Πριν από περίπου 3 χρόνια τέτοιες μέρες θυμάμαι ότι έβλεπα το συλλαλητήριο που γινόταν για το Μακεδονικό, και θυμάμαι ότι μ' έπιανε ένα παράπονο. Ένα παράπονο που το έχω ακόμη και σήμερα. Αν μπόρεσαν να συγκεντρωθούν τόσοι πολλοί άνθρωποι για να διαμαρτυρηθούν γι' αυτό το σοβαρό θέμα, γιατί να γίνεται κάθε φορά μόνο για το Μακεδονικό; Γιατί να μη γίνεται και κάθε φορά που αυξάνονται τα έξοδα και μειώνονται τα έσοδα, όπως εξακολουθεί να γίνεται ακόμη και σήμερα, 3 χρόνια μετά; Γιατί να μη γίνεται για κάθε άνθρωπο που χάνει το σπίτι του; Γιατί να μη γίνεται για την ανεργία, τις κάθε μορφής αδικίες, τη διαφθορά, τα σκάνδαλα, την καταστροφή του περιβάλλοντος, το ρατσισμό, τον επιστημονικό αναλφαβητισμό, την εγκατάλειψη της δημόσιας υγείας, τις γυναικοκτονίες, τον εργασιακό μεσαίωνα; Γιατί να αγωνιζόμαστε μόνο για τη Μακεδονία και για όλα τα υπόλοιπα να σφυρίσουμε κλέφτικα; Γιατί να διαμαρτυρόμαστε μόνο για την ιστορία μας και ποτέ για το μέλλον μας; Δεν είναι κακό να τιμάς τους προγόνους σου (εκτός κι αν καταφεύγεις σε υπερβολές), αλλά γιατί να μην τιμήσεις και τους απογόνους σου; Στο κάτω κάτω, δεν μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν. Μπορείς όμως να αλλάξεις το μέλλον, στο οποίο άλλωστε κι εσύ και τα παιδιά σου θα ζήσετε την υπόλοιπη ζωή σας.
Αφιέρωσες όλη σου τη ζωή για να τιμήσεις τους νεκρούς. Ώρα να τιμήσεις και τους ζωντανούς, τωρινούς κι αυριανούς. Τόσον καιρό ένιωθες περήφανος για τους προγόνους σου. Ώρα να κάνεις περήφανους τους απογόνους σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου