφια των γονιδίων και των εγκεφάλων.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9P54VIwShC6Uo_01Rbq-P_6bBrbOf0HVYrsyweZNrz2-ckmwNTrI5aQYokFD7vebHSHPtgjQdFsNt_T02-REKch581HmpBXc4WlEpGdhzHpekrlNLM6pojGvA5snth4Vwh0LuqNd9uev3/s1600/2113544.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="382" data-original-width="464" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9P54VIwShC6Uo_01Rbq-P_6bBrbOf0HVYrsyweZNrz2-ckmwNTrI5aQYokFD7vebHSHPtgjQdFsNt_T02-REKch581HmpBXc4WlEpGdhzHpekrlNLM6pojGvA5snth4Vwh0LuqNd9uev3/s1600/2113544.jpg" /></a></div>
<br />
<b>Προσπάθεια και αποτέλεσμα</b><br />
<br />
Πολλές φορές ακούω διαφωνίες για το αν έχει μέγιστη σημασία η προσπάθεια
ή το αποτέλεσμα. Από τι μία λένε "το αποτέλεσμα μετράει" και από την άλλη λένε "τουλάχιστον προσπάθησα". Συνήθως το ποιος έχει δίκιο εξαρτάται από την περίπτωση. Προσωπικά
όμως θεωρώ ότι μέγιστη σημασία έχει η προσπάθεια. Γιατί; Γιατί δεν θα
μάθουμε ποτέ τι είναι εφικτό και τι όχι, αν δεν προσπαθήσουμε, αν δεν
κάνουμε την παραμικρή προσπάθεια.
Τόσο απλά. Προτιμώ να ξοδέψω χρόνο και ενέργεια προσπαθώντας για κάτι,
κι ας είναι
το αποτέλεσμα απογοητευτικό, παρά να κάτσω με σταυρωμένα χέρια και να
κάνω τον μοιρολάτρη.<br />
<br />
Πολλές φορές μάλιστα το αποτέλεσμα διαφέρει από το
αναμενόμενο, και αυτό δεν είναι πάντα κακό. Κάτι μπορεί να μοιάζει αδύνατον με τις δυνατότητες που έχουμε σήμερα δε σημαίνει απαραίτητα πως θα παραμείνει αδύνατον και στο μέλλον. Ο Λεονάρντο Ντα Βίτσι είχε σχεδιάζει ιπτάμενες μηχανές, σε
μια εποχή που η επιστήμη και η τεχνολογία δεν επέτρεπαν ακόμη την ύπαρξη τους.
Τα σχέδιά του όμως δεν είχαν αρνητικό αποτέλεσμα, μιας και μεταγενέστεροι
επιστήμονες και μηχανικοί εμπνεύστηκαν απ' αυτά για τη δημιουργία και το πέταγμα των
πρώτων αεροσκαφών. Άλλωστε, ακόμη κι αν αποτύχουμε σε κάτι, πάλι θα
βγούμε κερδισμένοι. Θα μάθουμε απ' τα λάθη μας, θα ανακαλύψουμε τα όρια μας και νέες στρατηγικές
υπέρβαση τους. Θα κερδίσουμε γνώσεις που θα μας χρησιμεύουν στην
βελτίωση μας.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-0UADzxCnYhuc_8iUJo4Hh7v2yEkFWZBlECoUyXu9TcarfYEBxiXcQTTozsyG_7np7mqcieAvHtLCDhHea0zEDJiTJRGjIdBqvFG-EgSwwHtYhq22qjCCLNBdQcqCS9MVGXJ_tPE5KWVA/s1600/space-shuttle-atlantis_1223_600x450.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="450" data-original-width="600" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-0UADzxCnYhuc_8iUJo4Hh7v2yEkFWZBlECoUyXu9TcarfYEBxiXcQTTozsyG_7np7mqcieAvHtLCDhHea0zEDJiTJRGjIdBqvFG-EgSwwHtYhq22qjCCLNBdQcqCS9MVGXJ_tPE5KWVA/s400/space-shuttle-atlantis_1223_600x450.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
"<i>Δεν απέτυχα. Απλά βρήκα 10.000 τρόπους που δε δούλεψαν.</i>" <br />
Τόμας Έντισον, μετά την εφεύρεση του ηλεκτρικού λαμπτήρα.<br />
<br />
Το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι αν χαλάσει ένα όνειρο. Ξενερώνεις
βέβαια, αλλά το μεγάλο πρόβλημα θα είναι αν σταματήσεις να ονειρεύεσαι.
Αν ένα σχέδιο στραβώσει, άλλαξε στρατηγική. Αν χρειαστεί, βρες νέο
σχέδιο. Μην υποτιμάς τον εαυτό σου. Ναι στη προσπάθεια λοιπόν και ό,τι
βγει. ΟΚ, όχι πάντα ό,τι βγει, αλλά καταλάβατε τι εννοώ.<br />
<br />
<b>Η πικρίλα των Ερινύων</b><br />
<br />
Το κλασσικό χιλιοειπωμένο κλισέ πολλών αυτοαποκαλούμενων "παιδιών του Θεού" και "ανθρώπων της ειρήνης και της αγάπης". "<i>Είμαι καλός
και ενάρετος άνθρωπος και πάντα συγχωρώ, αλλά εκδικούμαι σκληρά όσους...</i>". Δεν είναι λίγοι οι αυτοαποκαλούμενοι "Χριστιανοί"
που δεν τιμούν τη
συγχώρεση που δίδαξε ο Χριστός, μα παραμένουν κολλημένοι στο "οφθαλμό
αντί οφθαλμού". ΟΚ, δε λέω, κάπου σας νιώθω. Κι εμένα όταν μου τη
σπάει κάποιος, η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό είναι να τον κάνω ψητό με πατάτες. Αλλά μετά
το ξανασκέφτομαι. Και μετά, τι; Τι θα κερδίζω; Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Μήπως χειρότερο; Δεν σας έχει τύχει ποτέ η τυφλή εκδίκηση να τα κάνει χειρότερα και να
σας φέρει σε χειρότερη θέση; Δεν είναι λίγες οι φορές που η βία φέρνει
περισσότερη βία. Με τη λογικής της εκδίκησης δεν θα έπρεπε να υπήρχε καν η ζωή στη
Γη, με
τόσες σφαγές που θα ξέσπαγαν κυριολεκτικά με το παραμικρό. Με αυτή τη "λογική", θα έπρεπε να είχα σκοτώσει τη μισή Ελλάδα
για οποιονδήποτε λόγο μπορώ να φανταστώ, από σχολικά πειράγματα μέχρι απλές διαφωνίες στο διαδίκτυο. Εντελώς άρρωστο και ελεεινό.<br />
<br />
Μόλις θυμήθηκα ότι στο νηπιαγωγείο ένας μου πήρε τη σοκολάτα μου.
Πέρασαν τα χρόνια, έκανε οικογένεια, αλλά εγώ θα τον εκδικηθώ. Θα
σκοτώσω τα παιδιά του, θα βιάζω τον σκύλο του, θα φάω την γυναίκα του
και θα του κάψω το σπίτι. Εκδίκηση. Βία. Φόνοι. Για μια σοκολάτα.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtnZvsIeWV3ANIDg2WQS4NYLBLQdA2v3mlsNzi7BdyFvnft4F_hLohJKUzpNXaxIQdHuZGNnrf-jX3ieUcNBXUn7dZpOfCjYIhvGcWN6THX164MAB9D3hq7EszCR5COV-QdHMUlOFfyBJo/s1600/248.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="270" data-original-width="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtnZvsIeWV3ANIDg2WQS4NYLBLQdA2v3mlsNzi7BdyFvnft4F_hLohJKUzpNXaxIQdHuZGNnrf-jX3ieUcNBXUn7dZpOfCjYIhvGcWN6THX164MAB9D3hq7EszCR5COV-QdHMUlOFfyBJo/s1600/248.gif" /></a></div>
<br />
Ακραίο παράδειγμα; Αν ψάξω σε μερικούς, θα βρω χειρότερα εκτρώματα. Είμαι σίγουρος γι' αυτό.<br />
<br />
Εμένα προσωπικά αν κάποιος μου κάνει
κάτι κακό, απλά συνεχίσω τη ζωή μου. Αν κάποιος
θέλει να με δει να πέσω κάτω, απλώς δεν θα πέσω. Δεν θα του κάνω αυτή τη
χάρη. Αν πέσω δεν θα γκρεμίζω
τον άλλον, απλά θα ξανασηκωθώ. Αν κάποιος σε σημαδεύει με πυρηνικά όπλα, φτιάξε ασπίδα. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος "εκδίκησης" απ' το να επιβιώσεις απ' την έκρηξη και απ' τη ραδιενέργεια.<br />
<br />
Η εκδίκηση καθαρά για προσωπική
χαιρέκακη απόλαυση δεν είναι λύση. Όσο γλυκιά κι αν ακούγεται η
εκδίκηση, άλλο τόσο πικρή είναι η γεύση της στο τέλος. Άλλωστε, έχω
καλύτερα πράγματα να κάνω στη ζωή μου απ' το να κάθομαι ν' ασχολούμαι με τον κάθε πικραμένο. Όπως να φάω ένα παγωτό, ή να δω ένα βίντεο με γατάκια στο YouTube. Πολύ καλύτερο απ' το να προσπαθώ να καταστρέψω τη ζωή κάποιου, σωστά;<br />
<br />
<b>Πρόσεχε πώς θα ζήσεις, κινδυνεύεις</b><br />
<br />
Έτοιμοι να σχολιάζουμε ένα κειμενάκι που είχα πετύχει πριν από χρόνια; Πάμε:<br />
<br />
<i>''Όταν γελάς, κινδυνεύεις να περάσεις για χαζός. Όταν κλαις, κινδυνεύεις
να περάσεις για συναισθηματικός. Όταν εκδηλώνεις τα συναισθήματά σου,
κινδυνεύεις να δείξεις τον πραγματικό σου εαυτό. Όταν αγαπάς, κινδυνεύεις
να μην στο ανταποδώσουν. Όταν ζεις, κινδυνεύεις να πεθάνεις. Όταν ελπίζεις,
κινδυνεύεις ν' απογοητευτείς, κι όταν δοκιμάζεις, κινδυνεύεις
ν' αποτύχεις.. Κι όμως μονάχα αυτός που ρισκάρει είναι πραγματικά
ελεύθερος!!!''</i><br />
<br />
Χμμ, για να καταλάβω.<br />
<br />
Από 'δω και πέρα θα πρέπει ν' ανησυχώ ακόμη και για τα ποιο απλά και
αυτονόητα πράγματα, για το τι θα πουν και τι θα σκεφτούν οι άλλοι.
Πρέπει να φοβάμαι να εκφραστώ και να σκεφτώ, μήπως κάποιος με
κακολογήσει. Πρέπει ν' απολογούμαι στον πρώτο άγνωστο, ακόμη και για το
ποιο άκυρο και άσχετο πράγμα. Ακόμη και το ποιο απλό και φυσιολογικό πράγμα όπως το
γέλιο, θεωρείται πλέον "ανατρεπτικό" και "αιρετικό" στην σημερινή
"καθωσπρέπει" κοινωνία μας, ενώ θεωρείται "ρίσκο" το να είσαι... απλά ο εαυτός σου.<br />
<br />
Πλάκα μου κάνετε, έτσι;<br />
<br />
Μιλάμε για συνηθισμένα, λογικά και απλά πράγματα, που απλώς μερικοί για κάποιο λόγο προσπαθούν να τα κάνουν πολύπλοκα, με αναλύσεις εκεί που απλά
δεν κολλάνε, και πετώντας "προβλήματα" εκεί που δεν υπάρχουν καν. Δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος να συμπεριφερόμαστε λες
και σκοτώσαμε κανέναν. Ζούμε τη ζωή μας, κάνουμε ότι γουστάρουμε, και κοροϊδεύουμε με τον τρόπο ζωής μας όποιον προσπαθεί να μας επιβληθεί. Κι επειδή
τέτοια φαινόμενα βλέπω σχεδόν παντού, ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν είμαστε
αυτό που είμαστε ή αυτό που άλλοι θέλουν να
είμαστε.<br />
<br />
Έχω προσέξει ότι τέτοια γραφικά και δήθεν επαναστατικά κειμενάκια αποτελούν παρηγοριά για μερικούς που θέλουν να τους ελέγχουν (δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς, αλλά παριστάνουν τα θύματα
τέτοιον αυτοαποκαλούμενων δικαστών. Οι κλασσικοί τεμπέληδες που ψάχνουν ηλίθιες δικαιολογίες
για να δικαιολογήσουν τ' αδικαιολόγητα. Από τη μία έχουμε αυτούς που
κρίνουν τους άλλους, από την άλλη έχουμε αυτούς που δέχονται κριτικές
για όλα.<br />
<br />
Κάντε μου τη χάρη όλοι σας. Εγώ ζω τη ζωή μου και δεν το παίζω ούτε
"ανώτερος κριτής όλων", ούτε "ταπεινό μυρμηγκάκι που το πατάνε όλοι".
Κάνω αυτό που θεωρώ σωστό, κάνω ότι με γεμίσει, και το τελευταίο πράγμα
που μ' ενδιαφέρει είναι η ανυπόστατη γνώμη κάποιου π' ούτε καν με ξέρει. Κι αν έχω
αγαπήσει ανθρώπους και δεν υπήρξε ανταπόδοση, και πάλι βγήκα κερδισμένος. Άλλοι ήταν που βγήκαν χαμένοι.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVU_EAnPO2YlJ1GovSyZLmxZTb5L82_O-p_XnT6LnKAPzGiC1IqcVk14rcWSPAn2_6Zkc3fUz3sf_2iUai-8Tlax_FLwhOvZmyrnA5yXP9jU6FVUIyEzI0gqj-hlCGlZsZFsa-3Kqxdjq4/s1600/He-man-wink.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="404" data-original-width="490" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVU_EAnPO2YlJ1GovSyZLmxZTb5L82_O-p_XnT6LnKAPzGiC1IqcVk14rcWSPAn2_6Zkc3fUz3sf_2iUai-8Tlax_FLwhOvZmyrnA5yXP9jU6FVUIyEzI0gqj-hlCGlZsZFsa-3Kqxdjq4/s1600/He-man-wink.jpg" /></a></div>
</div>
Terringhttp://www.blogger.com/profile/05903671262949453838noreply@blogger.com0