Καλέ, ήρθε ο Ντίνος!

Ντίνος, Ντίνος, Ντίνος... Βα-λε-ντίνος! 😛

Σωστά καταλάβατε, ήρθε αυτή η ημέρα όπου θα γεμίσει όλο το Σύμπαν με πλαστικές καρδούλες και λούτρινα αρκουδάκια να κρατάνε ευχές του τύπου "γίνε η βαλεντίνα μου", λες και τις υπόλοιπες μέρες απαγορεύεται να γιορτάζεις την αγάπη σου με το ταίρι σου. Ήρθε ο Βαλεντίνος, γι' αυτό κανονίστε σήμερα να με πρήζετε με ανίερες αηδίες. Αρκουδάκια, καρδούλες, γλυκανάλατα τραγουδάκια της μιας χρήσης, σέξι εσώρουχα με τρύπες παντού, προφυλακτικά με ανοιχτήρι κονσέρβας και γεύση χοιρινό με σέλινο, καψουροτράγουδα στο ραδιόφωνο, κλισέ αφιερώματα, κλισέ ευχές, και κάθε άλλη μπουρδίτσα που γίνεται μόδα της μιας ημέρας. Πώς είναι τα Χριστούγεννα που επαναλαμβάνουμε τα ίδια και τα ίδια, λες και είναι κανόνας; Κάτι τέτοιο.

Θεωρώ ανούσια, ως και γελοία, τη θεοποίηση της "γιορτής" αυτής, ειδικά από ανθρώπους που γιορτάζουν την ημέρα αυτή και μόνο. Άνθρωποι που περιμένουν μία συγκεκριμένη μέρα για να τιμήσουν και να αναζωπυρώσουν τον έρωτα τους, ο οποίος κάτι μου λέει ότι είναι έτσι κι αλλιώς ποιο τραγικά βυθισμένος και απ' τον Τιτανικό. "Αγάπη μου, είναι Βαλεντίνος σήμερα. Ας κάνουμε ότι κάνουν και οι άλλοι, να γιορτάζουμε μαζί σήμερα, και από αύριο συνεχίσουμε να είμαστε φλώροι".

Nani?? 😲

Και όπως σε κάθε γιορτή, έτσι και στον Βαλεντίνο οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο εξίσου σπαστικά στρατόπεδα και πλακώνονται μεταξύ τους. Γενικά αυτή η μανία που έχουν μερικοί άνθρωποι να μπαίνουν σε καλούπια και σε στρατόπεδα έχει καταντήσει αηδία. Από τη μία έχουμε τους αγαπούληδες που ερωτεύονται μόνο αυτή την ημέρα, από την άλλη έχουν την τιμητική τους και οι αντι-Βαλεντίνοι και γενικά οι αντι-ερωτευμένοι και αντι-αγαπούληδες, οι κλασσικοί σκοταδόψυχοι που έχουν κηρύξει πόλεμο στην αγάπη και θέλουν τους πάντες δυστυχισμένους. Σαν τα μούτρα τους δηλαδή, μιζέρια και κατάθλιψη. Από το ένα άκρο στο άλλο.

Και όπως και σε κάθε επική μάχη, έτσι κι εδώ έχουμε 2 υπερδυνάμεις και μερικά έξτρα στρατοπεδάκια, έτσι για ποικιλία. Έχουμε αυτούς που έχουν τη μανία να ψάχνουν τον οικουμενικά τέλειο έρωτα (λες και υπάρχει κάτι τέτοιο) και μάλιστα μέσα σε περιοδικά, εκπομπές και ιστοσελίδες. Άβουλοι ακόλουθοι του κάθε τυχάρπαστου. Έχουμε μερικούς "προχωρημένους" που με την επική και βαθυστόχαστη φιλοσοφία "κάθε μέρα μακαρόνια;" κάνουν ό,τι γουστάρουν, παίζουν με τα συναισθήματα των συνανθρώπων τους, και μετά τους πετάνε σαν στημένη λεμονόκουπα. Κλασσικοί παρτάκιδες που εξισώσουν ένα όμορφο συναίσθημα μ' ένα πιάτο φαΐ για να δικαιολογήσουν τις καφρίλες τους. Και έχουμε και τους "κριτές των πάντων" που όχι μόνο νομίζουν ότι ξέρουν πως θα έπρεπε να αγαπάνε οι ερωτευμένοι, αλλά μας σπάνε και τα νεύρα με το να μας επισυνάπτουν οτιδήποτε θεωρούν "ελαττωματικό" σ' εμάς. "Δεν αγαπάτε σωστά γιατί μπλα μπλα μπλα, ενώ θα έπρεπε να αγαπάτε αλλιώς δηλαδή μπλα μπλα μπλα", με ύφος 100 καρδιναλίων να προσβάλει την νοημοσύνη μας. Άσ' τους ανθρώπους να κάνουν ό,τι θέλουν, άνθρωπε μου!

Κι επειδή δεν είμαι μόνο κάφρος και ανώριμος, ας μιλήσω και λίγο πιο σοβαρά. Εγώ προσωπικά γουστάρω αγνή, πραγματική, ειλικρινή αγάπη. Μια αγκαλιά, ένα βλέμμα, ένα άγγισμα, μια αιώνια στιγμή μαζί. Η αγάπη είναι ελευθερία και η ελευθερία είναι αγάπη. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά αν είχα έναν άγγελο στη ζωή μου θα γιόρτασα μαζί του κάθε μέρα όλη μέρα, όχι μόνο μια φορά το χρόνο. Και δε χρειάζομαι αρκουδάκια και πλαστικές καρδούλες για να μου πούνε το πόσο πολύτιμη είναι η αγάπη, ένα συναίσθημα που δε γνωρίζει σύνορα και ταμπού, ένα συναίσθημα με πολλά πρόσωπα, απ' το οποίο μπορείς να ξεκινήσεις να αλλάξεις τον κόσμο και τους ανθρώπους του.

Όλα τα υπόλοιπα είναι κολοκύθια τούμπανα με ρύζι και σταφίδες. Μμμ, πείνασα. Πάω να δείξω στην κοιλίτσα μου πόσο την αγαπώ κι επιστρέφω...

 

...

 

(14/2/2022)

Και μιας κι έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που έγραψα αυτό το κείμενο, και μιας κι από τότε έγινε κι ακόμα γίνεται το έλα να δεις, θα συμπληρώσω με κάτι έξτρα. Ότι καμία οικονομική και πνευματική χρεωκοπία, καμία πανδημία, κανένας πόλεμος και καμία χούντα που στήνεται "για το καλό μας" δεν μπορεί να σκοτώσει τον έρωτα, και καμία γιορτούλα σαν την σημερινή δεν μπορεί να τον ξεφτιλίσει.

Ακούγοντας τη βαρύτητα

Η ύπαρξη τους είχε προβλεφθεί πριν από 100 χρόνια απ' τον Άλμπερτ Αϊνστάιν στη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, η οποία περιέγραφε τον χώρο και τον χρόνο σαν ένα "ύφασμα" τεσσάρων διαστάσεων που παραμορφώνεται απ' τη μάζα κάθε αντικειμένου (κι επί της ευκαιρίας, αυτή η παραμόρφωση λέγεται βαρύτητα), και πριν ένα χρόνο επιβεβαιώθηκε η ύπαρξη τους. Μιλάω για τα βαρυτικά κύματα.

Τα βαρυτικά κύματα είναι κυματισμοί στην ίδια τη δομή του χώρου και του χρόνου. Δεν είναι ηλεκτρομαγνητικά κύματα (σαν το φως ή τα μικροκύματα στους φούρνους) ή μηχανικά κύματα (σαν τον ήχο ή τα κυματάκια στο νερό), μα ρυτίδες στο χωροχρονικό συνεχές που πυκνώνουν και αραιώνουν τον ίδιο τον χώρο και τον χρόνο. Κινούνται με την ταχύτητα του φωτός και προκαλούνται από την επιταχυνόμενη μετακίνηση αντικειμένων με τεράστιες μάζες που κινούνται η μια γύρω απ' την άλλη (όπως δυο μαύρες τρύπες ή άστρα νετρονίων που χορεύουν ένα θανάσιμο ταγκό) ή απ' τον εκρηκτικό θάνατο γιγάντιων άστρων. Τα βαρυτικά κύματα είναι εξαιρετικά ασθενείς. Ακόμη και ο ίδιος ο Άλμπερτ Αϊνστάιν πίστευε ότι δε θα τα βρίσκαμε ποτέ. Μα χάρη στο LIGO (Laser Interferometer Gravitational-Wave Observatory) καταφέραμε να τα ανιχνεύσουμε! Υπάρχει κάτι που να μη μπορούμε να κάνουμε;

Τι σημαίνει αυτό; Τι θα κερδίζουμε απ' αυτή την ανακάλυψη; Ας αρχίσουμε με το πιο βασικό. Για πρώτη φορά στη ζωή μας, είδαμε (και ακούσαμε) την ίδια τη βαρύτητα! Αυτό από μόνο του είναι συγκλονιστικό, αλλά μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για να ξεκλειδώσουμε πολλά απ' τα μυστήρια της Φύσης, απ' τις μαύρες τρύπες έως την ίδια την απαρχή της Δημιουργίας. Τα βαρυτικά κύματα μπορούν να βοηθήσουν στη μελέτη των μελανών οπών, στο να καταλάβουμε πώς λειτουργεί η βαρύτητα, ακόμη και στο να δούμε πίσω στο χρόνο, στη στιγμή της γένεσης τους Σύμπαντος. Δεν αποκλείεται να ιδρυθεί ένας νέος κλάδος της αστρονομίας, τη "βαρυτο-αστρονομία", και να δούμε το Σύμπαν με νέους τρόπους, διευρύνοντας ακόμη περισσότερο τους ορίζοντες μας. Υπάρχει και το ενδεχόμενο η μελέτη των βαρυτικών κυμάτων να μας βοηθήσουν στην ανάπτυξη της Θεωρίας των Πάντων, όπου θα παντρεύει τη κβαντομηχανική (η οποία μελετά τον κόσμο του πολύ μικρού) με τη σχετικότητα (η οποία μελετά τον κόσμο του πολύ μεγάλου και επιβεβαιώνεται πλήρως χάρη στην ανακάλυψη αυτή) και θα περιγράφει το θαύμα της Δημιουργίας σ' έναν μαθηματικό τύπο. Ίσως, κάποια στιγμή στο μέλλον, να υπάρξουν και πρακτικές εφαρμογές των βαρυτικών κυμάτων. Τεχνολογίες βασισμένες στα βαρυτικά κύματα, όπως το GPS που βασίζεται στη Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν. Ακόμα και η τεχνολογία που χρησιμοποιήθηκε για την ανακάλυψη των βαρυτικών κυμάτων θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στην καθημερινότητα μας, όπως στην ιατρική και στην πληροφορική. Αν οι έρευνες για τον υποατομικό κόσμο που γινόντουσαν στο CERN μας προσέφεραν το Διαδίκτυο, φανταστείτε τι θα μπορούσε να μας προσφέρει η έρευνα για τα βαρυτικά κύματα.

Υπάρχει, όμως, κι ένα άλλο όφελος. Η ανακάλυψη αυτή αποτελεί άλλη μια απόδειξη ότι η σύγχρονη υλιστική κοινωνία μας είναι μια δημιουργία των ανθρώπινων αισθήσεων, που κακώς υπηρετείται σαν υπέρτατη αξία. Το σημερινό μοντέλο, πάνω στου οποίου τα πρότυπα σκέφτεται ο δυτικός κόσμος, δεν είναι χωροχρονικό αλλά υλιστικό. Όσο περισσότερο κατανοούμε το Σύμπαν στο οποίο ζούμε, τόσο καλύτερα κατανοούμε ποιοι πραγματικά είμαστε, ποια είναι η θέση μας στο Σύμπαν, και τι είμαστε ικανοί να κάνουμε. Κάθε κοσμική γνώση που ξεκλειδώνουμε μας φέρνει όλο και πιο κοντά σε μια νέα συλλογική συνείδηση, απελευθερώνοντας μας έτσι από κάθε μορφής τυραννία, φόβο και περιττό βάρος. Όπως η Θεωρία της Εξέλιξης του Δαρβίνου και η Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε το Σύμπαν, και μας βοήθησαν να αναθεωρήσουμε πράγματα που είχαμε διδαχθεί ως δεδομένα, το ίδιο μπορεί να συμβεί με τα βαρυτικά κύματα και με τη βαρυτική αστρονομία.

Το Σύμπαν μας τραγουδάει. Όχι με νότες, αλλά με τη βαρύτητα. Ποιος ξέρει τι απόψεις θα αναθεωρήσουμε και τι θαύματα θα ανακαλύψουμε, αν στήσουμε αυτί και ακούσουμε όσα έχει να μας πει;

Η συνωμοσία των τροχών

Κάθε φορά που νιώθουμε αδικημένοι ή τσαντισμένοι από κάτι, είτε αυτό το "κάτι" είναι κάτι σοβαρό είτε μια βλακεία και μισή, ή και όταν θέλουμε να το παίξουμε έξυπνοι κι ας μην είμαστε, πάντα φροντίσουμε να πετάμε προϊστορικές επικές ατάκες, που για κάποιον λόγο καταρρέουν αν τις καλοσκεφτούμε. "Έλα εδώ αν είσαι άντρας, ρε!". Να υποθέσω ότι το θάρρος είναι αποκλειστικά και μόνο γνώρισμα των αντρών, σωστά; Ότι οι γυναίκες είναι αδύναμες και φοβιτσιάρες, ε; Κάτι τέτοιες αηδίες λέτε, Ελληναράδες μου, και μετά αναρωτιέστε πού βρίσκουν πάτημα οι πωρωμένες "φεμινίστριες" να ξερνάνε μίσος και χαζομάρα.

Μία άλλη επική ατάκα; "Θα γυρίσει ο τροχός". Και κάθε φορά, η ίδια ιστορία. Υπογράφει η κυβέρνηση και 5ο μνημόνιο/μνημόσυνο; "Θα γυρίσει ο τροχός". Χάνουμε τη δουλειά μας; "Θα γυρίσει ο τροχός". Κερδίζει ο γείτονας το λαχείο; "Θα γυρίσει ο τροχός". Χάνει η αγαπημένη μας ομάδα στο ποδόσφαιρο; "Θα γυρίσει ο τροχός". Γράφει νέο τραγούδι ο Καρβέλας; "Θα γυρίσει ο τροχός". Μας κοροϊδεύουν οι εταιρίες καφέ, που μας σερβίρουν "σκέτο καφέ", ενώ έχει μέσα καφέ, νερό και γάλα; "Θα γυρίσει ο τροχός". "Ρόδα είναι και γυρίσει", λέμε ότι είναι η ζωή. Και όχι, δεν αναφέρομαι στη Ζωή (και κότα) Λάσκαρη. Η ζωή γυρίζει, ο χρόνος γυρίζει, και ο "σκέτος καφές" που παρήγγειλα τον γύριζα εκεί απ' όπου ήρθε.

Και εδώ ο εγκέφαλος μου κάνει κάτι, που εδώ και πολλά χρόνια έχει μάθει να μην κάνει. Να σκέφτεται. Και σκέφτομαι. Γιατί ο τροχός πρέπει να γυρίζει; Τι το ιδιαίτερο έχει ο τροχός που τον κάνει να γυρίζει; Στο κάτω κάτω, όλα τα σχήματα γυρίζουν, αλλά γιατί έχουμε τέτοια εμμονή με τον τροχό; Γιατί όχι με το τετράγωνο ή με το τρίγωνο; Τι, ή ποιος, κάνει τον τροχό να γυρίζει; Τον γυρίζουμε εμείς, ή κάποιος συμπαντικός φαρσέρ; Και το σημαντικότερο απ' όλα, είμαστε σίγουροι ότι γυρίζει; Και αν ναι, θέλουμε να γυρίζει; Μας συμφέρει να γυρίζει; Είμαστε σίγουροι ότι θέλουμε να γυρίζει;

Είπαμε, "ρόδα είναι και γυρίσει". "Θα γυρίσει ο τροχός, θα χορτάσει ο φτωχός". Ο τροχός γύρισε, ο φτωχός χόρτασε. Τέλος; Αυτό ήταν; Όχι βέβαια. Ο τροχός εξακολουθεί να γυρίσει. Κλάψτε τον φτωχό, σειρά του πλούσιου να χορτάσει. Επιμένουμε, λες και ο τροχός μας ανήκει, λες και μπορούμε να τον ελέγξουμε. "Θα ξαναγυρίζει ο τροχός, θα ξαναχορτάσει ο φτωχός". Ξαναγυρνά ο τροχός, ξαναχορταίνει ο φτωχός. Αλλά ο κερατάς ο τροχός γυρνά ξανά και ξανά, ασταμάτητα, χωρίς έλεος για κανέναν, σαν φίδι που δαγκώνει την ουρά του. Το κακόμοιρο το φίδι, πόνεσε η ουρίτσα του.

Μα μισό λεπτό. Ο τροχός μπορεί να κάνει κάτι που κανένα άλλο σχήμα δεν μπορεί να κάνει. Όχι μόνο μπορεί να περιστρέφεται γύρω απ' τον εαυτό του, αλλά μπορεί και να κινείται μπροστά, σαν μια μπάλα που κυλά ασταμάτητα σε μια κατηφόρα. Και η μπάλα τι είναι; Άπειροι τροχοί τοποθετημένοι κάθετα μεταξύ τους. Να κάτι που κανένα δισδιάστατο πλασματάκι δεν μπορεί να καταλάβει. Ο τροχός κινείται μπροστά, προς το μέλλον, ασταμάτητα, αλλά και πάλι επαναλαμβάνεται και περιστρέφεται γύρω απ' τον εαυτό του. Σαν την κίνηση της Γης σε σχέση με τον Γαλαξία μας. Μπορεί ο πλανήτης μας να βρίσκεται σε ελλειπτική τροχιά γύρω απ' τον Ήλιο, αλλά και ο Ήλιος κινείται γύρω απ' το κέντρο του Γαλαξία μας. Αποτέλεσμα; Μια σπειροειδή τροχιά, όπως μας αρέσει να φανταζόμαστε και την πορεία του ανθρώπου. 2 βήματα μπροστά, 1 πίσω.

Μα σε αντίθεση με τη τροχιά της Γης, εμείς οι άνθρωποι κολλήσαμε στο 1 βήμα μπροστά και 1 πίσω. Ο δικός μας τροχός είναι σταματημένος και απλώς περιστρέφεται. Κάθε χρόνο, τα ίδια. Κάθε μέρα, τα ίδια. Κάθε φορά, τα ίδια. Λέμε πως όλα αλλάζουν, αλλά όλα παραμένουν ίδια. Λέτε να μην είμαστε παρά μαριονέτες ενός κοσμικού πλακατζή, που μας έχει δέσει πάνω σε μια ακίνητη ρόδα και έχει χεστεί στο γέλιο με τα χάλια μας;

Ανακύκλωση, επανάληψη, επιστροφή. Ρόδα είναι και γυρίσει. Και θα συνεχίσει να γυρίζει, να σπάει πλάκα μ' εμάς και να μας trollάρει μέχρι να σκάσουμε. Εκτός κι αν βρούμε τρόπο να ξεφύγουμε απ' τη μιζέρια μας, να δραπετεύσουμε απ' τον τροχό. Ή να τον σταματήσουμε. Ή ακόμη και να σπάσουμε τον τροχό... αν όντως υπάρχει κάποιος κοσμικός τρόχος και δεν τον έχουμε φτιάξει εμείς οι ίδιοι με τη μικρότητά μας. Κι όπως θα έλεγε και η Νταινέρυς στο Game of Thrones: "I’m not going to stop the wheel. I’m going to break the wheel".

Κι εγώ ακόμη περιμένω τον σκέτο καφέ μου. Α ναι, το ξέχασα. Δεν πίνω καφέ.

Πύλη προς τον Νου

Το 1983, μια ομάδα θεοσεβούμενων επιστημόνων διεξήγαγε ένα ριζοσπαστικό πείραμα σε μια απόρρητη εγκατάσταση. Οι επιστήμονες πίστευαν ότι ένας άνθρωπος που δεν μπορούσε να νιώσει ή να αντιληφθεί ερεθίσματα, θα μπορούσε να αισθανθεί την παρουσία του Θεού. Θεωρούσαν ότι οι πέντε αισθήσεις μας μάς εμποδίζουν απ’ το να έχουμε επίγνωση της αιωνιότητας, και ότι χωρίς αυτές θα μπορούσε κάποιος να έρθει σ’ επαφή με τον Θεό μέσω της σκέψης.

Ο μόνος εθελοντής για το πείραμα αυτό ήταν ένας ηλικιωμένος, που έλεγε ότι δεν είχε πλέον κανέναν άλλον λόγο για να ζήσει. Για ν’ αφαιρέσουν κάθε ρανίδα αίσθησης απ’ τον εθελοντή, οι επιστήμονες εκτέλεσαν μια περίπλοκη χειρουργική επέμβαση, στην οποία έκοψαν κάθε νευρώνα που συνέδεε τον εγκέφαλο με τα όργανα αισθήσεων του. Ο εθελοντής μπορούσε να ελέγξει τους μύες του, αλλά δεν μπορούσε να δει, να ακούσει, να γευτεί, να μυρίσει, ή να αισθανθεί. Αποκομμένος από κάθε αίσθηση, και ανήμπορος να επικοινωνήσει με τον έξω κόσμο, ο ηλικιωμένος ήταν μόνος του με τις σκέψεις του.

Οι επιστήμονες τον παρακολουθούσαν, καθώς μιλούσε φωναχτά για την κατάσταση του μυαλού του, συνθέτοντας μπερδεμένες προτάσεις που ούτε καν μπορούσε ν’ ακούσει. Μετά από τέσσερις μέρες, ο εθελοντής ισχυριζόταν ότι άκουγε ακατανόητους ψιθύρους να ‘ρχονται απ’ το κεφάλι του. Υποθέτοντας ότι δεν ήταν παρά μια σφοδρή μορφή ψύχωσης, οι επιστήμονες δεν έδωσαν και πολύ σημασία στους ισχυρισμούς του ηλικιωμένου.

Δύο μέρες αργότερα, ο εθελοντής υποστήριζε ότι άκουγε τη νεκρή σύζυγο του να μιλάει μαζί του. Όχι μόνο αυτό, αλλά μπορούσε και να της απαντήσει. Οι επιστήμονες έδειξαν ενδιαφέρον, αλλά δεν ήταν σίγουροι γι αυτό. Τουλάχιστον, όχι μέχρι ο εθελοντής να λέει τα ονόματα νεκρών συγγενών που είχαν οι επιστήμονες. Επανέλαβε προσωπικές πληροφορίες στους επιστήμονες, που μόνο οι νεκροί σύζυγοι και γονείς τους μπορούσαν να γνωρίσουν. Σ’ αυτό το σημείο, ένα σημαντικό κομμάτι της επιστημονικής ομάδας εγκατέλειψε την έρευνα.

Μετά από μια βδομάδα συνομιλίας με τους νεκρούς μέσω των σκέψεων του, ο εθελοντής ένιωθε συντετριμμένος, καθώς ανέφερε ότι οι φωνές άρχισαν να τον καταβάλουν. Κάθε φορά που ξυπνούσε, η συνείδηση του βομβαρδιζόταν από εκατοντάδες φωνές. Αρκετά συχνά συγκρουόταν με τον τοίχο, σε μια προσπάθεια ν’ αποσπάσει ένα αίσθημα πόνου. Παρακαλούσε τους επιστήμονες να του χορηγήσουν ηρεμιστικά, ώστε να μπορούσε να ξεφύγει απ’ τις φωνές μέσω του ύπνου. Αυτή η μέθοδος δούλεψε για τρεις μέρες, μέχρι που άρχισε να έχει φριχτούς εφιάλτες. Ο εθελοντής έλεγε ξανά και ξανά ότι μπορούσε να δει και ν’ ακούσει τους νεκρούς στα όνειρα του.

Μόλις μια μέρα μετά, ο ηλικιωμένος άρχιζε να ουρλιάζει και να γραπώνει τα μη-λειτουργικά μάτια του, με την ελπίδα να αισθανθεί κάτι απ’ τον φυσικό κόσμο. Σε κατάσταση υστερίας πλέον, ο εθελοντής έλεγε ότι οι φωνές των νεκρών ήταν εκκωφαντικές και εχθρικές, μιλώντας για την Κόλαση και για το τέλος του κόσμου. Από ένα σημείο και μετά, επί πέντε συνεχόμενες ώρες, φώναζε:

«Δεν υπάρχει Παράδεισος! Δεν υπάρχει συγχώρεση!»

Ικέτευε να τον σκοτώσουν, μα οι επιστήμονες ήταν πεπεισμένοι ότι ήταν κοντά στο να έρθει σ’ επαφή με τον Θεό.

Την επόμενη μέρα, ο εθελοντής δεν μπορούσε πλέον να σχηματίζει σαφείς προτάσεις. Σε κατάσταση παράνοιας, άρχισε να δαγκώνει και ν’ αφαιρεί κομμάτια σάρκας από το μπράτσο του. Οι επιστήμονες έσπευσαν προς το δωμάτιο και τον ακινητοποίησαν πάνω σ’ ένα τραπέζι, ώστε να μη μπορέσει να βλάψει τον εαυτό του. Δεμένος πλέον, ο εθελοντής πάλευε και ούρλιαζε, μέχρι που σταμάτησε μετά από μερικές ώρες. Τότε κοιτούσε επίμονα και ανέκφραστα προς την οροφή, καθώς τα δάκρυα του σχημάτιζαν υγρές ραβδώσεις στο πρόσωπο του. Επί δύο εβδομάδες ο ηλικιωμένος έπρεπε να ενυδατώνεται από τους επιστήμονες, επειδή έκλαιγε συνέχεια.

Κάποια στιγμή γύρισε το κεφάλι του, και για πρώτη φορά από την έναρξη του πειράματος, κοίταξε έναν απ’ τους επιστήμονες στα μάτια, παρά το γεγονός ότι ήταν τυφλός. Ψιθύρισε.

«Μίλησα με τον Θεό... και μας εγκατέλειψε.»

Οι ζωτικές ενδείξεις του σταμάτησαν. Δεν υπήρξαν εμφανή αίτια θανάτου.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ήταν αυτό το πείραμα πραγματικό; Όντως έγιναν αυτά τα πράγματα; Κι όμως, όχι. Αυτό που διαβάζατε ήταν ένα creepypasta που μετέφρασα στα Ελληνικά, το Gateway of the Mind. Για όσους δεν ξέρουν, creepypasta λέγεται μια τρομακτική ιστορία που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο από σελίδα σε σελίδα, όπως περίπου οι αστικοί θρύλοι που κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα. Είμαι περίεργος να δω αν κάποιος "δημοσιογράφος" καμιάς "αφυπνισμένης" ιστοσελίδας το περάσει για πραγματικό περιστατικό, όπως έγινε και με το Απάνθρωπο Ρωσικό Πείραμα Αϋπνίας.