Το σφυρί και το αμόνι

Σήμερα θα σχολιάσουμε ένα βίντεο και θα προσπαθήσουμε να βγάλουμε ένα συμπέρασμα, αν και αυτό ίσως να μην είναι απαραίτητο. Όμως πριν δούμε μαζί το βίντεο, μια προειδοποίηση. Μη φάτε τίποτα και μη δείτε το βίντεο λίγο αφού έχετε φάει. Απλά μην το κάνετε. ΟΚ; Πάμε.

Προσπερνώντας το... ενδιαφέρον λεξιλόγιό του φίλου μας, θα δούμε ότι το βίντεο αυτό δε μιλάει για κάτι ξεκάθαρο και συγκεκριμένο. Δε μας κάνει λιανά τι θέλει να μας πει. Ακόμη και ο Kakos Xamos δυσκολεύτηκε να καταλάβει τι έλεγε τόση ώρα. Όμως αυτά τα τόσο γενικά και αυθόρμητα βίντεο έχουν μια χάρη. Σου δίνουν την ευκαιρία να βγάλεις ένα συμπέρασμα (ίσως άσχετο απ' αυτό που μπορεί να είχε κατά νου ο μουσάτος φίλος μας, αν φυσικά είχε), χρησιμοποιώντας το βίντεο ως καμβά για να ζωγραφίσεις πάνω του τις δικές σου ιδέες και τους δικούς σου προβληματισμούς. Τροφή για σκέψη και αναζήτηση. που μπορεί να πυροδοτήσει ενδιαφέρουσες συζητήσεις με άτομα τα οποία εκτός Διαδικτύου δε θα ήξερες καν ότι υπάρχουν. Ή απλά να αποτελέσει μια καλή αφορμή για να βγάλεις ένα άκυρο συμπέρασμα και να δείξεις σε όλους το πόσο "καλλιεργημένος" και "ψαγμένος" νιώθεις, τραβώντας τα ψηφιακά βλέμματα και κάνοντας τους πάντες να ψαρώνουν. Ή απλά υλικό για το κανάλι σου, όπου απλά θα πάρεις το βίντεο και θα το κράξεις στεγνά για να πάρεις προβολές και likes.

Καθώς έβλεπα το βίντεο, προσπαθούσα να καταλάβω τι ήθελε να πει τόση ώρα. Και νομίζω πως έβγαλα ένα συμπέρασμα. Υποθέτω ότι ο μουσάτος φίλος μας αναφερόταν στον επαγγελματικό ρατσισμό, στην ψεύτικη ισότητα που μας αρέσει να μασάμε, και στην υπευθυνότητα των "βρόμικων" επαγγελμάτων. Επιτρέψτε μου να σας πω τι εννοώ.

Από παιδιά μας απειλούνε γονείς και δάσκαλοι ότι αν δεν πάρεις καλούς βαθμούς και δεν είσαι καλύτερος απ' τ' άλλα τα παιδάκια (λες και το σχολείο-γυμνάσιο-λύκειο-πανεπιστήμιο είναι αρένα), θα καταντήσεις αγρότης, σκουπιδιάρης, ηλεκτρολόγος ή υδραυλικός, αντί να γίνεις δικηγόρος, τραγουδιστής ή CEO σε εταιρία που πλέον θα έχει χρεοκοπήσει λόγω των μέτρων "σωτηρίας" της οικονομίας μας. Όμως, ποιος θα σου φέρει φαγητό στο πιάτο σου; Ποιος θα φροντίσει να είναι οι δρόμοι καθαροί, για να μην πάθεις πανούκλα; Ποιος θα σιγουρευτεί ότι θα έχεις ψυγείο αναμμένο και τρεχούμενο νερό; Ο δικηγόρος; Ο τραγουδιστής; Ο άνεργος πλέον CEO; Ή κάποιος απ' τα "βρώμικα" επαγγέλματα; Εκνευριζόμαστε όταν ο σερβιτόρος άργησε 2 λεπτά να μας φέρει το παστίτσιο, αλλά έχουμε σκεφτεί πόσο δύσκολη είναι η δουλειά του; Μας έχει περάσει από το νου να βρεθούμε στη θέση του, έστω και για λίγο; Ή απλά έχουμε μάθει να μιλάμε για ισότητα εκ του ασφαλούς;

Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που ο φίλος μας κάποια στιγμή αναφέρθηκε με ειρωνικό τρόπο στην ισότητα. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει! Φωνάζουμε ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είναι ίσοι, αλλά φοβόμαστε να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες που συνεπάγονται με την ισότητα. Ισότητα μεταξύ ανθρώπων, αρκεί να μην πάρουμε εμείς τη σκούπα για να καθαρίζουμε τους δρόμους, ή το μυστρί για να χτίσουμε σπίτια και σχολεία. Ας το κάνουν κάποιοι άλλοι. Εμείς θα καθόμαστε στην άνετη καρέκλα μας (που κάποιος "κακομοίρης" ξυλουργός την έφτιαξε) με το δροσερό μας air condition (που κάποιος "φουκαράς" ηλεκτρολόγος εγκατέστησε) και θα μιλάμε για ισότητα. Ειδικά όταν έχουμε κάτι να κερδίσουμε απ' αυτήν, γιατί πλέον η ισότητα εφαρμόζεται μόνο σε περιπτώσεις του τύπου "πέθανε η κατσίκα μου, να πεθάνει και του γείτονα". Μάλλον είχε δίκιο ο Τζωρτζ Όργουελ στο βιβλίο του "Η Φάρμα των Ζώων" που έγραψε: "Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα".

"Γενικά οι άνθρωποι είναι αγνώμονες, ασταθείς και υποκριτές. Προτιμούν να αποφεύγουν τον κίνδυνο και είναι αχόρταγοι για κέρδος."
- Νικολό Μακιαβέλι

Λέμε ότι κάποιος κάνει ένα "κατώτερο" επάγγελμα επειδή δεν έχει άλλη επιλογή, για να ταΐσει τα παιδιά του ή για να πληρώνει το νοίκι. Αποκλείεται, όμως, να το κάνει κάνεις από καθήκον και ευθύνη, και όχι μόνο για να βγάζει τα προς το ζην; Αποκλείεται κάποιος να επέλεξε να γίνει ηλεκτρολόγος και να του αρέσει αυτό που κάνει, επειδή έτσι νιώθει πιο χρήσιμος ή απλά επειδή του αρέσει να επιδιορθώνει πράγματα; Επειδή κάποιος είναι λοστρόμος, αγρότης ή οικοδόμος, σημαίνει ότι απέτυχε στη ζωή του και ότι είναι άξιος χλευασμού; Και πετυχημένος ποιος είναι; Αυτός που φοράει ακριβά ρούχα και βγάζει εκατομμύρια, απλά με το να κάθεται στο γραφείο και να τα ξύνει με κασμά; Ένα όμορφο μοντέλο-γλάστρα, που υπάρχει απλά και μόνο για να ομορφαίνει το χώρο; Ή αυτός που ζει εις βάρος των άλλων με το να τους κοροϊδεύει κατάμουτρα και να χέζεται στο τάλιρο με τα επικίνδυνα ψέματα που τους πουλάει; Είμαι σίγουρος ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει ένας οδοκαθαριστής, που κάνει αυτή τη δύσκολη δουλειά για να μη δει την πόλη του πνιγμένη στα σκουπίδια και στα βοθρολύματα. "Είναι δύσκολη δουλειά, μα κάποιος πρέπει να την κάνει. Κι αυτός ο κάποιος θα είμαι εγώ. Κι ας φάω βρομιές. Αρκεί να μην τις φάει το παιδί μου ή το παιδί κανενός".

Βέβαια, δεν αποκλείεται το συμπέρασμά μου να είναι λάθος. Για παράδειγμα, δεν αποκλείεται να χρησιμοποιεί παρομοιώσεις, να είναι μεταφορικά όλα αυτά που λέει. Δεν αποκλείεται οι τελευταίες του ερωτήσεις να είναι ρητορικές, για να μας βάλει να σκεφτούμε σε ποια κατηγορία θέλουμε και πρέπει να ανήκουμε, και αν μπορούμε να γίνουμε "καθαριστές" και όχι "βρωμιστές". Ή μπορεί η αλήθεια να είναι κάπου στη μέση. Ή κάπου αλλού. Ή πουθενά, να μην υπάρχει καν αλήθεια και συμπέρασμα, και απλώς να παίρνουμε στα σοβαρά κάποιον που τα έχει χάσει. Ή και όχι. Μερικές φορές, από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια.

Όλο αυτό μου θυμίζει κάτι που είχε πει ο Βούλγαρος κομμουνιστής Γκεόργκι Δημητρώφ. Όποιος δε θέλει να είναι το αμόνι, θα πρέπει να γίνει το σφυρί. Θα μου επιτρέψετε να το παραφράσω λιγάκι, εμπνευσμένος από συμβουλές του Ιταλού συγγραφέα Νικολό Μακαβέλι, και με κίνδυνο να τρίξουν τα κόκαλα του Δημητρώφ. Αν κάποιος θέλει να γίνει το σφυρί, θα πρέπει να γίνει και το αμόνι. Αν θέλεις έναν πιο καθαρό κόσμο για σένα και τα παιδιά σου, θα χρειαστεί να λερώσεις λίγο τα χέρια σου. Κι αν μπορούμε να είμαστε βρομύλοι, μπορούμε να είμαστε και καθαριστές. Τι μας εμποδίζει;

Επί της ευκαιρίας, ένα μεγάλο μπράβο στον Kako Xamo που δεν κατέφυγε στον χλευασμό και στο κράξιμο, όπως θα έκαναν στη θέση του κάποιοι άλλοι YouTubers. Και ναι, έχω στο νου μου παραδείγματα από ψηφιακά κοράκια, που αποφοίτησαν από σχολές τύπου "Θέμος Αναστασιάδης" και "Νίκος Μουρατίδης", και το μόνο πράγμα που ξέρουν να κάνουν είναι να κοροϊδεύουν όποιον βρουν μπροστά τους, απλά και μόνο για να μπουν στα trends του YouTube και να πουλήσουν μούρη. Χίλιες φορές ένας σκουπιδιάρης! Πολύ πιο χρήσιμος και πετυχημένος από έναν διάττοντα κοράκι του Διαδικτύου.

Η τελευταία συνέντευξη του Άρθουρ Κλαρκ

Πριν από λίγες μέρες έφυγε από δίπλα μας ο αγαπημένος μας Στήβεν Χόκινγκ. Δεν ήταν μόνο ένας πανέξυπνος επιστήμονας, γνωστός για τα προβλήματα υγείας του που τον είχαν καθηλωμένο σ' ένα αναπηρικό καροτσάκι. Ήταν ένας badass, που του είχανε δώσει μόλις 2 χρόνια ζωής στη δεκαετία του 1960, αλλά κατάφερε και ρόκαρε τη φυσική για σχεδόν μισό αιώνα! Ήταν ένας φάρος γνώσης και λογικής στο σκοτεινό ωκεανό της άγνοιας, της προκατάληψης και του φόβου. Ήταν μια πηγή έμπνευσης, που ποτέ του δεν τα παρατούσε και προέτρεπε τους πάντες να μην εγκαταλείπουν ποτέ, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε. Μα πάνω απ' όλα, ήταν ένας άνθρωπος που αν και φυλακισμένος σ' ένα αναπηρικό καροτσάκι, ο νους του ήταν ελεύθερος να εξερευνήσει το Σύμπαν και να μας το προσφέρει σε όλους μας. Και πάντα καλούσε εμάς να του κάνουμε παρέα, να ανακαλύψουμε το Σύμπαν και τη θέση μας σ' αυτό, καθώς και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας για τα παιδιά μας και το μέλλον μας.

«Να θυμάσαι να κοιτάς ψηλά στα αστέρια και όχι κάτω στο έδαφος. Προσπάθησε να κατανοήσεις ό,τι βλέπεις και να αναρωτηθείς για την ύπαρξη του κόσμου. Να είσαι περίεργος. Και όσο δύσκολη κι αν φαίνεται η ζωή, πάντα θα υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις και να διαπρέψεις. Σημασία έχει να μην παραιτηθείς.»

Αν όντως υπάρχει ζωή μετά τη ζωή μας, τότε ο Χόκινγκ δε θα είναι μόνος του. Θα κάνει παρέα με τόσους άλλους επιστήμονες, όπως με τον Ισαάκ Νεύτων και τον Καρλ Σέιγκαν, και ίσως και να ραπάρει με τον Άλμπερτ Αϊνστάιν. Όμως υπάρχει κι ένας άλλος επιστήμονας που ίσως να του κάνει παρεούλα.

Ο Βρετανός Άρθουρ Κλαρκ είναι ένας από τους σημαντικότερους διαστημικούς επιστήμονες και ένας από τους καλύτερους συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας. Τα μυθιστορήματα του "Συνάντηση με το Ράμα", "Οι Επικυρίαρχοι - Το Τέλος της Παιδικότητας" και "2001: Οδύσσεια του Διαστήματος" είναι μερικά μόνο απ' τ' αριστουργήματα που μας χάρισε απλόχερα, ενώ είναι παράλληλα και ο οραματιστής των τηλεπικοινωνιακών δορυφόρων. Με αφορμή τα ενενηκοστά γενέθλια του, είχε δώσει μια σύντομη συνέντευξη στο Βρετανικό περιοδικό BBC Focus, η οποία δημοσιεύτηκε τον Δεκέμβριο του 2007 στο τεύχος 184. Ήταν ωστόσο και η τελευταία (απ' όσο ξέρω), αφού πέθανε λίγους μήνες μετά, στις 19 Μαρτίου του 2008, σαν σήμερα πριν από 10 χρόνια.

Πώς είναι να είστε 90 ετών;
Δε νιώθω ποιο ηλικιωμένος από τα 85. Και όπως είπε ο Bop Hope, "ξέρεις ότι γερνάς όταν τα κεράκια κοστίσουν περισσότερο από την ίδια την τούρτα". Όμως το πιο άσχημο κομμάτι είναι ότι οι περισσότεροι φίλοι μου έχουν φύγει.

Η επιστήμη και η τεχνολογία αναπτύχθηκαν όπως προσδοκούσατε;
Μεγαλώνοντας στις δεκαετίες του 1920 και του 1930, δεν περίμενα ποτέ ότι θα ζούσα για να δω όλα αυτά που συνέβησαν. Είναι αλήθεια ότι εμείς της Βρετανικής Διαπλανητικής Κοινότητας ξοδεύαμε όλο τον ελεύθερο χρόνο μας συζητώντας για διαστημικά ταξίδια, αλλά ποτέ δεν φανατιστήκαμε ότι τα όνειρα μας θα γινόντουσαν πραγματικότητα κατά τη διάρκεια της ζωής μας.

Σας ανησυχεί η κατάσταση του παγκόσμιου κλίματος;
Έχω μεγάλη πίστη στην αισιοδοξία ως φιλοσοφία, μόνο επειδή μας προσφέρει την ευκαιρία της αυτοπραγματοποιήσημης προφητείας. Η ανάπτυξη καθαρών πηγών ενέργειας στα επόμενα χρόνια μπορεί να μας εμποδίζει στο να κάνουμε τα πράγματα χειρότερα, όμως θα πρέπει να ζήσουμε με τις δυσμενείς συνέπειες των επεμβάσεων μας. Η ανθρωπότητα θα τα καταφέρει.

Ποια είναι η μεγαλύτερη απειλή που αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα;
Η οργανωμένη θρησκεία μολύνει το νου μας, καθώς προσποιείται ότι διαδίδει την ηθική και πνευματική σωτηρία. Διαδίδει το ποιόν κακόβουλο ιό του μυαλού. Ελπίζω ότι η φυλή μας θα μπορέσει μια μέρα να ξεπεράσει αυτή την πρωτόγονη έννοια.

Αν ήσασταν ο πλανητάρχης, τι θα αλλάζατε;
Τα κράτη και τις κυβερνήσεις που αναμιγνύουν τη διακυβέρνηση με την θρησκεία. Αυτό είναι ένα θανατηφόρο κοκτέιλ που κρατά δισεκατομμύρια στην μιζέρια. Η θρησκεία πρέπει να είναι μια πολύ ιδιωτική υπόθεση που δεν πρέπει ποτέ να είναι ένας αθλητισμός θεατών.

Για ποιο πράγμα που έχετε κάνει είστε περισσότερο περήφανος;
Έχω γράψει περίπου 100 βιβλία και περισσότερα από 1.000 σύντομα κομμάτια για επιλογή. Θα έλεγα ότι ήταν το "Extra-terrestrial Relays" (Ασύρματος Κόσμος, Οκτώβριος 1945), όπου επινόησα τον τηλεπικοινωνιακό δορυφόρο, και για το οποίο καταβλήθηκα το πριγκιπικό ποσό των 15 λυρών. Δεύτερο ήταν η σύντομη ιστορία "Ο Φρουρός", γραμμένο το 1948 για διαγωνισμό του BBC (απορρίφτηκε!) και αργότερα προχώρησε σε μια μεγάλη κινηματογραφική ταινία που έκανα με τον Stanley Kubrick (2001: Οδύσσεια του Διαστήματος).

Σκεφτήκατε ποτέ να αποσυρθείτε;
Πάντα αναιρούσα τα σχέδια μου για απόσυρση, οπότε δεν το προσπαθώ ούτε τώρα. Ο Frederik Pohl αυτή την περίοδο ολοκληρώνει το τελευταίο μου μυθιστόρημα, "Το Τελευταίο Θεώρημα", το οποίο πήρε πολύ περισσότερο από ότι περίμενα. Αυτό θα μπορούσε να είναι το τελευταίο μου μυθιστόρημα. Όμως από την άλλη, αυτό είναι κάτι που είχα ξαναπεί και πριν!

Το 2003 υποστηρίξατε ότι υπάρχει βλάστηση στην επιφάνεια του Άρη. Το πιστεύετε ακόμα αυτό;
Μετά την μελέτη ντουζινών φωτογραφιών που ήρθαν από πρόσφατες τοπογραφικές αποστολές στον Άρη, βρήκα μερικά επιφανειακά χαρακτηριστικά που έμοιαζαν πολύ με τα δέντρα μπάνιαν. Κάτι πραγματικά κινεί και αλλάζει εποχιακά αυτή την προτεινόμενη, τουλάχιστον, βλάστηση, Φυσικά, αυτό απαιτεί επαλήθευση, η οποία ελπίζω να συμβεί σύντομα.

Υποστηρίζετε ακόμη την ψυχροπυρηνική σύντηξη;
Δεν είναι ακριβώς ψυχρή και πιθανόν να μην είναι σύντηξη, αλλά κάτι συμβαίνει εδώ. Για μια δεκαετία ή και περισσότερο, κρατούσα ανοιχτό τον νου μου για τα πειράματα αυτής της νέας μορφής ενέργειας, ακόμη κι αν δεν έχουμε δει ακόμη αποτελέσματα εμπορικού επιπέδου. Αναμένω ανυπόμονα την τελική απόφαση σε αυτήν την υπόθεση. Η έρευνα συνεχίζεται. Βέβαια, αν τα αποτελέσματα αυτής της ασυνήθιστα υπερβολικής ενέργειας βελτιωθούν, μπορεί να βάλει τέλος στην εποχή των ορυκτών καυσίμων, να σταματήσει τις ανησυχίες μας για την κλιματική αλλαγή, και να αλλάξει εντελώς τη γεωπολιτική δομή του πλανήτη μας.

Υπάρχουν κι άλλες ιδέες εκτός της επικρατούσας τάσης που στηρίζετε;
Είχα προάγει τον διαστημικό ανελκυστήρα (ένα καλώδιο σχεδιασμένο να μεταφέρει υλικά από τη Γη στο Διάστημα) για περίπου 30 χρόνια, ξεκινώντας σε μια εποχή που οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να κρύψουν τα γέλια. Αλλά σήμερα κανένας δεν γελάει. Θα κρατήσω ανοιχτό τον νου μου στα ταξίδια στο χρόνο και στα παράλληλα σύμπαντα.

Ποιο είναι το μήνυμα σας για τους νέους ανθρώπους στον κόσμο σήμερα;
Να θυμάστε τους Τρεις Νόμους του Κλαρκ:
1) Όταν ένας διακεκριμένος μα ηλικιωμένος επιστήμονας λέει ότι κάτι είναι εφικτό, έχει σχεδόν πάντα δίκιο. Όταν λέει ότι κάτι είναι ανέφικτο, πιθανόν να έχει άδικο
2) Ο μόνος τρόπος για να ανακαλύψεις τα όρια του εφικτού είναι να τολμήσεις ένα βήμα προς το ανέφικτο.
3) Κάθε υπερεξελιγμένη τεχνολογία είναι αδιαχώριστη από την μαγεία.

Σπασμένες γέφυρες ανάμεσα στα άστρα

Καλησπέρα, κάτοικοι της Γης. Μη φοβάστε, δεν έχω εχθρικούς σκοπούς. Έρχομαι ως φίλος. Είμαστε όλοι μας πολίτες του Σύμπαντος, άλλωστε. Όλοι μας αποτελούμαστε από τα ίδια αστρικής προέλευσης υλικά, ακολουθούμε τους ίδιους νόμους της Φύσης και ζούμε στο ίδιο Σύμπαν. Οι ανάγκες μας ίσως να διαφέρουν, αλλά δεν παύει όλοι μας να είμαστε κοσμικά αδέλφια, παιδιά των άστρων. Δυστυχώς αυτό είναι κάτι που πολλοί από εσάς δεν έχετε καταλάβει, κάτι που φαίνεται και απ' τη συμπεριφορά σας απέναντι στον πλανήτη σας και στους άλλους κατοίκους της Γης. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που ακόμα κανένας δεν έχει έρθει σ' επαφή μαζί σας. Μα ίσως υπάρχουν κι άλλοι λόγοι, πολύ πιο τρομακτικοί απ' ό,τι θα θέλατε να πιστεύετε.

Επιτρέψτε μου να σας συστηθώ. Λέγομαι Σερένς Ταρκλ Νέημ. Είμαι ένας Αρχ Λεβ από τον πλανήτη Τέρελ Του Μίον, που περιστρέφεται γύρω από το άστρο Άλαν Μι. Ένα άστρο που εσείς το ξέρετε ως LHS 1140. Δεν ήρθα εδώ για να σας δώσω έτοιμη απάντηση, μα για να σας βοηθήσω και να σας προετοιμάσω στην επίλυση ενός γρίφου. Ενός γρίφου που εσείς τον αποκαλείτε "Παράδοξο του Φέρμι".

Σήμερα ξέρετε ότι το Σύμπαν στο οποίο ζούμε είναι πολύ μεγαλύτερο και γηραιότερο απ' ό,τι πιστεύατε κάποτε, ενώ παράλληλα ανακαλύψατε νερό και οργανικά μόρια σε πολλές γωνιές του Διαστήματος. Καλά υποψιάζεστε ότι δεν είναι δυνατόν μόνο στον δικό σας πλανήτη να έχει αναπτυχθεί ζωή και νοημοσύνη, και δικαίως αρνείστε να απορρίψετε το ενδεχόμενο να υπάρχουν ήδη πολιτισμοί πολύ πιο εξελιγμένοι απ' τον δικό σας. Όμως πού είναι; Γιατί δεν τους έχετε ανακαλύψει ακόμα; Γιατί δεν έχετε εντοπίσει ούτε ένα ψήγμα απ' την ύπαρξή τους; Γιατί κανείς δεν σας έχει επισκεφτεί;

Υπάρχουν πολλά ενδεχόμενα που σας κάνουν να νιώθετε μόνοι, και ίσως κάποιο απ' αυτά όντως να ισχύει στην περίπτωση σας. Ίσως δεν υπάρχει κανείς κοντά στο Ηλιακό σας Σύστημα που να μπορεί να σας στείλει κάποιο μήνυμα, πόσο μάλλον να σας επισκεφτεί. Οι Οράσιοι στο πιο κοντινό σας αστρικό σύστημα, τον Άλφα του Κενταύρου, θα μπορούσαν να σας κάνουν παρεούλα, μιας και είναι πολύ κοντά σ' εσάς. Αλλά δεν μπορούν. Όχι ακόμα, τουλάχιστον. Μόλις πρόσφατα ανακάλυψαν τη γραφή. Έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους. Ίσως απλώς να έτυχε να μην έχει σκοντάψει κανείς πάνω στον πλανήτη σας, τουλάχιστον όσο ζείτε. Ο γαλαξία μας είναι τεράστιος και αποτελείται από δισεκατομμύρια αστέρια που κινούνται γύρω απ' το κέντρο του. Βέβαια, εσείς υπάρχετε εδώ και μερικές χιλιάδες χρόνια. Είστε σίγουροι ότι η Γη δεν είχε δεχτεί ποτέ της επίσκεψη από αστρικούς εξερευνητές, όταν στον πλανήτη σας ζούσαν μαμούθ, στεγόσαυροι ή τριλοβίτες;

Όμως υπάρχει κι ένα άλλο ενδεχόμενο. Να φταίτε εσείς. Όπως είπα και προηγουμένως, ο τρόπος με τον οποίο σκέφτεστε και συμπεριφέρεστε δε σας κάνει καλό πρότυπο για νοήμων είδος. Δε σας τιμάει καθόλου. Λεηλατείτε και καταστρέφετε τον πλανήτη σας, για κάθε πρόβλημα καταφεύγετε στη βία και στις δεισιδαιμονίες, προσκυνάτε απαρχαιωμένους και θανάσιμους πλέον δεσμούς, και όλη σας η φιλοσοφία περιστρέφεται γύρω απ' το ασήμαντο σας "εγώ". Είστε πολύ βάρβαροι, πρωτόγονοι και ανώριμοι για να σας πάρει κάποιος στα σοβαρά, όπως εσείς δε θα παίρνατε ποτέ στα σοβαρά κάποιον που λέει συνέχεια ασυναρτησίες, κλωτσάει αθώα γατάκια, πετάει παντού σκουπίδια, και σκαλίζει τη μύτη του μπροστά σε γριούλες.

Όμως υπάρχει κι άλλη μια πιθανή εξήγηση, η οποία δραπετεύει συνεχώς απ' το μυαλό μας αλλά κι απ' το δικό σας. Ίσως ηθελημένα, και δε θα σας κατηγορήσω γι' αυτό. Ίσως επειδή τη θεωρούμε εξαιρετικά απίθανη, ένα απλό αστειάκι. Ή ίσως επειδή θέλουμε να πιστεύουμε πως δεν υπάρχει αυτή η εξήγηση και ότι δε θα έπρεπε καν να υπάρχει. Αυτή η εξήγηση βασίζεται στο γεγονός ότι το Σύμπαν είναι τεράστιο και αρχαίο, γεμάτο παράξενα μυστικά και άγνωστα φαινόμενα. Ανεξερεύνητο, με απόκοσμες αλήθειες κρυμμένες πολύ καλά στις σκιές που χωρίσουν τ' αστέρια. Υπάρχουν πράγματα εκεί έξω που δεν έχετε ανακαλύψει ακόμα, και ίσως θα ήταν προτιμότερο και σοφότερο να μην τα ανακαλύψετε ποτέ. Πολλά μυστικά κρύβονται μέσα στο σκοτάδι του Διαστήματος, και ίσως θα ήταν καλύτερο να παραμείνουν κρυμμένα. Επιτρέψτε μου να σας διηγηθώ μια πραγματική ιστορία. Ίσως έτσι καταλάβετε τι εννοώ.

Όλα άρχισαν πριν από μερικούς αιώνες, όταν οι πρόγονοί μας ξεκίνησαν επιτέλους το πρώτο μας επανδρωμένο διαστρικό ταξίδι. Ο στόχος μας ήταν το άστρο Τυμ Αλερμπίν, που απέχει απ' το ΑλανΜιακό μας Σύστημα μόλις 3 γήινα έτη φωτός. Τα διαστημικά μας τηλεσκόπια είχαν ανακαλύψει έναν κατοικήσιμο πλανήτη, κάνοντάς τον εξαιρετική επιλογή για την πρώτη μας διαστρική αποικία. Το επανδρωμένο σκάφος ήταν σχεδιασμένο να χρησιμοποιεί κινητήρες πυρηνικής σύντηξης, όπου μέρος του υδρογόνου που θα χρειαζότανε θα το λάμβανε απ' τον ίδιο τον διαστρικό χώρο. Μια τεχνολογία παρόμοια με το Bussard ramjet που είχατε σχεδιάσει πριν από μερικές δεκαετίες. Το διαστημόπλοιο θα ταξίδευε με το 20% της ταχύτητας του φωτός, άρα θα έφτανε στον προορισμό του σε μόλις 15 χρόνια. Για την αποτροπή ψυχολογικών προβλημάτων, αλλά και για τη μείωση κατανάλωσης πόρων κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, όλο το γενναίο πλήρωμα έπρεπε να μπει σε θαλάμους κρυογονικής. Περιττό να σας πω πως η αναχώρησή του ήταν μια ιστορική στιγμή για τον πολιτισμό μας.

Την ευθύνη για την επιτήρηση του παγωμένου πληρώματος και για την ασφάλεια του ταξιδιού την είχε ένας κβαντικός υπολογιστής. Ο υπολογιστής διέθετε τεχνητή νοημοσύνη που όμοια της δεν έχετε ξαναδεί παρά μόνο σε ιστορίες επιστημονικής φαντασίας. Ο υπολογιστής ήταν προγραμματισμένος, εκτός των άλλων, να στέλνει μηνύματα και ενημερώσεις για την κατάσταση του ταξιδιού πίσω στον Τέρελ Του Μίον. Η απόσταση μεταξύ εμάς και των γενναίων εξερευνητών μας ολοένα και μεγάλωνε, με αποτέλεσμα τα σήματα να αργούσαν ολοένα και περισσότερο. Μα η άλλη εναλλακτική που είχαμε ήταν να περιμένουμε συνολικά 18 χρόνια, μέχρι να φτάσουν εκεί οι εξερευνητές μας, να μας στείλουν το σήμα, και τελικά να το λάβουμε. Το ταξίδι ήταν ήδη μεγάλο. Δε θέλαμε να περιμένουμε τόσο πολύ. Αν συνέβαινε κάτι, έπρεπε να το ξέρουμε όσο πιο σύντομα γινόταν. Ο χειρότερος φόβος μας ήταν να χάσουμε την επαφή μας με το σκάφος. Ακόμα και το πρώτο μας διαστρικό ταξίδι να μην ήταν, όλα έπρεπε να είναι στην εντέλεια. Και πράγματι, για τα πρώτα 10 χρόνια, όλα πήγαιναν καλά. Ο υπολογιστής έκανε τη δουλειά του. Παίρναμε σήματα απ' το σκάφος. Και ο ενθουσιασμός μας ήταν έτοιμος να εκραγεί απ' τις καρδιές μας, ξέροντας ότι γενναίες ψυχές διασχίσουν το απέραντο σκοτάδι του Διαστήματος για να μας ανοίξουν τις πύλες του Σύμπαντος. Στο άγνωστο, με βάρκα την ελπίδα και έναν υπολογιστή.

Και ξαφνικά, σιωπή. Η επικοινωνία με το σκάφος διακόπηκε. Οριστικά. Ο χειρότερός μας φόβος έπαιρνε σάρκα και οστά. Μέσα σε μια στιγμή, χάσαμε κάθε επαφή με το διαστημόπλοιο. Μέσα σε μόλις μία στιγμή, η ελπίδα και η αισιοδοξία αντικαταστάθηκαν από φόβο και απελπισία. Οι ηρωικές ψυχές που στείλαμε εκεί έξω, καθώς και τα όνειρα για διαστρικά ταξίδια, αγνοώντουσαν.

Τι συνέβη στο διαστημόπλοιο; Γιατί χάθηκε η επαφή μαζί του; Ήταν κάποια προσωρινή δυσλειτουργία, όπου ο υπολογιστής θα την επιδιόρθωνε σύντομα; Δυστυχώς όχι. Ποτέ δε λάβαμε ούτε ένα σήμα απ' το σκάφος από τότε. Ο νους μας πήγαινε στα χειρότερα σενάρια. Ίσως ένα σφάλμα στον υπολογιστή αρκούσε για να καταστρέψει την αποστολή. Ίσως ξύπνησαν οι κοσμοναύτες μας απ' τον ψυχρό τους ύπνο, απροετοίμαστοι και παγιδευμένοι σ' ένα κονσερβοκούτι στο Διάστημα, 20 τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά απ' το σπίτι τους. Το κακό δε θα αργούσε να γίνει. Ίσως πάλι το διαστημόπλοιο να συνετρίβη πάνω σ' ένα ουράνιο σώμα, όπως σ' έναν αστεροειδή, αν και ο υπολογιστής ήταν προγραμματισμένος να τα αποφεύγει, αν ποτέ του τα συναντούσε. Όμως υπήρχε και η ελπιδοφόρα σκέψη ότι η αποστολή συνεχίστηκε κανονικά. Οι επικοινωνία μπορεί να διακόπηκε, μα ίσως οι εξερευνητές μας να ήταν ζωντανοί και να συνέχισαν κανονικά το ταξίδι τους. Μα η αγωνία μας ήταν πολύ μεγάλη. Δεν μπορούσαμε να περιμένουμε άλλα 8 χρόνια για να μάθουμε τι συνέβη. Θέλαμε απαντήσεις και τις θέλαμε τώρα. Και ευτυχώς, είχαμε ένα μέσο για να γίνει αυτό.

Ταυτόχρονα με την αποστολή αυτή, προετοιμάζαμε ένα ρομποτικό διαστημόπλοιο για να εξερευνήσει έναν άλλον αστρικό προορισμό. Το άστρο αυτό λεγόταν Ρι Εύνη και απείχε 15 έτη φωτός απ' το ΑλανΜιακό Σύστημα. Αρχική αποστολή του ρομπότ ήταν να μελετήσει το άστρο αυτό, μα τώρα τα σχέδια αλλάξανε. Το τροποποιήσαμε και του δώσαμε μια νέα αποστολή. Να βρει το επανδρωμένο διαστημόπλοιο και να βρει τι του συνέβη. Το ρομποτικό αυτό αστρόπλοιο ήταν ήδη εξοπλισμένο με βελτιωμένες μηχανές ramjet. Έτσι θα έφτανε στον προορισμό του ταχύτερα και θα έπιανε το διαστημόπλοιο σε περίπτωση που θα συνέχισε το ταξίδι του. Η έναρξη αυτής της αποστολής ξεκίνησε όχι με χαμόγελα και ενθουσιασμό, αλλά με αγωνία και στωική ψυχραιμία. Ξέραμε ότι τα διαστρικά ταξίδια θα ήταν δύσκολα και επικίνδυνα. Ίσως ήρθε η ώρα να πληρώσουμε το τίμημα της αισιοδοξίας μας.

Τα χρόνια πέρασαν και η στιγμή έφτασε. Το ρομποτικό αστρόπλοιο έφτασε επιτέλους στο επανδρωμένο. Οι κάμερες κατέγραφαν όσα έβλεπαν και οι αισθητήρες ανέλυαν κάθε δεδομένο. Τα αποτελέσματα έφτασαν στον Τέρελ Του Μίον. Και αυτό που αντικρίσαμε ήταν αποκαρδιωτικό. Το πιο αισιόδοξο σενάριο θρυμματίστηκε. Το επανδρωμένο διαστημόπλοιο ήταν κατεστραμμένο. Έμοιαζε σαν κάτι να το χτύπησε απ' έξω. Το ρομπότ πλησίασε το σκάφος και έστειλε ένα μικρό drone για να εξερευνήσει το εσωτερικό του. Δε βρήκε ενδείξεις ότι κάτι συνέβη μέσα στο διαστημόπλοιο, όπως ένα απότομο ξύπνημα του πληρώματος και μια κοσμική ανταρσία. Οι γενναίοι εξερευνητές μας παρέμειναν μέσα στους κρυογονικούς τους θαλάμους, στον παγωμένο τους ύπνο, περιμένοντας να φτάσουν στον προορισμό τους, που μάλλον δε θα έφταναν ποτέ τους. Ούτε υπήρχαν ορατές ενδείξεις δυσλειτουργίας του υπολογιστή και του συστήματος επικοινωνίας. Ό,τι και να συνέβη στο σκάφος, προήλθε απ' έξω. Απ' το βασίλειο του σκότους. Η εικόνα των κοιμισμένων κοσμοναυτών μας και του τσακισμένου σκάφους ράγισε και τις πιο σκληρές καρδιές.

Και μέσα σε μία στιγμή, η θλίψη μετατράπηκε σε τρόμο. Μια σκιά εμφανίστηκε απ' το πουθενά, καλύπτοντας το διαστημόπλοιο από πίσω. Και η εικόνα χάθηκε ξαφνικά, μαζί με κάθε μορφής επικοινωνία με το ρομπότ.

Το όνειρό μας ν' αγγίξουμε τ' αστέρια μετατράπηκε σε εφιάλτη. Ο κόσμος είχε πανικοβληθεί, μα η λογική και η ψυχραιμία έπρεπε να πρυτανεύσουν για να λύσουμε αυτό το μυστήριο. Η πρώτη μας σκέψη ήταν ότι και τα δύο διαστημικά σκάφη χτυπήθηκαν από αστεροειδή, από κομήτη, ή ακόμη και από κάποιον αδέσποτο πλανήτη. Οι πιθανότητες να συμβεί αυτό είναι ελάχιστες, λόγω των τεράστιων αποστάσεων που κυριαρχούν στο Διάστημα, μα όχι και μηδενικές. Όμως οι αναλύσεις και οι εικόνες που πρόλαβε να στείλει το ρομπότ δε δείχνουν ότι, τουλάχιστον, το επανδρωμένο διαστημόπλοιο όντως συγκρούστηκε με κάποιο στέρεο ουράνιο σώμα. Άλλη μια υπόθεση ήταν ότι τα σκάφη πλησιάσανε μια περιπλανώμενη μαύρη τρύπα, που τα κατέστρεψε με τη βαρύτητά της ή στέλνοντας κάτι καταπάνω τους. Σαρώσαμε αυτή την περιοχή με τα καλύτερά μας τηλεσκόπια για να την εντοπίσουμε. Αν όντως υπήρχε εκεί μια μαύρη τρύπα, η βαρύτητά της θα την πρόδιδε. Παρόλα αυτά, δε βρέθηκε τίποτα. Πώς θα ήταν αυτό δυνατόν, άλλωστε; Είχαμε ήδη ερευνήσει την περιοχή αυτή πριν στείλουμε εκεί τα διαστημικά μας σκάφη. Αν όντως υπήρχε εκεί μια μαύρη τρύπα, θα την είχαμε ήδη ανακαλύψει. Είχε προταθεί και το ενδεχόμενο τα σκάφη αυτά να έπεσαν θύμα μιας συμπυκνωμένης ποσότητας ακτινοβολίας υψηλής ενέργειας, που ίσως επηρέασε τις κάμερες του ρομπότ. Μα ακόμη και αυτό είναι εξαιρετικά απίθανο. Τα διαστημικά μας σκάφη ήταν σχεδιασμένα για ν' αντέχουν και τις πιο ισχυρές ακτινοβολίες. Επίσης, δεν εντοπίσαμε ποτέ αυτή την ακτινοβολία.

Οι πιο λογικές υποθέσεις απορρίφθηκαν. Ούτε δυσλειτουργία, ούτε ανταρσία, ούτε σύγκρουση με αστεροειδή. Και τότε ήταν που άρχισε να ξυπνάει το άγχος και ο φόβος μας για το άγνωστο που καραδοκεί ανάμεσα στα άστρα. Ίσως ο δράστης να ήταν κάποιο άγνωστο φυσικό φαινόμενο. Ένα υποθετικό ουράνιο σώμα. Ίσως μια λευκή τρύπα, ένα αστεράκι παραδοξονίων ή σκοτεινής ύλης, ή ακόμη κι ένας σκοτεινός νάνος (μια υπόθεση που προκάλεσε ακόμη περισσότερα ερωτηματικά). Ίσως τα σκάφη συνάντησαν στο ταξίδι τους μια χωροχρονική ανωμαλία του Διαστήματος. Κάτι που δεν ξέραμε καν ότι υπήρχε ή ότι θα μπορούσε να υπάρχει. Κάτι που υπάρχει ανάμεσα στ' αστέρια και δεν το είχαμε ανακαλύψει ποτέ μας. Δεν προλάβαμε να το δούμε ή να το μελετήσουμε. Ό,τι και να ήταν, εμφανίστηκε και χτύπησε ξαφνικά.

Μα τα ίχνη που προκλήθηκαν στο επανδρωμένο σκάφος, το γεγονός ότι και τα δύο σκάφη καταστραφήκανε, και ο τρόπος με τον οποίο εμφανίστηκε αυτή η σκιά, πυροδότησε μια πολύ πιο παράξενη και τρομακτική υπόθεση. Ότι τα σκάφη αυτά δέχτηκαν επίθεση. Από κάτι. Όχι από αστεροειδή, ή από μαύρη τρύπα, ή ακόμη και από κάποιο υποθετικό αστέρι. Αλλά από κάτι άλλο. Ίσως ζωντανό. Που επιτέθηκε στα σκάφη μας.

Κάτι επιτέθηκε στα σκάφη μας!

Κάτι είναι εκεί έξω, ανάμεσα στα αστέρια. Και μας επιτέθηκε! Δεν ξέρουμε τι είναι, αλλά κατάφερε και τρομοκράτησε τους μελλοντικούς μας διαστρικούς αστροναύτες και τους έκανε να αρνηθούν να πάρουν μέρος στις επόμενες μας αποστολές πέρα απ' το πλανητικό μας σύστημα. Από τότε, κανένας Αρχ Λεβ δεν πέταξε έξω απ' το ΑλανΜιακό Σύστημα. Μόνο ρομπότ μπορούσαμε να στείλουμε στα άστρα. Ευτυχώς, μερικά κατάφεραν να φτάσουν στον προορισμό τους. Μερικά! Κάτι είναι εκεί έξω και προσπαθεί ακόμη και τώρα να αποτρέψει κι άλλες μας προσπάθειες να εξερευνήσουμε τ' αστέρια. Κάτι προσπαθεί να κόψει κάθε γέφυρα που προσπαθούμε να χτίσουμε ανάμεσα στα άστρα. Κάτι δε θέλει να εξερευνήσουμε και να επεκταθούμε πέρα απ' το πλανητικό μας σύστημα, μετατρέποντάς το σε μια φυλακή. Όμως τι είναι αυτό; Και γιατί το κάνει αυτό;

Δεν ξέρουμε τι είναι. Δεν ξέρουμε ποια είναι η φύση του. Δεν ξέρουμε αν είναι κάτι συνθετικό, οργανικό, ενεργειακό, χωροχρονικό, διαδιαστασιακό, ή ένας συνδυασμός των παραπάνω. Δεν ξέρουμε ούτε καν γιατί το κάνει αυτό. Οι εξηγήσεις πολλές. Η μία πιο τρομακτική απ' την άλλη. Ίσως είναι αρχαίες ρομποτικές μηχανές που εκτελούν λανθασμένες πλέον εντολές λόγο κάποιου σφάλματος που τους συνέβη στο παρελθόν, όπως ένας ρομποτικός εξερευνητής που μετατράπηκε σε εξολοθρευτή. Ίσως έχει νοημοσύνη, άρα ξέρει τι κάνει, ή είναι προγραμματισμένο, για να αποτρέπει τα διαστρικά ταξίδια για κάποιον πολύ σοβαρό λόγο. Ίσως κάτι πολύ άσχημο είχε συμβεί στο μακρινό παρελθόν του γαλαξία μας και δε θέλει να επαναληφθεί. Ίσως ακολουθεί μια διαφορετική ηθική, μια δεοντολογία τόσο ξένη που δεν μπορούμε να καταλάβουμε. Ίσως ακόμη και να θέλει να μας προστατέψει από κάτι πολύ πιο τρομακτικό, ή ακόμη και να έχει προσωπική έχθρα μαζί μας για κάποιον λόγο. Δεν ξέρουμε καν αν το κάνει όντως επίτηδες ή άθελά του, όπως εσείς άθελά σας πατάτε ταπεινά μυρμηγκάκια όταν οδηγείτε, χωρίς να το καταλάβετε. Μπορεί να μην έχει καν ιδέα τι κάνει, να συμπεριφέρεται τυχαία, και ίσως αυτό να το κάνει πολύ πιο θανάσιμο.

Όπως καταλαβαίνετε, η έρευνα συνεχίζεται. Το γεγονός ότι κάποια σκάφη μας έφτασαν στον προορισμό τους μας δίνει ελπίδα. Ένα φως ελπίδας στο απέραντο σκοτάδι του Σύμπαντος. Υπάρχουν μάλιστα και σχέδια να στείλουμε στρατιωτικά διαστρικά ρομπότ, για να ερευνήσουν και να αντιμετωπίσουν ό,τι προσπαθεί να σπάσει τις γέφυρες που θέλουμε να χτίσουμε ανάμεσα στα άστρα, μα υπάρχει ο κίνδυνος να εξαγριωθεί και να χειροτερέψει η κατάσταση. Δεν έχω σκοπό να σας τρομάξω με την ιστορία μου, μα να σας προειδοποιήσω ότι η ίδια η πραγματικότητα είναι πολύ πιο τρομακτική από κάθε ιστορία που μπορεί να έχετε ακούσει. Σας στέλνω αυτό το μήνυμα γιατί πληροφορήθηκα για το Breakthrough Starshot, ένα πρόγραμμα που έχετε για να στείλετε μικρά διαστημόπλοια στον Άλφα του Κενταύρου. Αν τελικά καταφέρετε να στείλετε πρεσβευτές του είδους σας (μηχανικούς ή οργανικούς) σε άλλα άστρα, και χάσετε κάθε επαφή μαζί τους, ίσως τότε να δείτε με τα ίδια σας τα μάτια το λόγο γιατί κανείς δεν σας έχει επισκεφτεί ακόμα. Εύχομαι να μη σας συμβεί ποτέ αυτό. Μα αν σας συμβεί, να ξέρετε ότι δεν είστε οι μόνοι. Δεν είστε μόνοι. Αν καταφέρουμε να λύσουμε το μυστήριο, θα σας βοηθήσουμε. Γιατί ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε τα τέρατα που κρύβονται στο σκοτάδι του Σύμπαντος, είναι το φως της λογικής και της αλληλεγγύης. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να χτίσουμε γέφυρες ανάμεσα στα άστρα.

Ο Εγκέφαλος (και μια ωδή-πορδή στη μιζέρια)

Το κείμενο αυτό, καθώς και η ιστοριούλα που ακολουθεί, επιτρέψτε μου να τα αφιερώσω σ' έναν φίλο μου, τον Στέλιο (ή Status στο φόρουμ του Aparadektoi.gr). Το 2011 μου είχε προτείνει να πάρω μέρος στον 2ο λογοτεχνικό διαγωνισμό "ΛόγωΤέχνης", που διοργάνωσε η Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία Artspot. Τότε είχε θέμα "Ιστορίες Διαδικτύου" και δεν ήξερα τι να γράψω. Αλλά μετά από λίγο ψήσιμο (και λίγο πρήξιμο), μου ήρθε η έμπνευση. Να γράψω μια ιστορία που θα αναδεικνύει τα θετικά (αλλά και τα αρνητικά) του Διαδικτύου, μ' ένα απρόσμενο και πρωτότυπο τέλος. ΟΚ, όσοι από εσάς με ξέρετε, ίσως το τέλος να μην είναι και τόσο απρόσμενο. Θα σας παραθέσω την ιστορία μου, όπως είναι. Ατόφια. Μαζί με τα ορθογραφικά της λάθη :-Ρ

-----

Τ’ όνομα του είναι Μίτσιο. Μόλις πρόσφατα συνδέθηκε για πρώτη φορά στο Διαδίκτυο. Για να μην τον «πιάσουν» (γιατί; τρομοκράτης είναι;) δήλωσε ότι είναι Ιάπωνας. Λογικό, μιας και τ’ όνομα αυτό ταιριάζει σε Ιάπωνα. Μόλις πρόσφατα λοιπόν συνδέθηκε στο Διαδίκτυο. Όμως πρώτα ας αναλογιστούμε κάτι. Τι είναι το Διαδίκτυο; Ένας μεγάλος εγκέφαλος, όπου κάθε υπολογιστής είναι ένα νευρικό κύτταρο. Το Διαδίκτυο είναι λοιπόν ένα μυαλό πλανητικών διαστάσεων, και ο Μίτσιο το ξέρει πολύ καλά. Είναι «ψαρούκλας» σε σχέση με πολλούς χρήστες, κι όμως ξέρει πολύ καλά τι πρέπει να κάνει και που να πάει.

Ο Μίτσιο στην αρχή επισκέφτηκε όλα τα ειδησεογραφικά πρακτορεία στο Διαδίκτυο, καθώς και όλα τα blogs που υπάρχουν. Ο Μίτσιο έχει άφθονο χρόνο μπροστά του, οπότε περίμενε υπομονετικά την φόρτωση όλως των ιστοσελίδων και την μεταφορά όλων των δεδομένων στον υπεργρήγορο υπολογιστή του. Μέσω τον ειδήσεων, ανακάλυψε πολλά για την ανθρωπότητα του Διαδικτύου. Μακρινά και μεμονωμένα περιστατικά γίνονται την ίδια ώρα πρωτοσέλιδα στις ηλεκτρονικές εφημερίδες, κάτι που χωρίς το Διαδίκτυο θα ήταν αδύνατον. Ο σεισμός στην Ιαπωνία, η οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας, η στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη, η περιβαλλοντική καταστροφή στη Νιγηρία, τα παλιρροϊκά κύματα στην Ινδονησία, οι διαδηλώσεις στην Μεγάλη Βρετανία, μια πολιτική υπόσχεση στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Τίποτα δεν μένει κρυφό, και κάθε μυστικό αργά ή γρήγορα αποκαλύπτεται.

Κάπου εκεί ανακάλυψε κάτι ενδιαφέρον. Πολλά περιστατικά έκαναν εντύπωση στον Μίτσιο και σκέφτηκε να τα διασταυρώσει, ψάχνοντας τις ίδιες ειδήσεις σε διαφορετικές ιστοσελίδες. Παρατήρησε ότι σε πολλά σημεία είχαν σημαντικές διαφορές. Ανακάλυψε λοιπόν ότι υπάρχει ανεξέλεγκτη παραπληροφόρηση στο Διαδίκτυο, άλλοτε για σκοπούς εντυπωσιασμού και άλλοτε ως «επιβεβαίωση» λανθασμένων θεωριών. Ο Μίτσιο σκέφτηκε: «ένας εγκέφαλος πρέπει να έχει γνώσεις, όχι αρλούμπες! Αν όλοι οι χρήστες του Διαδικτύου δεν αναρωτιούνται, θα καταντήσουν άβουλα ρομποτάκια». Αγανάκτησε μάλιστα όταν ανακάλυψε τον περιβόητο μύθο του Άρη, που θα φαινόταν σαν δεύτερη πανσέληνος από το 2003...

Καθώς συνέχιζε τις έρευνες του στο Διαδίκτυο, ο Μίτσιο ανακάλυψε τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Σε αυτές τις σελίδες είχε την ευκαιρία ν’ ανακαλύψει τι σκέφτονται οι άνθρωποι. Σίγουρα ασυνήθιστα, αφού αποκαλύπτουν ακόμη και τις ποιο προσωπικές τους σκέψεις σε ηλεκτρονικούς τοίχους. Αυτές οι σελίδες είναι ένα παράξενο μείγμα ευλογίας και κατάρας, μιας και αναπτύσσουν την κοινωνικότητα και την απομόνωση ταυτόχρονα. Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να γνωρίζει τους συνανθρώπους του, ξεπερνώντας κάθε σύνορο και περιορισμό. Ολόκληρες συζητήσεις ανεξαρτήτου θέματος μπορούσαν να πραγματοποιηθούν μεταξύ Ισπανίας, Μαρόκου και Νέας Ζηλανδίας μέσω των forums. Οι άνθρωποι έρχονται ποιο κοντά. Οι προκαταλήψεις μεταξύ Γαλλίας και Σαουδικής Αραβίας γκρεμίζονταν… ή ενισχύονταν, ανάλογα με τους συζητητές. Στην προσπάθεια τους ν’ ανακαλύψουν τον εξωτερικό κόσμο, πολλοί άνθρωποι ξεχνάνε τον προσωπικό τους κόσμο. Ο Μίτσιο σκέφτηκε ότι έπρεπε να υπάρχει μια χρυσή τομή, μια ισορροπία μεταξύ του «έξω» και του «μέσα».

Σύντομα ο Μίτσιο παρατήρησε ότι ο ηλεκτρονικός εγκέφαλος του Διαδικτύου δεν είναι παρά η ψηφιακή εκδοχή της ανθρωπότητας. Εκεί θα βρεις κάθε καρυδιάς καρύδι. Επιθετικοί άνθρωποι που λατρεύουν να προκαλούν προβλήματα και να πληγώνουν τους συνανθρώπους τους, αλαζόνες που κάνουν τα πάντα για να τραβήξουν την προσοχή των άλλων, κορίτσια που ανεβάζουν προκλητικές φωτογραφίες και μετά αναρωτιούνται γιατί δέχονται πειράγματα απ’ τ’ αγόρια, «γνώστες» των πάντων που επιβάλουν τις απόψεις τους στους άλλους. Το αντιβιοτικό του υπολογιστή του Μίτσιο χτύπησε πολλές φορές κόκκινο από ιούς και spam, χωρίς ο ίδιος να καταλάβει γιατί υπάρχουν αυτά τα κακόβουλα προγράμματα. Επιπλέων δεν είναι λίγες οι σελίδες όπου με το περιεχόμενο τους οι επισκέπτες προτρέπονται σε βίαιες και αυτοκαταστροφικές πράξεις, όπως η πώληση ναρκωτικών και οι εθνικιστικές επιθέσεις. Με όλα αυτά τα παραπάνω, λογικό είναι ο Μίτσιο να έχει ξενερώσει.

Όμως δεν λησμόνησε την πραγματική σημασία του Διαδικτύου. Χάρις αυτόν τον ηλεκτρονικό εγκέφαλο, οι άνθρωποι έρχονται ποιο κοντά. Ένας γιατρός στη Κίνα θεραπεύει έναν ασθενή στην Αργεντινή. Ένας δάσκαλος στη Ρωσία διδάσκει μια τάξη στο Σουδάν. Ένα επιστήμονας στην Αυστραλία παρακολουθεί ένα σεμινάριο στον Καναδά. Ένας καλλιτέχνης στη Μαδαγασκάρη μοιράζει τις δημιουργίες του στην Γερμανία. Ένας εφευρέτης στις Φιλιππίνες συζητάει με άλλους εφευρέτες από το Ιράν. Ένας κάτοικος της Αλβανίας μαθαίνει για την ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας. Ένας φιλόσοφος από το Ισραήλ διδάσκει σε όλη τη Γη το νόημα του αλληλοσεβασμού και της δημιουργικότητας. Το Διαδίκτυο είναι το εισιτήριο για μια ενοποιημένη ανθρωπότητα.

Σκέψεις πέρασαν απ’ τον εγκέφαλο του Μίτσιο. Ένας βιολογικός εγκέφαλος αποτελείται από δισεκατομμύρια νευρώνες. Ο καθένας τους είναι ξεχωριστός και κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Όλοι μαζί όμως ενώνουν τις διαφορές τους και δημιουργούν ένα πραγματικό επίτευγμα της φυσικής επιλογής. Παρομοίως και με το Διαδίκτυο. Ωστόσο ο ηλεκτρονικός εγκέφαλος του Διαδικτύου είναι νέος και αντιμετωπίσει παιδικές ασθένειες, παρά την ραγδαία ανάπτυξη του. Ένας νευρώνας δεν μπορεί να βοηθήσει στην βελτίωση του εγκεφάλου, όμως ένας άνθρωπος μπορεί να βελτιώσει το Διαδίκτυο. Ο Μίτσιο προσπαθεί να φανταστεί τι μπορούν να κάνουν 7.000.000.000 άνθρωποι για το Διαδίκτυο…

Άλλη μια ερευνητική αποστολή τελείωσε για τον Μίτσιο. Συνήθως κατεβαίνει ο ίδιος στη Γη για τις έρευνες του, αν και σήμερα έκανε την αλλαγή. Με τα 4 του χέρια έσβησε τις μηχανές και πήγε να ξεκουραστεί. Τι πράγμα;! 4 χέρια; Κατεβαίνει στη Γη; Λοιπόν ήρθε η ώρα της αλήθειας. Ο Μίτσιο δεν είναι Ιάπωνας, ούτε άνθρωπος, ούτε καν Γήινος. Είναι ένας Πρόξης από τον πλανήτη Στάλος. Ένας Πρόξης έχει παχουλό σώμα και στέκεται όρθιος στα 2 του πόδια, ενώ έχει 4 χέρια, προβοσκίδα για στόμα, 2 μεγάλα μάτια που μοιάζουν με συνδυασμό γάτας και μύγας, 2 λοφία στο κεφάλι του κι ένα βιοφωτεινό στοιχείο στο κεφάλι του. Ο πολιτισμός τους είναι πολύ ποιο εξελιγμένος από τον ανθρώπινο. Οι κβαντικοί υπολογιστές αντικατέστησαν τους βιολογικούς εγκεφάλους. Δεν έφτιαχναν πλέον υπολογιστές, εξελίχθηκαν σε υπολογιστές. Με κατώτερο βαθμό I.Q. το 400, οι Πρόξεις έκαναν τα πάντα με το μυαλό τους και δεν ξεχνούσαν ποτέ. Οι υπολογιστές-εγκέφαλοι τους ήταν μόνιμα συνθεμένοι με το δικό τους Διαδίκτυο, κατέχοντας έτσι το χάρισμα της τηλεπάθειας. Επίσης είχαν και τηλεκινητικές δυνάμεις, μιας και με το μυαλό τους μπορούσαν να φτιάξουν ολόκληρα αστρόπλοια. Θα μπορούσε να είναι αυτό το μέλλον του Γήινου Διαδικτύου;

Δεν ξέρω αν η ιστορία αυτή είναι αληθινή, ξέρω μόνο το εξής. Αν ρωτήσετε κάποιον από πού είναι, μη γελάσετε. Μπορεί να σας λέει την αλήθεια...

-----

Ελπίζω να σας άρεσε η ιστορία μου. Εμένα πάντως μου άρεσε. Μου κάνω και like :-Ρ

Έστειλα την ιστορία μου στο διαγωνισμό, κυρίως από περιέργεια. Θα τους άρεσε; Λες να κερδίσω κάτι; Χλωμό, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Πέρασε κάποιος καιρός και βγήκαν τα αποτελέσματα, τα οποία θα ανακοινωνόντουσαν σε μια καφετέρια κοντά στο Γκάζι. Εκεί θα βραβευόντουσαν οι νικητές, καθώς και θα απαγγέλλονταν οι νικητήριες ιστορίες. Εννοείται πως πήγα, γιατί κατά βάθος έλπιζα ότι μία απ' αυτές τις ιστορίες θα ήταν και η δική μου. Ναι, είμαι ψώνιο. Και γιατί ήμουν περίεργος να ακούσω και τις υπόλοιπες ιστορίες.

Στο τέλος της εκδήλωσης κατάλαβα ότι μάλλον οι νικητές του διαγωνισμού είχαν ήδη ενημερωθεί για την επιλογή των ιστοριών τους. Είναι τυχαίο πως όλοι οι νικητές ήταν παρών στην εκδήλωση; Μάλλον όχι. Αν όντως ισχύει, εγώ πάντως δεν ενημερώθηκα από πριν. Όπως καταλαβαίνετε, η δική μου ιστοριούλα πάτωσε. Τώρα που την ξαναδιαβάζω, μπορεί σ' αυτό να έφταιγαν τα ορθογραφικά λάθη :-Ρ

Όμως αυτό που με απογοήτευσε πραγματικά αφορούσε τις ιστορίες που ξεχώρισαν οι διοργανωτές του διαγωνισμού, τη θεματολογία και τον τρόπο με τον οποίο ασχολήθηκαν με το Διαδίκτυο. Όλες τους ήταν βουτηγμένες στη μιζέρια και στην απελπισία! Δεν υπερβάλω καθόλου. Ένιωθα λες και έβλεπα δραματική ταινία. Όλες οι ιστορίες που ξεχώρισαν οι διοργανωτές επικεντρωνόντουσαν αποκλειστικά και μόνο στα αρνητικά του Διαδικτύου, με μια ισχυρή δόση απαισιοδοξίας και κατάθλιψης, μπόλικα ψευτοκαλλιτεχνικά και τεχνοφοβικά αλαμπουρνέζικα, και αναφορές σε υπαρκτά ζητήματα όπως τα ψυχολογικά προβλήματα, η μοναξιά, η έλλειψη εμπιστοσύνης και προσωπικής ταυτότητας, ακόμη και οι αυτοκτονίες, όλες τους να περιγράφονται με τον πιο ακραίο και υπερβολικό τρόπο (κάτι σαν τις χυδαίες επιθεωρήσεις του Σεφερλή, που το μόνο που καταφέρνουν είναι να χλευάσουν και να γελοιοποιούν σοβαρά ζητήματα), λες και το Διαδίκτυο είναι ό,τι χειρότερο έχει επινοηθεί ποτέ και το μόνο πράγμα που μπορεί να κάνει είναι να καταστρέφει τη ζωή μας. Και η δική μου ιστορία σχολίασε τα αρνητικά του Διαδικτύου, τα οποία όντως δεν είναι και λίγα, αλλά δεν επικεντρωνόταν αποκλειστικά και μόνο σ' αυτά. Υπάρχει και η θετική πλευρά του Διαδικτύου, όπως η ενημέρωση όσων πήραν μέρος στο διαγωνισμό αυτό, αλλά ό,τι είναι καλό ευχαρίστως να το παραβλέψουμε για να μη χαλάσει η σούπα μας. Όλες οι ιστορίες που επιλέχθηκαν στο διαγωνισμό περιέγραφαν το Διαδίκτυο με τόσο μελανά χρώματα και με τόση αρνητικότητα, που ήταν λες και οι ιστορίες αυτές ήταν από ανθρώπους που μισούν το Διαδίκτυο για ανθρώπους που μισούν το Διαδίκτυο. Πώς αλλιώς να το εξηγήσω;

Ξέρω τι σκέφτεστε μερικοί από εσάς αυτή τη στιγμή, αλλά υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ προειδοποίησης και δαιμονοποίησης. Αν οι συγγραφείς και οι διοργανωτές ήθελαν να προειδοποιήσουν τον κόσμο για τους κινδύνους του Διαδικτύου, τότε απέτυχαν παταγωδώς. Το μόνο που κατάφεραν είναι να ενισχύουν το αίσθημα τεχνοφοβίας που ήδη κυβερνά τον Ελληνικό λαό, υποτιμώντας παράλληλα τη νοημοσύνη μας, λες και ήμαστε τόσο ηλίθιοι που δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι στο Διαδίκτυο κυκλοφορούν πολλοί διάολοι. Μας το υπενθυμίσει ήδη η τηλεόραση, μας το υπενθυμίσουν οι εφημερίδες και τα περιοδικά, μας το υπενθυμίσουν και οι ίδιοι οι άνθρωποι που ασχολούνται και επαγγελματικά με το Διαδίκτυο. Το ξέρουμε ότι το Διαδίκτυο μπορεί να μας καταστρέψει αν δεν το χρησιμοποιούμε σωστά. Δεν απευθύνεστε σε μικρά παιδιά, αλλά σε ενήλικες που πήραν μέρος σ' έναν Διαδικτυακό λογοτεχνικό διαγωνισμό με θέμα "Ιστορίες Διαδικτύου". Άρα σε ανθρώπους που ήδη ασχολούνται με το Διαδίκτυο. Το μόνο που καταφέρατε ήταν μια τρύπα στο νερό. Δεν προσφέρατε απολύτως τίποτα με τα μίζερα έργα σας! Βασικά, γράψε λάθος. Όντως προσφέρατε κάτι. Στο να ενισχύσετε την ατμόσφαιρα απαισιοδοξίας και γκρίνιας, που πνίγει την Ελλάδα σε βαθμό χειρότερο και απ' την αιθαλομίχλη στην Αθήνα.

Όσο καιρό ζω σ' αυτόν τον πλανήτη και σ' αυτή τη χώρα, θυμάμαι τον ελληνάρα να είναι μια ζωή απαισιόδοξος, γκρινιάρης, μίζερος, σκατόψυχος και σκατόφλωρος, να βλέπει αποκλειστικά και μόνο την αρνητική πλευρά των πραγμάτων, να είναι υποκριτής τεχνοφοβικός (δηλαδή να χρησιμοποιεί την τεχνολογία για να δηλώνει ότι μισεί την τεχνολογία), να μην εκτιμάει ποτέ του ό,τι καλό του έχει συμβεί στη ζωή του, να βρίσκει συνέχεια λόγους για να διαμαρτύρεται για τα πάντα, να ζητάει τα πάντα στα πόδια του και παρόλα αυτά ποτέ του να μην ικανοποιείται και να θέλει κι άλλα, και να "επαναστατεί" χωρίς ποτέ του να σηκωθεί απ' τον καναπέ. Ο ελληνάρας ήταν πάντα άπληστος και αχάριστος, όχι μόνο τώρα. Πολλοί φρίττουν (και με το δίκιο τους) με τη χαιρέκακη συμπεριφορά του ελληνάρα όταν μαθαίνει ότι κάποιος έχασε τη δουλειά του, το σπίτι του ή και τη ζωή του, προσκυνώντας την εμετική φιλοσοφία "να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα", καθώς και με τη μιζέρια που βγάζει όταν μαθαίνει ότι σε κάποιον του συνέβη κάτι καλό. Αν πιστεύετε ότι αυτή η σκατόψυχη συμπεριφορά του ελληνάρα προκλήθηκε απ' την οικονομική κρίση, θα σας τρομάξω. Ο ελληνάρας ήταν πάντα μίζερος, κακομοίρης, απαισιόδοξος, οπισθοδρομικός, κακομαθημένος, γκρινιάρης και χαιρέκακος, απλά η οικονομική κρίση τον ξεσκέπασε και του έδωσε το ελεύθερο να μην κρύβεται πλέον.

Γενικά η οικονομική κρίση είναι το παιδάκι που δείχνει το βασιλιά και φωνάζει "ο βασιλιάς είναι γυμνός" σε πάρα πολλά θέματα. Είμαι ο μόνος που το βλέπει έτσι;

Όσο ο ελληνάρας κοιτάει τη λάσπη και απαιτεί και απ' τους άλλους να κάνουν το ίδιο, εγώ ανοίγω ομπρέλα και προστατεύομαι απ' τη βροχή μιζερονίων στην οποία προσπαθεί να με πνίξει. Όταν βλέπεις αποκλειστικά και μόνο την αρνητική πλευρά του κόσμου, χάνεις όλη την εικόνα. Το ίδιο γίνεται και όταν βλέπεις αποκλειστικά και μόνο την θετική πλευρά του κόσμου. Πρέπει να βλέπεις όλη την εικόνα, να ζυγίσεις τα θετικά και τα αρνητικά, να αντικρίσεις την αλήθεια ολόγυμνη, και να μετατρέπεις τα προβλήματα και τις προκλήσεις σε ευκαιρίες για βελτίωση και πρόοδο. Μόνο τότε θα καταφέρουμε να δραπετεύσουμε απ' την ανωριμότητα του ελληνάρα και να εξελιχθούμε σαν τους Πρόξεις, δηλαδή σε ώριμα όντα με τεχνολογικές, πνευματικές και διανοητικές ικανότητες πολύ ανώτερες απ' ό,τι μπορούμε να φανταστούμε σήμερα. Θεωρώ πως μια απ' τις μεγαλύτερες μορφές πνευματικής ωριμότητας είναι να αντικρίσουμε την αλήθεια κατάματα, να την αποδεχτούμε όπως είναι, και να γίνουμε ένα με αυτήν, με σεμνότητα αλλά και με τιμή. Να ανοίξει όχι μόνο ο νους μας, μα και η ψυχή μας και η καρδιά μας, να ανακαλύψουμε νέους ορίζοντες και να τους αξιοποιήσουμε με σοφία και υπευθυνότητα. Να ξεκλειδώσουμε νέες γνώσεις και να τις χρησιμοποιήσουμε για να χτίσουμε ένα καλύτερο αύριο, μακριά απ' τον πόνο, το φόβο, τη στέρηση και την απαισιοδοξία. Και η ορθολογική χρήση του Διαδικτύου μπορεί να μας βοηθήσει σ' αυτό.

Οι αντίποδες της Γης

Είστε έτοιμοι για μια σύντομη γνώση που θα σας βοηθήσει να κάνετε τον έξυπνο στους φίλους σας; Ας υποθέσουμε ότι είμαστε στην Αθήνα και αποφασίσαμε να σκάβουμε. Αν συνεχίζαμε το σκάψιμο όλο ευθεία, δια μέσου του πυρήνα της Γης, και βγαίναμε στην άλλη άκρη, που θα καταλήγαμε; Στην Κίνα, όπως έχουμε δει πολλές φορές στα κινούμενα σχέδια; Λάθος! Θα καταλήγαμε στον Ειρηνικό Ωκεανό.

Όλοι μας ξέρουμε ότι η Γη είναι στρογγυλή. Όσοι από εσάς πιστεύετε ότι είναι επίπεδη, να πάτε πίσω στο νηπιαγωγείο! Μιας και είναι στρογγυλή, αυτό σημαίνει ότι αν σκάβαμε συνέχεια κάτω, εξοπλισμένοι με τεχνολογίες που θα μας προστάτευαν απ' τις τρομακτικές πιέσεις και τις υψηλές θερμοκρασίες του εσωτερικού της Γης (τις οποίες δεν έχουμε και δεν ξέρω αν θα τις αποκτήσουμε ποτέ), θα καταλήγαμε στην άλλη άκρη του κόσμου. Στον αντίποδα. Μα πού ακριβώς; Ο παρακάτω χάρτης δείχνει τις αντίποδες περιοχές του πλανήτη μας. Οι μπλε περιοχές είναι η Γη μας, ενώ οι κίτρινες οι αντίποδες περιοχές. Οι πράσινες περιοχές είναι οι μοναδικές στις οποίες υπάρχει σύνδεση στερεού εδάφους, δηλαδή δεν θα καταλήξουμε σε ωκεανό. Για παράδειγμα, αν σκάβαμε απ' την Ισπανία δια μέσου του κέντρου της Γης, θα καταλήγαμε στη Νέα Ζηλανδία. Αν κάναμε το ίδιο απ' το Εκουαδόρ, θα φτάναμε στην Ινδονησία. Και αν κάναμε το ίδιο απ' τη Γροιλανδία, θα καταλήγαμε κάπου στην Ανταρκτική.

Σύμφωνα μ' έναν πολύ γνωστό αστικό μύθο, που μάλιστα τον έχουμε δει πάρα πολλές φορές στα παλιά καρτούν, ο αντίποδας των Η.Π.Α. είναι η Κίνα. Στην πραγματικότητα, αν κάποιος Αμερικανός σκάψει ένα τούνελ δια μέσου του πυρήνα της Γης, θα κατέληγε στον Ινδικό Ωκεανό. Στην Κίνα θα φτάναμε μόνο αν ξεκινούσαμε το επικό μας ταξίδι απ' την Αργεντινή ή την Ουρουγουάη.

Μα θα μπορούσαμε κάποτε να ταξιδέψουμε στον πυρήνα του πλανήτη μας, όπως στην ταινία The Core; Για να το κάνουμε αυτό, θα πρέπει να διασχίσουμε 6.370 χιλιόμετρα ολοένα και πιο πυκνών και θερμών στρωμάτων από πετρώματα και μάγμα. Πιο εύκολα πας στη Σελήνη, κι ας είναι 384.400 χιλιόμετρα μακριά μας, πάρα στο κέντρο της Γης. Το Διάστημα είναι εύκολο. Είναι άδειο. Αλλά ποιος ξέρει; Ίσως κάποτε βρούμε τον τρόπο να επισκεφτούμε τον πυρήνα της Γης με τη χρήση μελλοντικών τεχνολογιών. Μέχρι τότε, θα συνεχίσουμε να βασιζόμαστε στα σεισμικά κύματα για να μελετήσουμε τα έγκατα του πλανήτη μας, δίνοντας εξηγήσεις που αφορούν το εσωτερικό της Γης σε όσους δε γνωρίζουν... και κοροϊδεύοντας όσους πεισματάρηδες εξακολουθούν να λένε ότι "η Γη είναι επίπεδη και μας το κρύβουν", λες και ζούμε στο 200 προ Χριστού!

Οι ουράνιοι Παρθενώνες

Είμαστε κάπου στο Σύμπαν. Δεν έχει σημασία πού ακριβώς, σε ποιο άστρο και σε ποιον γαλαξία. Μπορεί να είμαστε λίγο έξω απ' το Ηλιακό μας Σύστημα, μπορεί να είμαστε στην άλλη πλευρά του γαλαξία. Ή σ' έναν άλλον γαλαξία. Είμαστε κάπου τέλος πάντων. Πετάμε. Πετάμε. Παίζουμε τους εξερευνητές, γλιστρώντας ανάμεσα στα άστρα και τα νεφελώματα. Είναι τρελό αυτό το Σύμπαν. Ή θα είναι κατάμαυρο ή πολύχρωμο. Από τη μια μαυρίλα, από την άλλη πιο πολλά χρώματα κι απ' το ουράνιο τόξο. Συνεχίσουμε και πετάμε.

Κάποια στιγμή ακούμε κάτι. Καλά, μη βαράτε! Το ξέρω ότι δεν μπορείς να ακούσεις ήχους στο Διάστημα, αλλά ας το ξεχάσουμε αυτό. Ακούς κάτι. Σαν παράσιτα ραδιοφώνου. Κοιτάς εδώ, κοιτάς εκεί, κοιτάς παρακεί. Δε βλέπεις τίποτα. Συνεχίσεις το ταξίδι, μέχρι που το ακούς δυνατότερα. Σαν χαλασμένο ραδιόφωνο. Αποφασίσεις να το ψάξεις. Κανένα φυσικό φαινόμενο θα είναι. Το ακούς ολοένα και δυνατότερα, μέχρι που το ανακαλύπτεις. Και σίγουρα δεν είναι ούτε άστρο νετρονίων, ούτε μαύρη τρύπα, ούτε άστρο έτοιμο να εκραγεί. Και σίγουρα δεν είναι φυσικό!

Μένεις έκπληκτος, και με το δίκιο σου. Δεν έχεις ξαναδεί κάτι τέτοιο. Είναι ένα αντικείμενο παράξενου σχήματος. Δυσκολεύεσαι να το περιγράψεις, αλλά μια προσπάθεια την κάνεις. Μοιάζει με ένα μικρό νευρικό δίκτυο. Ή για να το πούμε ποιο απλά, σαν τη ρίζα μιας πατατιάς. Μια μεγάλη "πατάτα", από την οποία ξεπροβάλλουν "ρίζες". Μερικές από τις κύριες "ρίζες" καταλήγουν σε μικρότερες "πατάτες", από τις οποίες ξεπροβάλλουν μικρότερες "ρίζες". Αυτή η κατασκευή αποκλείεται να είναι αποτέλεσμα κάποιου φυσικού φαινομένου. Κάποια διάνοια, κάποιος νους το έφτιαξε.

Για μισό λεπτό. Αυτό το πράγμα από τι είναι φτιαγμένο; Το κοιτάς τριγύρω... είναι διαφανές! Δεν είναι φτιαγμένο από μέταλλο, δεν είναι καν "στερεό" το εσωτερικό του. Και πάλι δε ξέρεις τι είναι. Διαστημικός σταθμός; Μάλλον. Σκέφτεσαι όμως κάτι. Ένας διαστημικός σταθμός, τουλάχιστον όπως τον έχουμε στο νου μας, είναι από μέσα μέταλλο και απ' έξω μέταλλο. Αυτό το πράγμα όμως είναι... Όπα! Απ' έξω κρύσταλλος και από μέσα καθαρή ενέργεια! Πώς γίνεται αυτό; Με τι έχουμε να κάνουμε εδώ; Αυτό το πράγμα μοιάζει ζωντανό. Όχι! Ξέχνα αυτό που είπα! Αυτό το πράγμα μοιάζει να υπερβαίνει τη ζωή, όπως η ζωή με τη σειρά της υπερβαίνει τον νεκρό και ανόργανο κόσμο! Ποιος ή τι είναι τόσο έξυπνο που να το έχει φτιάξει; Σε τι χρησιμεύει; Κάνει κάτι από μόνο του, ή είναι απλώς ένα τμήμα ενός μεγαλύτερου συνόλου;

Όποιος και να το έφτιαξε, σίγουρα είναι πιο εξελιγμένος από εμάς. Όχι αιώνες και χιλιετίες ποιο μπροστά από εμάς, μα εκατομμύρια χρόνια ποιο μπροστά από εμάς. Ένας πολιτισμός που ίσως έκανε τα πρώτα του ταξίδια στο Διάστημα όταν την ίδια ώρα στη Γη οι πρόγονοί μας ζούσαν στα δέντρα, ή όταν οι δεινόσαυροι κυριαρχούσαν στη Γη, ή ακόμη κι όταν η πιο πολύπλοκη μορφή ζωής στον πλανήτη μας ήταν τα μικρόβια. Κι εδώ μπαίνουν αιρετικές σκέψεις στο μυαλό σου. Με τι θα μοιάζει ένας πολιτισμός, που είναι εκατομμύρια χρόνια ποιο εξελιγμένος από εμάς; Μπροστά σε αυτόν τον πολιτισμό, αν μπορούμε να τον περιγράψουμε έτσι, οι άνθρωποι θα μοιάζουν με αμοιβάδες. Ούτε καν με μαϊμούδες. Μάλλον οι κατασκευαστές του θα έχουν εξελιχθεί σε "κύτταρα" ενός μεγαλύτερου οργανισμού. Σαν να βλέπεις μια αμοιβάδα να προσπαθεί να φανταστεί έναν άνθρωπο, βλέποντας μόνο ένα από τα κύτταρα που αποτελούν μία από τις τρίχες των μαλλιών του. Ποιος ξέρει σε τι επίπεδο έχουν φτάσει; Ποια θα είναι η φιλοσοφία τους... αν έχουν έστω κάτι παρόμοιο; Πως θα σκέφτονται; Αποτελούνται και αυτοί από κρύσταλλο και ενέργεια, όπως αυτός ο διαστημικός σταθμός; Μήπως έχουν εξελιχθεί σε ενεργειακά-οργανικά διαστημόπλοια; Μήπως έχουν γίνει ένα με το Σύμπαν, κι εμείς να μοιάζουμε σαν τα ερυθρά αιμοσφαίρια; Ή μήπως δραπέτευσαν απ' τους περιορισμούς των 3 διαστάσεων και εξελίχθηκαν σε πολυδιάστατα πλάσματα, όπου μας είναι απλώς αδύνατον να τα δούμε, όπως ένα ταπεινό πλασματάκι 2 διαστάσεων δε θα μπορέσει ποτέ του να δει ένα πλάσμα 3 διαστάσεων σαν εμάς;

Και τώρα αρχίσει το καλύτερο. Πίσω ακριβώς από τον κρυστάλλινο σταθμό, βλέπεις μεταλλικά θραύσματα αρχαίων διαστημικών σταθμών. Μοιάζουν με τα φουτουριστικά σχέδια της Γης, όπως ο διαστημικός σταθμός σε σχήμα τροχού στην ταινία "2001: Οδύσσεια του Διαστήματος", μόνο που είναι μισοκατεστραμμένοι. Εγκαταλελειμμένοι. Κείτονται εκεί, άδειοι, αιωρούμενοι στο Σύμπαν, για χιλιάδες και εκατομμύρια χρόνια. Οι κατασκευαστές τους θυμούνται πότε τους έφτιαξαν και σε τι χρησίμευαν; Μοιάζουν περισσότερο με τ' αρχαία μνημεία της Γης, με τα Στόουνχεντς και τις Πυραμίδες και τους Παρθενώνες μας. Ουράνιοι Παρθενώνες, κοσμική αρχαιολογία, τ' απομεινάρια ενός αρχαίου πολιτισμού... που ποιος ξέρει σε τι έχει εξελιχθεί.