Η αλατένια κούκλα

"Ήρθαμε να εξερευνήσουμε τη Σελήνη, κι ανακαλύψαμε τη Γη."
- Μπιλ Αντερς, αστροναύτης της αποστολής Apollo 8

Μια φορά κι έναν καιρό, σ' ένα μαγαζί με παιχνίδια βρισκόταν μια κούκλα διαφορετική απ' τις άλλες. Δεν ήταν φτιαγμένη από πανί, ξύλο, μέταλλο ή πλαστικό, αλλά από αλάτι. Μια μέρα, η αλατένια αυτή κούκλα έφυγε απ' το μαγαζί για να εξερευνήσει τον κόσμο και για να ανακαλύψει τι πραγματικά είναι. Εξερεύνησε πόλεις και χωριά, λαγκάδια και κοιλάδες, βουνά και πεδιάδες. Τον χειμώνα έβλεπε το χιόνι και τα δέντρα να κοιμούνται. Την άνοιξε θαύμασε τα χρώματα των λουλουδιών και τη μουσική των πουλιών. Μια μέρα, και μετά από ένα επικό ταξίδι στη στεριά, η αλατένια κούκλα βρέθηκε μπροστά σε μια θάλασσα. Δεν είχε ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Έμεινε ακίνητη κι έκπληκτη απ' το πόσο παράξενη, απέραντη και μοναδική ήταν. Δεν ήξερε το όνομά της κι έτσι την ρώτησε.

"Τι είσαι εσύ;"

Η θάλασσα, μ' ένα χαμόγελο γεμάτο καλοσύνη κι αγάπη, απάντησε.

"Έλα μέσα για να το ανακαλύψεις."

Έτσι, η αλατένια κούκλα έκανε το μεγάλο βήμα κι άρχισε να μπαίνει προς στη θάλασσα. Όμως όσο πιο βαθιά προχωρούσε, τόσο περισσότερο διαλυόταν και γινόταν ένα με εκείνη. Πρώτα τα πόδια της, μετά τα χέρια της και το σώμα της, έπειτα το κεφάλι της, όλα παραδινόντουσαν στην απεραντοσύνη της θάλασσας. Στο τέλος, έμεινε ένα μόνο μικρό κομμάτι απ' την κούκλα. Πριν διαλυθεί και το τελευταίο αυτό κομμάτι, η θάλασσα τη ρώτησε.

"Τώρα ξέρεις τι είμαι;"

Κι η κούκλα, γεμάτη χαρά και θαυμασμό, απάντησε.

"Τώρα ξέρω τι είμαι!"

(Το παραμύθι δεν είναι δικό μου, μα έπρεπε να το μοιραστώ μαζί σας. Ξέρω ότι πολλές διαφορετικές ερμηνείες μπορούν να αποδοθούν στο παραμύθι αυτό, μα αυτή είναι η δική μου. Στη προσπάθειά μας να μάθουμε τι πραγματικά είμαστε, ίσως χρειαστεί να βγούμε απ' τα συνηθισμένα και να εξερευνήσουμε άλλους εαυτούς πριν ανακαλύψουμε τον δικό μας. Όπως η ανθρωπότητα έπρεπε να βγει απ' τη Γη για ν' ανακαλύψει τον εαυτό της και τον πλανήτη της, έτσι κι εμείς ίσως χρειαστεί να πάμε έξω για να μάθουμε το μέσα, να ρωτήσουμε το εσύ για να βρούμε το εγώ, και να αφήσουμε τον εαυτό μας να γίνει ένα με τον ωκεανό της πραγματικότητας, ακόμη κι αν χρειαστεί να διαλυθούμε σαν την αλατένια κούκλα.)