Το "καημένο" σπουργιτάκι

Είσαι στον δρόμο. Κάνεις τη βόλτα σου, πας στη δουλειά σου, κάνεις ψώνια, θα βρεις κάποιον δικό σου. Κάποια στιγμή, βλέπεις ένα σπουργίτι στο πεζοδρόμιο να ψάχνει για ψίχουλα. Ειδικά στο Θησείο γίνεται της κακομοίρας απ' αυτά. Θα βρεις πιο πολλά σπουργίτια στο Θησείο από άστρα σε γαλαξία. Το βλέπεις, το θαυμάζεις, μα κάποια στιγμή το λυπάσαι. "Αχ το καημένο, το άμοιρο, το δόλιο, το κακόμοιρο, το δύστυχο, που υποφέρει, που κρυώνει, που πεινάει και διψάει" κ.λ.π. Κι αφού είσαι έτοιμος να γράψεις μέχρι και τη διαθήκη του πτηνού, θυμάσαι ότι έχεις κάτι να κάνεις και φεύγεις.

Για ένα λεπτό. Ποιος είναι αυτός που δικαιούται την περισσότερη λύπηση; Το σπουργιτάκι ή εσύ; Το σπουργιτάκι δεν έχει τη νοημοσύνη σου, ούτε πρόσβαση σε γνώσεις και ικανότητες που έχεις εσύ. Δεν έχει δικό του σπίτι με κεντρική θέρμανση και εσωτερική τουαλέτα, ούτε ψυγείο και τηλέφωνο, ούτε φάρμακα και ζεστό φαγητό στο φούρνο. Είναι εκτεθειμένο στις κακουχίες του καιρού, μπορεί να χρειαστεί να παλέψει ακόμη και με γλάρους για ένα ψίχουλο, ενώ μπορεί ανά πάσα στιγμή να σκοτωθεί από άλλα ζώα ή από αυτοκίνητα. Αν σπάσει τη φτερούγα του, κανένας δε θα το τρέξει στο κοντινότερο νοσοκομείο. Θα μείνει εκεί και θα πεθάνει είτε από μόλυνση είτε επειδή θα το φάει καμιά γάτα. Σε αντίθεση μ' εσένα, το σπουργίτι δε θεωρεί τίποτα δεδομένο. Παλεύει για να ζήσει.

Κι όμως, δε χρειάζεται λύπηση. Γιατί; Γιατί είναι ελεύθερο. Γιατί δεν έχει 50 αφεντικά πάνω απ' το κεφάλι του. Δε πετάει μόνο όπου χρειάζεται, αλλά και όπου θέλει. Για τα σπουργίτια δεν υπάρχουν σύνορα, ούτε θέλουν διαβατήρια και άδειες για να πάνε όπου θέλουν. Μπορούν να πετάξουν απ' το Θησείο στον Παρθενώνα χωρίς εισιτήριο. Μπορούν να πετάξουν μέχρι τη Βουλή, προσπερνώντας τους φρουρούς. Ίσως και να έχουν κουτσουλίσει κανένα βουλευτή και πρωθυπουργό, χωρίς μετά να χρειαστεί να απολογηθούν. Δεν είναι αναγκασμένα να δουλεύουν, γιατί δε χρειάζονται λεφτά για να φάνε και να πιούνε. Δεν έχουν σταθερό σπίτι. Για τα σπουργίτια, όπου γη και πατρίς. Όλη η πόλη, όλη η χώρα, όλη η Γη είναι το σπίτι τους.

Τώρα, τι γίνεται μ' εσένα, άνθρωπε; Μήπως είσαι εσύ αυτός που αξίσει να τον λυπούνται; Για σκέψου το λίγο. Εσύ έχεις νοημοσύνη και πρόσβαση σε γνώσεις και ικανότητες, που ακόμη και το πιο έξυπνο σπουργίτι δεν μπορεί ούτε καν να φανταστεί. Μπορείς να ξεκλειδώσεις τα μυστικά του Σύμπαντος, από τον κόσμο του πολύ μικρού στον κόσμο του πολύ μεγάλου, και να έχεις όλες αυτές τις γνώσεις σε μια ταμπλέτα από πλαστικό και γυαλί. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις αυτές τις γνώσεις όχι μόνο για να κατανοήσεις τη θέση του στο Σύμπαν, μα και για να βελτιώσεις τον τρόπο ζωής κάθε ανθρώπου. Μπορείς να δημιουργήσεις, να εκφραστείς, να οραματιστείς, να σχεδιάζεις το μέλλον, να συλλάβεις έννοιες που κανένα σπουργίτι και κανένα άλλο ον στη Γη δεν μπορεί ούτε καν να φανταστεί. Και για πρώτη φορά στην ιστορία της Γης, μπορείς ακόμα και να χτίσεις μια παγκόσμια κοινωνία αφθονίας, Όπου χρησιμοποιώντας απλά ό,τι καλύτερο έχεις ήδη στη διάθεσή σου μπορείς να φτιάξεις μια πραγματικά πολιτισμένη κοινωνία, όπου κανένας δεν θα έχει λόγο να κλέβει και να σκοτώνει, όπου θα είναι ελεύθερος να ζήσεις όπως θέλεις, όπου όλα θα είναι εφικτά. Και αυτό δεν μπορεί να το κάνει κανένα σπουργιτάκι. Απλά ρίξε μια ματιά σ' αυτό το βίντεο για να δεις πώς μπορούν να γίνουν όλα αυτά.

Έχεις τη δύναμη να κάνεις θαύματα, αλλά έχεις μάθει να τα θεωρείς όλα αυτά "ουτοπίες" και "δεν είναι ρεαλιστικό" και "δεν είναι στη φύση του ανθρώπου". Γιατί; Γιατί ζεις σ' ένα περιβάλλον στέρησης και ανταγωνισμού, όπου θα χρειαστεί όχι απλά να παλέψεις, αλλά και να βγάλεις το χειρότερό σου εαυτό, προκειμένου να επιβιώσεις. Γιατί εκπαιδεύτηκες από μικρός να ασχολείσαι με βλακείες, όπως τι είπε ο τάδε τραγουδιστής και τη έφαγε ο τάδε ηθοποιός, και όχι με πραγματικές αξίες που μπορούν να σε λυτρώσουν, όσο επώδυνες και να είναι. Γονείς, σχολείο, εργοδότες, κυβέρνηση, γείτονες, Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης, ακόμη και άγνωστοι που δεν ξέρουν καν τ' όνομά σου, όλοι τους θύματα ενός βάρβαρου συστήματος που έφτιαξαν χωρίς να το έχουν συνειδητοποιήσει, σου έμαθαν να μην είσαι ελεύθερος, να σκέφτεσαι μόνο με τον δικό τους τρόπο, να φοβάσαι να μιλήσεις για να μη θυμώσει ο κάθε πικραμένος, να δουλεύεις ποιο σκληρά και από ρομπότ για να έχεις πρόσβαση ακόμη και στον αέρα που αναπνέεις, να ακολουθείς εντολές που εξυπηρετούν τους λίγους και ζημιώνουν τους πάντες, να ζεις για ν' αγοράσεις σκουπίδια και να είσαι ζωντανή διαφήμιση άχρηστων προϊόντων. Με άλλα λόγια, ένα πλάσμα που μπορεί να ονειρευτεί, μα δεν το κάνει. Και τα σπουργίτια δεν μπορούν ούτε καν να ονειρευτούν!

Άρα, ποιος απ' τους δύο είναι ο πραγματικός δυστυχισμένος; Ποιος είναι σε πιο αξιολύπητη θέση; Εσύ ή το σπουργίτι;

Άνθρωπε, μη λυπάσαι τα σπουργιτάκια. Μπορείς να τα ταΐζεις, να τα φροντίσεις, να τους κάνεις παρέα, να γίνεις φίλος τους, αλλά όχι να τα λυπάσαι. Άσε τα σπουργίτια να κάνουν ό,τι ξέρουν να κάνουν, και κάνε αυτό που οφείλεις να ξέρεις να κάνεις. Να είσαι άνθρωπος. Να ξεπεράσεις τα τεχνητά όρια που εσύ ο ίδιος έχτισες άθελά σου, να είσαι δίπλα σε κάθε άνθρωπο σαν να είναι αδελφός σου, να φροντίσεις το περιβάλλον που στην τελική φροντίσει κι εσένα, και να βάζεις πλώρη προς τα αστέρια και όχι προς τον βούρκο.