Βιομιμητική είναι η δυνατότητα μεταφοράς προτύπων από τον βιολογικό κόσμο στον μηχανικό. Έχεις ένα πρόβλημα και θες να φτιάξεις μια μηχανή που να στο λύσει; Ρίξε μια ματιά στη Φύση. Θα βρεις πάρα πολλές ιδέες και λύσεις για έμπνευση κι αντιγραφή. Κι όσο απίστευτο και να ακούγεται, λύσεις θα βρούμε και στον προϊστορικό κόσμο. Οπότε ετοιμαστείτε για ένα μικρό ταξίδι στο παρελθόν και στο μέλλον, με βάση κάτι που έμαθα από ντοκιμαντέρ του Discovery Channel κι ήθελα να το αναπτύξω λιγάκι.
Ένα απ' τα όχι και πολύ γνωστά χαρακτηριστικά του τυραννόσαυρου ρεξ, του μεγαλοπρεπή τυράννου βασιλιά σαύρα που τρομοκρατούσε μικρούς και μεγάλους δεινοσαύρους πριν από εκατομμύρια χρόνια, είναι ότι τα ρινικά οστά του ενώνονται μεταξύ τους, δίνοντας έτσι αντοχή στο κρανίο του. Όταν οι τυραννόσαυροι είναι νέοι, τα οστά αυτά είναι ξεχωριστά, δηλαδή υπάρχει ένα δεξί κι ένα αριστερό οστό. Μα καθώς μεγαλώνουν, τα οστά αυτά συγχωνεύονται μαζί, και μάλιστα στο σημείο που δε φαίνεται καν πως κάποτε ήταν ξεχωριστά οστά.
Ξεχωριστά οστά που ενώνονται και γίνονται ένα. Φαντάζεστε με τη βοήθεια της νανοτεχνολογίας να καταφέρουμε να αντιγράψουμε τα μυστικά της Φύσης, και να δημιουργήσουμε έτσι υλικά που να συγχωνεύονται σε μία ενιαία οντότητα; Φαντάζεστε τα κτήρια, τα οχήματα, τα εργαλεία, οι υπολογιστές, ακόμη και τα βιονικά μέλη του μέλλοντος, να είναι όχι από πολλά κομμάτια τοποθετημένα μαζί με βίδες και κόλλες, αλλά συγχωνευμένα σε μια ενιαία μονάδα, όπου οι ενώσεις δε θα φαίνονται γιατί δε θα υπάρχουν πλέον;
Ξέρετε τώρα τι θυμήθηκα; Στην ταινιάρα επιστημονικής φαντασίας Contact, στη σκηνή όπου η Έλι Άρογουέι ετοιμάζεται να ξεκινήσει για το επικό της ταξίδι, παρατηρεί κάτι συναρπαστικό. Όταν η πόρτα του διαστημοπλοίου κλείνει, όχι απλά κλείνει, αλλά συγχωνεύεται με το υπόλοιπο διαστημόπλοιο, λες και το σκάφος δεν είχε ποτέ του πόρτα!
Ξεχωριστά υλικά που θα γίνονται ένα. Θα μπορούσατε να το πείτε κι ως η μελλοντική κληρονομιά των τυραννόσαυρων 😁
Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι γεμάτη από "βαρετές" θεωρίες που γίνονται συναρπαστικές πράξεις και μετατρέπονται σε καταπληκτικές εφαρμογές που αλλάζουν τη ζωή μας. Ένα απ' τα καλύτερα παραδείγματα είναι οι θεωρητικές εργασίες του Alan Turing που οδήγησαν στη γέννηση των ηλεκτρονικών υπολογιστών, περισσότερα για το οποίο μπορεί να μας πει κι ο Mikeius στην αριστουργηματική του σειρά What The Fact.
Αφού λοιπόν το παρελθόν είναι γεμάτο από "περιττές" και "βαρετές" θεωρίες που όμως έχουν αλλάξει τη ζωή μας, γιατί να μην ξανασυμβεί και στο μέλλον; Και μάλιστα με τρόπους που δεν το περιμέναμε κι από εκεί που δεν το περιμέναμε; Να ένα παράδειγμα.
Πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι τα βαρυτικά κύματα, δηλαδή κυματισμοί του ίδιου του χώρου και του χρόνου που προκαλούνται από βίαια φαινόμενα, έχουν πολύ μεγαλύτερο αντίκτυπο στο χωροχρονικό συνεχές που ζούμε όλοι μας απ' όσο νομίζαμε. Σύμφωνα με τις έρευνες αυτές, τα βαρυτικά κύματα μπορούν να αλλοιώσουν τη δομή του χωροχρόνου και να αφήσουν μόνιμα σημάδια, ουλές κι αποτυπώματα σ' αυτόν. Ένα φαινόμενο μνήμης στην ίδια τη δομή του χωροχρόνου, που ίσως να συγκρατεί πληροφορίες κι έτσι να μας βοηθήσει να λύσουμε το Παράδοξο της Πληροφορίας στις μαύρες τρύπες.
Όμως δεν τελειώσαμε, έχει κι άλλο. Το 2018, μαθηματικοί ανέλυσαν τις δυνατότητες των βαρυτικών κυμάτων και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι θα μπορούσαμε να τα χρησιμοποιήσουμε ως μέσο μεταφοράς μηνυμάτων. Το πιστεύετε ότι αμέσως μετά την ανακάλυψη των βαρυτικών κυμάτων κάπου το 2012, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν η πιθανή χρήση τους για επικοινωνίες που ξεπερνούν την ταχύτητα του φωτός; Βλέπετε, η βαρύτητα (η οποία δεν είναι δύναμη, αλλά η παραμόρφωση που προκαλεί μια μάζα στον χωροχρόνο) όντως κινείται με την ταχύτητα του φωτός, αλλά ο ίδιος ο χωροχρόνος μπορεί να παραμορφωθεί πολύ πιο γρήγορα απ' την ταχύτητα αυτήν! Κι αυτό είναι κάτι που μπορεί
να μας δείξει η εποχή του πληθωρισμού, όπου το Σύμπαν φούσκωσε με
τρομακτικό ρυθμό σε ελάχιστο χρόνο, με ταχύτητα πολύ μεγαλύτερη απ' αυτήν
του φωτός.
Αν όντως ισχύουν όλα αυτά, αν πράγματι ο χωροχρόνος θυμάται και συγκρατεί πληροφορίες, κι αν τα βαρυτικά κύματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για επικοινωνίες, τότε ένας συναρπαστικός κόσμος μας περιμένει να τον ανακαλύψουμε. Ίσως πολιτισμοί πολύ πιο εξελιγμένοι από εμάς να έχουν ήδη βρει τρόπο να μεταδίδουν πληροφορίες παντού στο Σύμπαν, δημιουργώντας τεχνητά βαρυτικά κύματα για επικοινωνίες που ξεπερνούν την ταχύτητα του φωτός. Ίσως ουσιαστικά να ζούμε σ' ένα σύμπαν πλημμυρισμένο από εξωγήινα μηνύματα βαρυτικών κυμάτων, που απλώς δεν μπορούμε ακόμα να τα ανιχνεύσουμε, σαν μαϊμούδες που τρώνε μπανάνες κι επικοινωνούν με φωνές κι ουρλιαχτά, χωρίς ποτέ να καταλάβουν ότι καθημερινά τους διαπερνούν ραδιοκύματα από έναν ραδιοφωνικό σταθμό όχι πολύ μακριά τους. Ίσως εξωγήινοι λαοί εκεί έξω να έχουν βρει τρόπο να αποθηκεύουν αυτές τις πληροφορίες στην ίδια τη δομή του χωροχρόνου, μετατρέποντας το Σύμπαν σε μια βιβλιοθήκη, ή μια βάση δεδομένων. Σ' αυτήν την περίπτωση, εμείς θα είμαστε απλά μυρμήγκια που ψάχνουν για εξυπνότερα μυρμήγκια μέσα σε μια βιβλιοθήκη ή σ' έναν υπολογιστή.
Κι αν η πληροφορία, η γνώση κι η εμπειρία μπορούν να μεταφερθούν στο χωροχρονικό συνεχές, τι θα απέτρεπε πολιτισμούς γαλαξιακής κλίμακας απ' το να δραπετεύσουν εντελώς απ' τα οργανικά και τεχνολογικά δεσμά της ύλης και να γίνουν κυριολεκτικά ένα με το Σύμπαν ως χωροχρονικά πλάσματα, με τη δύναμη να χακάρουν το Σύμπαν και να πλάθουν την ίδια την ύπαρξη κατά βούληση; Κι αν κάποιοι εκεί έξω τα έχουν ήδη καταφέρει όλα αυτά, γιατί όχι κι εμείς κάποια στιγμή στο μακρινό μέλλον; Τι θα μπορούσε να μας σταματήσει απ' το να ξεφύγουμε απ' την ανθρώπινη μας φύση, να δραπετεύσουμε απ' τα οργανικά και μηχανικά μας σώματα, και να εξελιχθούμε σε πραγματικούς αγγέλους ή και θεούς του χωροχρόνου, με τη δύναμη να φτιάχνουμε νέα σύμπαντα και να παίρνουμε τη ζωή και την ίδια την ύπαρξη στα χέρια μας; Κι αν τελικά τα καταφέρουμε, θα δείξουμε τη σοφία και την ευθύνη που χρειάζεται ένας θεός; Ή θα είμαστε δαίμονες και διάβολοι στον χωροχρονικό παράδεισο του Σύμπαντος;
Όποιος έχει παίξει Spore (παιχνιδάρα, κι ας της άλλαξε τα φώτα η Electronic fArts), θα θυμάται ότι στο Διαστημικό Στάδιο μπορείς να ξεκλειδώσεις εργαλεία που σου επιτρέπουν να σμιλέψεις και να ζωγραφίσεις ολόκληρους πλανήτες, μετατρέποντάς τους σε παράξενα και πανέμορφα έργα τέχνης και βάζοντας τη δική σου καλλιτεχνική πινελιά στον Γαλαξία μας. Μπορούσες ακόμα και να τους γεωδιαμορφώσεις, να τους μετατρέψεις δηλαδή από νεκρές ερήμους σε πλανητικούς κήπους της Εδέμ, προσφέροντάς τους έτσι το θαύμα της ζωής, της νοημοσύνης, ακόμη και του πολιτισμού. Ένας γλύπτης. Ένας κηπουρός. Ένας κηδεμόνας.
Ναι, ξέρω, όλα αυτά είναι σ' ένα βιντεοπαιχνίδι. Και λοιπόν; Μπορούμε έτσι απλά να παραμελήσουμε κάτι επειδή συμβαίνει σε ψηφιακούς κόσμους; Εμείς οι άνθρωποι έχουμε ήδη αποδείξει πολλές φορές ότι είμαστε ένα εκπληκτικό είδος, παρά τα στραβά μας. Ήδη έχουμε τη δύναμη να μετατρέπουμε ολόκληρα βουνά σε θαυμάσια γλυπτά, απ' το Όρος Ράσμορ και τα ύψους 18 μέτρων πρόσωπα τεσσάρων ιστορικών προέδρων των ΗΠΑ, μέχρι το υπό κατασκευή μνημείο του Ινδιάνου πολεμιστή Τρελού Αλόγου, που θα 'ναι 10 φορές μεγαλύτερο απ' τα γλυπτά του Όρους Ράσμορ όταν ολοκληρωθεί. Αν μπορούμε ήδη να πλάθουμε ολόκληρα βουνά σε μεγαλοπρεπή έργα τέχνης, φανταστείτε τι θα μπορέσουμε να κάνουμε στο μέλλον. Ίσως τότε να έχουμε τη δύναμη να μετατρέπουμε τον πλανήτη μας σ' ένα υπέροχο και ζωντανό μουσείο θαυμαστών έργων τέχνης, ή να λαξεύσουμε ολόκληρα βουνά στη Σελήνη ή στον Άρη, ή και σε άλλους, ακόμη πιο μακρινούς κόσμους. Κοσμικοί γλύπτες, με τη δύναμη να μετατρέπουν πλανήτες και γαλαξίες σε εξωτικά έργα τέχνης, και το Σύμπαν σ' έναν καλλιτεχνικό παράδεισο. Αν φυσικά δεν μας έχουν προλάβει κάποιοι άλλοι. Δάσκαλοι της τέχνης, κι εμείς οι ταπεινοί θαυμαστές και μαθητευόμενοί τους. Μα έχουμε ήδη κάνει την αρχή, κι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.
Πριν από περίπου 3 χρόνια τέτοιες μέρες θυμάμαι ότι έβλεπα το συλλαλητήριο που γινόταν για το Μακεδονικό, και θυμάμαι ότι μ' έπιανε ένα παράπονο. Ένα παράπονο που το έχω ακόμη και σήμερα. Αν μπόρεσαν να συγκεντρωθούν τόσοι πολλοί άνθρωποι για να διαμαρτυρηθούν γι' αυτό το σοβαρό θέμα, γιατί να γίνεται κάθε φορά μόνο για το Μακεδονικό; Γιατί να μη γίνεται και κάθε φορά που αυξάνονται τα έξοδα και μειώνονται τα έσοδα, όπως εξακολουθεί να γίνεται ακόμη και σήμερα, 3 χρόνια μετά; Γιατί να μη γίνεται για κάθε άνθρωπο που χάνει το σπίτι του; Γιατί να μη γίνεται για την ανεργία, τις κάθε μορφής αδικίες, τη διαφθορά, τα σκάνδαλα, την καταστροφή του περιβάλλοντος, το ρατσισμό, τον επιστημονικό αναλφαβητισμό, την εγκατάλειψη της δημόσιας υγείας, τις γυναικοκτονίες, τον εργασιακό μεσαίωνα; Γιατί να αγωνιζόμαστε μόνο για τη Μακεδονία και για όλα τα υπόλοιπα να σφυρίσουμε κλέφτικα; Γιατί να διαμαρτυρόμαστε μόνο για την ιστορία μας και ποτέ για το μέλλον μας; Δεν είναι κακό να τιμάς τους προγόνους σου (εκτός κι αν καταφεύγεις σε υπερβολές), αλλά γιατί να μην τιμήσεις και τους απογόνους σου; Στο κάτω κάτω, δεν μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν. Μπορείς όμως να αλλάξεις το μέλλον, στο οποίο άλλωστε κι εσύ και τα παιδιά σου θα ζήσετε την υπόλοιπη ζωή σας.
Αφιέρωσες όλη σου τη ζωή για να τιμήσεις τους νεκρούς. Ώρα να τιμήσεις και τους ζωντανούς, τωρινούς κι αυριανούς. Τόσον καιρό ένιωθες περήφανος για τους προγόνους σου. Ώρα να κάνεις περήφανους τους απογόνους σου.
Η οικονομική κρίση κι η πανδημία του κορωνοϊού SARS-CoV-2 αποκάλυψαν το πραγματικό πρόσωπο του σημερινού πολιτικοοικονομικού συστήματος. Ένα πρόσωπο σάπιο, αηδιαστικό και τερατώδες. Ένα ζόμπι πίσω από μια καλοφτιαγμένη μάσκα, μονίμως διψασμένο για δύο μόνο εφήμερα πράγματα. Χρήμα κι εξουσία. Και θα τα έχει με κάθε μέσο, θυσιάζοντας τα πάντα. Περιβάλλον, ανθρώπινη αξιοπρέπεια και δικαιώματα, αλληλεγγύη, λογική, αγάπη. Όλα καταβροχθίζονται, όλα υποβιβάζονται, όλα ξεφτιλίζονται, όλα ροκανίζονται και καταστρέφονται απ' αυτό το ζόμπι, που το μόνο που ξέρει και θέλει να κάνει είναι να ξερνά μόλυνση, μίσος, πολέμους, ρατσισμό, αδικία, φτώχεια, εκμετάλλευση, κοροϊδία, φόβο και υποταγή σε κάθε του βήμα.
Η υπερθέρμανση της Γης, η ελεύθερη πτώση της βιοποικιλότητας, η καταβρόχθιση των φυσικών πόρων απ' τους λίγους, η εξαθλίωση των πολλών, η καταπάτηση ελευθεριών και δικαιωμάτων, η υποβάθμιση της υγείας και της παιδείας, η άνοδος του φασισμού και του σκοταδισμού, η ισοπέδωση πνευματικών αξιών απ' τον οδοστρωτήρα του ρηχού υλισμού, η μόνιμη πλύση εγκεφάλου για διανοητικό εφησυχασμό και για αγορά πλαστικών σκουπιδιών, ο σκόπιμος επιστημονικός αναλφαβητισμός, οι συνεχείς ροχάλες στην ίδια τη ζωή, όλα αυτά δείχνουν ότι τα πράγματα στο κοντινό μέλλον θα χειροτερέψουν. Και το ζόμπι δε νοιάζεται.
Το ζόμπι πάει προς τον γκρεμό, μαζί με εμάς. Καταρρέει μπροστά μας και παίρνει κι εμάς μαζί του, έχοντας παράλληλα το θράσος να κατηγορεί εμάς για την πτωτική πορεία και τη μοίρα του είδους μας. Κι εμείς σαν υπνωτισμένα ζώα συνεχίσουμε να σκύβουμε το κεφάλι μας, να αποδεχόμαστε μια μοίρα που κάποιοι διάλεξαν για εμάς, και να επαναλαμβάνουμε το χιλιομασημένο μάντρα "ο άνθρωπος είναι κακός απ' τη φύση του και δε θα αλλάξει ποτέ" λες κι είμαστε κασετόφωνα, χωρίς να κάνουμε απολύτως τίποτα γι' αυτό. Το πολύ πολύ να θυμώσουμε για λίγο. Και μετά πίσω στη ρουτίνα.
Κι αυτή η ρουτίνα έχει ημερομηνία λήξης. Η κατάσταση απλώς δεν πάει άλλο. Το ζόμπι είναι καταδικασμένο από μόνο του να πεθάνει, σαν μανιακός μηχανοδηγός που οδηγεί το τρένο του προς έναν τοίχο. Μόνη λύση είναι να πηδήξουμε απ' τα βαγόνια. Αλλά μετά τι; Γλυτώσαμε την πρόσκρουση, αλλά μετά τι θα κάνουμε; Όλα τα πολιτικά συστήματα έχουν αποτύχει. Όλα τα οικονομικά δόγματα έχουν αποτύχει. Όλα τα φιλοσοφικά-κοινωνικά ρεύματα έχουν αποτύχει. Εκτός κι αν δοκιμάσουμε να δημιουργήσουμε μια νέα φιλοσοφία, μια νέα στρατηγική, ένα νέο οικουμενικό όραμα. Μια νέα κοινωνία που θα έχει:
- Έναν νέο τρόπος σκέψη κι εκπαίδευσης, βασισμένος αυτή τη φορά στη λογική και στην επιστημονική μεθοδολογία.
- Ένα νέο πολιτισμικό ρεύμα, που θα βλέπει τους ανθρώπους σαν μια ενωμένη οικογένεια κι όχι σαν ανταγωνιστές.
- Μια νέα οικονομία, αυτή τη φορά βασισμένη στους φυσικούς πόρους και στις δυνατότητες της Μητέρας Γης, όπου όλοι θα έχουν ελεύθερη πρόσβαση σε ό,τι χρειάζονται χωρίς την ανάγκη χρημάτων κι εμπορίου.
- Μια νέα "κυβέρνηση", αυτή τη φορά βασισμένη στην εμπιστοσύνη μεταξύ των ανθρώπων και στις δυνατότητες των υπολογιστών, χωρίς πρωθυπουργούς, νόμους, μπάτσους και φυλακές.
- Μια νέα κλίμακα δράσης, που θα αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους κι όλα τα πλάσματα της Γης, χωρίς να περιορίζεται από σύνορα, θρησκείες κι έθνη.
- Μια νέα δυναμική, που θα κοιτά μπροστά, θα εξελίσσεται, θα λύνει προβλήματα και θα ωθεί την ανθρωπότητα σε ορίζοντες που δεν μπορούμε ούτε να φανταστούμε σήμερα.
Δεν είναι ουτοπία, δεν είναι όνειρο θερινής νυκτός, δεν είναι σοσιαλισμός/κομμουνισμός. Είναι κάτι που μπορεί ήδη να υπάρξει. Κάτι που έχει ήδη ξεκινήσει, κι ας μην το δείχνουν τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης. Είναι το Venus Project, μια στρατηγική παγκόσμιας κλίμακας που προτείνει τον πλήρη επανασχεδιασμό του ανθρώπινου πολιτισμού μέσω της υπεύθυνης χρήσης των δύο πιο ισχυρών μας εργαλείων, της νοημοσύνης μας και της κοινωνικότητας μας. Τα blueprints για έναν πολιτισμό πέρα απ' την πολιτική, τη φτώχεια και τον πόλεμο υπάρχουν ήδη. Και δεν ήρθαν ουρανοκατέβατα από κάποιον "μεσσία".
Την αρχή έκανε ένας Αμερικανός επιστήμονας, αρχιτέκτονας, κοινωνικός μηχανικός και φουτουριστής, ο Ζακ Φρέσκο (1916-2017). Ο άνθρωπος αυτός δεν έπαψε ποτέ στη ζωή του να αναζητά το καλύτερο για την ανθρωπότητα, δίνοντάς μας τα σχέδια για έναν κόσμο αφθονίας, κατανόησης, αειφορίας και ελευθερίας. Έναν "αναρχικό" κόσμο, χωρίς την ανάγκη για χρήματα, πολέμους, φτώχεια και διαφθορά. Χωρίς την ανάγκη πολιτικών, αστυνόμευσης, στρατών, συνόρων, φυλακών. Έναν κόσμο που όλοι θα έχουν ελεύθερη πρόσβαση σε ό,τι επιθυμούν, χωρίς το κυνήγι του μεροκάματου και τον φόβο της απόλυσης. Όπου οι μηχανές θα κάνουν όλη τη σκληρή δουλειά, απελευθερώνοντας τον Άνθρωπο από κάθε μορφής τυραννία, ανοίγοντας το δρόμο για την τεχνολογική, διανοητική και πνευματική εξέλιξή του. Όπου όλοι οι άνθρωποι σ' όλη τη Γη θα έχουν το καλύτερο δυνατόν βιοτικό επίπεδο, με ταυτόχρονα το χαμηλότερο δυνατόν περιβαλλοντικό αποτύπωμα. Έναν κόσμο όχι τέλειο (μιας και δεν υπάρχει καν κάτι τέτοιο), αλλά πολύ πιο ευέλικτο, πολύ πιο ανθρώπινο, και πολύ καλύτερο απ' τον σημερινό. Και χάρη στα σύγχρονα μέσα, αυτός ο κόσμος είναι πλέον εφικτός.
Θυμάσαι τότε που οι πρόγονοί μας δεν επικοινωνούσαν καν;
Θυμάσαι τότε που οι πρόγονοί μας γρύλισαν για να επικοινωνήσουν;
Θυμάσαι τότε που οι πρόγονοί μας μιλούσαν για να επικοινωνήσουν;
Θυμάσαι τότε που οι πρόγονοί μας σκάλισαν σε πέτρες ή οστά για να επικοινωνήσουν;
Θυμάσαι τότε που οι πρόγονοί μας έγραφαν σε χαρτί ή πάπυρο για να επικοινωνήσουν;
Θυμάσαι τότε που οι πρόγονοί μας χρησιμοποιούσαν μόνο τα τηλέφωνα για να επικοινωνήσουν;
Θυμάσαι τότε που οι πρόγονοί μας έστελναν ψηφιακά μηνύματα από υπολογιστές και κινητά τηλέφωνα για να επικοινωνήσουν;
Θυμάσαι τότε που οι πρόγονοί μας χρησιμοποιούσαν ολογράμματα και δωμάτια εικονικής πραγματικότητας για να επικοινωνήσουν;
Θυμάσαι τότε που οι πρόγονοί μας συνέδεαν κι ανέβασαν τη συνείδησή τους στο Παγκόσμιο Νευρωνικό Δίκτυο για να επικοινωνήσουν;
Θυμάσαι τότε που οι πρόγονοί μας χρησιμοποιούσαν εγκεφαλική τηλεπάθεια για να επικοινωνήσουν;
Θυμάσαι τότε που οι πρόγονοί μας χρησιμοποιούσαν χωροχρονική τηλεπάθεια για να επικοινωνήσουν;
Θυμάσαι τότε που οι πρόγονοί μας δεν είχαν ενοποιηθεί σε μια κοσμική οντότητα και έτσι έπρεπε να επικοινωνούν;
Θυμάσαι τότε που επικοινωνούσαμε; Φυσικά και θυμάσαι, γιατί ποτέ δεν σταματήσαμε να επικοινωνούμε. Πάντα θα επικοινωνούμε. Πάντα θα μιλάμε. Πάντα θα ανταλλάζουμε ιδέες. Εκτός κι αν γίνουμε ένα κι απλά ξεπεράσουμε την ανάγκη για επικοινωνία. Μέχρι τότε, το μέσο πάντα θα αλλάζει, μα η ανάγκη πάντα θα υπάρχει.
